ΓΡΑΠΤΟΝ ΘΕΙΟΝ ΚΗΡΥΓΜΑ
Ὁ Κύριος, ἀγαπητοί μου ἐν Χριστῷ ἀδελφοί, ἐθεράπευσε ἕναν παραλυτικό ἄνθρωπο, ὁ ὁποῖος παρά τά πολλά χρόνια τῆς ἀσθένειάς του, τά ὁποῖα τόν καθήλωσαν ἐπί μακρόν στό κρεβάτι τοῦ πόνου, δέν ἔχασε ποτέ τήν πίστι του στόν Θεό, οὔτε ἐκεῖνος ἀλλά οὔτε καί οἱ συγγενεῖς του πού τόν φρόντιζαν σέ ὅλο διάστημα τῆς δοκιμασίας του. Βλέποντας, λοιπόν, ὁ Κύριος τήν πίστι αὐτῶν τῶν ἀνθρώπων συγχώρεσε δημοσίως τά ἁμαρτήματα αὐτοῦ τοῦ ἀνθρώπου, ὥστε νά δείξει στούς Φαρισαίους ποιά εἶναι ἡ δύναμίς του, καί πώς Ἐκεῖνος εἶναι ὁ Κριτής τῆς Δευτέρας Παρουσίας.
Γι΄αὐτό, ὅταν διαμαρτυρήθηκαν οἱ Φαρισσαῖοι διά τόν λόγο πού εἶπε στόν παραλυτικό «τέκνον ἀφέωνταί σοι αἱ ἁμαρτίαι» διά νά δείξει ὅτι ὄντως Ἐκεῖνος ἠμπορεῖ ὡς Θεάνθρωπος νά συγχωρεῖ τίς ἁμαρτίες τῶν ἀνθρώπων, λέγει στόν παραλυτικό νά σηκώσει τό κρεβάτι του καί νά περπατήσει. Αὐτό καί ἔγινε κάνοντας τόν λαό τῶν Ἰουδαίων νά δοξάσει τόν Θεό καί νά θαυμάσει τό ἔργο τοῦ Κυρίου μας.
Ὁ παραλυτικός, ὅμως, θεραπεύτηκε, ἀδελφοί μου, διότι πρῶτα μετανόησε εἰλικρινά διά τάς ἁμαρτίας του κι ἔτσι ἡ μετάνοια ἔφερε καί τήν θεραπεία τοῦ σώματος.
Πολλές φορές, ἀδελφοί μου, ἡ ἁμαρτία μπορεῖ νά ἐπιφέρει στόν ἄνθρωπο ἀκόμη καί σωματικές ἀσθένειες. Διότι, πώς εἶναι δυνατόν, ὅταν ἡ ψυχή ἡ ὁποία εἶναι ἑνωμένη μέ τό σῶμα, ὅταν ἀσθενεῖ -λόγῳ τῆς ἀκατάσχετης ἁμαρτίας- νά μήν συμπαρασύρει στήν ἀσθένεια καί τό σῶμα; Τό σῶμα, λοιπόν, ὑποφέρει κι ἐκεῖνο λόγῳ τῆς ἁμαρτίας καί τῶν παθῶν τῆς ψυχῆς. Ἔτσι, λοιπόν, ὁ Θεῖος Παῦλος μέσα ἀπό τήν σημερινή του περικοπή τῆς πρός Ρωμαίους Ἐπιστολῆς του δίδει συμβουλές γιά τό πῶς πρέπει νά ζῆ ὁ ἀληθινός Χριστιανός. Μεταξύ τῶν ἄλλων μᾶς παραθέτει κάποιες σπουδαῖες καί συνάμα πρακτικές συμβουλές του, ὅπως γιά τήν ταπεινοφροσύνη καί μᾶς λέγει, ὅτι ὁ Χριστιανός πρέπει νά ἔχει ταπεινό φρόνημα καί ὄχι ἀλαζονεία. Μᾶς ἐξηγεῖ, ὅτι τά χαρίσματα ὁ Θεός δέν τά δίδει στόν ἄνθρωπο γιά προσωπική του καύχησι, ἀλλά γιά νά προάγουν τό ἔργο τῆς Ἐκκλησίας. Διότι, ὅλοι εἴμεθα μέλη τοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ καί ὅπως τά μέλη τοῦ σώματός μας δέν κάνουν ὅλα τό ἴδιο ἔργο, ἔτσι καί τά μέλη τῆς Ἐκκλησίας, δέν ἔχουν τά ἴδια ἀκριβῶς χαρίσματα. Γι΄ αὐτό τόν λόγο, δέν πρέπει νά ζηλεύουμε τά χαρίσματα τῶν συνανθρώπων μας, ἀλλά νά εἴμεθα ἱκανοποιημένοι μέ τά χαρίσματα, πού ἐλάβαμε ἀπό τό Ἅγιον Πνεῦμα, καί μεταξύ μας νά συνεργαζόμεθα εἰρηνικά καί μέ ταπεινοφροσύνη. Ἔτσι, λοιπόν, ἡ ἀγάπη πρέπει νά εἶναι μεταξύ μας εἰλικρινής καί νά ἀποποιούμεθα τά πονηρά ἔργα, πάντα προσκολλημένοι εἰς τό ἀγαθόν, ὥστε μεταξύ μας νά συμπεριφερόμαστε μέ φιλαδελφία καί νά εἴμεθα φιλόστοργοι τιμώντας ὁ ἕνας τόν ἄλλον. Ὅλα αὐτά διά νά ἠμπορέσουν νά ἐπιτευχθοῦν θά πρέπει νά μήν εἴμεθα ὀκνηροί εἰς τήν πνευματική μας ζωή, ἀλλά πάντοτε μέ θέρμη νά ἐπιμένουμε στό ἔργο τῆς προσευχῆς. Διότι, ἡ προσευχή εἶναι ἐκείνη πού θά μᾶς χαρίσει τίς ἀρετές καί θά μᾶς ἐνδυναμώνει ἀπό τίς δύσκολες περιστάσεις τῆς καθημερινότητός μας.
Ἔχοντας ὅλα αὐτά τά χαρίσματα νά μήν λησμονοῦμε τίς δυσκολίες τῶν συνανθρώπων μας, ἀλλά νά ἐνδιαφερόμαστε γιά τά προβλήματά τους καί πάντοτε νά εἴμεθα φιλόξενοι ὡς πρός τούς ξενητεμένους ἀδελφούς, μας χωρίς νά μᾶς τό ζητοῦν οἱ ἴδιοι.
Μιμούμενοι, λοιπόν, τόν Χριστό μας στήν μακροθυμία του νά μήν καταριόμαστε τούς ἀδελφούς μας ποτέ καί νά προσευχόμαστε γιά ὅσους μᾶς καταδιώκουν.
Αὐτά, ἀδελφοί μου, νά τά ἐφαρμόζουμε πάντοτε καί ἔχοντας τήν ἐλπίδα μας στόν Θεό δέν θά νιώσουμε ποτέ ἀπελπισμένοι γιά τήν ὅποια καμμία δοκιμασία μᾶς περιμένει. Εἴθε ἡ Χάρις τοῦ Κυρίου μας νά εἶναι μετά πάντων ἡμῶν. Ἀμήν.-
Ὁ παραλυτικός, ὅμως, θεραπεύτηκε, ἀδελφοί μου, διότι πρῶτα μετανόησε εἰλικρινά διά τάς ἁμαρτίας του κι ἔτσι ἡ μετάνοια ἔφερε καί τήν θεραπεία τοῦ σώματος.
Πολλές φορές, ἀδελφοί μου, ἡ ἁμαρτία μπορεῖ νά ἐπιφέρει στόν ἄνθρωπο ἀκόμη καί σωματικές ἀσθένειες. Διότι, πώς εἶναι δυνατόν, ὅταν ἡ ψυχή ἡ ὁποία εἶναι ἑνωμένη μέ τό σῶμα, ὅταν ἀσθενεῖ -λόγῳ τῆς ἀκατάσχετης ἁμαρτίας- νά μήν συμπαρασύρει στήν ἀσθένεια καί τό σῶμα; Τό σῶμα, λοιπόν, ὑποφέρει κι ἐκεῖνο λόγῳ τῆς ἁμαρτίας καί τῶν παθῶν τῆς ψυχῆς. Ἔτσι, λοιπόν, ὁ Θεῖος Παῦλος μέσα ἀπό τήν σημερινή του περικοπή τῆς πρός Ρωμαίους Ἐπιστολῆς του δίδει συμβουλές γιά τό πῶς πρέπει νά ζῆ ὁ ἀληθινός Χριστιανός. Μεταξύ τῶν ἄλλων μᾶς παραθέτει κάποιες σπουδαῖες καί συνάμα πρακτικές συμβουλές του, ὅπως γιά τήν ταπεινοφροσύνη καί μᾶς λέγει, ὅτι ὁ Χριστιανός πρέπει νά ἔχει ταπεινό φρόνημα καί ὄχι ἀλαζονεία. Μᾶς ἐξηγεῖ, ὅτι τά χαρίσματα ὁ Θεός δέν τά δίδει στόν ἄνθρωπο γιά προσωπική του καύχησι, ἀλλά γιά νά προάγουν τό ἔργο τῆς Ἐκκλησίας. Διότι, ὅλοι εἴμεθα μέλη τοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ καί ὅπως τά μέλη τοῦ σώματός μας δέν κάνουν ὅλα τό ἴδιο ἔργο, ἔτσι καί τά μέλη τῆς Ἐκκλησίας, δέν ἔχουν τά ἴδια ἀκριβῶς χαρίσματα. Γι΄ αὐτό τόν λόγο, δέν πρέπει νά ζηλεύουμε τά χαρίσματα τῶν συνανθρώπων μας, ἀλλά νά εἴμεθα ἱκανοποιημένοι μέ τά χαρίσματα, πού ἐλάβαμε ἀπό τό Ἅγιον Πνεῦμα, καί μεταξύ μας νά συνεργαζόμεθα εἰρηνικά καί μέ ταπεινοφροσύνη. Ἔτσι, λοιπόν, ἡ ἀγάπη πρέπει νά εἶναι μεταξύ μας εἰλικρινής καί νά ἀποποιούμεθα τά πονηρά ἔργα, πάντα προσκολλημένοι εἰς τό ἀγαθόν, ὥστε μεταξύ μας νά συμπεριφερόμαστε μέ φιλαδελφία καί νά εἴμεθα φιλόστοργοι τιμώντας ὁ ἕνας τόν ἄλλον. Ὅλα αὐτά διά νά ἠμπορέσουν νά ἐπιτευχθοῦν θά πρέπει νά μήν εἴμεθα ὀκνηροί εἰς τήν πνευματική μας ζωή, ἀλλά πάντοτε μέ θέρμη νά ἐπιμένουμε στό ἔργο τῆς προσευχῆς. Διότι, ἡ προσευχή εἶναι ἐκείνη πού θά μᾶς χαρίσει τίς ἀρετές καί θά μᾶς ἐνδυναμώνει ἀπό τίς δύσκολες περιστάσεις τῆς καθημερινότητός μας.
Ἔχοντας ὅλα αὐτά τά χαρίσματα νά μήν λησμονοῦμε τίς δυσκολίες τῶν συνανθρώπων μας, ἀλλά νά ἐνδιαφερόμαστε γιά τά προβλήματά τους καί πάντοτε νά εἴμεθα φιλόξενοι ὡς πρός τούς ξενητεμένους ἀδελφούς, μας χωρίς νά μᾶς τό ζητοῦν οἱ ἴδιοι.
Μιμούμενοι, λοιπόν, τόν Χριστό μας στήν μακροθυμία του νά μήν καταριόμαστε τούς ἀδελφούς μας ποτέ καί νά προσευχόμαστε γιά ὅσους μᾶς καταδιώκουν.
Αὐτά, ἀδελφοί μου, νά τά ἐφαρμόζουμε πάντοτε καί ἔχοντας τήν ἐλπίδα μας στόν Θεό δέν θά νιώσουμε ποτέ ἀπελπισμένοι γιά τήν ὅποια καμμία δοκιμασία μᾶς περιμένει. Εἴθε ἡ Χάρις τοῦ Κυρίου μας νά εἶναι μετά πάντων ἡμῶν. Ἀμήν.-
π.Νικ.Ζουναρέλης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου