ΑΡΑΓΕ ΠΡΙΝ ΑΠΟ 50 ΧΡΟΝΙΑ ΥΠΗΡΧΕ ΑΝΑΠΤΥΞΗ;

Μια φορά κι έναν καιρό…. η άφιξη και η αναχώρηση ενός πλοίου βαμμένου με τα Ελληνικά χρώματα ήταν το ποιο σημαντικότερο γεγονός της ημέρας.

Η επι/αποβίβαση γινόταν αρόδου αφού δεν υπήρχαν οι σημερινές εγκαταστάσεις. Το ίδιο γινόταν και "στα δικά μας λιμάνια" που έπιανε, δηλαδή, στο Κυπαρίσσι, στον Ιέρακα, στο Πόρτο Κάγιο, στην Ελαφόνησο, στην Αγία Πελαγία, στα Αντικύθηρα και ίσως στη Μονεμβασιά.

Το πλήρωμα στην πλειοψηφία του ήταν Λάκωνες και Τσιριγώτες οι οποίοι αγωνίζονταν για να ζήσουν τις οικογένειες τους. Τους έβλεπες να τρέχουν δεξιά κι αριστερά, στο γκαράζ, στο κατάστρωμα, στις καμπίνες ή στην τραπεζαρία. Εκεί έβρισκες την ευκαιρία να μιλήσεις μαζί τους, μια καλή κουβέντα, ένα σύντομο καλαμπούρι που έσπαζε για λίγο τη μονοτονία τους. Άλλωστε το πλήρωμα έκανε το πλοίο. Ο δε πλοιοκτήτης με το αζημίωτο, πρόσφερε ζωή κι ανάπτυξη κρατώντας ενωμένα τα όμορφα τοπία της πατρίδας μας.

Αυτή ήταν η Ελλάδα πριν από 50 χρόνια. Εδώ ζει ακόμα αυτός ο λαός με τις πολλές παραξενιές, τα ελαττώματα, τη σπουδαία ιστορία και φιλότιμο που τον διακρίνει. Η ποιότητα ζωής βελτιώθηκε, η τεχνολογία εξελίχθηκε, λιμάνια κατασκευάσθηκαν,
αλλά καράβι δεν υπάρχει.

( άραγε, το 1973 να ήξεραν κάτι οι, Ηλίας Λυμπερόπουλος, Γιώργος Κατσαρός
και Δημήτρης Μητροπάνος με το τραγούδι. Τα Κύθηρα ποτέ δεν θα ...)

Πηγή Λαλούσης Παναγιώτης