ΓΡΑΠΤΟΝ ΘΕΙΟΝ ΚΗΡΥΓΜΑ
Τό Εὐαγγέλιο τῆς συγχώρησης
Τό Εὐαγγέλιο τῆς συγχώρησης
Τό σημερινό Εὐαγγελικό ἀνάγνωσμα ἀναφέρεται στόν ὀφειλέτη τῶν μυρίων ταλάντων, ὁ ὁποῖος δέν μποροῦσε νά ἐπιστρέψει τό χρέος του καί ὁ κύριός του διέταξε νά πωλήσουν τόν ἴδιο, τήν γυναίκα του, τά παιδιά του, τά ὑπάρχοντά του γιά νά ἐξοφληθεῖ τό ποσόν τῆς ὀφειλῆς. Καί παρά ταῦτα, ἐκεῖνος ζήτησε συγγνώμη, ἡ ὁποία καί τοῦ δόθηκε. Ἐνῶ, ὅμως, τοῦ χαθίσθηκε τό χρέος του μέ τήν ἱκετευτική τοῦ στάσι, ἐν τούτοις ὁ ἴδιος ἦταν σκληρός στόν σύνδουλό του, δέν τόν συγχώρησε, παρ' ὅ,τι τοῦ τό ζήτησε, καί τόν ἔβαλε στήν φυλακή. Αὐτό τό γεγονός μαθεύτηκε, ὁπότε ὁ κύριός του, ὁ ὁποῖος προηγουμένως τόν εἶχε συγχωρέσει, ἐπανῆλθε καί τόν παρέδωσε στούς βασανιστές.
Ἡ παραβολή αὐτή ἀναφέρεται στήν Βασιλεία του Θεοῦ, στήν ὁποία θά εἰσέλθουν ἐκεῖνοι, πού μετανοοῦν καί ζητοῦν συγχώρησι ἀπό τόν Θεό, ἀλλά στήν συνέχεια καί αὐτοί συγχωροῦν ὅλους ἐκείνους πού τούς ἔβλαψαν.
Ὁ Κύριος Ἰησοῦς φανέρωσε τήν ἀμέτρητη συγχωρητικότητα τοῦ Θεοῦ στήν παραβολή τοῦ δούλου ἐκείνου πού εἶχε τό μεγάλο χρέος. Πῆρε ἀφορμή γι' αὐτό ἀπό τόν Ἀπόστολο Πέτρο, ὅταν τόν ρώτησε πόσες φορές θά ἔπρεπε νά συγχωρεῖ τίς προσβολές τοῦ ἀδελφοῦ του: «ἕως ἑπτάκις;» Στήν ἐρώτησι αὐτή ὁ Κύριος ἀπάντησε μ' αὐτά τά πολύ σημαντικά λόγια: «οὐ λέγω σοι ἕως ἑπτάκις, ἀλλ' ἕως ἑβδομηκοντάκις ἑπτά» (Ματθ. ιη' 22). Ὁ Πέτρος, ὅταν ρώτησε το Διδάσκαλό Του «ἕως ἑπτάκις;», νόμιζε πώς εἶχε φτάσει στά ἀνώτατα ὅρια τῆς συγχωρητικότητας. Ἡ ἀπάντηση τοῦ Κυρίου ὅμως ἦταν: ἕως ἑβδομηκοντάκις ἑπτά! Καί σάν νά μή τοῦ φάνηκε ἀρκετό ἀκόμα κι αὐτό τό μέτρο, πρόσθεσε μετά καί τήν παραβολή πού ἀκούσαμε, γιά νά ξεκαθαρίσει καλύτερα τά πράγματα.
Ὁ δανειστής δοῦλος ὅμως συμπεριφέρθηκε στό χρεώστη σύνδουλό του μέ ἀσπλαχνία. Καί τέτοια συμπεριφορά «μετατρέπει» τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ σέ δικαιοσύνη. Ὅταν ὁ ἄνθρωπος παίζει μέ τήν εὐσπλαχνία τοῦ Θεοῦ, πέφτει ὁ ἴδιος στή δικαιοσύνη Του. Κι ἡ κρίση αὐτῆς τῆς δικαιοσύνης, πού ἀκολουθεῖ μιά περιφρονημένη εὐσπλαχνία, εἶναι φοβερή: «Μή πλανᾶσθε, Θεός οὐ μυκτηρίζεται• ὅ γάρ ἐάν σπείρει ὁ ἄνθρωπος, τοῦτο καί θερίσει» (Γαλ. στ' 7), βεβαιώνει ὁ ἀπόστολος Παῦλος. Ὅταν γονατίζουμε μπροστά στό Θεό καί ζητοῦμε τό ἔλεός Του γιά τίς ἀναρίθμητες ἁμαρτίες μας κι ἔπειτα πετᾶμε τόν ἀδελφό μας στή φυλακή γιά μιά μοναδική ἁμαρτία πού ἔκανε, τότε μυκτηρίζουμε τό Θεό. Ἄς μήν ξεγελιόμαστε. Ὁ Θεός δέν ἐπιτρέπει νά τόν ἐμπαίζουμε, νά τόν μυκτηρίζουμε, νά παίζουμε μαζί Του. Τα χέρια Του δέν εἶναι μακριά μας, καί τά δυό Του χέρια. Τόσο ἐκεῖνο πού μᾶς χαϊδεύει ὅσο κι ἐκεῖνο πού παιδαγωγεῖ. «Φοβερόν τό ἐμπεσεῖν εἰς χεῖρας Θεοῦ ζῶντος» (Ἑβρ. ι’, 31). Πόσο φοβερό εἶναι, φαίνεται καθαρά ἀπό τή συνέχεια τῆς παραβολῆς τοῦ Χριστοῦ. Ὁ βασιλιάς τότε ὀργίστηκε πολύ ἐναντίον τοῦ ἄσπλαχνου δούλου καί τόν παρέδωσε στούς βασανιστές – στά πονηρά πνεύματα, ἀφοῦ ἐκεῖνα εἶναι πού βασανίζουν πραγματικά τό ἀνθρώπινο γένος.
«Οὕτω καί ὁ πατήρ μου ὁ ἐπουράνιος ποιήσει ὑμῖν, ἐάν μή ἀφῆτε ἕκαστος τῷ ἀδελφῷ αὐτοῦ ἀπό τῶν καρδιῶν ὑμῶν τά παραπτώματα αὐτῶν» (Ματθ. ιη' 35). Αὐτό εἶναι τό τέλος τῆς παραβολῆς κι αὐτή εἶναι ἡ οὐσία τοῦ θέματος. Ὁ Θεός θά συμπεριφερθεῖ ἀπέναντί μας μέ τόν τρόπο πού ἐμεῖς συμπεριφερόμαστε στόν ἀδελφό μας. Ὁ Κύριος ἐπισημαίνει ἐπίσης μέ ποιόν τρόπο πρέπει νά γίνει ἡ συγχώρηση: ἀπό τῶν καρδιῶν ὑμῶν. Ὁ βασιλιάς συγχώρεσε τό χρέος τοῦ δούλου του μέ την καρδιά του, γι' αὐτό καί λέγει, σπλαγχνισθείς δέ ὁ Κύριος… Κι ἡ εὐσπλαχνία, τό ἔλεος, πρέπει νά προέρχεται ἀπό τήν καρδιά μας.
Ἀδελφοί μου! Ἄς προθυμοποιηθοῦμε νά συγχωρήσουμε ὅλες τίς ἁμαρτίες καί τίς προσβολές πού μᾶς κάνουν, ὥστε κι ὁ Θεός νά συγχωρέσει ὅλες τίς δικές μας ἁμαρτίες καί προσβολές. Ἄς κάνουμε γρήγορα, προτοῦ μᾶς κρούσει τήν πόρτα ὁ θάνατος καί μᾶς πεῖ: «Εἶναι πολύ ἀργά!» Πίσω ἀπό τήν πόρτα τοῦ θανάτου δέ θά μπορέσουμε οὔτε νά συγχωρέσουμε οὔτε νά συγχωρεθοῦμε. Δόξα στό ἔλεος τοῦ Θεοῦ καί στή δικαιοσύνη Του!
π.Θεολόγος Παντελῆς
Ὁ Κύριος Ἰησοῦς φανέρωσε τήν ἀμέτρητη συγχωρητικότητα τοῦ Θεοῦ στήν παραβολή τοῦ δούλου ἐκείνου πού εἶχε τό μεγάλο χρέος. Πῆρε ἀφορμή γι' αὐτό ἀπό τόν Ἀπόστολο Πέτρο, ὅταν τόν ρώτησε πόσες φορές θά ἔπρεπε νά συγχωρεῖ τίς προσβολές τοῦ ἀδελφοῦ του: «ἕως ἑπτάκις;» Στήν ἐρώτησι αὐτή ὁ Κύριος ἀπάντησε μ' αὐτά τά πολύ σημαντικά λόγια: «οὐ λέγω σοι ἕως ἑπτάκις, ἀλλ' ἕως ἑβδομηκοντάκις ἑπτά» (Ματθ. ιη' 22). Ὁ Πέτρος, ὅταν ρώτησε το Διδάσκαλό Του «ἕως ἑπτάκις;», νόμιζε πώς εἶχε φτάσει στά ἀνώτατα ὅρια τῆς συγχωρητικότητας. Ἡ ἀπάντηση τοῦ Κυρίου ὅμως ἦταν: ἕως ἑβδομηκοντάκις ἑπτά! Καί σάν νά μή τοῦ φάνηκε ἀρκετό ἀκόμα κι αὐτό τό μέτρο, πρόσθεσε μετά καί τήν παραβολή πού ἀκούσαμε, γιά νά ξεκαθαρίσει καλύτερα τά πράγματα.
Ὁ δανειστής δοῦλος ὅμως συμπεριφέρθηκε στό χρεώστη σύνδουλό του μέ ἀσπλαχνία. Καί τέτοια συμπεριφορά «μετατρέπει» τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ σέ δικαιοσύνη. Ὅταν ὁ ἄνθρωπος παίζει μέ τήν εὐσπλαχνία τοῦ Θεοῦ, πέφτει ὁ ἴδιος στή δικαιοσύνη Του. Κι ἡ κρίση αὐτῆς τῆς δικαιοσύνης, πού ἀκολουθεῖ μιά περιφρονημένη εὐσπλαχνία, εἶναι φοβερή: «Μή πλανᾶσθε, Θεός οὐ μυκτηρίζεται• ὅ γάρ ἐάν σπείρει ὁ ἄνθρωπος, τοῦτο καί θερίσει» (Γαλ. στ' 7), βεβαιώνει ὁ ἀπόστολος Παῦλος. Ὅταν γονατίζουμε μπροστά στό Θεό καί ζητοῦμε τό ἔλεός Του γιά τίς ἀναρίθμητες ἁμαρτίες μας κι ἔπειτα πετᾶμε τόν ἀδελφό μας στή φυλακή γιά μιά μοναδική ἁμαρτία πού ἔκανε, τότε μυκτηρίζουμε τό Θεό. Ἄς μήν ξεγελιόμαστε. Ὁ Θεός δέν ἐπιτρέπει νά τόν ἐμπαίζουμε, νά τόν μυκτηρίζουμε, νά παίζουμε μαζί Του. Τα χέρια Του δέν εἶναι μακριά μας, καί τά δυό Του χέρια. Τόσο ἐκεῖνο πού μᾶς χαϊδεύει ὅσο κι ἐκεῖνο πού παιδαγωγεῖ. «Φοβερόν τό ἐμπεσεῖν εἰς χεῖρας Θεοῦ ζῶντος» (Ἑβρ. ι’, 31). Πόσο φοβερό εἶναι, φαίνεται καθαρά ἀπό τή συνέχεια τῆς παραβολῆς τοῦ Χριστοῦ. Ὁ βασιλιάς τότε ὀργίστηκε πολύ ἐναντίον τοῦ ἄσπλαχνου δούλου καί τόν παρέδωσε στούς βασανιστές – στά πονηρά πνεύματα, ἀφοῦ ἐκεῖνα εἶναι πού βασανίζουν πραγματικά τό ἀνθρώπινο γένος.
«Οὕτω καί ὁ πατήρ μου ὁ ἐπουράνιος ποιήσει ὑμῖν, ἐάν μή ἀφῆτε ἕκαστος τῷ ἀδελφῷ αὐτοῦ ἀπό τῶν καρδιῶν ὑμῶν τά παραπτώματα αὐτῶν» (Ματθ. ιη' 35). Αὐτό εἶναι τό τέλος τῆς παραβολῆς κι αὐτή εἶναι ἡ οὐσία τοῦ θέματος. Ὁ Θεός θά συμπεριφερθεῖ ἀπέναντί μας μέ τόν τρόπο πού ἐμεῖς συμπεριφερόμαστε στόν ἀδελφό μας. Ὁ Κύριος ἐπισημαίνει ἐπίσης μέ ποιόν τρόπο πρέπει νά γίνει ἡ συγχώρηση: ἀπό τῶν καρδιῶν ὑμῶν. Ὁ βασιλιάς συγχώρεσε τό χρέος τοῦ δούλου του μέ την καρδιά του, γι' αὐτό καί λέγει, σπλαγχνισθείς δέ ὁ Κύριος… Κι ἡ εὐσπλαχνία, τό ἔλεος, πρέπει νά προέρχεται ἀπό τήν καρδιά μας.
Ἀδελφοί μου! Ἄς προθυμοποιηθοῦμε νά συγχωρήσουμε ὅλες τίς ἁμαρτίες καί τίς προσβολές πού μᾶς κάνουν, ὥστε κι ὁ Θεός νά συγχωρέσει ὅλες τίς δικές μας ἁμαρτίες καί προσβολές. Ἄς κάνουμε γρήγορα, προτοῦ μᾶς κρούσει τήν πόρτα ὁ θάνατος καί μᾶς πεῖ: «Εἶναι πολύ ἀργά!» Πίσω ἀπό τήν πόρτα τοῦ θανάτου δέ θά μπορέσουμε οὔτε νά συγχωρέσουμε οὔτε νά συγχωρεθοῦμε. Δόξα στό ἔλεος τοῦ Θεοῦ καί στή δικαιοσύνη Του!
π.Θεολόγος Παντελῆς
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου