ΑΓΑΠΗΤΕ ΠΑΤΕΡΑ ΠΑΥΛΟ

ΑΓΑΠΗΤΕ ΠΑΤΕΡΑ ΠΑΥΛΟ

Στην απάντησή σου ( βλέπε εδώ https://adelinfm.blogspot.com/2020/04/blog-post_97.html?fbclid=IwAR2RELSLmGma4QZxleQrubqfbLYs47qdg8H3C9ycLY1f9eiwBe2VQpdIbb0)
οφείλω διευκρινίσεις. 
Γράφεις: «η προσφώνηση «αντιοικουμενιστής» δεν τοποθετήθηκε από εμένα στην επικεφαλίδα της ανάρτησης. Νομίζω είναι προφανές. Γιατί το χρησιμοποιείτε εναντίον μου; Για εντυπώσεις ίσως;». Τι είχα γράψει εγώ; Αντιγράφω: «Αφορμή μου δίνει η δημοσιευμένη επιστολή σου και η προσφώνηση: «αντιοικουμενιστής» που προηγείται». Με το «προηγείται» (της επιστολής σου) δηλώνω απερίφραστα ότι όντως δεν τοποθετήθηκε από σένα. Αδίκως με κατηγορείς. Το θέμα είναι γιατί αποδέχτηκες αυτόν τον χαρακτηρισμό από εκείνον που δημοσίευσε την επιστολή σου; (βλέπε εδώ https://panayiotistelevantos.blogspot.com/2020/04/blog-post_61.html?m=1&fbclid=IwAR01u0POdP60mNrJpzYf2RV6drOy0Kbe00zFSv8VKgvnPU5XeCU3dJ5bS54)

Γιατί δεν απαίτησες απόσυρση. Ζήτησες τον λόγο από αυτόν, όπως κάνεις σε μένα;

Πατέρα Παύλο δεν συνηθίζω να γράφω για να κάνω εντύπωση, ούτε για να συκοφαντώ. Φαίνεται, από τη πρώτη παράγραφο που ανέλυσα, ότι δεν κατάλαβες τα γραμμένα μου, ίσως και εγώ δεν κατάλαβα τα δικά σου. Σε ευχαριστώ για την απάντηση και για τη διόρθωση τού λάθους μου (σχισματικό αντί σχηματικό). Ίσως απέτυχα να σε κάνω να το νιώσεις, μα από αγάπη και εκτίμηση προς το πρόσωπό σου, έγραψα ότι έγραψα… Δεν έχω αλλάξει γνώμη: Ο Ποταμός αξίζει να έχει έναν ιερέα, ΑΝΘΡΩΠΟ, σαν εσένα. Τα άλλα και διορθώνονται και ξεχνιούνται.
Όλα εκτός από την ιστορία μας. Γι' αυτό προσθέτω μια φωτογραφία της Ιλαριώτισσας 100 ετών. Ιερέας ο Παπα - Κυριάκος. Και οι άλλοι, παππούδες ή πατεράδες μας... εν Ουρανώ!
ΠΗΓΗ 

Kosmas Megalokonomos

ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ ΤΟΥ ΣΠΥΡΟΥ ΜΙΧΑΛΑΚΑΚΗ ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΗΝ ΕΚΤΕΛΕΣΗ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΩΝ ΣΤΟΝ ΠΟΤΑΜΟ

Θα ήθελα να προσθέσω μερικές σκέψεις στο εξαιρετικό άρθρο του Γιάννη βλέπε εδώ https://www.kythiraika.gr/ta-kythira-eginan-eidisi-gia-to-lathos-logo/?fbclid=IwAR2ZpgYAXYKUOjQQUw2VMNWiEDWnRohqIM8YKWwGYTSdQAOk8NTNrYPov4g που με εκφράζει απόλυτα με αφορμή και την συζήτηση των τελευταίων ημερών στον Ποταμό 

Παρακολουθώ με ιδιαίτερο ενδιαφέρον τη συζήτηση γύρω από την κατάσταση με την εκτέλεση λειτουργιών στον Ποταμό που ξεκίνησε με την ανάρτηση / Αρθρο του π. Παύλου, το σχόλιο του Μάνου και του Κοσμά κλπ.
Νομίζω ότι η πολιτισμική και θρησκευτική πλευρά έχει καλυφθεί με επάρκεια.

Όμως, πιστεύω ότι το θέμα δεν είναι θρησκευτικής πίστης. Όλοι μας ελπίζω, υποστηρίζουμε με ένταση το δικαίωμα όλων να έχουν τις απόψεις τους και να τις διαδίδουν ελεύθερα. Το θέμα προκύπτει όταν αυτά περνούν σε πράξεις που θέτουν σε κίνδυνο την κοινωνία και τους πολίτες. Και στην συγκεκριμένη περίπτωση, η συνάθροιση σε εκκλησίες δημιουργεί τεράστιο κίνδυνο διάδοσης της επιδημίας, νομίζω ότι αυτό τώρα το έχουν καταλάβει όλοι.
Ειδικά μετά από το δράμα με την εκκλησία στην Κορέα πού μια γυναίκα προερχομένη από το Ουχάν στην Κίνα, προκάλεσε τουλάχιστον τα μισά κρούσματα στη χώρα αυτή ή την περίπτωση των συμπολιτών μας επισκέφθηκαν του Άγιους Τόπους και αθέλητα διέδωσαν την επιδημίας με την επιστροφή τους
Η απλή πραγματικότητα είναι 

1. Είναι απαραίτητο να περιορίσουμε τη διάδοση το COVID19 έτσι ώστε να δώσουμε το χρόνο στο σύστημα υγείας
Α. Να περιθάλψει τους (όσο το δυνατόν λιγότερους) ασθενείς, παράλληλα με τους συνήθεις ασθενείς. Και να μην έχουμε να κάνουμε επιλογές ποιον θα υποστηρίξουμε και ποιον θα αφήσουμε να πεθάνει
Β. Να αναπτύξει φαρμακευτικές αγωγές για να θεραπεύει αποτελεσματικά τους ασθενείς
Γ. Να αναπτύξει εμβόλια ώστε να δημιουργήσει ανοσία στην κοινότητα 

2. Για να γίνουν τα παραπάνω, φαίνεται ότι ο πιο αποτελεσματικός τρόπος είναι η εφαρμογή των περιοριστικών μέσων κοινωνικών επαφών και βέβαια μέσα σε αυτές είναι και οι εκδηλώσεις θρησκευτικής λατρείας, μια που ο ιός δεν κάνει διακρίσεις

3. Δεν είναι δυνατόν να είμαστε όλοι ειδικοί στα πάντα. Γι’ αυτό πρέπει να ακούμε και να σεβόμαστε τις οδηγίες της επιστήμης και της πολιτείας. Πράγμα που γίνεται σε σχεδόν απόλυτο βαθμό και από τους πολίτες και από οργανισμούς, συμπεριλαμβανομένης της Εκκλησίας
Υπάρχουν όμως και εκείνοι που αμφισβητούν την κοινή λογική. Είτε επικαλούμενοι θρησκευτικούς λόγους, είτε άλλους, όπως για παράδειγμα τις οικονομικές επιπτώσεις. Το τελευταίο το είδαμε στον τρόπο που αντιμετώπισαν οι ΗΠΑ το θέμα αρχικά (και τώρα έφτασαν να έχουν 300000 επιβεβαιωμένα κρούσματα.
Γιατί το κάνουν; Πολλά μπορούν να ειπωθούν αλλά δεν πρέπει να γίνεται «δίκη προθέσεων». Η πραγματικότητα είναι ότι , παρά τις διατυπωμένες «¨αγαθές» προθέσεις όλων αυτών, το αποτέλεσμα στην κοινωνία είναι δυνητικά καταστροφικό.
Και γίνεται ακόμα χειρότερο όταν γίνεται επίκληση θρησκευτικών και ιδεολογικών πεποιθήσεων που δημιουργεί μια τεχνητή διαίρεσης της κοινωνίας σε πραγματικά πιστούς (και κατ’ αντιπαράθεση άλλους) 

Υπάρχει η δυνατότητα της πολιτείας να εφαρμόσει κατασταλτικά μετρά αλλά ελπίζω να μην φτάσουμε και εκεί. Αυτό θα είναι ήττα της κοινωνίας και της κοινής λογικής.
Ο πιο αποτελεσματικός τρόπος αντιμετώπισης των αναχρονιστικών, κοινωνικά επικίνδυνων δράσεων είναι να απομονωθούν από την ίδια την κοινωνία από όλους εμάς τους ίδιους. Που θα κινούμαστε και θα δρούμε με σκοπό να προστατεύσουμε τον εαυτό μας και όλους τους άλλους ακολουθώντας τις οδηγίες της επιστήμης
Και μια τελική σκέψη. Κάποια στιγμή θα βγούμε από αυτή τη λαίλαπα και η ζωή θα συνεχιστεί, ελπίζω με όλους μας παρόντες. Σίγουρα όπως τα πράγματα θα είναι διαφορετικά. Θα πρέπει να ξαναδούμε πολλά πράγματα (τις προτεραιότητές μας, το αναπτυξιακό μας μοντέλο, το ρόλο του κράτους, τις σχέσεις μας κλπ.) Σε κάθε περίπτωση όμως θα θυμόμαστε ποιος στάθηκε στο πλάι μας και μας υποστήριξε (όπως για παράδειγμα κάνουν οι άνθρωποι της δημόσιας υγείας αυτή την εποχή) και ποιος αντικειμενικά χρησιμοποίησε την επιδημία για να προωθήσει ιδιοτελείς σκοπούς. Στο χέρι μας είναι αυτή η καινούργια κοινωνία να είναι πολύ καλύτερη, με ισόρροπη ανάπτυξη και ευημερία, μια κοινωνία ισχυρότερης αλλυλεγγύης, μακριά από τεχνητούς διχασμούς και εισαγόμενες αντιπαραθέσεις. 
Η Τσιριγώτικη κοινωνία και βέβαια ο Ποταμός, έχει μακριά κοινωνική και δημοκρατική παράδοση για το κάνει αυτό πράξη

Σπύρος  Μιχαλακάκης

Τό Μήνυμα τῆς Κυριακῆς (ἠχητικό μήνυμα) ἀπό τόν Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Κυθήρων & Ἀντικυθήρων κ.ΣΕΡΑΦΕΙΜ

ΓΡΑΠΤΟΝ ΘΕΙΟΝ ΚΗΡΥΓΜΑ
Ὁ μικρόκοσμος τοῦ ἑαυτοῦ μας

     Λίγες μόνον ἡμέρες ἔμειναν, χριστιανοί μου, γιά νά ἀνεβεῖ ὁ Κύριος τόν μαρτυρικό Του δρόμο στόν Γολγοθᾶ.
     Καί ἄρχισε -σαφέστερα ἀπό κάθε ἄλλη φορά- νά προλέγει στούς Μαθητές τά «μέλλοντα Αὐτῷ συμβαίνειν»: Τήν παράδοσή Του στά χέρια ἀνόμων, τούς ἐμπαιγμούς, τήν μαστίγωση, τούς ἐμπτυσμούς, τόν Σταυρικό θάνατο. Ἀλλά καί τήν Ἀνάστασή Του τήν τρίτη ἡμέρα.
     Οἱ Μαθητές, πιθανόν, δέν κατανοοῦσαν τά λεγόμενα. Ἐξακολουθοῦσαν νά νομίζουν πώς ὁ Κύριός τους -παντοδύναμος, ὅπως Τόν εἶχαν γνωρίσει- θά ἀνέβαινε στόν θρόνο τοῦ Ἰσραήλ. Καί δύο ἐξ αὐτῶν (πιθανῶς οἱ νεώτεροι), τά ἀδέλφια Ἰάκωβος καί Ἰωάννης Τοῦ ζήτησαν πρωτοκαθεδρίες. Ὁ Ἰησοῦς, ἀφοῦ τούς προειδοποίησε γιά τό ποτήριο καί τό βάπτισμα τοῦ Μυστηρίου, πού θά ἀνέμενε τούς ἀκολούθους Του, βρῆκε ἀφορμή νά κατακρίνει τήν ἐπιδίωξη τῆς κοσμικῆς δύναμης.

Τούς ὑπενθύμισε αὐτό πού οἱ ἴδιοι ἤξεραν : πώς ἐκεῖνοι πού ἐξουσιάζουν τούς λαούς κάνουν κακή χρήση τῆς ἐξουσίας τους καταδυναστεύοντας τούς ἀνθρώπους. Γιά τούς Μαθητές Του, ὅμως, ἄλλος ὄφειλε νά εἶναι ὁ τρόπος: ὅποιος θέλει νά εἶναι μεγάλος νά γίνει ὑπηρέτης τῶν ἄλλων. Καί ὅποιος θέλει πρωτοκαθεδρίες νά φέρεται σάν δοῦλος. Γιατί καί ὁ «υἱός τοῦ ἀνθρώπου» - ὅπως συνήθιζε νά ἀποκαλεῖ τόν ἑαυτό Του- δέν ἦλθε στόν κόσμο γιά νά ὑπηρετηθεῖ, ἀλλά γιά νά ὑπηρετήσει˙ μέχρι σημείου νά δώσει καί τήν ζωή Του γιά χάρη τῶν πολλῶν.
     Ἀγαπητοί Χριστιανοί μου, βλέπουμε πώς μέσα στόν στενό κύκλο τῶν Μαθητῶν, ὑπῆρχαν σπέρματα ματαιοδοξίας. Ἐνῶ ὁ Κύριος τούς μιλοῦσε δραματικά γιά τήν μεγάλη Θυσία Του, δύο ἀπ’ αὐτούς ἐγκλεισμένοι στόν μικρόκοσμο τοῦ ἑαυτοῦ τους, ἀνύποπτοι γιά ὅσα γεγονότα ἔτρεχαν, ἀνυποψίαστοι γιά τά κοσμογονικά συμβαίνοντα καί ἰδιοτελεῖς στήν ματαιοδοξία τους, ζητοῦσαν θρόνους καί παραθρόνους.
     Μήπως καί ‘μεῖς φροντίζουμε πάνω ἀπ’ ὅλα γιά τήν φτωχή μας καλοπέραση, γιά τήν κοντόφθαλμη ὑλική μας εὐημερία, τόσο τήν θεμιτή (τροφή, στέγη, ὑγεία, κ.λπ.), ὅσο καί τήν ἀθέμιτη (τήν ἀνάδειξή μας σέ βάρος ἄλλων, τό ἐγωτικό μας ἀλάθητο, τήν ἰσχυρογνωμοσύνη μας, κ.λπ.); Ὅλα αὐτά μαρτυροῦν ἀδιαφορία γιά τούς ἄλλους, γιά τό πλῆθος τῶν ἀδελφῶν μας, ἁμαρτωλῶν καί μή.
     Μήπως θά ἔπρεπε -φεύγοντας ἀπό τό κέλυφος τοῦ ἐγώ μας- νά ἀνοιχτοῦμε στόν κόσμο, χωρίς νά εἴμαστε «ἐκ τοῦ κόσμου»;…
     Μέ χαμόγελο, μέ αἰσιοδοξία, μέ συγχωρητικότητα, μέ καταλλαγή, μέ μακροθυμία. Ἀδιαφορώντας ἔστω γιά τόν ἑαυτό μας. Καί, κυρίως, γιά τό «σαρκίο» μας.
     Δίνοντας αὐτό πού μόνο ἔχουμε ὡς ἀκόλουθοι τοῦ Χριστοῦ : Τήν ἀγάπη τῶν ἔργων καί τῆς μικρῆς μας θυσίας.

Πρωτ. π.Π.Μαριᾶτος