Νίνα Γ. Κασιμάτη:Αφιερωμένοι οι παρακάτω στίχοι στην κυβέρνηση Μητσοτάκη

 

Αφιερωμένοι οι παρακάτω στίχοι στην κυβέρνηση Μητσοτάκη, που αφού ξεστοκάρισε στους νέους τα ακατάλληλα για την ηλικία τους εμβόλια AstraZeneka, τώρα για να πείσει και τους υπόλοιπους να εμβολιαστούν δεν διστάζει να τους εξαγοράσει με 150 ψωροευρώ, σε είδος. Πρόκειται για τον Πρωθυπουργό, που με τις αποφάσεις του για τη βάση εισαγωγής στα πανεπιστήμια, φέτος χρονιά πανδημίας, έθεσε χιλιάδες νέους εκτός πανεπιστημίων και άρα εκτός κοινωνικής/εργασιακής κινητικότητας. Η δε κυβέρνησή του πριν από μόλις δύο εβδομάδες ελαστικοποίησε απόλυτα την εργασία και τα εργασιακά δικαιώματα καταργώντας το 8ωρο και το δικαίωμα στην επαναπρόσληψη μετά από άκυρη απόλυση, υπονομεύοντας το δικαίωμα στην απεργία, θεσπίζοντας τις απλήρωτες υπερωρίες, αφαιρώντας την αναγκαία δυνατότητα της συλλογικής διαπραγμάτευσης. Στο τέλος της ψηφοφορίας θυμόμαστε τον Πρωθυπουργό να αξιώνει την πατρότητα του νόμου, αφού στάθηκε αυτάρεσκα σε θέση περίοπτη για να δεχθεί προσωπικά εκείνος τα συγχαρητήρια των Βουλευτών και των Υπουργών του, καθώς είχε φέρει σε πέρας τις βουλές του Σύνδεσμου Ελλήνων Βιομηχάνων εις βάρος της κοινωνίας και ειδικότερα του ανθού της –της νέας γενιάς που την καταδικάζει, τη βάζει στο περιθώριο ή τη διώχνει στο εξωτερικό.

Αυτή η κυβέρνηση είναι όντως «του κόσμου η αηδία», όχι μόνο γιατί στοχοποιεί τη νέα γενιά, αλλά επειδή την υποτιμά βαθιά.

Η νέα γενιά της το επιστρέφει.

Οι μεγαλύτεροι ας διδαχθούν από τα παιδιά τους.

Οι στίχοι από το τραγούδι «Δώσε ό,τι έχεις», του συγκροτήματος Tsopanarave:

«Είσαι του ξεπεσμού μου η αιτία

Είσαι του κόσμου η αηδία

Αλλά άμα θέλεις, δώσ' μου δυο κατοστάρικα

Δώσ' μου δυο κατοστάρικα

Δώσ' μου δυο πεντακοσάρικα

Δώσ' μου απ' αυτά τα καινούργια τα διακοσάρικα

Δώσ' μου δυο κατοστάρικα

Δώσ' μου δυο πεντακοσάρικα

Δώσε κάτι, δώσε ό,τι έχεις

Μέσ’ στα σοκάκια γυρνώ

Δεν έχω τίποτα επάνω μου

Ούτε ρούχα ούτε ομπρέλα ούτε πατρίδα

Τρεις μέρες βρέχει τώρα και μου 'χουν σπάσει τα νεύρα

Δεν έχω που να κάτσω από κάτω

Ούτε ένα παγκάκι δεν υπάρχει να κάτσω

Πού να κάτσω; είναι όλα πιασμένα

Δεν έχω ούτε ένα κασμά να σκάψω το λάκκο μου.

Γαμώ την κοινωνία μου θα πάω ν' ανέβω σ' ένα βουνό

και θα σας βλέπω όλους από ψηλά

Θα βλέπω εσάς και τη μιζέρια σας

αλλά δεν θα σας έχω ανάγκη»