100 ΧΡΟΝΙΑ ΚΑΛΛΙΝΙΚΟΙ, 10 ΧΡΟΝΙΑ ΧΩΡΙΣ ΤΟΝ ΚΑΛΛΙΝΙΚΟ.

ΕΞΩΡΑΪΣΤΙΚΟΣ-ΕΚΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΦΡΑΤΣΙΩΤΩΝ " ΤΑ ΦΡΑΤΣΙΑ

100 ΧΡΟΝΙΑ ΚΑΛΛΙΝΙΚΟΙ,

10 ΧΡΟΝΙΑ ΧΩΡΙΣ ΤΟΝ ΚΑΛΛΙΝΙΚΟ.

Οι οικογένειες των Καλλίνικων είναι γνωστές από παλαιοτάτων χρόνων στο χωριό μας, η πορεία τους όμως μέσα στα έτη παρουσιάζει τεράστιο ενδιαφέρον. Έως και τα τέλη του 19ου αιώνα το "Καλλίνικος" υπήρχε ως παρωνύμιο ενός κλάδου των Παυλάκιδων. Δεν γνωρίζουμε ακριβώς πότε εδραιώθηκε σαν επίθετο, αλλά γνωρίζουμε καλά τον εμπνευστή αυτής της κίνησης.

Το 1851 γεννιέται στο χωριό μας ο μετέπειτα πατήρ Κοσμάς που ήταν γιος του Ιερέως Γεωργίου Παυλάκη (1828-1876) και της πρεσβυτέρας Φωτεινής Γ. Παυλάκη (1831-1914). Ο πατήρ Κοσμάς ήταν γόνος πολυμελούς οικογένειας και διακρινόταν από μικρός για την ευστροφία του και την εγρήγορση του. Σε νεαρή ηλικία νυμφεύθηκε την σύζυγό του Ελένη το γένος Δαρμάρου κατά πληροφορίες από τον Μυλοπόταμο και μαζί της δημιούργησε οικογένεια. Διάκονος και πρεσβύτερος χειροτονήθηκε από τον Μητροπολίτη Κυθήρων Κωνσταντίνο Στρατούλη και διηκόνισε θεαρέστως στον Ιερό Καθεδρικό Ναό της Παναγίας Ελεούσης Φρατσίων αλλά και επικουρικά στον Άγιο Χαράλαμπο. Το πνευματικό του έργο ήταν τεράστιο αφού ανακαίνισε τον Ναό της Παναγίας εκ βάθρων, του οποίου παράλληλα υπήρξε και ο τελευταίος νοικοκύρης και ταυτόχρονα τελευταίος ιερέας της ιερατικής του οικογένειας. Το 1914 η παπαδιά του Ελένη κοιμήθηκε σε πρόωρη σχετικά ηλικία και έκτοτε κάποια από τα παιδιά του μετανάστευσαν στο εξωτερικό. Στις 6 Μαρτίου 1921 απήλθε του βίου ειρηνικά, απολαμβάνοντας την θαλπωρή και την φροντίδα των εν Ελλάδι τέκνων του και ετάφη όπισθεν του Ιερού Βήματος της Παναγίας Ελεούσης.

Ο παπά Κοσμάς στην πορεία της ιερατικής του διακονίας διακρινόταν για την πνευματικότητα και την αυστηρότητά του και ήταν ο πρώτος που παρακίνησε τους συγγενείς του να υπογραφούν ως Καλλίνικοι κι όχι πλέον ως Παυλάκιδες.

Τα παιδιά του μπολιασμένα με τις αρετές του γέροντα έδειξαν μεγάλη προκοπή όπου γης με την σκληρή δουλειά τους και την επιμονή τους, (πράγμα για το οποίο είναι φημισμένοι μέχρι και σήμερα οι Καλλίνικοι όπου γης). Σε αυτά οφείλονται μεγάλες δωρεές τόσο αφανείς όσο και εμφανείς ενώ στην μνήμη του πατέρα τους δαπάνησαν χρήματα για το κομψότατο βήμα της Παναγίας, για τον δεσποτικό θρόνο του ίδιου ναού και για την ανέγερση του μαρμάρινου τέμπλου.

Ενώ οι γενιές των Καλλίνικων προχωρούσαν και επιδείκνυαν τον ίδιο ζήλο για ζωή και δημιουργία, μόλις τον Μάιο του 1991 ξεπήδησε μια όμοια σε πολλά προσωπικότητα με εκείνη του παπά Κοσμά και ήταν του τρισεγγονού του Δημήτρη-Εφραίμ. Ο νεαρός ήταν πάντοτε διαφορετικός από τους υπόλοιπους. Πάντα κοντά σε όλους και ταυτόχρονα πάντα ευχάριστα βυθισμένος στην μοναξιά του την οποία και φαίνεται να απολάμβανε. Ο Δημήτρης ήταν ένα γλυκύτατο παιδί, δοτικό, με βαθιά πνευματικά χαρίσματα και μια καρδιά που μπορούσε ο καθένας να αποτελεί ένα μικρό κομμάτι της. Μεγαλώνοντας κοντά στον πατέρα του και πολύ σεβαστό μας Παναγιώτη Γ. Καλλίνικο, έμαθε να εργάζεται σκληρά και να ζει με αυτάρκια. Υπήρξε εμπλουτισμένος με πολλές αρετές αφού με ό,τι καταπιανόταν το έφερνε εις πέρας με μεγάλη επιτυχία. Τον διέκρινε η μεγάλη του αγάπη για το χωριό του και η όρεξη του να δημιουργήσει προς όφελος όλων των χωριανών του, μια ακόμα απόδειξη πως ήταν ποτισμένος με τα ήθη του παππού του πατρός Κοσμά. Μετά την ολοκλήρωση των εγκυκλίων σπουδών του έθεσε εαυτόν στη διάθεση του Συλλόγου μας κάνοντας μεγάλα όνειρα για ένα καλύτερο χωριό. Προσιτός και πράος εκεί που έπρεπε και αυστηρός σε εκείνους που δημιουργούσαν προβλήματα στο γενικό σύνολο. Ήταν άνθρωπος που δεν έκρυβε λόγια επιβραβεύοντας το ορθό και κατέκρινε το άδικο. Εμείς ως παιδιά πολλάκις λανθάναμε μαζί του, αφήνοντάς τον ενίοτε στο περιθώριο για αυτές τους τις ιδιαιτερότητες, αλλά ο ίδιος ήταν πάντα εκεί να συγχωρεί και να προχωράει παρακάτω σαν να μην προσβλήθηκε ποτέ από τον σκληρό μας λόγο. Τον Δημήτρη μπορούσε κάνεις να τον δει να αναλώνει ώρες και ώρες από τη ζωή του στην πλατεία μας που ήταν το αγαπημένο του στέκι, πλάι στο μηχανάκι του που ήταν και η μεγάλη του λατρεία. Τον Σεπτέμβριο του 2011 και ενώ το νησί έστεκε συγκλονισμένο μπροστά σε θλιβερό γεγονός ο Δημήτρης εξέφρασε την επιθυμία και την ευχή, όταν έλθει η φοβέρα ώρα του θανάτου για τον ίδιο να είναι στα Φράτσια και συγκεκριμένα μέσα στην πλατεία. Ο καλόψυχος νέος εκτελώντας σύντομα την επί γης πορεία του, την Τρίτη 20 Σεπτεμβρίου 2011 που ήταν ένα μουντό και βροχερό απόγευμα παρέδωσε την αγιασμένη ψυχή του και φτερούγισε προς τα ουράνια. Η επιθυμία του όχι απλώς εισακούστηκε αλλά έλαβε χώρα όπως ακριβώς επιθυμούσε. Κατόπιν τροχαίου δυστυχήματος κοιμήθηκε αιφνίδια στο πιο πανοραμικό σημείο της πλατείας έχοντας ως τελευταία εικόνα το στέκι που ηρεμούσε από τον θόρυβο της ματαιότητας.

Λίγες ημέρες αργότερα εκηδεύθη στον ναό της οικογένειάς του και έκτοτε άφησε πίσω του μια γλυκιά ανάμνηση σε όλους μας.

Εμείς με τη σειρά μας του ζητούμε και πάλι μια συγγνώμη για όσες φορές τον πικράναμε και ευχαριστούμε και εκείνον και τον παππού του παπά Κοσμά για όλα όσα πρόσφεραν στο χωριό τους. Υπερήφανοι λοιπόν για τους δύο Καλλίνικους τους αφιερώνουμε αυτό το μικρό κείμενο.

ΚΟΣΜΑΣ Γ. ΚΑΛΛΙΝΙΚΟΣ

" ΙΕΡΕΥΣ "

ΕΓΓΕΝ. ΕΙΣ ΦΡΑΤΣΙΑ ΤΟ 1851

ΕΚΟΙΜ. ΕΙΣ ΚΑΛΛΙΝΙΚΙΑΝΙΚΑ 6-3-1921

ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ-ΕΦΡΑΙΜ Π. ΚΑΛΛΙΝΙΚΟΣ

ΕΓΓΕΝ. ΕΝ ΑΘΗΝΑΙΣ ΣΤΙΣ 2-5-1995

ΕΚΟΙΜ. ΣΤΗΝ ΠΛΑΤΕΙΑ ΣΤΙΣ 20-9-2011

Υ.Γ. Ευχαριστούμε θερμά την αγαπητή μας Ελέσα Δ. Μαρέντη μητέρα του αείμνηστου Δημήτρη για την σχετική άδεια.