ΚΗΡΥΓΜΑ ΚΥΡΙΑΚΗΣ Β' ΝΗΣΤΕΙΩΝ 4-3-2018

ΓΡΑΠΤΟΝ ΘΕΙΟΝ ΚΗΡΥΓΜΑ

 

Στό σημερινό Εὐαγγέλιο ἀκούσαμε γιά τήν θεραπεία τοῦ Παραλυτικοῦ τῆς Καπερναούμ.

Ὁ παράλυτος φαίνεται, πώς δέν ἦταν μόνο ἄρρωστος σωματικά. Ἦταν ἄρρωστος καί ψυχικά. Ἡ πραγματική αἰτία τῆς ἀρρώστιας τοῦ παραλυτικοῦ εἶναι ἡ ἁμαρτία, καί αὐτό διαβλέπει ὁ Χριστός. Εἶναι ἐνδεικτικό, ὅτι ὁ παραλυτικός δέν προσεγγίζει τόν Κύριο μέ τή θέλησή του. Ἐξαιτίας τῆς χρόνιας πάθησής του καί τῆς ἁμαρτωλότητάς του διακατέχεται ἀπό μιά βαριά δυσπιστία. Γι’ αὐτό ὁ Χριστός δέν προσέβλεψε στή δική του πίστη, ἀλλά στήν πίστη τῶν τεσσάρων φίλων του, πού μέ ἀγάπη τόν μετέφεραν : «Ἰδών ὁ Ἰησοῦς τήν πίστιν αὐτῶν» προχωρεῖ καί κάνει τό θαῦμα. Ἡ πίστη τῶν τεσσάρων φίλων ἔγινε ἀφορμή καί αἰτία νά θεραπεύσει τόν πέμπτον.

Δυστυχῶς, ὅταν μιλᾶμε γιά πίστη, πάντα τή συσχετίζουμε μέ τήν πίστη κάποιου συγκεκριμένου ἀνθρώπου. Ἀναζητοῦμε μιά προσωπική καί ἀτομική πίστη. Ποτέ, ὅμως, δέν ἀναζητοῦμε τήν πίστη τῆς κοινότητας, ὅπου κάποιος ἀνήκει καί ζεῖ. Δέν ἀναφερόμαστε στήν πίστη τῶν ἄλλων μελῶν τῆς οἰκογένειας, ἤ στήν πίστη τῆς Ἐκκλησίας, ὅπου ὑπάγεται. Ποτέ δέν μᾶς προβληματίζει ἡ Ἐκκλησιολογική διάσταση τῆς πίστης. Καί αὐτό εἶναι ἕνα πνευματικό σφάλμα.

Τό δρᾶμα δέν εἶναι ὅτι ὑπάρχουν ἄπιστοι μέσα στόν κόσμο. Αὐτό εἶναι καί φυσικό καί ἀναμενόμενο. Τί περιμένουμε ἀπό ἕνα ἁμαρτωλό κόσμο; Ἀσφαλῶς ἀπιστία καί ἄρνηση. Ὁ παραλυτικός πολύ φυσικά κουβαλοῦσε πάνω του, μαζί μέ τήν πάθηση καί τήν ἀπιστία, ἐξαιτίας τῆς ἁμαρτωλότητάς του. Τό δραματικό στοιχεῖο βρίσκεται στό γεγονός ὅτι συνήθως δέν ὑπάρχουν μερικοί φίλοι, κάποιοι συγγενεῖς, μιά κοινότητα πιστῶν καί μιά Ἐκκλησία πού νά πιστεύει γιά τή σωτηρία του, νά μεταφέρει τά ἀνθρώπινα σωματικά καί πνευματικά ράκη κοντά στό Χριστό γιά νά γίνει τό θαῦμα.

Εἶναι δεδομένο ὅτι πολύς κόσμος ζεῖ στήν ἀπιστία. Πρέπει ὅμως νά εἶναι δεδομένο, παράλληλα, ὅτι ἡ Ἐκκλησία πιστεύει καί προσεύχεται γιά τή σωτηρία τοῦ κόσμου. Ἡ πίστη, δέν εἶναι τόσο ἕνα προσωπικό καί ἀτομικό γεγονός, ὅσο μιά κοινοτική καί ἐκκλησιολογική ἐμπειρία. Μέσα στήν Ἐκκλησία, τήν πίστη τήν ζοῦμε ὄχι γιατί εἴμαστε καλύτεροι ἀπό τούς ἄλλους, ἀλλά γιατί εἴμαστε ζωντανά μέλη τοῦ ἁγίου Σώματός της, πού ἔχει Κεφαλή τόν ἴδιο τόν Χριστό, γιατί μετέχουμε στή ζωή τῶν Ἁγίων καί εἴμαστε τέκνα Θεοῦ καί κληρονόμοι τῆς αἰωνίου ζωῆς καί Βασιλείας, τῶν αἰωνίων ἀγαθῶν τοῦ Ἐπουρανίου Παραδείσου.

π. Φρ. Δ.