Πώς έφθασε στο Άμστερνταμ, πώς κάθε δυνατό χόρτο κατέληξε να λέγεται skunk και ποια η υποτιθέμενη σχέση του με την ψύχωση.
Την άνοιξη του 1985, ένας μεγαλόσωμος Αμερικανός προσγειώθηκε στο αεροδρόμιο Σίπολ του Άμστερνταμ με ένα κουτί σπόρους. Το όνομά του ήταν David Watson. Ή μήπως Sam Selezny; Ή μήπως, όπως θα γινόταν αργότερα γνωστός, «Sam the Skunkman»;
Δεν είχε σημασία για τους ανθρώπους που τον υποδέχτηκαν, τον Michael Taylor και τον Wernard Bruining –ο τελευταίος εκ των οποίων ήταν ιδιοκτήτης του Mellow Yellow, του πρώτου coffeeshop του Άμστερνταμ–, επειδή οι σπόροι ήταν για ποικιλίες κάνναβης που θα προμήθευαν στη συνέχεια το Άμστερνταμ με την πιο αξιόλογη ποιότητα κάνναβης, εκθρονίζοντας τη «σοκολάτα» που ήταν μονοπώλιο στην ολλανδική πρωτεύουσα.
Το γεγονός αυτό ήταν συναρπαστικό για μια σειρά λόγων. Ο ένας ήταν ότι έναν μήνα νωρίτερα, ο Watson είχε συλληφθεί στη Σάντα Κρουζ της Καλιφόρνια για καλλιέργεια κάνναβης. Το ότι κατάφερε να φτάσει στο Άμστερνταμ έκανε κάποιους να τον αποκαλούν κατάσκοπο, ή αλλιώς μυστικό της αμερικανικής δίωξης ναρκωτικών (DEA) που είχε σταλεί στην Ολλανδία, για να εισχωρήσει στην αναπτυσσόμενη βιομηχανία χόρτου.
Η λέξη skunk έχει διαφορετική έννοια. Δεν έχει σχέση με κάποια συγκεκριμένη ποικιλία κάνναβης.
Η άφιξη του, σηματοδοτεί την είσοδο στην Ευρώπη της ποικιλίας με την οποία ο Watson μοιράζεται το ψευδώνυμό του –Skunk #1– καθώς ενεπλάκη στη δημιουργία του προτύπου στα τέλη της δεκαετίας του '70. Υβρίδιο αφγανικής indica, μεξικανικής και κολομβιανής sativa, το Skunk #1 έμελλε να κερδίσει το Κύπελλο Κάνναβης 1988, να πουληθεί σε τράπεζες σπόρων σε όλη την Ολλανδία και να γίνει η πρώτη εμπορική υβριδική ποικιλία στον κόσμο.
Πλέον, όμως, η λέξη skunk έχει διαφορετική έννοια. Δεν έχει σχέση με κάποια συγκεκριμένη ποικιλία κάνναβης – έχει γίνει ένας γενικός όρος για το «δυνατό» χόρτο. Πώς λοιπόν το ισχυρό χόρτο κάθε είδους έγινε γνωστό ως skunk; Οι επιπτώσεις του είναι τόσο σοβαρές όσο πιστεύεται ή είναι απλώς κομμάτι της κινδυνολογίας που μετράει δεκαετίες;
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ: LUIZ RAMPELOTTO/SIPA USA/PA IMAGES
Τη δεκαετία του '90, η Ολλανδία βρισκόταν στην πρώτη γραμμή της παγκόσμιας βιομηχανίας κάνναβης. Ενώ άλλες χώρες εξακολουθούσαν να βασίζονται κυρίως σε εισαγόμενη «σοκολάτα», οι Ολλανδοί –και οι Αμερικανοί απόδημοι που κατέκλυζαν το Άμστερνταμ- πειραματίζονταν με διαφορετικούς τρόπους καλλιέργειας χόρτου. Οι Ολλανδοί συνδύαζαν πολύ καιρό ηλεκτρικές λάμπες και λίπασμα, για να φτιάξουν μερικά από τα καλύτερα αγροτικά προϊόντα του κόσμου και λουλούδια σε μικρούς, κλειστούς χώρους. Έτσι, σύντομα ξεκίνησαν να εφαρμόζουν αυτές τις τεχνικές στην καλλιέργεια κάνναβης.
Οι καλλιεργητές κάνναβης τότε εστίασαν στη χρήση υδροπονικού εξοπλισμού –που τους επέτρεψε να εκμεταλλευτούν τα θρεπτικά συστατικά στη ρίζα του φυτού-, καθώς και τεχνικές που κατέστησαν δυνατό τον έλεγχο της ποσότητας, της έντασης και του μήκους κύματος του φωτός που έπεφτε στα δενδρύλλια, καθώς και την περιεκτικότητα του αέρα σε διοξείδιο του άνθρακα. Έτσι, ένας έμπειρος καλλιεργητής μπορούσε να επιταχύνει τον κύκλο ζωής ενός δενδρυλλίου σε βαθμό που να ανθοφορεί μέσα σε λιγότερο από δύο μήνες, ενώ δεν καταλάμβανε περισσότερο χώρο από ένα πορτατίφ.
Η υποτιθέμενη σχέση ανάμεσα στην κάνναβη και την ψύχωση υπάρχει εδώ και δεκαετίες.
«Αυτές οι τεχνικές έδιναν μεγάλη παραγωγή δυνατού χόρτου, χωρίς να απαιτείται ένα τεράστιο δέντρο κάνναβης που κάνει τρεις με τέσσερις μήνες να ανθίσει, όπως είναι το φυσιολογικό», εξηγεί ο Top Shelf Grower, ένας YouTuber και ειδικός στην κάνναβη. «Στην ουσία, οι καλλιεργητές είχαν και την πίτα ολόκληρη και τον σκύλο χορτάτο».
Αυτό σήμαινε ότι οποιοσδήποτε εκτός Ολλανδίας –δεδομένου ότι είχε διαβάσει γι' αυτές τις νέες μεθόδους σε περιοδικά, όπως το High Times– μπορούσε να καλλιεργήσει πλέον χόρτο πιο δυνατό απ' οτιδήποτε υπήρχε διαθέσιμο σε τοπικό επίπεδο. Επιπλέον, η τεχνολογία που απαιτούνταν ήταν εύκολο να βρεθεί σε ανθοκομικά κέντρα και οι σπόροι μπορούσαν να βρεθούν μέσω Ίντερνετ.
Όλα αυτά συνέβησαν σε μια τέλεια στιγμή για τους χρήστες κάνναβης παγκοσμίως, καθώς η εισαγωγή της λιγότερο δυνατής ποικιλίας «σοκολάτας» σημείωνε πτώση. Εν μέρει αυτό οφειλόταν στα αυστηρά μαροκινά μέτρα, καθώς η εκεί κυβέρνηση κατέστρεφε το ένα τρίτο της σοδειάς της σε μια προσπάθεια να ελέγξει την εξαγωγή, αλλά επίσης και λόγω της τρομοκρατίας, μιας και γινόταν όλο και πιο δύσκολο να σταλούν μεγάλες ποσότητες λαθραίων σε όλον τον κόσμο.
ΔΩΜΑΤΙΑ ΓΕΜΑΤΑ ΔΕΝΔΡΥΛΛΙΑ ΚΑΝΝΑΒΗΣ ΠΟΥ ΒΡΕΘΗΚΑΝ ΣΕ ΕΦΟΔΟ ΤΗΣ ΑΣΤΥΝΟΜΙΑΣ ΣΕ ΣΠΙΤΙ ΣΤΟ ΓΟΥΛΓΟΥΙΤΣ ΤΟΥ ΛΟΝΔΙΝΟΥ, ΑΠΟ ΤΗΝ ΟΠΟΙΑ ΑΠΟΚΑΛΥΦΘΗΚΕ ΕΝΑ ΤΕΡΑΣΤΙΟ ΔΙΚΤΥΟ ΕΡΓΟΣΤΑΣΙΩΝ ΚΑΝΝΑΒΗΣ ΤΟ ΟΠΟΙΟ ΔΙΑΧΕΙΡΙΖΟΝΤΑΝ ΣΥΜΜΟΡΙΕΣ ΒΙΕΤΝΑΜΕΖΩΝ, 2006. ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ: GLENN COPUS/THE EVENING STANDARD/PA ARCHIVE/PA IMAGES
Το 1994, οκτώ άνθρωποι που λάμβαναν θεραπεία με μεθαδόνη στη Γλασκόβη ανέφεραν ότι κάπνισαν μπάφους ανάλογης προέλευσης και οι τέσσερις βίωσαν ψυχωσικά επεισόδια, από ψευδαισθήσεις παράνοιας μέχρι ακουστικές παραισθήσεις και οφθαλμαπάτες. Το είδος του χόρτου που ευθυνόταν για αυτό; Το skunk.
Την περίπτωση αυτή περιέγραψε το 1995 σε μια επιστολή στην ιατρική επιθεώρηση British Medical Journal ο επιμελητής χρήσης ουσιών Alan Scott Wylie, που στη συνέχεια θα γινόταν ο επικεφαλής γιατρός εθισμών στο παράρτημα του Priory στη Γλασκόβη, μια αλυσίδα ιδιωτικών νοσοκομείων που έγιναν διάσημα για τη θεραπεία celebrities, όπως οι Kate Moss, Ronnie Wood και Robbie Williams. Απ' ό,τι φαίνεται, αυτή η επιστολή είναι η πρώτη φορά που το skunk αναφέρεται σε λάθος πλαίσιο, καθώς ο Wylie το χρησιμοποιεί όχι για να περιγράψει μια συγκεκριμένη ποικιλία χόρτου (δηλαδή Skunk #1 ή κάποια παράγωγο), αλλά ως έναν γενικό όρο για κάθε ισχυρό χόρτο.
Αυτή η επιστολή των 200 λέξεων θα χρησιμοποιούνταν σε πολλές μελέτες και έρευνες στα επόμενα χρόνια.
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ: JAKE LEWIS
Η υποτιθέμενη σχέση ανάμεσα στην κάνναβη και την ψύχωση υπάρχει εδώ και δεκαετίες και έχει χρησιμοποιηθεί από κυβερνήσεις ανά τον κόσμο για να περιοριστεί η χρήση. Από αυτά τα φαινόμενα γεννήθηκε ο όρος «Reefer Madness», που πήρε το όνομά του από μια αμερικανική προπαγανδιστική ταινία του 1936.
Αν και η βαρύτητα οποιασδήποτε ψυχικής ασθένειας δεν θα πρέπει να υποτιμάται, σήμερα τα γεγονότα δεν υποστηρίζουν την υπόθεση ότι η κάνναβη προκαλεί ψύχωση – ακόμη και το skunk υψηλού ποσοστού THC. Μια προσεκτική ανάγνωση των επιστημονικών άρθρων αποκαλύπτει ότι ένα τμήμα της κοινωνίας –οι επιρρεπείς τόσο στη χρήση ουσιών όσο και στις ψυχικές ασθένειες- είναι πιο πιθανό να χρησιμοποιήσουν κάνναβη και να βιώσουν ψύχωση, αλλά όχι επειδή το ένα πυροδοτεί το άλλο.
Το «skunk» ήρθε για να μείνει.
«Δεν είναι ξεκάθαρο αν το skunk είναι η αιτία ή αν είναι απλώς σύμπτωση», λέει ο Ian Hamilton, καθηγητής ψυχικής υγείας στο Πανεπιστήμιο του Γιορκ. «Μπορεί οι άνθρωποι που εμφανίζουν ψυχώσεις να είναι πιο πιθανό να κάνουν χρήση ναρκωτικών, όπως skunk, προκειμένου να αντιμετωπίσουν τα πρώτα συμπτώματα ψύχωσης που βιώνουν. Το πραγματικό πρόβλημα, κλινικά, είναι πώς ένας γιατρός αποφασίζει αν πρέπει να διαγνώσει ψύχωση λόγω χρήσης κάνναβης. Πόσο πρόσφατα πρέπει να έχεις χρησιμοποιήσει ο ασθενής κάνναβη και για πόσο καιρό; Δεν είναι ακριβής επιστήμη - δεν έχουμε εξίσου προηγμένα τεστ με αυτά που χρησιμοποιούμε για να διαγνώσουμε παθήσεις όπως ο διαβήτης».
Είναι περίπλοκο, αλλά όπως γράφουν οι καθηγητές Charles Ksir και Carl Hart σε σχέση με την κριτική ανασκόπησή τους για το θέμα, «Μας απασχολεί ότι η παρανόηση της σχέσης ανάμεσα στη χρήση κάνναβης και την ψυχωσική συμπεριφορά οδηγεί σε μια υπεραπλούστευση της περίπλοκης εξελικτικής φύσης της χρήσης ουσιών και των ψυχικών διαταραχών».
Με άλλα λόγια: το να υπεραπλουστεύεις το θέμα, για να προωθήσεις μια πολιτική ή να γράψεις έναν τρομακτικό τίτλο, μάλλον δείχνει ότι δεν λαμβάνεις υπόψη όσους υποφέρουν.
Σήμερα –εκτός και αν είσαι nerd του χόρτου- σχεδόν όλη η κάνναβη θεωρείται skunk, με τα μέσα επίπεδα TCH να κυμαίνονται ανάμεσα στο 10-20%. Επιπλέον, η βιομηχανία καλλιέργειας συνεχίζει να ακμάζει, εξελίσσεται κάθε χρόνο με καινούριους τρόπους, για να ξεπερνά σε διάνοια την Αστυνομία. Στο παρελθόν, οι καλλιεργητές χρησιμοποιούσαν κάθε εκατοστό των σπιτιών. Τώρα, συχνά αφήνουν το καθιστικό ανέγγιχτο, με μια τηλεόραση μέσα, για να αποφεύγουν τις υποψίες. Για παράδειγμα, στη Βρετανία, έχουν γίνει έφοδοι που δείχνουν ότι οι καλλιεργητές περνάνε και σε κτίρια που δεν είναι κατοικίες: μια παλιά τράπεζα της Barclays στο Γκρίμσμπι, ένα εγκαταλελειμμένο ιατρείο στο Χάρλοου ή, τον Φεβρουάριο, ένα παροπλισμένο πυρηνικό καταφύγιο στο Γουίλτσαϊρ.
Επίσης, στο Μπέρμιγχαμ για παράδειγμα, έχει εμφανιστεί μια τάση γνωστή ως «groppers» ή «granny growers»: Χρησιμοποιώντας υδροπονική και εξοπλισμό δυνατού φωτισμού, ηλικιωμένες γυναίκες –εκμεταλλευόμενες το γεγονός ότι η Αστυνομία είναι απίθανο να τις υποψιαστεί για εγκληματική δραστηριότητα- έχουν στήσει φυτώρια στα σπίτια τους και και διεκδικούν μεγάλο μερίδιο της τοπικής αγοράς κάνναβης.
ΔΕΝΔΡΥΛΛΙΑ ΚΑΝΝΑΒΗΣ ΜΕ ΚΑΡΤΕΛΑΚΙ ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΚΕΤΟ ΤΟΥ UKCSC. PHOTO: JAKE LEWIS
Στον αντίποδα αυτών των εγκληματικών εγχειρημάτων και σε πολύ μικρότερη κλίμακα, όσοι καλλιεργούν στο σπίτι τους μπορούν να χρησιμοποιήσουν παρόμοια τεχνολογία – μερικές φορές να καλλιεργήσουν χόρτο για ιδία χρήση και μερικές φορές να καλλιεργήσουν φυτά που μπορούν να λειτουργήσουν ως φάρμακο για ανθρώπους που τα χρειάζονται, αλλά δεν μπορούν να έχουν νόμιμη πρόσβαση σ' αυτά.
Τα UK Cannabis Social Clubs (UKCSC), ένα δίκτυο τοπικών ομάδων σε όλη τη Βρετανία που κάνουν καμπάνια υπέρ της νομιμοποίησης της κάνναβης, έχουν ξεκινήσει να πουλάνε ένα πακέτο που περιέχει καρτελάκια που μπορείς να βάλεις ως καλλιεργητής σε μέχρι και εννιά φυτά σε ένα σημείο καλλιέργειας, τα οποία σκοπό έχουν να ενημερώνουν την Αστυνομία ότι η επιχείρησή σου δεν έχει εγκληματικές προθέσεις. Τα χρήματα που πληρώνεις για το πακέτο πηγαίνει υπέρ της χρηματοδότησης της νομικής σου υπεράσπισης, αν η Αστυνομία κάνει έφοδο στο φυτώριό σου. Μέχρι στιγμής, δεν χρειάστηκε να βάλουν χέρι στα λεφτά - μάλλον επειδή η έφοδος σε φυτώρια όπου καλλιεργείται κάνναβη για προσωπική χρήση δεν αποτελεί πλέον προτεραιότητα της Αστυνομίας, με την Πρόεδρο του Εθνικού Συμβουλίου Αρχηγών Αστυνομίας, Sara Thornton, να δηλώνει ότι η Αστυνομία είναι πιο πιθανό να καταγράψει απλώς μια πληροφορία για ένα φυτώριο, παρά να την ερευνήσει.
Παρόλο που διάφορες χώρες σε όλον τον κόσμο χαλαρώνουν τη στάση τους απέναντι στη χρήση μαριχουάνας για ιατρικούς λόγους, ο νόμος (και) στην Ελλάδα παραμένει πεισματικά ακλόνητος. Όχι ότι η νομιμότητα του φυτού έχει και τόση σημασία, φυσικά: η κάνναβη παραμένει το ναρκωτικό με τη μεγαλύτερη συχνότητα χρήσης. Η συντριπτική πλειοψηφία αυτών των ατόμων, μάλιστα, είναι πιθανόν να έχουν καπνίσει, φάει ή εισπνεύσει μια από τις πολλές ποικιλίες που εντάσσονται στον γενικό όρο «skunk».
Η μαμά σου μπορεί να σε προειδοποίησε, η Daily Mail μπορεί να προσπάθησε να σε τρομάξει και είναι πιθανό το σακουλάκι που αγόρασες χθες βράδυ να παράχθηκε σε τρομερές συνθήκες εκμετάλλευσης, αλλά ένα πράγμα είναι σίγουρο: το «skunk» ήρθε για να μείνει.
Το άρθρο δημοσιεύτηκε αρχικά στο VICE UK.
ΠΗΓΗ vice.com
