Ο Νοέμβρης σημαδεύει μια από τις δυστυχέστερες στιγμές του λακωνικού λαού.Ήταν στις 26 του Νοέμβρη 1943, που δολοφονήθηκαν στο Μονοδέντρι 118 Λάκωνες θύματα του Ναζισμού.
Ήταν τότε στα μαύρα της γερμανικής κατοχής χρόνια. Ήταν τότε που οι Γερμανοί είχαν καθιερώσει την αυστηρή τιμωρία των αντιποίνων
Ήταν τότε στα μαύρα της γερμανικής κατοχής χρόνια. Ήταν τότε που οι Γερμανοί είχαν καθιερώσει την αυστηρή τιμωρία των αντιποίνων
Καθώς μελετούσαμε τη σφαγή στο Μονοδέντρι Λακωνίας, βρήκαμε στο διαδίκτυο κείμενα / διηγήσεις για το γεγονός. Σκεφτήκαμε να σας κάνουμε κι εσάς κοινωνούς.
Κυρίως, για τη στάση ενός γενναίου άντρα, του γιατρού Χρήστου Καρβούνη.
Και οι τέσσερις διηγήσεις επικεντρώνονται στην ηρωική στάση του γιατρού, ο οποίος είχε όλες τις δυνατότητες να γλυτώσει την εκτέλεση, καθώς ήρθε σχετική διαταγή γι’ αυτό.
Και οι τέσσερις διηγήσεις επικεντρώνονται στην ηρωική στάση του γιατρού, ο οποίος είχε όλες τις δυνατότητες να γλυτώσει την εκτέλεση, καθώς ήρθε σχετική διαταγή γι’ αυτό.
Πιθανή “αιτία“, οι σπουδές του στη Γερμανία. Βεβαίως, δεν
μέτρησε για τους ναζί η ιατρική ιδιότητά του, που είχε φανεί πολύτιμη και θα μπορούσε να συνεχίσει να προσφέρει στον ελληνικό λαό που χειμαζόταν από τις κακουχίες μιας οδυνηρης κατοχής, που εξόντωνε την ικμάδα του τόπου.
Ο γιατρός, όπως θα δούμε στις διηγήσεις, προσπάθησε να ανταλλάξει τη σωτηρία του με τη σωτηρία της ζωής κάποιων συντοπιτών του. Μάταια. Κριτήρια και ανθρωπιά δεν ήταν σε θέση να δείξουν οι εκτελεστές.
Σήμερα δημοσιεύουμε την πρώτη διήγηση. Αξίζει τον κόπο να διαβάσουμε τις μικρές προσωπικές ιστορίες, που καταγράφονται, όμως, στις ψυχές των ανθρώπων και δεν σβήνουν με το χρόνο που περνά.
Η εκτέλεση 118 Ελλήνων στο Μονοδέντρι Λακωνίας (26 Νοεμβρίου 1943)
1943. Ενώ το αντάρτικο φουντώνει στην Πελοπόννησο, στις 22 – 23 Οκτώβρη 1943, οι Γερμανοί κατακτητές προχωρούν σε μαζικές συλλήψεις. Στη Σπάρτη και τη γύρω περιοχή συλλαμβάνονται 550 πατριώτες, συνδεδεμένοι άμεσα ή έμμεσα με αντάρτες της περιοχής.
Τη δραματική εκείνη στιγμή η δόξα άγγιζε το πρόσωπο ενός άλλου ήρωα. Αυτό του Χρήστου Καρβούνη.
Ο γιατρός Χρήστος Καρβούνης γεννήθηκε στην Αράχοβα Λακωνίας στις 16.07.1903. Σπούδασε γιατρός στη Γερμανία και πήρε την ειδικότητα του χειρουργού. Το 1928 επέστρεψε στη Σπάρτη όπου άνοιξε κλινική. Μεταξύ των ετών 1929 – 1943 έκανε 3.000 χειρουργεία.
Αυτός ήταν ο Μιχάλης Τσιγκάκος, ο νεότερος ηλικιακά από τους 118 ομήρους που εκτλέστηκαν στο Μονοδέντρι.
Ο τρόπος διάσωσής του φριχτός, όπως και σε κάποιες άλλες – σπάνιες – τέτοιες περιπτώσεις που είδαμε: τον χτύπησε ξώφαλτσα η σφαίρα. Τον κάλυψαν το αίμα και τα κορμιά των συμπολιτών του. Και γλύτωσε τη χαριστική βολή. Μακάβριο αλλά αληθινό!…
Διαβάστε τη δεύτερη αυτή διήγηση, που προέρχεται από την ίδια διαδικτυακή πηγή, το “Χειροποίητο“.
Μαρτυρία του Μιχάλη Τσιγκάκου, μοναδικού διασωθέντα από τη σφαγή στο Μονοδέντρι Λακωνίας (26 Νοεμβρίου 1943)
μέτρησε για τους ναζί η ιατρική ιδιότητά του, που είχε φανεί πολύτιμη και θα μπορούσε να συνεχίσει να προσφέρει στον ελληνικό λαό που χειμαζόταν από τις κακουχίες μιας οδυνηρης κατοχής, που εξόντωνε την ικμάδα του τόπου.
Ο γιατρός, όπως θα δούμε στις διηγήσεις, προσπάθησε να ανταλλάξει τη σωτηρία του με τη σωτηρία της ζωής κάποιων συντοπιτών του. Μάταια. Κριτήρια και ανθρωπιά δεν ήταν σε θέση να δείξουν οι εκτελεστές.
Σήμερα δημοσιεύουμε την πρώτη διήγηση. Αξίζει τον κόπο να διαβάσουμε τις μικρές προσωπικές ιστορίες, που καταγράφονται, όμως, στις ψυχές των ανθρώπων και δεν σβήνουν με το χρόνο που περνά.
Η εκτέλεση 118 Ελλήνων στο Μονοδέντρι Λακωνίας (26 Νοεμβρίου 1943)
1943. Ενώ το αντάρτικο φουντώνει στην Πελοπόννησο, στις 22 – 23 Οκτώβρη 1943, οι Γερμανοί κατακτητές προχωρούν σε μαζικές συλλήψεις. Στη Σπάρτη και τη γύρω περιοχή συλλαμβάνονται 550 πατριώτες, συνδεδεμένοι άμεσα ή έμμεσα με αντάρτες της περιοχής.
Οι 400 μεταφέρονται στις φυλακές της Τρίπολης. Στόχος της ομηρείας η κατατρομοκράτηση του λαού. Μεταξύ τους έμποροι, δικηγόροι, γιατροί, δημόσιοι υπάλληλοι, επιστήμονες.
Στις 25 Νοεμβρίου δυνάμεις του ΕΛΑΣ στήνουν ενέδρα στο Μονοδέντρι και χτυπούν με πολυβόλα φάλαγγα αυτοκινήτων που μετέφερε Γερμανούς στρατιώτες. Εξοντώθηκαν περίπου 30 στρατιώτες (οι αριθμοί ποικίλλουν από μαρτυρία σε μαρτυρία).
Η είδηση έγινε γνωστή και οι κάτοικοι της περιοχής έφυγαν για τα βουνά, αφού πήραν μαζί τους ό,τι μπορούσαν. Ξημέρωσε η 26η Νοεμβρίου 1943. Μια μέρα που όλοι περίμεναν το ξέσπασμα της γερμανικής οργής.
Κατά το μεσημέρι, ακριβώς στο σημείο της ενέδρας, σταμάτησε μια φάλαγγα γερμανικών αυτοκινήτων, η οποία ερχόταν απ’ την Τρίπολη και ξεφόρτωσε 118 ομήρους. Ανάμεσά τους εκλεκτά μέλη της κοινωνίας της Σπάρτης και όλα τα μέλη της Επιτροπής του Διεθνούς Ερυθρού Σταυρού της Σπάρτης.
Στις 25 Νοεμβρίου δυνάμεις του ΕΛΑΣ στήνουν ενέδρα στο Μονοδέντρι και χτυπούν με πολυβόλα φάλαγγα αυτοκινήτων που μετέφερε Γερμανούς στρατιώτες. Εξοντώθηκαν περίπου 30 στρατιώτες (οι αριθμοί ποικίλλουν από μαρτυρία σε μαρτυρία).
Η είδηση έγινε γνωστή και οι κάτοικοι της περιοχής έφυγαν για τα βουνά, αφού πήραν μαζί τους ό,τι μπορούσαν. Ξημέρωσε η 26η Νοεμβρίου 1943. Μια μέρα που όλοι περίμεναν το ξέσπασμα της γερμανικής οργής.
Κατά το μεσημέρι, ακριβώς στο σημείο της ενέδρας, σταμάτησε μια φάλαγγα γερμανικών αυτοκινήτων, η οποία ερχόταν απ’ την Τρίπολη και ξεφόρτωσε 118 ομήρους. Ανάμεσά τους εκλεκτά μέλη της κοινωνίας της Σπάρτης και όλα τα μέλη της Επιτροπής του Διεθνούς Ερυθρού Σταυρού της Σπάρτης.
Ήταν οι όμηροι που είχαν συλληφθεί πριν έναν μήνα.
Τους κατεβάζουν από τα αυτοκίνητα, τους τοποθετούν στο σημείο της ενέδρας και στήνουν δυο πολυβόλα από τις δυο μεριές του δρόμου και άλλα τέσσερα να στοχεύουν τους μελλοθάνατους. Καθώς τα εκτελεστικά αποσπάσματα παίρνουν τη θέση τους οι 118 όμηροι αντιλαμβανόμενοι την τύχη τους αγκαλιάζονται για τελευταία φορά
Τους κατεβάζουν από τα αυτοκίνητα, τους τοποθετούν στο σημείο της ενέδρας και στήνουν δυο πολυβόλα από τις δυο μεριές του δρόμου και άλλα τέσσερα να στοχεύουν τους μελλοθάνατους. Καθώς τα εκτελεστικά αποσπάσματα παίρνουν τη θέση τους οι 118 όμηροι αντιλαμβανόμενοι την τύχη τους αγκαλιάζονται για τελευταία φορά
Ο δικηγόρος και πολιτικός Γιατράκος στρέφεται στους συντρόφους του και εκφωνεί τον τελευταίο λόγο της ζωής του…
.
Τη δραματική εκείνη στιγμή η δόξα άγγιζε το πρόσωπο ενός άλλου ήρωα. Αυτό του Χρήστου Καρβούνη.
Ο γιατρός Χρήστος Καρβούνης γεννήθηκε στην Αράχοβα Λακωνίας στις 16.07.1903. Σπούδασε γιατρός στη Γερμανία και πήρε την ειδικότητα του χειρουργού. Το 1928 επέστρεψε στη Σπάρτη όπου άνοιξε κλινική. Μεταξύ των ετών 1929 – 1943 έκανε 3.000 χειρουργεία.
Στον πόλεμο του 1940 υπηρέτησε στα νοσοκομεία Θεσσαλονίκης και Νάουσας. Κατά την κατοχή ανέπτυξε πατριωτική δράση. Όταν νοσήλευσε έναν Έλληνα αξιωματικό, το 1943, οι Ιταλοί τον συνέλαβαν. Απελευθερώθηκε όμως όταν κατέρρευσε το μέτωπο Ιταλίας – Γερμανίας.
Ο Καρβούνης βλέπει ότι ανάμεσα στους 118 ήταν παιδιά ανήλικα, τέσσερα αδέλφια από μια οικογένεια (Τζιβανόπουλοι) και τρία από δύο άλλες (Αλεμαγκίδη και Κεχαγιά).
Με τα άψογα γερμανικά του παρακαλεί τους Γερμανούς να μη σκοτώσουν τα ανήλικα παιδιά. Δεν εισακούγεται.
Πάνω στην ώρα καταφτάνει ένας Γερμανός μοτοσικλετιστής μεταφέροντας το κατεπείγον μήνυμα της γερμανικής διοίκησης Τριπόλεως, σύμφωνα με το οποίο ο γιατρός Καρβούνης, ο οποίος είχε σπουδάσει στη Γερμανία, δεν πρέπει να εκτελεστεί.
Ο Καρβούνης δέχεται με την προϋπόθεση να μην εκτελεσθεί κανένας. Ισχυρίζεται ότι και οι 118 είναι αθώοι και δεν πρέπει να πληρώσουν για ενέργειες άλλων. Οι Γερμανοί αρνούνται. Ο Καρβούνης αντιπροτείνει, αντί να του χαρίσουν τη ζωή, να ελευθερώσουν δύο από τους τέσσερις αδελφούς Τζιβανόπουλου που ήταν όμηροι. Οι Γερμανοί αρνούνται εκ νέου. Τότε ο Καρβούνης ξεσπά και σε άψογα γερμανικά βρίζει τους Γερμανούς:
«Είστε βάρβαροι. Ντρέπομαι που σπατάλησα οχτώ χρόνια απ’ τη ζωή μου στον τόπο σας. Οχτώ χρόνια χαμένα και πεταμένα».
Ο επικεφαλής Γερμανός αξιωματικός έγινε κατακόκκινος από οργή. Με όλη του τη δύναμη χτύπησε τον Καρβούνη με το κοντάκι του όπλου του στο μπράτσο.
Πυρ φώναξε και οι 118 πατριώτες σωριάστηκαν νεκροί. Ανάμεσά τους ο Χρήστος Καρβούνης με το σπασμένο του μπράτσο και τα τέσσερα αδέρφια Τζιβανόπουλου.
Ο Καρβούνης βλέπει ότι ανάμεσα στους 118 ήταν παιδιά ανήλικα, τέσσερα αδέλφια από μια οικογένεια (Τζιβανόπουλοι) και τρία από δύο άλλες (Αλεμαγκίδη και Κεχαγιά).
Με τα άψογα γερμανικά του παρακαλεί τους Γερμανούς να μη σκοτώσουν τα ανήλικα παιδιά. Δεν εισακούγεται.
Πάνω στην ώρα καταφτάνει ένας Γερμανός μοτοσικλετιστής μεταφέροντας το κατεπείγον μήνυμα της γερμανικής διοίκησης Τριπόλεως, σύμφωνα με το οποίο ο γιατρός Καρβούνης, ο οποίος είχε σπουδάσει στη Γερμανία, δεν πρέπει να εκτελεστεί.
Ο Καρβούνης δέχεται με την προϋπόθεση να μην εκτελεσθεί κανένας. Ισχυρίζεται ότι και οι 118 είναι αθώοι και δεν πρέπει να πληρώσουν για ενέργειες άλλων. Οι Γερμανοί αρνούνται. Ο Καρβούνης αντιπροτείνει, αντί να του χαρίσουν τη ζωή, να ελευθερώσουν δύο από τους τέσσερις αδελφούς Τζιβανόπουλου που ήταν όμηροι. Οι Γερμανοί αρνούνται εκ νέου. Τότε ο Καρβούνης ξεσπά και σε άψογα γερμανικά βρίζει τους Γερμανούς:
«Είστε βάρβαροι. Ντρέπομαι που σπατάλησα οχτώ χρόνια απ’ τη ζωή μου στον τόπο σας. Οχτώ χρόνια χαμένα και πεταμένα».
Ο επικεφαλής Γερμανός αξιωματικός έγινε κατακόκκινος από οργή. Με όλη του τη δύναμη χτύπησε τον Καρβούνη με το κοντάκι του όπλου του στο μπράτσο.
Πυρ φώναξε και οι 118 πατριώτες σωριάστηκαν νεκροί. Ανάμεσά τους ο Χρήστος Καρβούνης με το σπασμένο του μπράτσο και τα τέσσερα αδέρφια Τζιβανόπουλου.
προσωπική μαρτυρία του μοναδικού διασωθέντα.
Αυτός ήταν ο Μιχάλης Τσιγκάκος, ο νεότερος ηλικιακά από τους 118 ομήρους που εκτλέστηκαν στο Μονοδέντρι.
Ο τρόπος διάσωσής του φριχτός, όπως και σε κάποιες άλλες – σπάνιες – τέτοιες περιπτώσεις που είδαμε: τον χτύπησε ξώφαλτσα η σφαίρα. Τον κάλυψαν το αίμα και τα κορμιά των συμπολιτών του. Και γλύτωσε τη χαριστική βολή. Μακάβριο αλλά αληθινό!…
Διαβάστε τη δεύτερη αυτή διήγηση, που προέρχεται από την ίδια διαδικτυακή πηγή, το “Χειροποίητο“.
Μαρτυρία του Μιχάλη Τσιγκάκου, μοναδικού διασωθέντα από τη σφαγή στο Μονοδέντρι Λακωνίας (26 Νοεμβρίου 1943)