 |
Ο καπετάν Γιάννης Κρητικός (ο Κρητικόγιαννης) κυβερνήτης του Δαίδαλου |
Ήταν το βράδυ στις 27 Απριλίου του 2001, όταν ο Δαίδαλος αναχώρησε. Οι περισσότεροι Γυθειάτες είχαν ακούσει, πως αργά ή γρήγορα αυτό θα συνέβαινε, μα η αναχώρηση του έγινε σεμνά και αθόρυβα, χωρίς επισημότητες και ανακοινώσεις, όπως σεμνή ήταν και η ζωή του στην πόλη μας. Έτσι ελάχιστοι Γυθειάτες αντιλήφθηκαν ότι αυτή τη φορά που ο Δαίδαλος έβγαινε απ’ το λιμάνι, θα ήταν και η τελευταία. Στο λιμάνι του Γυθείου, είχαν μαζευτεί τα μέλη της οικογένειας που τον είχε και κάποιοι φίλοι για να τον αποχαιρετήσουν. Οι καπετάν Γιάννης και Δημήτρης Κρητικός, τον οδήγησαν αργά έξω από το λιμάνι κι έβαλαν ρότα για το Πέραμα. Συγκινημένοι τράβαγαν τη μπουρού ξανά και ξανά, αφήνοντας πίσω το λιμάνι και τους ανθρώπους που τους αποχαιρετούσαν. Πώς να πιστέψουν πως το λιμάνι που στάθηκε δεύτερο σπίτι τους, δε θα το αντίκριζαν ποτέ ξανά από τη γέφυρα του Δαίδαλου; Οι δύο άγκυρες στην πλώρη του Δαίδαλου, πάντα έμοιαζαν με μάτια, όπως μου έλεγε ο γιος του Δημήτρη Κρητικού και πλήρωμα του Δαίδαλου, Γιώργος, μα αυτή τη φορά, τα μάτια ήταν γεμάτα δάκρυα. Όσοι Γυθειάτες αντιλήφθηκαν από τους συνεχείς αποχαιρετιστήριους συριγμούς του σκάφους, ότι αυτή ήταν η τελευταία φορά που το έβλεπαν στο Γύθειο, αποχαιρετούσαν κι αυτοί σιωπηλά, το όμορφο liberty.
Το λιμάνι θα έχανε το στολίδι του και ο «αφανής ναύτης», το άγαλμα, που για χρόνια έδενε μπροστά του ο Δαίδαλος, θα έχανε την παρέα του. «Δεν έχει τέλος τούτο το ταξίδι που ζητάει το τέλος» λέει δια στόματος Γιάννη Ρίτσου και με υψωμένο το χέρι, αποχαιρετάει κι αυτός το γερο Δαίδαλο, που όντως μπορεί να κάνει το τελευταίο του ταξίδι, αλλά δε θα φτάσει στο τέλος.
 |
