Επικήδειος Λόγος του Νικολάου Ι. Κουφού στη μητέρα του Βουλευτή Λακωνίας Λεωνίδα Γρηγοράκου

Επικήδειος Λόγος του Νικολάου Ι. Κουφού

στη μητέρα του Βουλευτή Λακωνίας Λεωνίδα Γρηγοράκου

( Εκφωνήθηκε στις 9 – 12 – 2015

στον Ι. Ναό Κοίμησις της Θεοτόκου Σπαρτιάς Λακωνίας )

Σεβαστή και αγαπητή κυρά Ποτίτσα,

Μέρα θλιμμένη η σημερινή για όλους εμάς που ήρθαμε εδώ στην Κοτσαντίνα για να σε συνοδέψουμε μαζί με τα παιδιά και τα εγγόνια σου, αλλά και όλους τους χωριανούς σου, στην τελευταία επίγεια κατοικία σου.

Οδοιπόρησες ολοζωής σε δύσβατες ατραπούς, σε λόγγους και δρυμούς, σε κορυφές και ξέφωτα γεμάτα λιόδεντρα, για να αποχωρήσεις με πλούσια συγκομιδή, κατά την ύστερη ματιά του ήλιου, το χειμωνιάτικο απόβραδο.

Από την Αθήνα που βρισκόσουν τους τελευταίους μήνες, πέταξε το πνεύμα σου εδώ στο σπίτι σου, στην Κοτσαντίνα, ανηφόρισες με βήμα αργό κι αποσταμένο, κατά τις πλαγιές του Ταϋγέτου, έψαξες μάταια να βρεις τους παλαιούς συνοδοιπόρους κι αφού δεν είχες τίποτα πια να πεις με τους συγκαιρινούς, άπλωσες γαλήνια το βλέμμα σου στο γνώριμο τοπίο και έγειρες κι αποξεχάστηκες στον τελευταίο σου σταθμό ^. στο «Μαρμαρένιο αλώνι» του φλογερού Αρχάγγελου.

Γυναίκα και μάνα Ελληνίδα από τους παλαιούς και δίσεχτους καιρούς, γεννήθηκες στην Πρίτσα, το έτος 1928 και είδες τη φρίκη του πολέμου, την Κατοχή, τον βάρβαρο και αδελφοκτόνο Εμφύλιο, την πείνα, τις στερήσεις και τον φόβο του θανάτου. Είχες κι εσύ την τραγική τύχη, να κλάψεις πικρά τον αδικοχαμένο αδερφό σου, τον Γιάννη τον Χουσάκο, που έπεσε και αυτός θύμα του Εμφυλίου, λεβέντης στα είκοσι τρία του, στην Τάραψα το 1947.

Σου έτυχε σύντροφος της ζωής σου, άξιος και συνετός, προστάτης και συμπαραστάτης σου, ο μακαριστός και αγαπημένος σου,  Γιώργης Γρηγοράκος από την Κοτσαντίνα, με τον οποίο δώσατε μαζί τη μάχη της ζωής, ανασταίνοντας με κόπο και υπομονή, τα εκλεκτά παιδιά σας ^. τον Γιάννη και τον Λεωνίδα.

Χωρίς συμβιβασμούς και όρια, με ασύνορη αγάπη και ατέρμονη προσφορά στην οικογένειά σου, δεν έβαλες ποτέ τον εαυτό σου πάνω από τον άντρα σου και τα παιδιά σου, τους φρόντιζες και τους προστάτευες με τον κόπο των χεριών σου, τους δίδασκες άλλοτε με το λόγο και το παράδειγμά σου κι άλλοτε με τη γαλήνια σιωπή σου. Τήρησες ευλαβικά τις πατροπαράδοτες αρχές της ελληνικής οικογένειας, αντροπάλεψες πάνω στην πέτρα της υπομονής, ίδια η Παναγιά με το μαύρο τσεμπέρι - όπως όλες οι παλιές μανάδες μας - κι άντεξες καρτερικά την πολύχρονη και πολυβάσανη ζωή σου.

Είχα την τύχη και την τιμή, Κυρά – Ποτίτσα, να είμαι ο στερνός συζητητής του νοικοκύρη σου, του μπάρμπα – Γιώργη, στην Παθολογική Κλινική του Νοσοκομείου Σπάρτης και στη συνέχεια να τον αποχαιρετίσω από τούτη τη θέση πριν από πέντε χρόνια. Την ίδια τιμή έχω και σήμερα να αποχαιρετώ εσένα, την άξια συμπαραστάτισσα εκείνου, που στάθηκες δίπλα του δυνατή και στωική, με πλήρη αφοσίωση και απεριόριστη κατανόηση.

Ευτύχησες να δεις τους κόπους και τους αγώνες σου να δικαιώνονται, στις δύο λαμπρές οικογένειες των γιών σου ^. του Γιάννη που ζει και διαπρέπει στην Αμερική και του Λεωνίδα, του διακεκριμένου ιατρού και δημοκράτη πολιτικού, Βουλευτή της Δημοκρατικής Συμπαράταξης Λακωνίας και πρώην Υπουργού, του άνθρωπου που τιμήθηκε και τίμησε τόσο πολύ τη Λακωνία, κατά την τελευταία δεκαπενταετία, μέσα από το Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κίνημα.

Ως άνθρωπος που έζησες μια γεμάτη ζωή και πίστευες πάντοτε στον Θεό, είχες τη δύναμη να προσμένεις άφοβη και γαλήνια το στερνό ταξίδι, χωρίς να σε τρομάζει ο θάνατος, αφού άφησες το χνάρι σου στη γη και διήλθες από την στενή πύλη και την τεθλιμμένη οδό, η οποία οδηγεί στην αιώνιο ζωή, κατά τους λόγους του ίδιου του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού. Επίσης, ολοκληρώνοντας την αποστολή σου και κατά το μεγάλο πέρασμά σου, από τον παρόντα κόσμο της ματαιότητας και της φθοράς στον κόσμο της ανάπαυσης, της χαράς και της δόξας, μπορείς να ομολογήσεις, μετά του Αποστόλου Παύλου : « Τον αγώνα τον καλόν ηγώνισμαι, τον δρόμον τετέλεκα, την πίστιν τετήρηκα ^. λοιπόν απόκειταί μοι ο της δικαιοσύνης στέφανος, όν αποδώσει μοι ο Κύριος εν εκείνη τη ημέρα, ο δίκαιος κριτής … ».

Τα παιδιά, τα εγγόνια και το δισέγγονό σου, ασφαλώς και πρέπει να είναι υπερήφανα γιατί εσύ, η μητέρα και γιαγιά τους, φεύγεις πλήρης ημερών, άξια για την ανατροφή που τους έδωσες και τις πραγματικές αξίες της ζωής που τους δίδαξες.

Είναι πλάι σου Κυρά – Ποτίτσα, τα παιδιά σου, ο Γιάννης σου, που ήρθε από την Αμερική, ο Λεωνίδας σου με την οικογένειά του, ο αδελφός σου ο Γιώργης με την οικογένειά του, όλοι οι συγγενείς, οι συγχωριανοί και πάρα πολλοί φίλοι από κάθε γωνιά της Λακωνίας και άλλα μέρη ακόμα πιο μακρινά.

Όλοι μας ας προσευχηθούμε στον Πανάγαθο Θεό, τον εξουσιαστή της ζωής και του θανάτου, να τον παρακαλέσουμε να δώσει στη σεβαστή και αγαπητή μας, κυρά – Ποτίτσα, δικαίωση και να την οδηγήσει εκεί όπου ο ίδιος έχει κατατάξει τις ψυχές των δικαίων. Να την αναπαύσει «εν κόλποις Αβραάμ» και να τη συναριθμήσει μετά των Αγίων Του.

Ας είναι ελαφρύ το χώμα που θα σε σκεπάσει.

Καλό κατευόδιο και καλό Παράδεισο, σεβαστή και αγαπητή μας, Κυρά – Ποτίτσα.