Τρίτη 16 Φεβρουαρίου 2016

ΥΠΕΣΔΑ: Έκτακτη οικονομική ενίσχυση 75 Δήμων για ζημιές από θεομηνίες – Τα 37 νησιά και οι 38 πόλεις που χρηματοδοτούνται (λίστα)

Η πολιτική ηγεσία του Υπουργείου Εσωτερικών & Διοικητικής Ανασυγκρότησης προχώρησε στην έκτακτη οικονομική επιχορήγηση νησιωτικών δήμων της χώρας με πληθυσμό κάτω των 5.000 κατοίκων για την αντιμετώπιση ζημιών λόγω ακραίων καιρικών φαινομένων. Συγκεκριμένα ποσό ύψους 1.850.000€ κατανέμεται ισόποσα στα 37 νησιά που παρατίθενται παρακάτω.

1ΑΓΑΘΟΝΗΣΙΟΥ
2ΑΓΙΟΥ ΕΥΣΤΡΑΤΙΟΥ
3ΑΓΚΙΣΤΡΙΟΥ
4ΑΛΟΝΝΗΣΟΥ
5ΑΜΟΡΓΟΥ
6ΑΝΑΦΗΣ
7ΑΣΤΥΠΑΛΑΙΑΣ
8ΓΑΥΔΟΥ
9ΕΛΑΦΟΝΗΣΟΥ
10ΙΗΤΩΝ
11ΚΑΣΟΥ
12ΚΕΑΣ
13ΚΙΜΩΛΟΥ
14ΚΥΘΗΡΩΝ
15ΚΥΘΝΟΥ
16ΛΕΙΨΩΝ
17ΜΕΓΙΣΤΗΣ
18ΜΗΛΟΥ
19ΝΙΣΥΡΟΥ
20ΟΙΝΟΥΣΣΩΝ
21ΠΑΤΜΟΥ
22 

ΠΟΡΟΥ
23ΣΑΜΟΘΡΑΚΗΣ
24ΣΕΡΙΦΟΥ
25ΣΙΚΙΝΟΥ
26ΣΙΦΝΟΥ
27ΣΚΥΡΟΥ
28ΣΠΕΤΣΩΝ
29ΣΥΜΗΣ
30ΤΗΛΟΥ
31ΥΔΡΑΣ
32ΦΟΛΕΓΑΝΔΡΟΥ
33ΦΟΥΡΝΩΝ ΚΟΡΣΕΩΝ
34ΨΑΡΩΝ
35ΙΘΑΚΗΣ
36ΜΕΓΑΝΗΣΙΟΥ
37ΠΑΞΩΝ

Επιπροσθέτως, ποσό ύψους 1.595.000€ κατανέμεται για τον ίδιο σκοπό στους ακόλουθους Δήμους καθώς και στις Περιφέρειες Στερεάς Ελλάδας και Ιονίων Νήσων.

Ξεχασμένα από την Πολιτεία τα Αντικύθηρα

«Το μέλλον για το νησί το βλέπω δυσοίωνο. Δεν θέλουμε να πιστέψουμε ότι θα ερημώσει, αλλά δεν βλέπουμε και τη λύση. Μία συγκοινωνία να κοπεί τελείωσε». Ο Ανδρέας Χαρχαλάκης, πρόεδρος της Δημοτικής Ενότητας Αντικυθήρων, δεν κρύβει την αγωνία και τον προβληματισμό του για τον τόπο του. Ενα νησί, που η φήμη του, λόγω του μηχανισμού των Αντικυθήρων, έχει φτάσει στα πέρατα της γης κι όμως η ελληνική Πολιτεία το έχει ξεχάσει.
6 GIORGOSΕίκοσι τρεις ψυχές όλες κι όλες έχουν απομείνει στα Αντικύθηρα. Από αυτούς οι 6 είναι ηλικιωμένες γυναίκες και οι υπόλοιποι άνδρες -οι περισσότεροι ανύπαντροι. Οικογένεια δεν υπάρχει ούτε για δείγμα σε όλο το νησί. Ο τελευταίος μαθητής, του κλειστού εδώ και χρόνια Δημοτικού Σχολείου, είναι ο 29χρονος σήμερα Γιώργος. Εργάζεται ως συμβασιούχος υπάλληλος της Δ.Ε.Η. «Στο νησί η ζωή είναι πιο φυσική, αλλά λείπει η κοινωνική ζωή», σχολιάζει, ενώ στην ερώτησή μας αν θα έμενε μόνιμα στα Αντικύθηρα για να κάνει οικογένεια απαντά κάπως διστακτικά: «Θα πρέπει να βοηθούσαν οι καταστάσεις και κυρίως οι συγκοινωνίες. Δεν το αποκλείω, δύσκολα όμως».
Η συγκοινωνία είναι ίσως από τα πιο βασικά προβλήματα στα Αντικύθηρα. Αγονη γραμμή με επιδοτούμενο δρομολόγιο. Καιρού θέλοντος, μόλις 2 φορές την εβδομάδα δένει καράβι στο λιμάνι. Δεν λείπουν βέβαια και τα μεγαλύτερα διαστήματα που το νησί μένει εντελώς απομονωμένο, όταν το πλοίο παθαίνει κάποια βλάβη ή προκύπτει πρόβλημα με τον διαγωνισμό για την εταιρεία που θα αναλάβει τη γραμμή.
1Το βάσανο της συγκοινωνίας φέρνει, εκτός των άλλων, και πρόσθετη οικονομική επιβάρυνση για τους κατοίκους, οι οποίοι προσπαθούν να επιβιώσουν. Ακόμα και τα στοιχειώδη, όπως οι μικροποσότητες τροφίμων που έχουν ανάγκη, έρχονται με “καπέλο” τα μεταφορικά. «Σκεφτείτε ότι, αν παραγγείλω 10 κιλά ψωμί, το διάφορο που έχω είναι 6 ευρώ», είναι η χαρακτηριστική κουβέντα του Μύρωνα, ο οποίος διατηρεί το μοναδικό κατάστημα στο νησί. Για τον ίδιο, παρά τις μεγάλες καθημερινές δυσκολίες, η ζωή στο νησί είναι ταυτισμένη με την ελευθερία, όπως μας εξομολογείται, ενώ αντίθετα βλέπει τα μεγάλα αστικά κέντρα ως φυλακή.
Το μαγαζί του λειτουργεί συγχρόνως ως καφενείο, ταβέρνα, μπακάλικο, πρατήριο άρτου και ταχυδρομείο. Κυρίως, όμως, λειτουργεί ως χώρος συνάντησης και επικοινωνίας για όλους τους Αντικυθηρίους και επισκέπτες του νησιού.
Εκεί κάθε γιορτή, Χριστούγεννα ή Πάσχα, γύρω από το μοναδικό τραπέζι θα μαζευτούν όλοι οι κάτοικοι για να γιορτάσουν. Εκεί θα μοιραστούν χαρές και πίκρες. «Το νησί, δυστυχώς, έχει ημερομηνία λήξεως από ντόπιο πληθυσμό. Σε λίγα χρόνια δεν θα έχει μείνει κανείς», μάς λέει ο καπετάν Βασίλης, συνταξιούχος ναυτικός, ο οποίος περνά μεγάλα διαστήματα στον τόπο καταγωγής του. Τον ρωτάμε για τα παιδιά των μόνιμων κατοίκων αν έρχονται στο νησί: «Τα παιδιά έρχονται το καλοκαίρι, αλλά βρίσκουν ανοιχτό σπίτι. Αν κλείσει το σπίτι, τότε δεν ξέρω τι θα γίνει».
ΕΛΛΕΙΨΗ ΥΠΟΔΟΜΩΝ
5 PHNELOPHΗ επιθυμία ενός νέου ανθρώπου να ζήσει στα Αντικύθηρα μοιάζει μάλλον απαγορευμένη. Εχει φροντίσει γι’ αυτό η αδιαφορία της Πολιτείας. Πώς αλλιώς να εξηγήσει κανείς ότι, ενώ υπάρχει ένα σύγχρονο ιατρείο, δεν υπάρχει γιατρός στο νησί; Και πώς άλλωστε να υπάρξει, όταν δεν δίνονται κίνητρα σε νέους γιατρούς να στελεχώσουν το ιατρείο των Αντικυθήρων; Χαρακτηριστική είναι η περιπέτεια που μας αφηγήθηκε η ηλικιωμένη κάτοικος κα Πηνελόπη όταν από ένα χτύπημα στον αυχένα χρειάστηκε να νοσηλευτεί. Νοσηλεία, την οποία βρήκε μετά από πολύωρο ταξίδι με το πλοίο και το αυτοκίνητο στο Νοσοκομείο της Σπάρτης!
Κι αν η έλλειψη γιατρού λειτουργεί αποτρεπτικά για την εγκατάσταση κάποιας οικογένειας στο νησί, εξίσου μεγάλο εμπόδιο αποτελεί η έλλειψη σχολείου. Ακόμα και όταν λειτουργούσε το Δημοτικό οι οικογένειες ολόκληρες αναγκάζονταν να μεταναστεύσουν ή χωρίζονταν στα δύο, μόλις ο μαθητής ή η μαθήτρια έμπαινε στο Γυμνάσιο. Συνηθέστεροι προορισμοί ο Πειραιάς, τα Κύθηρα ή τα Χανιά. Τις περισσότερες φορές ήταν μάλιστα ένα ταξίδι χωρίς επιστροφή καθώς πίσω στο νησί οι δουλειές έφθιναν και η ανεργία καραδοκούσε. Για τον λόγο αυτό πολλοί Αντικυθήριοι πήραν τον δρόμο της ξενιτιάς για την  Αμερική ή την Αυστραλία. Κι όμως σε αυτό το νησί που λείπει ο γιατρός και ο δάσκαλος η Πολιτεία έχει μεριμνήσει να υπάρχει Αστυνομία. Τον λόγο τον γνωρίζουν μόνο εκείνοι που παίρνουν τις αποφάσεις…
«Μόνη λύση είναι να δημιουργηθούν δουλειές»
Ποιος δεν γνωρίζει τον μηχανισμό των Αντικυθήρων που έχει προκαλέσει το παγκόσμιο ενδιαφέρον; Κι όμως, ενώ ο πρώτος, παγκοσμίως, υπολογιστής -όπως έχει χαρακτηριστεί ο μηχανισμός- έχει ταυτιστεί με το νησί, κοντά στο οποίο εντοπίστηκε το περίφημο ναυάγιο, τα Αντικύθηρα δεν διαθέτουν ούτε καν ένα υποτυπώδες Μουσείο με αντίγραφα ή ευρήματα μικρότερης αρχαιολογικής αξίας.
«Γίνεται προσπάθεια από τον δήμαρχο, όπως και από τον αρχαιολόγο κ. Αρη Τσαραβόπουλο, για να γίνει κάτι τοπικά. Τα αντικείμενα που έχουν βρεθεί στο νησί ταξιδεύουν σε όλο τον κόσμο για να εκτεθούν, αλλά δεν έχουν παρουσιαστεί ποτέ στα Αντικύθηρα», σημειώνει ο πρόεδρος της Δημοτικής Ενότητας Αντικυθήρων Ανδρέας Χαρχαλάκης και προσθέτει ότι οι αρχαιολογικές έρευνες στη θάλασσα συνεχίζονται τα τελευταία χρόνια, ενώ κάθε καλοκαίρι αρχαιολόγοι πραγματοποιούν στη στεριά ξεναγήσεις για τους όποιους επισκέπτες.
Κι όμως η παγκόσμια φήμη των Αντικυθήρων περνά εντελώς ανεκμετάλλευτη από τουριστικής άποψης, γεγονός που στερεί τη δυνατότητα να δημιουργηθούν θέσεις εργασίας και να αποκτήσει ζωή το νησί.
«Μόνη λύση για να υπάρξει μέλλον για τα Αντικύθηρα θα ήταν να ανοίξουν δουλειές. Να δημιουργηθεί για παράδειγμα μια μονάδα για γαλακτοκομικά προϊόντα, να γίνει εκμετάλλευση του αλατιού από τη θάλασσα, να αξιοποιηθούν τα αρχαία», αναφέρει ο κ. Χαρχαλάκης.
Η ύπαρξη δουλειάς μπορεί να δώσει στα Αντικύθηρα ξανά τη ζωή που έχει στερήσει η αδιαφορία της Πολιτείας. Αλλωστε οι παλαιότεροι δεν ξεχνούν ότι πριν από κάποιες δεκαετίες στο νησί κατοικούσαν 800 άνθρωποι. Εκείνη την εποχή ανθούσε η αμπελοκαλλιέργεια και τα σιτηρά (γεγονός που μαρτυρά η ύπαρξη πολλών εγκαταλελειμμένων αλωνιών), σχεδόν κάθε οικογένεια διέθετε ένα μαντρί με ζώα, μεταξύ αυτών και αγελάδες, ενώ το κρέας που παράγονταν στο νησί το εμπορεύονταν.
Δυστυχώς, όμως, πλέον η οικονομική δραστηριότητα έχει συρρικνωθεί εντελώς και τα όποια χρήματα κινούνται προέρχονται σχεδόν αποκλειστικά από τις συντάξεις που λαμβάνουν οι λιγοστοί ηλικιωμένοι κάτοικοι.
FAROSΟ ξεχασμένος φάρος 
Στο νησί των Αντικυθήρων κυριαρχούν τα ερειπωμένα σπίτια. Διάσπαρτα σε όλο το νησί έχουν γίνει καταφύγιο πια για τα αμέτρητα κατσίκια που κυκλοφορούν ελεύθερα. Ενα όμως εγκαταλελειμμένο κτίσμα κεντρίζει χωρίς καμία εξαίρεση το βλέμμα των επισκεπτών. Πρόκειται για τον παλιό φάρο, ύψους 30 μέτρων, που δεσπόζει σε ένα απόκρημνο σημείο και ο οποίος χρονολογείται από το 1926. Οταν ήταν σε πλήρη λειτουργία, στελεχωνόταν από 5 φαροφύλακες, οι οποίοι φρόντιζαν με βάρδιες να μένει άσβεστη η φωτιά στη λάμπα πετρελαίου στην οποία οδηγεί η ελικοειδής σκάλα με τα 110 σκαλοπάτια. Πολλοί ντόπιοι θυμούνται τον φάρο εν λειτουργία. Ο πατέρας του σημερινού πρόεδρου της Δημοτικής Ενότητας ήταν μεταξύ των τροφοδοτών των φαροφυλάκων έχοντας ως αποστολή να μεταφέρει στον φάρο τρόφιμα και άλλα χρειαζούμενα. Μια αποστολή ιδιαίτερα δύσκολη, η οποία γινόταν με γαϊδούρια και απαιτούσε ένα πολύωρο ταξίδι.
Αξίζει να σημειωθεί ότι στον φάρο υπήρχαν δωμάτια που έμεναν οι φαροφύλακες, ενώ μεταξύ των υποδομών ήταν και ο φούρνος που υπήρχε για την παρασκευή ψωμιού. Ο φάρος που βρίσκεται στο Ακρωτήριο Απολυτάρες έχει συνδεθεί επίσης με τον περίφημο Ρώσο ναύαρχο Φιλοσοφόφ, ο οποίος τα παιχνίδια της μοίρας τον έφεραν στο απομονωμένο νησί των Αντικυθήρων όπου διατέλεσε φαροφύλακας!
Δυστυχώς, ωστόσο, παρά την αγωνία των ντόπιων να πάψει η εγκατάλειψη του φάρου -τον οποίο η ίδια η Πολιτεία έχει χαρακτηρίσει νεότερο μνημείο- τα αιτήματά τους προς το κράτος για την ανακαίνισή του δεν έχουν βρει μέχρι σήμερα καμία ανταπόκριση…
TO KERASMAΣπάνιοι άνθρωποι – Ομορφοι άνθρωποι – Αχ αυτοί οι άνθρωποι!
Κι είναι τούτη η συμπεριφορά των ντόπιων που κάνει τη διαφορά σε σχέση με τα υπόλοιπα νησιά…
Αυτοί οι άγνωστοι που δεν υπήρχε περίπτωση να περάσουν πλάι σου και να μη σε χαιρετίσουν, που σε καλούσαν να σε κεράσουν μία ρακή, ένα γλυκό του κουταλιού, έτσι, επειδή απλά έτυχε να περνάς έξω απ’ την πόρτα τους, που σου άνοιγαν το σπίτι τους, σου άνοιγαν την καρδιά τους σα να σε γνώριζαν χρόνια.
Ηταν η πρώτη φορά στη ζωή μου που είδα τόσα πολλά χαμόγελα…
Γιατί σαν μέρος έχει ό,τι έχουν -λίγο πολύ- όλα τα υπόλοιπα νησιά μας.
Οι άνθρωποι όμως είναι που κάνουν τούτον τον τόπο ξεχωριστό. Ανθρωποι ξεχασμένοι και από τον Θεό, 23 ψυχές όλες και όλες πάνω στο νησί. Αυτάρκεις, υπερήφανοι, φυσιολογικοί άνθρωποι της υπαίθρου, όχι μεταλλαγμένοι.
Ετσι που σαν φεύγεις νιώθεις πως άφησες πίσω αγαπημένους και που σε κάνει να θες να ξαναπάς.
Γιατί τελικά οι ψυχές είναι που ομορφαίνουν έναν τόπο!

Πηγή http://www.haniotika-nea.gr/

Σύσκεψη Μπλόκων και Αγροτικών Συλλόγων του Ν. Λακωνίας στη Σκάλα.

Σύσκεψη Μπλόκων και Αγροτικών Συλλόγων του Ν. Λακωνίας στη Σκάλα. Χθες 15 Φεβρουαρίου πραγματοποιήθηκε σύσκεψη το απόγευμα στο Δημαρχείο Σκάλας με εκπροσώπους των Αγροτικών Μπλόκων και Συλλόγων του Νομού Λακωνίας. Συζητήθηκαν τα επί μέρους θέματα όλων πάνω στις προτάσεις που αποφάσισε να καταθέσει στον πρωθυπουργό, η Συντονιστική Επιτροπή Αγροτών Πελοποννήσου . Προτάσεις οι οποίες βρίσκει σύμφωνες και όλες τις υπόλοιπες ομάδες αγροτών Ελλάδας με πολύ μικρές διαφορές ως προς στις διευκρινίσεις. Ήταν μια συζήτηση σε πολύ πολιτισμένο επίπεδο με ουσιαστικές προτάσεις από όλους και απόψεις που συζητήθηκαν εκτενέστερα. Το μήνυμα μετά το τέλος της σύσκεψης ήταν ένα , οι Λάκωνες ενωμένοι και συσπειρωμένοι συνεχίζουν τον αγώνα τους με το να διεκδικούν να γίνουν δεκτά τα αιτήματα τους ,αλλά απο δω και πέρα θα κάθονται σε ένα τραπέζι όλοι μαζί για να αντιμετωπίζουν από κοινού τα προβλήματα που τους απασχολούν και στο μέλλον.

ΣΤΗ ΒΟΥΛΗ ΕΠΙΚΑΙΡΗ ΕΡΩΤΗΣΗ ΚΑΤΣΑΦΑΔΟΥ ΓΙΑ ΑΠΟΖΗΜΙΩΣΕΙΣ ΠΟΥ ΘΑ ΠΛΗΡΩΣΟΥΝ ΠΟΛΙΤΕΣ ΑΠΟ ΤΙΣ ΑΠΑΛΛΟΤΡΙΩΣΕΙΣ ΤΩΝ ΔΗΜΩΝ



Το θέμα της καταβολής οφειλών προς τους Δήμους από πολίτες ιδιοκτήτες ακινήτων λόγω προσκύρωσης ή ρυμοτομίας εκτάσεων για τη δημιουργία κοινόχρηστων χώρων, συζητήθηκε χθες στην Ολομέλεια της Βουλής, μετά από επίκαιρη ερώτηση του Βουλευτή ΝΔ Α’ Πειραιώς και Νήσων Κώστα Κατσαφάδου.

Κατά την ομιλία του, ο Βουλευτής εστίασε στην ανησυχία που έχει δημιουργηθεί στους δημότες του Πειραιά αλλά και άλλων δήμων, σχετικά με τις αποζημιώσεις που καλούνται να πληρώσουν λόγω των απαλλοτριώσεων που έχουν γίνει από οικείους δήμους για διάφορα έργα. 

 
Επικαλούμενος τον νόμο 5269/1931, ο κ. Κατσαφάδος τόνισε ότι οι δημότες των οποίων οι ιδιοκτησίες είναι κοντά σε χώρους που απαλλοτριώνουν οι δήμοι για να φτιάξουν πλατείες, πάρκα ή παιδικές χαρές, καλούνται να πληρώσουν το κόστος της απαλλοτρίωσης.

Ο Βουλευτής ανέφερε ότι είναι αδικία για τους πολίτες οι οποίοι ουδέποτε ρωτήθηκαν για το εάν ήθελαν την απαλλοτρίωση, ουδέποτε τους ενημέρωσαν για το κόστος αυτής, ενώ το ακίνητό τους δεν πήρε υπεραξία από την κατασκευή μιας μικρής πλατείας ή μιας μικρής παιδικής χαράς σε μία υποβαθμισμένη περιοχή.

Υποστήριξε δε, ότι στο παρελθόν, το Δημοτικό Συμβούλιο Πειραιά με αποφάσεις του, είχε αναστείλει την είσπραξη των χρημάτων από τους κατοίκους, επικαλούμενο την οικονομική κρίση.

«Οι απαλλοτριώσεις που έχουν συντελεστεί από τους δήμους και έγιναν είτε από κοινοτικούς πόρους είτε από πόρους από το Πράσινο Ταμείο, το πρώην ΕΤΕΡΠΣ, κατά 70% επιστρέφονται στον δήμο. Οπότε, θεωρώ ότι είναι παράλογο δύο φορές να πληρώνουν, και το κράτος να δίνει πίσω τα χρήματα στους δήμους για κάποια έργα αυτού του χαρακτήρα, τα οποία έχουν γίνει, και το κράτος να ζητάει και από τους δημότες να πληρώσουν ξανά», ανέφερε χαρακτηριστικά ο κ. Κατσαφάδος.

Από την πλευρά του, ο αναπληρωτής Υπουργός Περιβάλλοντος και Ενέργειας Ιωάννης Τσιρώνης δεσμεύτηκε ότι θα γίνει εκ νέου συζήτηση με το Υπουργείο Οικονομικών για το σημερινό κόστος των απαλλοτριώσεων προκειμένου να επαναπροσδιοριστεί «γιατί δεν είναι δυνατόν να πληρώσει κάποιος τοκογλυφία, επειδή αμέλησαν κάποιοι δήμοι επί δεκαετίες. Αυτά τα τέλη, αυτά τα πρόστιμα, αυτές οι διαδικασίες πρέπει να έχουν όλες θεραπευτικό χαρακτήρα. Πρέπει να κάτσουμε να δούμε, λοιπόν, τι κοστίζει ή τι κόστισε η αναμόρφωση αυτής της πόλης, να κοιτάξουμε αυτή τη στιγμή η εισφορά σε γη και σε χρήμα να πηγαίνει 100% ανταποδοτικά και όχι τιμωρητικά για τον πολίτη.»
Ακολουθεί ολόκληρη η ομιλία του Κώστα Κατσαφάδου στην Ολομέλεια και η απάντηση του Αναπληρωτή Υπουργού Περιβάλλοντος και Ενέργειας Ιωάννη Τσιρώνη.

Πρακτικά Ολομέλειας της Βουλής
Συνεδρίαση Δευτέρας 15 Φεβρουαρίου 2016
Τώρα θα συζητηθεί η δεύτερη με αριθμό 513/9-2-2016 επίκαιρη ερώτηση δεύτερου κύκλου του Βουλευτή Α΄ Πειραιώς της Νέας Δημοκρατίας κ. Κωνσταντίνου Κατσαφάδου προς τον Υπουργό Περιβάλλοντος και Ενέργειας, σχετικά με την καταβολή οφειλών προς τους Δήμους από πολίτες ιδιοκτήτες ακινήτων, λόγω προσκύρωσης ή ρυμοτομίας εκτάσεων για τη δημιουργία κοινόχρηστων χώρων.
Τον λόγο έχει ο κ. Κατσαφάδος.

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΚΑΤΣΑΦΑΔΟΣ: Ευχαριστώ, κύριε Πρόεδρε.
Κύριε Υπουργέ, η επίκαιρη ερώτησή μου γίνεται με αφορμή την ανησυχία και την αναστάτωση η οποία έχει δημιουργηθεί μεταξύ των δημοτών της πόλης του Πειραιά αλλά και σε δημότες άλλων δήμων, σχετικά με τις αποζημιώσεις που καλούνται να πληρώσουν λόγω των απαλλοτριώσεων που έχουν γίνει από οικείους δήμους για διάφορα έργα. 

Συγκεκριμένα, κατ’ εφαρμογή του ν. 5269/1931, δηλαδή ενός νόμου ο οποίος έγινε πριν από ογδόντα πέντε χρόνια, οι δημότες των οποίων οι ιδιοκτησίες είναι κοντά σε χώρους που απαλλοτριώνουν οι δήμοι για να φτιάξουν πλατείες, πάρκα ή παιδικές χαρές, λόγω της υπεραξίας την οποία παίρνουν, καλούνται να πληρώσουν το κόστος της απαλλοτρίωσης. 

Στον Πειραιά, όμως, αυτό συνέβη, κύριε Υπουργέ, σε πολύ φτωχές περιοχές, όπως είναι τα Καμίνια και η Παλιά Κοκκινιά. Αυτό, βέβαια, δεν προέκυψε τώρα, αλλά πριν από πάρα πολλά χρόνια. Μεγάλο μέρος των αποζημιώσεων αυτών, αν και καταβλήθηκαν από τον οικείο δήμο, τον Δήμο Πειραιά, κατ’ εφαρμογή δικαστικών αποφάσεων και προκειμένου να χορηγηθούν οι σχετικές άδειες εκτέλεσης εργασιών, εντούτοις δεν εισπράχτηκαν από τους υπόχρεους καταβολής τους, με συνέπεια σήμερα να υφίστανται βεβαιωμένες οφειλές προς τους ιδιώτες, που με τις προσαυξήσεις και τους τόκους έχουμε φτάσει σε εξωπραγματικά νούμερα.

Ενδεικτικά, θα σας αναφέρω, κύριε Υπουργέ, ότι ένα ακίνητο, το οποίο έχει αντικειμενική αξία 51.000 ευρώ στα Καμίνια και στην Παλιά Κοκκινιά σήμερα, η εμπορική του αξία είναι 25.000 ευρώ και αυτό που ζητάνε να πληρώσουν είναι 23.000 ευρώ.

Καταλαβαίνετε, λοιπόν, ότι λόγω της οικονομικής κρίσης αυτό είναι αδύνατον, αλλά είναι και συνάμα άδικο, κύριε Υπουργέ. Είναι άδικο, γιατί αυτοί οι πολίτες ποτέ δεν ρωτήθηκαν, όταν έγινε η απαλλοτρίωση, αν την ήθελαν, ποτέ δεν τους είπαν ποιο θα ήταν το κόστος της απαλλοτρίωσης και, φυσικά, ποτέ δεν πήρε υπεραξία το ακίνητό τους, κατασκευάζοντας μία μικρή πλατεία ή μια μικρή παιδική χαρά σε μία υποβαθμισμένη περιοχή.

Αναγνωρίζοντας, λοιπόν, αυτήν την αδικία, το Δημοτικό Συμβούλιο Πειραιά κατά το παρελθόν είχε βγάλει πάρα πολλές αποφάσεις προφασιζόμενο την οικονομική κρίση που έχει αναστείλει την είσπραξη όλων αυτών των χρημάτων απ’ όλους αυτούς τους κατοίκους που έχουν την περιουσία τους εκεί. Δεν λύνεται, όμως, το πρόβλημα. 

(Στο σημείο αυτό κτυπάει το κουδούνι λήξεως του χρόνου ομιλίας του κυρίου Βουλευτή)
Αν μου επιτρέπετε, είναι πολύ σημαντικό το θέμα, κύριε Πρόεδρε.

ΠΡΟΕΔΡΕΥΩΝ (Γεώργιος Βαρεμένος): Εντάξει, κύριε Βουλευτά, όλα σημαντικά είναι.

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΚΑΤΣΑΦΑΔΟΣ: Έχει σχέση με όλους της δήμους της Ελλάδος.
Ωστόσο, πέραν των οικονομικών συνθηκών, το ζήτημα αποζημιώσεων των παρόδιων ιδιοκτητών εγείρει και μία σειρά άλλων επιπρόσθετων προβλημάτων. 

Συγκεκριμένα, στην πλειοψηφία των ανωτέρω χώρων, που μιλάμε –δηλαδή, πλατείες, πάρκα και παιδικές χαρές- γίνεται η εφαρμογή, όπως ξέρετε, του άρθρου 28 του ν. 1337∕1983 για την επέκταση των πολεοδομικών σχεδίων οικιστικής ανάπτυξης και σχετικές ρυθμίσεις.

Επιπλέον, θα πρέπει να λάβετε υπ’ όψιν σας ότι οι εν λόγω περιοχές, τουλάχιστον για τον Πειραιά, δεν είχαν καθόλου πράσινο και αυτό είναι μία βασική προϋπόθεση, για να μπορέσει το κράτος και η πολιτεία να φανεί αντάξια απέναντι στις υποχρεώσεις, τις οποίες έχει.

Τέλος, θα ήθελα να σας πω ότι οι απαλλοτριώσεις που έχουν συντελεστεί από τους δήμους και έγιναν είτε από κοινοτικούς πόρους είτε από πόρους από το Πράσινο Ταμείο, το πρώην ΕΤΕΡΠΣ, κατά 70% επιστρέφονται στον δήμο.

Οπότε, θεωρώ ότι είναι παράλογο δύο φορές να πληρώνουν, και το κράτος να δίνει πίσω τα χρήματα στους δήμους για κάποια έργα αυτού του χαρακτήρα, τα οποία έχουν γίνει, και το κράτος να ζητάει και από τους δημότες να πληρώσουν ξανά.

Αυτό ήθελα να σας πω και περιμένω την απάντησή σας, κύριε Υπουργέ. Καταλαβαίνετε ότι ένας νόμος, που έχει θεσπιστεί πριν από ογδόντα πέντε χρόνια για μία ιστορία, η οποία έχει γίνει πριν από είκοσι πέντε χρόνια, με τις σημερινές συνθήκες θα πρέπει να κάνουμε κάτι για να το διορθώσουμε.

ΠΡΟΕΔΡΕΥΩΝ (Γεώργιος Βαρεμένος): Κύριε Υπουργέ, έχετε τον λόγο για τρία λεπτά.

ΙΩΑΝΝΗΣ ΤΣΙΡΩΝΗΣ  (Αναπληρωτής Υπουργός Περιβάλλοντος και Ενέργειας): Ευχαριστώ, κύριε Πρόεδρε.
Πραγματικά, είναι νευραλγικής σημασίας η ερώτηση του συναδέλφου. Θέλω, όμως, να θυμίσω, κατ’ αρχάς, το τυπικό μέρος της υπόθεσης για να το ακούνε και οι ακροάτριες και οι ακροατές. Ο ν. 5269∕1931 δεν είναι ούτε ο πρώτος ούτε ο τελευταίος, ο οποίος αφορά τα ρυμοτομούμενα ακίνητα. 

Υπάρχουν και άλλες νομοθετικές παρεμβάσεις. Θυμίζω το ’77, το ’48, το ’83 και το 2003.
Άρα, εδώ πέρα κλείνει ένα ζήτημα, πρώτα απ’ όλα, αν υπάρχει ή δεν υπάρχει ωφέλεια. Κατά την ταπεινή μου γνώμη, υπάρχει πολλή μεγάλη ωφέλεια, ειδικά σε υποβαθμισμένες περιοχές, γιατί εκεί ακριβώς είναι που δημιουργήθηκε αυθαίρετη κατοικία και οι πολίτες και η πολιτεία οφείλουν να συνεισφέρουν –ο πολίτης που ωφελείται αλλά και η πολιτεία- ακριβώς για να υπάρχουν πόλεις με ρυμοτομικά σχέδια και να μην υπάρχουν αιθαιρετουπόλεις.

Το ζήτημα της ωφέλειας των παρόδιων ιδιοκτητών από τη δημιουργία κοινοχρήστου χώρου αποτελεί πλέον νομικό και πολεοδομικό τεκμήριο, το οποίο ωφελεί τον ιδιοκτήτη τον υπάρχοντα σε σχέση με τον άλλον που απαλλοτριώνεται η ιδιοκτησία του. Άλλωστε, αυτό έχει επιβεβαιωθεί και από το άρθρο 24 του Συντάγματος, που αναφέρει ότι το οικείο ρυμοτομικό σχέδιο προβλέπεται από τον νόμο, τη σχετική διοικητική πράξη, τη συμμετοχή των ιδιοκτητών, όταν η εφαρμογή του σχεδίου επιφέρει αύξηση της αξίας της ιδιοκτησίας του, παροδιότητα.

Δεδομένου, λοιπόν, ότι αυτήν τη στιγμή η τιμή μονάδας αποζημίωσης στις απαλλοτριωμένες περιοχές είναι αποτέλεσμα δικαστικής απόφασης και η δικαστική εξουσία είναι ανεξάρτητη από την εκτελεστική εξουσία, νομίζω ότι δεν μπορεί να τεθεί θέμα αυτήν τη στιγμή αν αυτές οι τελεσίδικες δικαστικές αποφάσεις καλώς ή κακώς εφαρμόζονται.

Το θέμα, το οποίο θα θίξω στη δευτερομιλία μου, είναι το κατά πόσο αυτή η δικαστική απόφαση σήμερα ουσιαστικά υλοποιείται. Υλοποίηση τι εννοώ; Είναι βαρύτατη η ευθύνη κάποιων δήμων ότι επί δεκαετίες δεν εισέπρατταν, γιατί αν είχαν εισπράξει τότε και όταν έπρεπε, δεν θα υπήρχε αυτό το πρόβλημα σήμερα.

Όσον αφορά το άλλο θέμα ότι οι πολίτες πληρώνουν διπλά, δεν πληρώνουν διπλά οι πολίτες. Ξέρετε πάρα πολύ καλά ότι ο πολίτης πληρώνει την εισφορά, αλλά αυτή η εισφορά σπανιότατα επαρκεί για να καλύψει την απαλλοτρίωση.

Αυτό σημαίνει ότι αυτά τα χρήματα, τα οποία δίνει το Πράσινο Ταμείο ουσιαστικά είναι πλεονάζοντα χρήματα. Δεν είναι τα ίδια χρήματα που θα εισπράξει ξανά ο δήμος, είναι ουσιαστικά η διαφορά.
Με αυτή την έννοια, νομίζω ότι είναι διαφορετικό πράγμα το τι συνέβη σε αυτούς τους δήμους –και θα το πω στη δευτερομιλία μου- και διαφορετικό πράγμα το εάν καλώς ή κακώς υπάρχει αυτός ο θεσμός της αποζημίωσης σε εισφορά σε γη και σε χρήμα. Να μην ανατρέψουμε τα πράγματα.

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΚΑΤΣΑΦΑΔΟΣ: Κύριε Υπουργέ, για να λέμε αλήθειες και για να μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας. Πιο ανταποδοτικό έργο ενός δήμου από το ανταποδοτικό έργο της αποχέτευσης δεν υπάρχει. Σας πληροφορώ, λοιπόν, ότι εάν γίνει ένα έργο αποχέτευσης και είναι μέσω ΕΣΠΑ ο δημότης δεν πληρώνει. 

Θα σας πω μια τακτική, την οποία εφήρμοζαν διάφοροι δήμοι και διάφοροι δήμαρχοι κατά το παρελθόν και σήμερα, τώρα που μιλάμε. Ξέρετε ότι εάν δεν προχωρήσει ο καταλογισμός στις οικονομικές υπηρεσίες, μετά από πέντε χρόνια παραγράφεται.

Εγώ, λοιπόν, αυτή τη στιγμή έρχομαι με αφορμή το θέμα, το οποίο έχει δημιουργηθεί στους κατοίκους των Καμινίων και της Παλιάς Κοκκινιάς. Σας ξαναλέω ότι από αυτούς δεν ρωτήθηκε κανένας, ούτε ήξερε το κόστος, το οποίο θα πληρώσει από την απαλλοτρίωση, την οποία έκανε ο δήμος εκείνη την εποχή.

Σας λέω ότι πρέπει να εκσυγχρονιστούμε και να φτιάξουμε κάποιες νέες διατάξεις που να προσαρμόζονται με το σήμερα. Δεν μπορεί κατ’ αρχάς ο δήμαρχος να κάνει ό,τι θέλει. Δεν μπορεί δηλαδή για άλλα έργα να πληρώνουν με ανταποδοτικότητα οι πολίτες, άλλα έργα να παραγράφονται μετά από πέντε χρόνια, σε άλλα να γίνονται καθυστερήσεις και στο τέλος να πληρώνουν το μάρμαρο. Και δεν είναι και πρακτικό το ζήτημα. 

Γι’ αυτούς τους κατοίκους, η εμπορική αξία δεν ξεπερνά τα 25.000 ευρώ των ακινήτων, τα οποία έχουν. Δεν ξέρω βέβαια τι παραπάνω αξία έδωσε η απαλλοτρίωση και το να δοθεί μια νησίδα πρασίνου και πόσο κοστολογείται αυτό. Όμως, σήμερα έχουν κληθεί να πληρώσουν και έχει δεσμευτεί η ακίνητη περιουσία τους, έχουν δεσμευτεί οι λογαριασμοί τους, έχουν δεσμευτεί τα πάντα και έχουν κληθεί να πληρώσουν πρόστιμα της τάξεως των 23.000 ευρώ. 

Εγώ, λοιπόν, με αφορμή το πρόβλημα των κατοίκων του Πειραιά, έρχομαι  και σας λέω κάτι ευρύτερο: Ότι πρέπει να μπει μια τάξη, ότι πρέπει να μπει ένας κανόνας, ο οποίος θα τηρείται απαρέγκλιτα από όλους τους δημάρχους και όχι να χρησιμοποιούμε τους νόμους κατά το δοκούν και όπου θέλουμε και όπου μπορούμε να εισπράττουμε και όπου δεν θέλουμε να μην εισπράττουμε, όπου είναι ευρωπαϊκά κονδύλια να μην υπάρχει ανταποδοτικότητα, όπου δεν ευρωπαϊκά κονδύλια να κάνουμε παραγραφή και ούτω καθ’ εξής.
Σας ευχαριστώ.  

ΠΡΟΕΔΡΕΥΩΝ (Γεώργιος Βαρεμένος): Κύριε Τσιρώνη, έχετε τον λόγο. 

ΙΩΑΝΝΗΣ ΤΣΙΡΩΝΗΣ(Αναπληρωτής Υπουργός Περιβάλλοντος και Ενέργειας): Κατανοώ και συμμερίζομαι την ανησυχία σας. Δεν θέλω να απαντήσω στο εάν η αποχέτευση καλύπτεται ανταποδοτικά από κάποια άλλα τέλη, γιατί ξέρετε ότι καλύπτεται. 

Ξέρετε ότι οι δημότες που συνδέονται σε ένα σύστημα αποχέτευσης πληρώνουν τις υπηρεσίες ύδρευσης –στην Αττική συγκεκριμένα την ΕΥΔΑΠ- και την πληρώνουν επί μακρόν. Υπάρχουν μέσα τέλη αποχέτευσης και άλλα τέλη, τα οποία καλύπτουν ακριβώς ανταποδοτικά αυτές τις δαπάνες.
Κανείς δεν λέει ότι τα έργα θα γίνονται τζάμπα ή ότι θα γίνονται από το κράτος, παρά το γεγονός ότι κατά την ταπεινή μας γνώμη ότι αυτά είναι δημόσια αγαθά και στα δημόσια αγαθά σίγουρα πρέπει και η πολιτεία να συνεισφέρει και να  μην είναι καθαρά «πληρώνω-αγοράζω», το οποίο δεν είναι δίκαιο ακριβώς για τους ασθενέστερους. 

Το νερό που αναφέρετε είναι ένα κοινό αγαθό και με αυτή την έννοια πρέπει να καλύπτεται και από τον καταναλωτή αλλά κυρίως και από την πολιτεία.
Στο δεύτερο ζήτημα, το οποίο ουσιαστικά θίξατε στη δευτερομιλία σας, το δίκαιο ή άδικο ενός προστίμου, νομίζω ότι θα ήμουν ο πλέον αναρμόδιος να απαντήσω, γιατί αφορά καθαρά το Υπουργείο Οικονομικών. 

Όπως είπα και πριν, γι’ αυτά τα ζητήματα αποφασίζουν τα δικαστήρια. Δεν είναι αρμοδιότητα του δικού μας Υπουργείου να λέμε εάν είναι δίκαια αυτά τα πρόστιμα, μεγάλα ή μικρά.
Παρόλα αυτά, θα έρθω στα λόγια σας, με κάποιες παρατηρήσεις σε σημεία για τα οποία πραγματικά έχετε δίκιο. Πρώτα από όλα, από τη ρυμοτόμηση δεν ωφελούνται μόνο οι παρόδιοι αλλά όλοι. 

Με αυτή την έννοια, εάν ξανανομοθετήσουμε –και είμαστε στη φάση να το κάνουμε- θα έπρεπε αυτό να μοιραστεί σε πολύ περισσότερους ανθρώπους. Είναι λοιπόν μια παρέμβαση, η οποία είναι στις σκέψεις μας. Και σας καλούμε και εσάς να συνδράμουμε όλοι θετικά προς αυτή την κατεύθυνση.
Το άλλο σημαντικό ζήτημα, το οποίο θίξατε έμμεσα, είναι ότι αυτά τα πρόστιμα εκτινάχθηκαν από την απίστευτη δύναμη του ανατοκισμού. Εάν είχαν εισπραχθεί στην ώρα τους αυτά τα πρόστιμα, θα ήταν τελείως διαφορετικές οι αξίες. 

Άρα, λοιπόν, είναι η στιγμή να συζητήσουμε πάλι με το Υπουργείο Οικονομικών, να δούμε τις πραγματικές αξίες γης σήμερα, το πόσο κοστίζουν σήμερα αυτές οι απαλλοτριώσεις, για να επαναπροσδιοριστούν. Παρά το ότι δεν είναι της αρμοδιότητάς μας, είμαστε θετικοί στο να το συζητήσουμε αυτό, γιατί δεν είναι δυνατόν να πληρώσει κάποιος τοκογλυφία, επειδή αμέλησαν κάποιοι δήμοι επί δεκαετίες. 

Το τελευταίο που θέλω να αναφέρω είναι ότι έχω ήδη πει σε αυτή την Αίθουσα ότι στον νέο νόμο για τα αυθαίρετα συζητάμε ακριβώς ότι αυτά τα τέλη, αυτά τα πρόστιμα, αυτές οι διαδικασίες πρέπει να έχουν όλες θεραπευτικό χαρακτήρα. Πρέπει να κάτσουμε να δούμε, λοιπόν, τι κοστίζει ή τι κόστισε η αναμόρφωση αυτής της πόλης, να κοιτάξουμε αυτή τη στιγμή η εισφορά σε γη και σε χρήμα να πηγαίνει 100% ανταποδοτικά και όχι τιμωρητικά για τον πολίτη. 

(Στο σημείο αυτό χτυπάει το κουδούνι λήξεως του χρόνου ομιλίας του κυρίου Υπουργού)
Νομίζω, λοιπόν –και τελειώνω με αυτό, κύριε Πρόεδρε- ότι αν στον διάλογο που θα ανοίξουμε για το θέμα των αυθαιρέτων μπουν αυτά τα ζητήματα –και σας καλούμε να συμμετάσχετε ενεργά, ξέρετε ότι έχει ξεκινήσει και ότι έχουμε μέσα όλους τους φορείς, Τεχνικό Επιμελητήριο, ΣΑΔ και τα λοιπά- θα φθάσουμε σε ένα σημείο win-win και για τους πολίτες και για εμάς ως πολιτεία.