Ο «Δαίδαλος» όταν ακόμη έπλεε στη Μεσόγειο.
Είναι γεγονός πως η οικονομική
κρίση απειλεί με αφάνιση επιμέρους κομμάτια της Ιστορίας. Τα
παραδείγματα των τελευταίων χρόνων δεν είναι λίγα και του λόγου το
αληθές αποδεικνύει η περίπτωση ενός παραδοσιακού σκάφους, άρρηκτα
συνδεδεμένου με τη ναυτική παράδοση αυτού του τόπου, το οποίο απειλείται
με ολική καταστροφή αν δεν παρθούν άμεσα μέτρα αποκατάστασής του.
Στα νερά του Περάματος εδώ και σχεδόν έναν χρόνο στέκει μισοβυθισμένο το σκάφος «Δαίδαλος», ένα πλοιάριο τύπου liberty που χρησιμοποιήθηκε ως ανεμότρατα και που για χρόνια αλώνιζε τα νερά της Μεσογείου, από το Γύθειο που ήταν το ορμητήριό του έως την Κρήτη και τη Λιβύη. Από το 1957 που κατασκευάστηκε στο ξακουστό ναυπηγείο του Ψαρού στο Πέραμα έως και το 2001 που πραγματοποίησε το τελευταίο του ταξίδι από το Γύθειο πίσω στο Πέραμα, το «Δαίδαλος» αποτέλεσε τον θεμέλιο λίθο μιας ολόκληρης θαλασσινής εποχής κατά την οποία πολλές οικογένειες βασίστηκαν σ’ αυτόν ώστε να μπορέσουν να ζήσουν.
«Μας έδωσε ψωμί και του δώσαμε ζωή» έλεγε χαρακτηριστικά η Ελένη Κρητικού, σύζυγος του καπετάν Γιάννη Κρητικού, με τον οποίο ο «Δαίδαλος» έκανε το τελευταίο του ταξίδι προς το Πέραμα, όπου πλέον θα αποτελούσε ένα από τα εκθέματα του Μουσείου Αλιείας και Ναυπηγικής του δήμου. Αυτό συνέβη πριν από 14 ολόκληρα χρόνια. Στο διάστημα που ακολούθησε, επήλθαν ο μαρασμός, η εγκατάλειψη, η έλλειψη συντήρησης, με αποτέλεσμα σήμερα το σκάφος να κινδυνεύει να διαλυθεί.
Πώς όμως έφτασε στο σημείο ένα τέτοιο σκάφος να απειλείται με αφανισμό; Η ιστορία του «Δαίδαλου» είναι παρόμοια με εκείνη όλων των παρόμοιων ξύλινων σκαφών που ναυπηγήθηκαν στην Ελλάδα τις δεκαετίες του ’50 και του ’60 και που έζησαν οικογένειες και οικογένειες με την αλιεία. Το 1974 τον αγόρασαν τα αδέρφια Κρητικού που τον έφεραν στο Γύθειο. Στα χρόνια που ακολούθησαν το σκάφος, εκτός από αλιευτικό, λειτούργησε και ως συγκοινωνιακό μέσο από και προς τα Κύθηρα, όταν η ακτοπλοϊκή σύνδεση με το νησί ήταν ακόμα προβληματική. Μετέφερε επίσης αρρώστους, φάρμακα και διάφορα είδη πρώτης ανάγκης, ενώ όταν η περιοχή εξελίχθηκε σε πόλο έλξης για τις χελώνες καρέτα καρέτα, δεν ήταν λίγες οι φορές που σε συνεργασία με το σωματείο «Αρχέλων» κατέγραψε χελώνες οι οποίες πιάστηκαν στα δίχτυα του και τις άφησε ξανά ελεύθερες στο πέλαγος.
Κάπου στα μέσα της δεκαετίας του ’90 η Ε.Ε., με πρόσχημα την υπεραλίευση στη Μεσόγειο, αποφάσισε να πριμοδοτήσει την καταστροφή τέτοιων σκαφών με στόχο τη μείωση του αλιευτικού στόλου σε ποσοστό 20%. Βάσει αυτών των προγραμμάτων που ξεκίνησαν το 1991, υπολογίζεται πως καταστρέφονταν περίπου διακόσια σκάφη ετησίως, από τα οποία τα περισσότερα ξύλινα και παραδοσιακά, μια και οι ιδιοκτήτες αυτών ήταν σε προχωρημένη ηλικία, δυσκολεύονταν να αντέξουν το υψηλό κόστος συντήρησής τους και τα παιδιά τους συνήθως δεν ακολουθούσαν το επάγγελμα.
Ωστόσο η οικογένεια Κρητικού αποφάσισε να μη θυσιάσει το σκάφος. Ετρεξαν σε υπουργεία, ανακάτωσαν υπηρεσίες και κατάφεραν τελικά να βρουν τη φόρμα εκείνη που χρειαζόταν ώστε ο «Δαίδαλος» να σωθεί: μουσειακό έκθεμα. Κάπως έτσι το πλοιάριο αποσύρθηκε από την ενεργό υπηρεσία στις αρχές του 2000 και οδηγήθηκε στο Πέραμα, εκεί που κατασκευάστηκε εξ αρχής και πήγαινε κάθε χρόνο για εργασίες συντήρησης. Και εκεί βρίσκεται μισοβυθισμένο εδώ και μήνες, περιμένοντας εκείνους που θα αναλάβουν την πρωτοβουλία να το διασώσουν. Με σεβασμό απέναντι στη ναυτική ιστορία αυτού του τόπου.
Πηγή .efsyn.gr
Στα νερά του Περάματος εδώ και σχεδόν έναν χρόνο στέκει μισοβυθισμένο το σκάφος «Δαίδαλος», ένα πλοιάριο τύπου liberty που χρησιμοποιήθηκε ως ανεμότρατα και που για χρόνια αλώνιζε τα νερά της Μεσογείου, από το Γύθειο που ήταν το ορμητήριό του έως την Κρήτη και τη Λιβύη. Από το 1957 που κατασκευάστηκε στο ξακουστό ναυπηγείο του Ψαρού στο Πέραμα έως και το 2001 που πραγματοποίησε το τελευταίο του ταξίδι από το Γύθειο πίσω στο Πέραμα, το «Δαίδαλος» αποτέλεσε τον θεμέλιο λίθο μιας ολόκληρης θαλασσινής εποχής κατά την οποία πολλές οικογένειες βασίστηκαν σ’ αυτόν ώστε να μπορέσουν να ζήσουν.
«Μας έδωσε ψωμί και του δώσαμε ζωή» έλεγε χαρακτηριστικά η Ελένη Κρητικού, σύζυγος του καπετάν Γιάννη Κρητικού, με τον οποίο ο «Δαίδαλος» έκανε το τελευταίο του ταξίδι προς το Πέραμα, όπου πλέον θα αποτελούσε ένα από τα εκθέματα του Μουσείου Αλιείας και Ναυπηγικής του δήμου. Αυτό συνέβη πριν από 14 ολόκληρα χρόνια. Στο διάστημα που ακολούθησε, επήλθαν ο μαρασμός, η εγκατάλειψη, η έλλειψη συντήρησης, με αποτέλεσμα σήμερα το σκάφος να κινδυνεύει να διαλυθεί.
«Θα βρεθεί λύση»
«Ευελπιστούμε ότι θα βρεθεί λύση για το σκάφος μέσα στις επόμενες 20 μέρες», δήλωσε χθες στην «Εφ.Συν.» ο δήμαρχος Περάματος Γιάννης Λαγουδάκης. «Αναγνωρίζουμε την αξία που έχει το σκάφος γιατί αποτελεί κομμάτι του Περάματος, των ναυπηγείων του, της ιστορίας του. Από την άλλη όμως να ξέρετε πως το Πέραμα είναι ένας από τους πιο υπερχρεωμένους δήμους της χώρας, χωρίς προϋπολογισμό. Ωστόσο αυτό θα λυθεί τις επόμενες μέρες. Εχουμε ήδη επικοινωνήσει με ειδικούς από το Λιμεναρχείο και το Πολεμικό Ναυτικό, καθώς πρέπει να γίνει εργολαβία ανέλκυσης. Δεν μπορούμε απλά να πάμε να το σηκώσουμε γιατί θα διαλυθεί».
Πώς όμως έφτασε στο σημείο ένα τέτοιο σκάφος να απειλείται με αφανισμό; Η ιστορία του «Δαίδαλου» είναι παρόμοια με εκείνη όλων των παρόμοιων ξύλινων σκαφών που ναυπηγήθηκαν στην Ελλάδα τις δεκαετίες του ’50 και του ’60 και που έζησαν οικογένειες και οικογένειες με την αλιεία. Το 1974 τον αγόρασαν τα αδέρφια Κρητικού που τον έφεραν στο Γύθειο. Στα χρόνια που ακολούθησαν το σκάφος, εκτός από αλιευτικό, λειτούργησε και ως συγκοινωνιακό μέσο από και προς τα Κύθηρα, όταν η ακτοπλοϊκή σύνδεση με το νησί ήταν ακόμα προβληματική. Μετέφερε επίσης αρρώστους, φάρμακα και διάφορα είδη πρώτης ανάγκης, ενώ όταν η περιοχή εξελίχθηκε σε πόλο έλξης για τις χελώνες καρέτα καρέτα, δεν ήταν λίγες οι φορές που σε συνεργασία με το σωματείο «Αρχέλων» κατέγραψε χελώνες οι οποίες πιάστηκαν στα δίχτυα του και τις άφησε ξανά ελεύθερες στο πέλαγος.
Κάπου στα μέσα της δεκαετίας του ’90 η Ε.Ε., με πρόσχημα την υπεραλίευση στη Μεσόγειο, αποφάσισε να πριμοδοτήσει την καταστροφή τέτοιων σκαφών με στόχο τη μείωση του αλιευτικού στόλου σε ποσοστό 20%. Βάσει αυτών των προγραμμάτων που ξεκίνησαν το 1991, υπολογίζεται πως καταστρέφονταν περίπου διακόσια σκάφη ετησίως, από τα οποία τα περισσότερα ξύλινα και παραδοσιακά, μια και οι ιδιοκτήτες αυτών ήταν σε προχωρημένη ηλικία, δυσκολεύονταν να αντέξουν το υψηλό κόστος συντήρησής τους και τα παιδιά τους συνήθως δεν ακολουθούσαν το επάγγελμα.
Ωστόσο η οικογένεια Κρητικού αποφάσισε να μη θυσιάσει το σκάφος. Ετρεξαν σε υπουργεία, ανακάτωσαν υπηρεσίες και κατάφεραν τελικά να βρουν τη φόρμα εκείνη που χρειαζόταν ώστε ο «Δαίδαλος» να σωθεί: μουσειακό έκθεμα. Κάπως έτσι το πλοιάριο αποσύρθηκε από την ενεργό υπηρεσία στις αρχές του 2000 και οδηγήθηκε στο Πέραμα, εκεί που κατασκευάστηκε εξ αρχής και πήγαινε κάθε χρόνο για εργασίες συντήρησης. Και εκεί βρίσκεται μισοβυθισμένο εδώ και μήνες, περιμένοντας εκείνους που θα αναλάβουν την πρωτοβουλία να το διασώσουν. Με σεβασμό απέναντι στη ναυτική ιστορία αυτού του τόπου.
Πηγή .efsyn.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου