ΜΗΝΥΜΑ & ΚΗΡΥΓΜΑ ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΙΖ' ΛΟΥΚΑ 28-2-2021

 ΓΡΑΠΤΟΝ ΘΕΙΟΝ ΚΗΡΥΓΜΑ

     Πόσο εἶναι τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ, χριστιανοί μου; Σίγουρα μεγαλύτερο ἀπό αὐτό τῆς μάνας πρός τό παιδί της. Τί εἶναι ὁ ἄνθρωπος χωρίς τόν Θεό; Εἶναι ἕνα τίποτα, καί ὅλα ὅσα κατέχει, εἶναι τίποτα. Τί δίνει ὁ Θεός στόν ἄνθρωπο, ὅταν ὁ ἄνθρωπος αὐτός θελήσει νά χωριστεῖ ἀπό τό Θεό; Θά μποροῦσε, νά μήν τοῦ δώσει τίποτα. Καθώς, ὅμως, τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ εἶναι ἀπροσμέτρητα ἀνώτερο ἀπό τό ἔλεος πού ἔχει μιά μητέρα πρός τό παιδί της, ὁ Θεός δίνει στό ἁμαρτωλό παιδί Του κάτι περισσότερο ἀπό πηλό. Μαζί μέ τό σῶμα δηλαδή, τοῦ δίνει καί ψυχή, τοῦ ἀφήνει καί κάποια πνευματικά χαρίσματα, ὅπως ἐπίγνωση, συνείδηση, ἐπιθυμία τοῦ καλοῦ. Κι' αὐτά δέν εἶναι παρά μόνο ἕνας μικρός σπινθήρας, ἀρκετός, ὅμως, νά τόν διαφυλάξει γιά νά μήν πέσει χαμηλά.

     

Ὁ Ἄσωτος Υἱός ἔμοιαζε μέ νεκρό, προτοῦ πεθάνει σωματικά. Τή στιγμή ἐκείνη ὅμως, πού ὁ Ἄσωτος Υἱός βρισκόταν στήν ὥρα τῆς μεγάλης πείνας καί τοῦ τρόμου, μιά σπίθα ἄναψε μέσα του. Ἀπό ποῦ φάνηκε ἡ σπίθα αὐτή σέ σβησμένα κάρβουνα; Πῶς ξεπήδησε σπίθα ἀπό νεκρό σῶμα; Ἦρθε ἀπό ἐκεῖ πού ἐπισημάναμε ἀπό τήν ἀρχή. Πώς ὁ πατέρας, τήν ὥρα πού ἔδινε στό γιό τήν ἀναλογία του, ἔδωσε κάτι παραπάνω ἀπό τό μερτικό του. Μαζί μέ τόν πηλό τοῦ ἔδωσε κι' ἕναν σπινθῆρα συνείδησης καί ἐπίγνωσης. Ὅταν ὁ σοφός καί εὔσπλαγχνος πατέρας τοῦ ἔδινε τό μερίδιο τῆς περιουσίας πού τοῦ ἀνῆκε, ἦταν σά νά μονολογοῦσε: «Θά τοῦ δώσω κι' αὐτό: λίγη συνείδηση καί ἐπίγνωση, κάτι ἀπ’ αὐτό πού θέλησε νά ἐγκαταλείψει φεύγοντας. Γιατί ὄχι; Θά τό χρειαστεῖ. Φεύγει, πηγαίνει σέ χώρα κρύα, φτωχή. Ὅταν βρεθεῖ σέ μεγάλη ἀνάγκη, καί μόνο αὐτή ἡ σπίθα μπορεῖ νά φωτίσει τό δρόμο πού θά τόν ὁδηγήσει πίσω σέ μένα. Ἡ σπίθα αὐτή θά τόν σώσει».
     Κι' ἔτσι ἔγινε. Ἡ σπίθα αὐτή ἔλαμψε μέσα του σάν τό μικρό φαναράκι. Ἦταν τό ξεχασμένο ἀπό παλιά φῶς τῆς συνείδησης καί τῆς ἐπίγνωσης. Μόνο μέ τό φωτισμό τῆς μικρῆς αὐτῆς σπίθας κατόρθωσε νά δεῖ τήν ἄβυσσο, ὅπου εἶχε πέσει, νά νιώσει ὅλη τή δυσοσμία, πού εἶχε ἀνασάνει, τό βρώμικο περιβάλλον ὅπου ζοῦσε.
     Αὐτό τό φαναράκι μέ τήν ἄσβεστη καί ἀπό τόν Θεό βαλμένη σπίθα, ὁ καθένας μας ἄς περιποιηθεῖ σέ αὐτό τό εὐλογημένο Τριώδιο. Ἄς τό κρατᾶ καθαρό, ἄς τό γεμίζει μέ λαδάκι, καί ἄς καθαρίζει καλά τά τζαμάκια του. Νά βροῦμε τόν δρόμο πρός τόν Πατέρα μας, ἀδελφοί, διότι «ἄγγελοι χαίρουσι ἐπί ἑνί ἁμαρτωλῷ μετανοοῦντι».

Πρεσβ. π.Παῦλος Καλλίκας

\