Οι Μανιάτες γιόρτασαν (σ)τον Πολυάραβο

Ούλες οι χώρες πέσανε κι ούλες εσκλαβωθήκαν.

Έμεινε η Μάνη μοναχή να πολεμάει τον Τούρκο.

γράφει ο Αθανάσιος Στρίκος

________________________________________________________________________________

Η επανάσταση, ως γνωστό, ξεκίνησε απ’ την Αρεόπολη στις 17 του Μάρτη του 1821 κι αφού πέρασε «από σαράντα κύματα» την έσωσε και την έκλεισε τελικά στις 28 Αυγούστου του 1826, πάλι η Μάνη στον Πολυάραβο!

Κι όπως 188 χρόνια τώρα, έτσι και φέτος επανελήφθη για 189η φορά η μάχη του Πολυαράβου.

Επανελήφθη ο εορτασμός για 189η φορά! Λογαριάστε από πότε. Κι είναι η επανάληψη μαγεύτρα. Αφού αυτή γεννά την ιστορία και την παράδοση. Γεννά την ποίηση συνδεδεμένη με το χρόνο και τον τόπο. Και μας πείθει να αγαπούμε και να βρίσκουμε αξίες ζωής αλλά και αξίες θανάτου.

Και τα είχε όλ’ αυτά τούτος ο εορτασμός. Ιστορία, παράδοση, ποίηση, χορό και τραγούδι. Μα πάν’ απ’ όλα είχε εσωτερικότητα, ανάταση και αληθινή Ελληνική πατριωτική έξαρση, Ανάσταση!

Καλές οι γιορτές που διοργανώνουν οι δήμοι και οι λεγόμενοι πολιτιστικοί σύλλογοι, που σκεπάζουν καλοκαίρια και χειμώνες. Τούτη όμως που οργάνωσε ο δήμος Ανατολικής Μάνης (πολλά «εύγε» πρέπουν στον δήμαρχο κ. Ανδρεάκο), με κάπου πίσω αθέατον εμψυχωτήν τον μητροπολίτην Γυθείου, τον Σύλλογο Πολυαραβιτών, που ξεκίνησαν με θεία λειτουργία, δοξολογία, μνημόσυνο υπέρ των πεσόντων στη μάχη, τον πανηγυρικό της ημέρας, κατάθεση στεφάνων στο ηρώον, όλα στον αύλειο χώρο του ιστορικού ιερού ναού του Πολυαράβου, όπου και κατατοπιστικό σχεδιάγραμμα της μάχης, κι έκλεισε με χορούς και τραγούδια με φόντο την Κράνα (δωρικός τύπος της λέξεως κρήνη), μια υπέροχη βρύση με την επιβλητική της καμάρα όπου διαβάζουμε στο κούτελό της: «Εδώ η Ελένη Αναειπόνυφη εφόνευσεν Αιγύπτιον πολεμιστήν» κάτω απ’ τις τεράστιες βαθύσκιες καρυδιές κι από πάνω

φρουροί στις πλάτες του Ταΰγετου οι πύργοι του Πολυαράβου, όλ’ αυτά είχαν κάτι το εξόχως συγκινητικό, κι όσοι βρέθηκαν εκεί την Κυριακή 30 Αυγούστου στάθηκαν ιδιαίτερα τυχεροί, αφού ξεπεράστηκε κάθε προσδοκία τους! Κι απεδείχθη άλλη μια φορά τι μπορεί να εκτελέσει ένας δήμος, όσο μικρός και φτωχός, αρκεί να ’χει ψυχήν δρώσα που θέλει να την χορτάσει!

Κι όπως τότες ο Πολυάραβος κυριολεκτικά έσωσε την επανάσταση κι απέδειξε, όταν πια όλα έδειχναν χαμένα, πόσο κολοσσιαία μπορεί να ’ναι η προσφορά κι ενός μικρού τόπου (κι άλλων σαν αυτόν) που κράτησαν τα ήθη και το λαό μας καθαρόν και ωραίον, αδερφωμένο με τη φύση, τα δέντρα, τα νερά, τα αγρίμια, τα πουλιά και ψηλά τη σημαία της λευτεριάς, έτσι και σήμερα εν ημέραις οικονομικής κρίσεως και κρίσεως αξιών του ανθρώπου των καιρών μας, θα μαρτυρεί τι μπορούν να επιτελέσουν οι Έλληνες αρκεί να δουν τον πυρήνα της Ιστορίας τους. Που δεν είναι άλλος απ’ τον αγώνα ως θυσία και ολοκαύτωμα. Το δε νόημα της ηγεσίας να είναι δεμένο με το νόημα της θυσίας υπέρ της πατρίδος. Κι αντί οι ηγέτες να δουλώνουν το λαό, να καθίστανται οι ίδιοι «δούλοι λαού». Αυτός είναι ο σύνδεσμος ελευθερίας και ευθύνης.

Και μ’ αυτήν την έννοια σήμερα ο Πολυάραβος, μια ασήμαντη κουκίδα στο χάρτη της Ελλάδος, γίνεται άστρο φωτεινό που δείχνει το δρόμο της αγωνιστικότητας και αρράγιστης εθνικής ενότητας που δεν διασπάται από παραταξιακές και ιδεολογικές αντιθέσεις.

Εύγε σ’ όλους τους συντελεστές! Εύγε στα παιδιά που τραγούδησαν και χόρεψαν! Ο Νίκος Βλαχόπουλος (κλείσαν οι στράτες του Μωριά) και τα άλλα τραγούδια, με τη μοναδική φωνή του μας έδειξε ότι απ’ αυτά άρχισε για το έθνος μας να ξημερώνει. Φύγαμε πλήρεις με την υπόσχεση των αρμοδίων πως του χρόνου, συν Θεώ, μας επιφυλάσσουν κι άλλες εκπλήξεις κι εσωτερικές ανατάσεις!

Η Ένωση Πνευματικών Δημιουργών Λακωνίας τους ευχαριστεί, τους συγχαίρει και τους ευγνωμονεί!

 πηγή http://laconialive.gr