Τα Κύθηρα δεν θα ξαναδούν το καλοκαίρι τον Γιώργο Χατζηνίκο. Καλό ταξίδι δάσκαλε...

Ενας σπουδαίος Έλληνας μουσικός, πιανίστας, διευθυντής ορχήστρας, παιδαγωγός και Κυθήριος (εξ αγχιστείας) έφυγε από κοντά μας. 

Τα Κύθηρα δεν θα ξαναδούν το καλοκαίρι τον Γιώργο Χατζηνίκο. 

Καλό ταξίδι δάσκαλε...

Γιώργος Χατζηνίκος

Ο Γιώργος Χατζηνίκος αφού πήρε δίπλωμα Διεύθυνσης Ορχήστρας και δίπλωμα Πιάνου στο Mozarteum του Ζάλτσμπουργκ (αμφότερα με διάκριση και επιπλέον απονομή του χρυσού μεταλλίου Lilly Lehmann της International Foundation Mozarteum), δέχτηκε τη θέση Chef-correpetitor στην Όπερα του Μονάχου.

Ορμώμενος από βαθύτερες ανησυχίες και ερωτήματα, προτίμησε να ακολουθήσει τον δρόμο της απόλυτης μουσικής όπως τον διάνοιγε η καριέρα του σολίστ που τον οδήγησε στις περισσότερες χώρες της Ευρώπης, τη Νότια Αφρική, την Ινδία, τις Η.Π.Α. και τη Βραζιλία, ενώ στο διάστημα αυτό διηύθυνε μόνο σποραδικά.

Παράλληλα φρόντιζε για την περαιτέρω μουσική του καλλιέργεια μέσω της επαφής του με αυθεντίες όπως ο Edwin Fischer, ο Carl Orff, ο Edward Erdmann, ο George Chavchavadze, η Alice Pashkus. Το 1959 συνάντησε στη Μόσχα τον κορυφαίο Ρώσο παιδαγωγό Χάινριχ Νώυχαους, δάσκαλο του Εμίλ Γκίλελς και του Σβιατοσλάβ Ρίχτερ, ο οποίος τον έκανε να συνειδητοποιήσει ότι μόνο η διδασκαλία, στην ύψιστη έννοιά της, θα μπορούσε να τον οδηγήσει σε ουσιαστικά συμπεράσματα.

Έτσι, χωρίς ποτέ να σταματήσει τη σολιστική του δραστηριότητα, το 1961 δέχτηκε την πρόσκληση να διδάξει στο Royal Manchester College of Music της Αγγλίας. Εκεί του ανέθεσαν να ιδρύσει και τάξη διεύθυνσης ορχήστρας, οπότε του δόθηκε η αναπάντεχη ευκαιρία να διεισδύσει πολύ βαθύτερα στην έννοια της τέχνης αυτής, πέραν των έως τότε δεδομένων του, του φυσικού δηλαδή ταλέντου και της καθιερωμένης ακαδημαϊκής εκπαίδευσης. Έκτοτε άρχισε να καλλιεργεί συστηματικά την τέχνη της διεύθυνσης ορχήστρας από διάφορες θέσεις, αναλαμβάνοντας διαδοχικά – και παράλληλα με τα μαθήματα που έδινε – τη Hoylake, τη South Manchester και τέλος την Bury Orchestra την οποία διηύθυνε επί 13 χρόνια και με την οποία παρουσίασε, εκτός από ένα μεγάλο μέρος του συμφωνικού ρεπερτορίου, σε studio presentation τις όπερες Bastien und Bastienne, Ιμπρεσάριος, Έτσι κάνουν όλες, Ντον Τζιοβάννι, Οι γάμοι του Φίγκαρο και Ιδομενέας του Mozart με αποκατάσταση του recitativo στη θεμελιώδη του σημασία, καθώς και Φιντέλιο του Beethoven.

Παράλληλα δημιούργησε το New Manchester Ensemble, διάφορα μικρά σύνολα και ιδιαίτερα τρεις χορωδίες και τμήματα μουσικής ενημέρωσης στο U.M.I.S.T. (University of Manchester Institute of Science and Technology), όπου του ανέθεσαν να δημιουργήσει γέφυρες ανάμεσα στην τέχνη και την επιστήμη.

Επίσης, επί σειρά ετών διηύθυνε τα ετήσια Cleveland Easter Orchestra Courses και τα Canford Choral Weekends, δίδαξε επανειλημμένως στα Cornwall Prusia Cove Seminars, έδωσε σεμινάρια ερμηνείας στο Well’s Cathedral School και ένα σεμινάριο διεύθυνσης ορχήστρας στη Royal Academy of Music του Λονδίνου, όλα αυτά παράλληλα με τη σολιστική του δράση, χάρη στην οποία συνέπραξε ως σολίστ και με ορχήστρες όπως η Φιλαρμονική του Βερολίνου, η RTF Παρισίων, η BBC Λονδίνου, η Suisse Romande Γενεύης κ.ά.

Στο πλαίσιο αυτό, δίπλα στο κλασικό και ρομαντικό ρεπερτόριο παρουσίασε πολλά σύγχρονα έργα, όπως του Schönberg, του Σκαλκώτα, του Χρήστου, του Στραβίνσκι, του Orff, του Berg, του Webern, του Ξενάκη, του Τακεμίτσου και διαφόρων νεότερων Άγγλων συνθετών.

Διηύθυνε έργα Σκαλκώτα και Χρήστου σε κατά τόπους πρώτες εκτελέσεις με τη Nothern Sinfonia και το Bach Festival Ensemble του Λονδίνου, την ορχήστρα RAI Milano και τη Φιλαρμονική Košice Σλοβακίας στο Φεστιβάλ Αθηνών και την Ορχήστρα της Ραδιοφωνίας της Δανίας στην Πανευρωπαϊκή Συναυλία (European Broadcast Union).

Το 1992-94 διηύθυνε επτά διαφορετικά προγράμματα του κλασικού ρεπερτορίου στο Βερολίνο με τη Sinfonie Orchester Berlin, και το 1994 διηύθυνε στη Μόσχα το Πασχαλινό ορατόριο του Bach, ενώ πρωτοπαρουσίασε έργα Σκαλκώτα.

Από το 1983 διευθύνει το μουσικό τμήμα των ετήσιων σεμιναρίων του Χόρτου Πηλίου, όπου συνδυάζοντας νέους μουσικούς από διάφορες χώρες της Ευρώπης με νέους Έλληνες μουσικούς συγκροτεί συμφωνικές ορχήστρες με τις οποίες και παρουσιάζει το Γερμανικό Ρέκβιεμ του Brahms, τη Συμφωνία αρ. 13 BabyYar του Σοστακόβιτς, τα CarminaBurana του Orff και το Έτσι κάνουν όλες του Mozart σε δική του μετάφραση στα ελληνικά και με επαναφορά του recitativo στην αρχική θεμελιώδη του έννοια.

Μεταξύ άλλων έχει παρουσιάσει την Περσεφόνη και τους Γάμους του Στραβίνσκι σε πρώτη εκτέλεση στην Ελλάδα.

Ως αναγνώριση της προσφοράς του στην ευρωπαϊκή μουσική, το ιταλικό Πανεπιστήμιο της Παβίας του απένειμε το 1990 το μετάλλιο Maria-Teresa Ugo Foscolo.

Το φθινόπωρο του 1993 συγκρότησε σε ένα δίμηνο σεμινάριο του Πνευματικού Κέντρου του Δήμου Αθηναίων μια συμφωνική ορχήστρα με νέους σπουδαστές οι οποίοι, αφού μελέτησαν 10 Συμφωνίες, παρουσίασαν σε δημόσια συναυλία το ένα από τα δύο πλήρη προγράμματα που είχαν προπαρασκευάσει.

Συγχρόνως εξακολουθεί τα διεθνή σεμινάρια που τον έχουν οδηγήσει μεταξύ άλλων στην Ισλανδία, τη Βραζιλία, την Ισπανία, την Ινδία και τις Η.Π.Α. διοργανώνοντας ορχήστρες, χορωδίες και φωτίζοντας άγνωστες ή παραμελημένες πτυχές της μουσικής ερμηνείας σε σολίστες οποιουδήποτε οργάνου, κουαρτέτου οργάνων και άλλα μικρά σύνολα, καθώς και τραγουδιστές, σε έργα που καλύπτουν τη μουσική φιλολογία από τον 18ο αιώνα μέχρι και σήμερα.

«Ανήκει απόλυτα στην πρώτη σειρά της γενιάς του και έχει την ιδιαίτερη ικανότητα να διαπρέπει εξίσου ως σολίστ, ως διευθυντής ορχήστρας και χορωδίας, καθώς και ως παιδαγωγός».

Carl Orff

«Αγαπητέ κ. Χατζηνίκο,

... το γράμμα σας μου έδωσε –πιστέψτε με– πολλή χαρά και το περισσότερο για το γεγονός ότι μου γράψατε. Δεν είμαι διόλου ματαιόδοξος μα η γνωριμία μας ήταν για μένα η πιο ευχάριστη έκπληξη που μπορούσε να μου συμβεί. Και διότι είχα την ευκαιρία να εκτιμήσω βαθύτατα τη μουσική σας, και τη θέση σας απέναντί της, και διότι σαν άνθρωπος μου παρουσιάσατε την πιο λαμπερή εικόνα σύγχρονου μουσικού, νέου, συνειδητού και πέρα ώς πέρα υπεύθυνου...»

Μάνος Χατζιδάκις

(απόσπασμα από επιστολή του Μάνου Χατζιδάκι προς τον Γεώργιο Χατζηνίκο στις 22.6.1955)

«... μια καταπληκτική ικανότητα να συλλαμβάνει την ουσία του στιλ που εκείνη τη στιγμή ερμηνεύει, μια πανταχού παρούσα ατομικότητα...»

Δημήτρης Μητρόπουλος

«Εκπληκτική αντίληψη... η πιο τέλεια αυθεντικότης...»

Jean Françaix

«Μουσικός και βιρτουόζος εξαιρετικού διαμετρήματος»

H.H. Stuckenschmidt

Πηγή  http://www.chronosmag.eu/ 

 Γιώργος Χατζηνίκος (ελληνικά: Γιώργος Χατζηνίκος? Γεννήθηκε 3 του Μαΐου 1923, στο Βόλο, Ελλάδα) είναι μια ελληνική πιάνο σολίστ, μαέστρος, καθηγητής και συγγραφέας με διεθνή καριέρα. Αυτός τοποθετείται από πολλές από τις πιο εξαιρετικές «φιλόσοφοι της Μουσικής»). Από το 1961, είναι κάτοικος του Ηνωμένου Βασιλείου και μετά από ότι ένας Βρετανός πολίτης. Μοιράζεται, από το 1990, το χρόνο του ανάμεσα στην Αγγλία και την Ελλάδα.

Ξεκίνησε τις μουσικές σπουδές του ως παιδί στο Βόλο Ωδείο στην Ελλάδα. Μετά τη μετακίνηση στην Αθήνα το 1934, συνέχισε στο Ωδείο Αθηνών, από όπου αποφοίτησε το 1943 με πτυχίο πιάνου και πτυχίο αρμονίας. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου που αποφάσισε να εγκαταλείψει τις σπουδές του στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών (όπου είχε περάσει στην 5η το 1940) ^{[παραπομπή που απαιτείται]} και να αφοσιωθεί αποκλειστικά στη μουσική.

Μετά τον πόλεμο, συνέχισε τις σπουδές του στο Mozarteum στο Σάλτσμπουργκ απ 'όπου αποφοίτησε με το πιάνο και τη διεξαγωγή των πτυχίων 1948-1949, ενώ απένειμε το Lilly Lehmann Μετάλλιο του Διεθνούς Ιδρύματος Mozarteum. Στη διάρκεια των σπουδών στο Σάλτσμπουργκ γνώρισε σπουδαίους μουσικούς, όπως ο Johann Nepomuk David ο οποίος τον εισήγαγε στο πνεύμα του Γιόχαν Σεμπάστιαν Μπαχ, της πολυφωνίας και της χορωδιακής μουσικής. Το 1950 παρακολούθησε ένα σεμινάριο σύνθεσης δίνεται από τον Paul Χίντεμιτ (του οποίου η 2η έκδοση του έργου του «Marienleben», που είχε δώσει η Ευρωπαϊκή πρεμιέρα λίγους μήνες νωρίτερα στο Σάλτσμπουργκ με τεράστια επιτυχία). Είχε επίσης την ευκαιρία να παίξουν με το συνθέτη Σονάτα για Πιάνο Νο 3 του κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, καθιστώντας το συνθέτη να του πω «Έχω ακούσει πολλές φορές στο παρελθόν από τις αμερικανικές και γερμανικές πιανίστες, αλλά και για την πρώτη φορά που άκουσα το δομή της Φούγκας ». Όταν Χατζηνίκου είχε πραγματοποιηθεί αυτό το Sonata με τον κύκλο Marienleben, λόγω της επιτυχίας που είχε κατηγορηθεί ότι είχε ωραιοποιήσει την Σονάτα σε ένα είδος «σε μεσογειακό Ravel όπως« τρόπο και δεν συλλάβει την Χίντεμιτ στιλ. Όταν είπε αυτό για να Χίντεμιτ, κατά τα άλλα εξαιρετικά σοβαρή συνθέτη χαμογέλασε απαλά και απάντησε "Αν υποθέσουμε ότι υπάρχει ένα τέτοιο πράγμα ως« Χίντεμιτ στιλ », τότε αυτό είναι ακριβώς αυτό που μόλις άκουσα."

Ξεκίνησε δίνοντας δημόσια ρεσιτάλ και παραστάσεις ως σολίστ με ορχήστρες που παίζουν Γιοχάνες Μπραμς »s δύο Κοντσέρτα, Robert Schumann 's, Αράμ Χατσατουριάν' s,Λούντβιχ βαν Μπετόβεν» 4ο και 5ο s, Σεργκέι Ραχμάνινοφ 2ο 's και του Ραψωδία σε ένα θέμα του Paganini. Είχε κληθεί να δώσει 80 σημεία στη Γερμανία (σε συνεργασία με το Αμερικανικό Κέντρο Πληροφοριών) που οφειλόταν στην Ευρωπαϊκή πρεμιέρα του Aaron Copland «s Σονάτα για Πιάνο.

Το 1951 μετακόμισε από το Salzburg στο Μόναχο, όπου σπούδασε με τον Carl Orff και με τον οποίο είχε μια μεγάλη φιλία, μέχρι το τέλος της ζωής του συνθέτη. Το 1952, ήρθε σε όλη ένα από τα Νίκου Σκαλκώτα έργων 's, για πρώτη φορά, να γίνει μια αρχή για τα έργα του μεγάλου Έλληνα συνθέτη, του οποίου υπήρξε ένα δραστήριο και αφοσιωμένο εκθέτη τότε.

Από το 1952 μέχρι το 1957 έζησε στο Αμβούργο, όπου πήρε μαθήματα για τη σύγχρονη ερμηνεία με τον Έντουαρντ Erdmann στο Hochschule für Musik. Τον Οκτώβριο του 1953 έδωσε την παγκόσμια πρεμιέρα του κοντσέρτου για πιάνο Νο.2 Σκαλκώτα με την NWDR (σήμερα NDR) Συμφωνική Ορχήστρα υπό τη διεύθυνση του Hermann Scherchen. Για αυτήν την απόδοση, Χατζηνίκου στάλθηκε ένα μικροφίλμ με την εξαιρετικά δυσανάγνωστο πλήρη σκορ και έπρεπε να αντιγράψετε το μέρος του πιάνου με ένα μεγεθυντικό φακό για να μάθουν μέρος του. Αυτή ήταν η απόδοση που προκάλεσε το BBC για να λάβει ένα ενδιαφέρον για το έργο, οδηγώντας σε επακόλουθη εκπομπή της και τη δημοσίευση τουHans Keller «ιστορική άρθρο s στο The Listener με τίτλο« Νίκος Σκαλκώτας: Μια πρωτότυπη Genius ». Τον Δεκέμβριο του 1954, ανακάλυψε αρκετές έχασε χειρογράφων Σκαλκώτα σε ένα βιβλιοπωλείο μεταχειρισμένων στο Βερολίνο: τα έργα που ανακαλύφθηκαν ήταν η οκτάδα, δύο Κουαρτέτα εγχόρδων, και το κοντσέρτο για πιάνο Νο 1.

Συνέχισε να δίνει ρεσιτάλ και εμφανίζεται ως σολίστ με ορχήστρες που εκτελούν Μπέλα Μπάρτοκ 's Κοντσέρτο για Πιάνο Νο 2 στο Αμβούργο, το Σάλτσμπουργκ και της Πράγας, ο Σκαλκώτας του Κοντσέρτο για πιάνο Νο 2 στην Στοκχόλμη και τη Βιέννη, Arnold Schoenberg' s Κοντσέρτο για πιάνο στη Στοκχόλμη (Σουηδικά πρεμιέρα). Η απόδοση των Piano Concerto Μπάρτοκ Νο 2 με τη Συμφωνική Ορχήστρα NWDR κάτω από τον Hans Schmidt-Isserstedt με την ευκαιρία των 10 χρόνων από το θάνατο του Μπάρτοκ, τον καθιέρωσαν ως «ιδεώδης ερμηνεύτρια» του μεγάλου Ούγγρου συνθέτη.

Το 1957 μετακόμισε στη Γαλλία, όπου έμεινε μέχρι το 1960. Εκεί γνώρισε και μελέτησε με πρίγκιπα και της πριγκίπισσας Chavchavadze σε Σατέλ-Censoir που ξεκίνησε με τη ρωσική και γαλλική μουσική. Το 1959, ενώ για μια περιήγηση στη Σοβιετική Ένωση, όταν έφθασε στη Μόσχα έλαβε μια πρόσκληση από τον Heinrich Neuhaus οποίο συνάντησε και είχε δοθεί από αυτόν τα πρώτα «σπόροι» της διδασκαλίας. Κατά τη διάρκεια του ίδιου έτους, Χατζηνίκου μετακόμισε στο Παρίσι.

Οι περιστάσεις τον οδήγησαν στην Ελβετία, όπου και εγκαταστάθηκε για λιγότερο από ένα χρόνο. Το 1961, μετά από μια περιοδεία στη Νότια Αφρική, δέχθηκε να ενταχθούν στο πιάνο σχολή του βασιλικού Μάντσεστερ College of Music (σήμερα Royal Northern College of Music), προχωρώντας έτσι στην Μάντσεστερ. Εκτός από μαθήματα πιάνου στο Κολέγιο, αυτός επεκταθεί σε Διεξαγωγή, Ιστορία της μουσικής, μουσική δωματίου, η εναρμόνιση της Πράξη και Θεωρία, Σχέση μεταξύ Επιστήμης και Τέχνης κ.ά., συνειδητοποιώντας ότι τα προβλήματα της μουσικής εκπαίδευσης είναι απείρως πιο βαθιά από ό, τι το πρώτο πίστευε. Αυτό τον έκανε να μείνετε στο Κολλέγιο 27 χρόνια αντί για 3, όπως είχε προγραμματιστεί, συνταξιοδοτείται το 1988. Κατά τη διάρκεια αυτών των ετών, είχε ανακαλύψει απαντήσεις που αφορούν τη μουσική στο σύνολό της και καθιέρωσε έτσι ένα θεμελιώδες προσωπική προσέγγιση στη μουσική, την οποία ονόμασε Λογική και Ιδρύματα (σήμερα Ουσία και προέλευση) της Μουσικής Ερμηνείας και έχει παρουσιαστεί σε διάφορα άρθρα και δοκίμια, ενώ το ίδιο ισχύει και για όλες τις μουσικές του δραστηριότητες.

Παραλλήλως, πολλαπλασίασε τις εμφανίσεις του ως σολίστ και μαέστρος. Με την Χορωδία της Ακαδημίας είχε την πρεμιέρα εκεί άγνωστο Carmina Burana του Orff και καθιέρωσε το «Νέο Μάντσεστερ Ensemble», παρουσιάζοντας στη Βόρεια Αγγλία Σένμπεργκ Pierrot Lunaire και Ωδή στον Ναπολέοντα (διεξαγωγή τόσο από το πιάνο). Πρώτα παραστάσεις του Arnold Schoenberg 's Σερενάτα, op.24, Wind Quintet, op. 26, και πλήρη έργα για πιάνο, Anton Webern »s 5 κομμάτια για ορχήστρα, op.10 και Concerto, op.24, Ιγκόρ Στραβίνσκι 's οκτάδα, Γάμοι και Histoire du Soldat, Νίκου Σκαλκώτα» Andante sostenuto, οκτάδα και Classic Συμφωνική ακολουθείται , καθώς και έργα από τον Robert Gerhard,Toru Takemitsu, György Ligeti, Γιάννης Χρήστου, ο Ιάννης Ξενάκης κ.ά. Σε συνεργασία με το UMIST (University of Manchester Institute of Science and Technology), ίδρυσε τηΒόρεια Campus Χορωδία με την οποία παρουσίασε Μπραμς Ένα γερμανικό Ρέκβιεμ , Μπαχ Μαζικής σε σι ελάσσονα, Μάζα του Στραβίνσκι και ελισαβετιανής madrigals. Ίδρυσε ειδικές τάξεις σε "κίνηση" στο βαθύτερο νόημα της μουσικής (και όχι μόνο για τους μουσικούς).

Πάντα εμφανίζεται σε ρεσιτάλ και συναυλίες, ερμήνευσε το Κοντσέρτο για πιάνο Νο.1 Μπάρτοκ στη Γερμανία και Κοντσέρτο για πιάνο Νο.3 του στην Αγγλία και την Ελλάδα, Κοντσέρτο για πιάνο του Σένμπεργκ στο Παρίσι με την Εθνική Ορχήστρα της Γαλλίας υπό τον Δημήτρη Χωραφά και τη Γενεύη με την Orchestre de la Suisse Romande υπόSamuel Baud-Bovy, Κοντσέρτο του Ραβέλ σε Σολ μείζονα με το Hallé Ορχήστρα υπό Jussi Jalas και το Κοντσέρτο για το αριστερό χέρι με την ίδια ορχήστρα (διεξαγωγή εαυτό του από το πιάνο), Κοντσέρτο για πιάνο Νο.2 Σκαλκώτα σε Ζυρίχη, το Λονδίνο με η Συμφωνική Ορχήστρα του BBC υπό Antal Doráti και του Βερολίνου με την Φιλαρμονική Ορχήστρα του Βερολίνου υπό τον Ernest Bour).

Το 1968 έδωσε την πρώτη αιτιολογική σκέψη και ομιλία του στο Νέο Δελχί στην Ινδία και είχε την ευκαιρία στη Μουσική Ακαδημία τους να βιώσουν την αρχαία και πρωτόγνωρες διαστάσεις της μουσικής αντίληψης, η οποία εργάστηκε κατά τη διάρκεια δύο επόμενες επισκέψεις του στην Ινδία και ενσωματωμένη στο εξής μουσικές του δραστηριότητες . Το 1969 διηύθυνε την παγκόσμια πρεμιέρα του κοντσέρτου για πιάνο Νο.3 Σκαλκώτα, που παίζεται την παγκόσμια πρεμιέρα των «Πέντε Έργα για άνεμοι και πιάνο» και το London πρεμιέρα του Φαγκότο Sonata, ενώ, επίσης, την προετοιμασία και επεξεργασία των ορχηστρικά μέρη.

Την επόμενη χρονιά παρακολούθησε το «Διάσκεψη του Μπαχ στην Νέα Υόρκη, και επισκέφθηκε Tanglewood και το« Φεστιβάλ του Βερμόντ », όπου συναντήθηκε με σπουδαίους μουσικούς, όπως Rosalyn Tureck και Rudolf Serkin.

Μετά τη διεξαγωγή για μερικά χρόνια τις Ορχήστρες των Hoylake και της Νότιας Μάντσεστερ, ανέλαβε την Bury Συμφωνική Ορχήστρα, με την οποία παρουσιάζονται 40 διαφορετικά προγράμματα της κύριας συμφωνικού ρεπερτορίου, Βόλφγκανγκ Αμαντέους Μότσαρτ 5 μεγαλύτερες 's όπερες και Μπετόβεν Fidelio. Για πολλά χρόνια διηύθυνε τα «Μαθήματα Κλίβελαντ Πάσχα Ορχηστρική» και τις «Σαββατοκύριακα Canford Χορωδιακό».

Το 1978 έδωσε την παγκόσμια πρεμιέρα του κοντσέρτου για πιάνο Νο.1 Σκαλκώτα στο πλαίσιο Michel Tabachnik στην Ελλάδα και την επόμενη χρονιά διηύθυνε Overture Σκαλκώτα του «Οδυσσέα Επιστροφή» στην Κοπεγχάγη κατά την EBU (European Broadcasting Union) και έδωσε την παγκόσμια πρεμιέρα του Κοντραμπάσο Συναυλία. Το 1984, είχε προσκληθεί με την προτροπή του καθηγητή Josef Rufer, πρώην βοηθός του Schoenberg στο Βερολίνο, για να παρουσιάσει Σκαλκώτα σε ένα ξεχωριστό ρεσιτάλ στοΠανεπιστήμιο της Νότιας Καλιφόρνιας στο Λος Άντζελες (την εποχή εκείνη η θέση του Arnold Schoenberg Ινστιτούτο). Την ίδια χρονιά, αναλαμβάνει την ετήσια θερινά σεμινάρια και φεστιβάλ διοργανώνεται από το Πολιτιστικό Ίδρυμα "Γ Αγγελίνη-Πία Χατζηνίκου" στο Χόρτο, ένα όμορφο χωριό στο Πήλιο, Ελλάδα. Κατά τη διάρκεια αυτών των σεμιναρίων, οι ορχήστρες που αποτελείται από Έλληνες και ξένους μουσικούς, που έχουν παρουσιαστεί έργα των Beethoven, Brahms, Ζαν Σιμπέλιους, ο Carl Orff, Χρήστου, Charles Ives, Πιότρ Τσαϊκόφσκι, Μπάρτοκ, Ντμίτρι Σοστακόβιτς και πολλά άλλα.

Το 1990, το Πανεπιστήμιο της Παβίας του απένειμε τον «Ugo Foscolo" Μετάλλιο για την προσφορά του στην Ευρωπαϊκή Μουσική. Κατά τη διάρκεια των ετών 1993 και 1995, διηύθυνε 7 κλασικά προγράμματα με τη Συμφωνική Ορχήστρα του Βερολίνου (τώρα Konzerthausorchester Βερολίνο).

Κατά τη διάρκεια της πολυσχιδούς καριέρας του, ποτέ δεν σταμάτησε να επισκέπτεται την Ελλάδα, συνεργάζεται (είτε ως μαέστρος ή πιανίστας) με ελληνικές και ξένες ορχήστρες.Έχει εμφανιστεί στο Φεστιβάλ Αθηνών, τόσο ως σολίστ και μαέστρος, αφού έχει διενεργήσει Σκαλκώτα με τον Μιλτιάδη Καρύδη και μετά τη διεξαγωγή εργασιών Χρήστου με τη Συμφωνική Ορχήστρα της Ραδιοφωνίας του Μιλάνου και από Σκαλκώτα με τη Φιλαρμονική Ορχήστρα Košice μέλος.

Ποτέ δεν σταματά την πολλαπλή μουσικές του δραστηριότητες, καθώς και ταξιδεύοντας και διδάσκοντας σε μεγάλο βαθμό, πάντα με στόχο να αφυπνίσει το υποσυνείδητο του κάθε μαθητή. Διδάσκει κάθε καλοκαίρι στο Χόρτο, Ελλάδα. Είναι συχνά καλείται να δώσει σεμινάρια στο εξωτερικό, υπό τον τίτλο «Ουσία και καταβολές της μουσικής ερμηνείας», το οποίο επιτρέπει σε κάθε οργανοπαίκτης, τραγουδιστής, ορχήστρα, ορχήστρα και ακόμη και το κοινό να λάβει μέρος, δεδομένου ότι αποσκοπούν στην ανακάλυψη μουσική από μόνη της και όχι απλώς να παρέχει συμβουλές σχετικά με τεχνική. Είναι πρόεδρος της κριτικής επιτροπής στο Ibiza Διεθνή Διαγωνισμό Πιάνου που πραγματοποιείται κάθε δύο χρόνια.

Μεταξύ των πιο εξέχοντα πρώην μαθητές του είναι Gilbert Biberian, Paul Galbraith, Richard Ward-Roden, Θεόδωρος Κουρεντζής, Trefor Σμιθ, Robyn Koh, Σμαρώ Γρηγοριάδου,Γιώργο Moutsiaras και Duo Vivo.

Είναι συγγραφέας δύο βιβλίων. Ένα περίπου Σκαλκώτας συνοδεύεται με δύο CD και ένα για recitatives του Μότσαρτ σε όπερες του. Αυτήν την περίοδο ετοιμάζει το τρίτο βιβλίο του, το οποίο είναι περίπου «Ουσία και καταβολές της μουσικής ερμηνείας».

Ουσία και καταβολές της μουσικής ερμηνείας [Επεξεργασία]

Οι «Ουσία και Origins" εργαστήρια διαφέρουν ριζικά από τα συμβατικά master classes που συνήθως προσφέρουν συμβουλές και οδηγίες στο πλαίσιο ενός συγκεκριμένου οργάνου ή φωνής. Τα εργαστήρια αυτά στοχεύουν σε μια ευρύτερη, πιο γενική προσέγγιση, που αναχωρούν από την αρχή ότι η μουσική είναι επίσημα μάθει από «χωρίς», π.χ. μέσω τεχνικές και θεωρητικές έννοιες. Αντ 'αυτού, ο στόχος είναι να ανακτήσει τις ενστικτώδεις και βαθύτερα θεμέλια των δύο μουσικών θεωρία και πρακτικές τεχνικές, προκειμένου να συλλάβει την ουσία της μουσικής από μέσα. Στη θέση της απλής παροχής τεχνικών συμβουλών, τα μουσικά στοιχεία και έννοιες που διερευνώνται από μέσα, και ο εκτελεστής οδηγείται και ενθαρρύνεται πρώτα να ανακαλύψει για τον εαυτό του, έτσι ώστε να αποκτήσει σταδιακά την ικανότητα να εντοπίσει τις ιδέες που πυροδότησε δημιουργικές παρορμήσεις των συνθετών.

Μόνο με μια τέτοια προσέγγιση μπορεί να επιτευχθεί μια ερμηνεία που κάνει τη μουσική πραγματικά προσιτή στους αδαείς, της ανατεθούν στον ερμηνευτή την πιο ικανοποιητική ανταμοιβές και μετά η μουσική την εκπλήρωση των αληθινό στόχο της. Μετά από όλα, ο Μπετόβεν έγραψε ο ίδιος στην αρχή της πιο σημαντικό του έργο, Missa Solemnis του, «από την καρδιά ... μπορεί να πάει και πάλι τις καρδιές"? ενώ Haydn στα γηρατειά του, παρά το γεγονός ότι εξαντληθεί από τη ζωή της αδιάκοπης εργασίας ήταν, όπως ο ίδιος δηλώνει, «αναγκάζοντας τον εαυτό του για να συνεχίσει τη σύνθεση, προκειμένου να φέρει χαρά σε κάποιο δυστυχισμένος και απελπισμένος ψυχή".

Είναι επιτακτική ανάγκη για το σκοπό αυτό να αντιμετωπίσει άμεσα και σε βάθος κάθε λάθος, προκειμένου να ανακαλύψει τις ρίζες του και έτσι να είναι σε θέση να το εξαλείψει.Παράλληλα, οι συμμετέχοντες ενθαρρύνονται να υποβάλει ελεύθερη και απρόσκοπτη οποιαδήποτε απορία ό, έτσι ώστε μέσα από μια διαδικασία αποσαφήνισης, θα μπορούσε κανείς να καταλήξει σε ουσιαστικά ζητήματα και σαφείς απαντήσεις. Με τον τρόπο αυτό μία παρακάμπτει την κατάρα της παρούσας εκπαίδευσης ημέρας, η οποία, λόγω της προφανούς έλλειψης χρόνου για τέτοιου είδους «πολυτέλειες», προωθεί βιαστική και ανεξέλεγκτη αντιγραφή των προκατασκευασμένων απαντήσεων. Με δεδομένη τη βάση επί της οποίας πτυχία και βαθμούς σήμερα απονέμονται, τέτοιες συμπεριφορές μπορούν να βοηθήσουν τους μαθητές να επιτύχουν τους πιο εύκολα, αλλά δέχεται και μηχανικές ιδιότητες και άψυχο λήψης μουσικής.

Η γνώση που προκύπτει από μια τέτοια ακρώμιο μια διαδικασία, όπως κομμένα άνθη, ενώ η γνώση που έχουν σπαρθεί με ένα μυαλό σε εγρήγορση σε μια ξύπνησε το ένστικτο γονιμοποιεί και εμπλουτίζει, που φέρουν άνθη και καρπούς, όπως τα ζώντα φυτά και τα δέντρα. Εκπαίδευση που παραμελεί την αφύπνιση και την καλλιέργεια της ένστικτο οδηγεί σε επιφανειακή και στείρα γνώση. Γνήσιες και γόνιμο μάθηση προκύπτει μόνο από την εκπαίδευση στην οποία ο σχολαστικά μυαλό ξυπνάει και καλλιεργεί το ένστικτο, αντικαθιστώντας το μαλθακός αδράνεια της ελλιπούς γνώσης με ταπεινότητα, την κατανόηση και την συνεχή ανάπτυξη μέσω της καλλιέργειας αφομοίωση των πολυετών σοφία της φύσης.

Γιώργος Χατζηνίκος, Οκτ 1997

Πηγή en.wikipedia.org/