Πέμπτη 25 Φεβρουαρίου 2021

Γιώργος Κασιμάτης:Η ΑΣΚΗΣΗ ΤΟΥ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΥΠΟΧΡΕΩΣΗΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ ΚΑΤΑ ΤΟ ΑΡΘΡΟ 120 § 4 ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ

Η ΑΣΚΗΣΗ ΤΟΥ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΥΠΟΧΡΕΩΣΗΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ ΚΑΤΑ ΤΟ ΑΡΘΡΟ 120 § 4 ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ

Γνωμάτευση προς τον επικεφαλής της Διαδικτυακής Επιστημονικής Συζήτησης Νομικών Ιατρών και Οικονομολόγωνκαθηγητή Γιώργου Παύλου, την οποία διοργάνωσε το Πολυκεντρικό Αυτοργανούμενο Πολιτικό Δίκτυο Ελληνισμού, στις 13-14. 2. 2021, ώρα 19:00

Α. ΟΙ ΓΕΝΙΚΕΣ ΒΑΣΕΙΣ ΤΗΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ

 


 

 

                                             Η ΑΣΚΗΣΗ

 

   ΤΟΥ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΥΠΟΧΡΕΩΣΗΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ

 

               ΚΑΤΑ ΤΟ ΑΡΘΡΟ 120 § 4 ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ

 

 Η Αντίσταση αποτελεί μια μορφή ανθρώπινης δράσης, που απαντά σε όλη την ιστορική πορεία της ανθρωπότητας, πάντοτε δε ως το έσχατο όπλο, ως η έσχατη κοινωνικά θεμιτή αντί-δράση του ανθρώπου κατά της απειλής του. Η ιστορική αυτή ισχύς της αντίστασης ανάγεται, αναμφίβολα -πάντοτε από τη μοναδική σκοπιά της έλλογης ανθρώπινης κατανόησης- στη σύμφυτη ιδιότητα της ύπαρξης, να μάχεται εναντίον κάθε μορφής απειλής της. Ανάγεται στην ύπαρξη, η οποία νοείται ως χωροχρονική κίνηση προς τα εμπρός, στη δε διαλεκτική της ιστορίας που αποτελεί ροή σύγκρουσης του «καλού» και του «κακού», με σκοπό το «καλύτερο». Σ’ αυτήν ακριβώς την ιστορικότητα της ύπαρξης αντιστοιχεί η ουσιαστική έννοια της πολιτικής ως ρυθμιστικής ιδιότητας δράσης του ανθρώπου με σκοπό τη βελτίωση της κοινωνικής ζωής. Εδώ είναι η πηγή της έννοιας της Αντίστασης ως πολιτικής δράσης. Αυτή η ολιστική θεώρηση της Αντίστασης την καθιστά εγγενές ιστορικό «δικαίωμα» του ανθρώπου ως μέλους της πολιτικής κοινωνίας.

 


 Από την αστική επανάσταση και μετά, στο πλαίσιο της πολιτικής θέσμισης της θέσης του ανθρώπου στην πολιτική κοινωνία με τον καθορισμό των δικαιωμάτων του ανθρώπου και του πολίτη και το αρχών νομιμότητας (προστασία της αξία του ανθρώπου, ισχύς της δημοκρατίας και του κοινωνικού κράτους δικαίου, διασφάλιση της ελευθερίας, της ισότητας και της κοινωνικής δικαιοσύνης), η Αντίσταση εντάχθηκε στο θεσμικό σύστημα αυτών των αρχών νομιμότητας ως θεμελιώδες δικαίωμα του ανθρώπου και του πολίτη να είναι φορέας του και να το ασκεί με κάθε πρόσφορο μέσο, εφόσον ο ύπατος φορέας της υποχρέωσης προστασίας τους, η πολιτεία παραβιάζει τις θεμελιώδεις αρχές της νομιμότητας ή δεν ανταποκρίνεται γενικά στην υποχρέωση προστασίας του ανθρώπου βάσει των εν λόγω αρχών.

Σήμερα, το διευκρίνισης της θεσμικής έννοιας της Αντίστασης απέκτησε, για πρώτη φορά στην ιστορία της, τόσο μεγάλη έκταση και κατέστη τόσο μεγάλη ανάγκη. Αυτό οφείλεται σε μια σειρά λόγων που δημιουργεί η σημερινή πολιτική κοινωνία. Ο πρώτος λόγος είναι η πολυπλοκότητα των κοινωνικών σχέσεων και κοινωνικών δράσεων του ανθρώπου, καθώς και των ιδεολογικοπολιτικών κριτηρίων ηθικής αξιολόγησής τους και του συμφέροντος που υπηρετούν. Ο δεύτερος λογος είναι η πολυπλοκότητα του θεσμικού συστήματος προστασίας του ανθρώπου, με συνέπεια να είναι δύσκολη και η αξιολόγηση της νομιμότητας κάθε ανθρώπινης δράσης και η γνώση των μέσων προστασίας που έχει ο κάθε άνθρωπος. Ο τρίτος λόγος είναι ότι η ανάπτυξη της καταναλωτικής κοινωνίας με τον πλούτο κατασκευασμένων και μη αναγκών και μέσων ικανοποίησής τους και η τεχνολογική ανάπτυξη της πληροφόρησης μείωσαν καταλυτικά την πηγαία ικανότητα σκέψης και νόησης του ανθρώπου, ώστε να διακρίνει την αλήθεια από το ψέμα από το και στις πιο απλές μορφές τους, και προκάλεσαν πλήρη αδυναμία διάκρισης του «καλού» από το κακός» το «κοινωνικά ηθικό» από το «κοινωνικά ανήθικο» και το νόμιμο από το παράνομο. Ετσι, η επιλογή των μέσων αντίστασης, η οποία πριν από αυτή την «ανάπτυξη» ήταν αυτονόητα και για τον αναλφάβητο, σήμερα απαιτούν καθοδήγηση πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης και οι επιστήμονες!


Με αυτά τα δεδομένα της κοινωνικής πραγματικότητας ακολουθεί μια προσπάθεια διευκρίνισης του πιο θεμελιώδους δικαιώματος και της πιο θεμελιώδους υποχρέωσης κάθε ανθρώπου.

Α. ΟΙ ΓΕΝΙΚΕΣ ΒΑΣΕΙΣ ΤΗΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ


Η Αντίσταση αποτελεί συνταγματικό δικαίωμα και συνταγματική υποχρέωση των πολιτών μόνο όταν έχει αποδειχθεί στην πράξη ότι καμιά λειτουργίας του κράτους δεν λειτουργεί σύμφωνα με τις θεμελιώδεις αρχές του Συντάγματος και του Διεθνούς Δικαίου και δεν έχει μείνει καμιά πολιτειακή διαδικασία στον λαό ως σύνολο και στον κάθε πολίτη, να μπορούν με αξιοπιστία να προσφύγουν για έννομη προστασία.

 

Βασική προϋπόθεση της Αντίστασης είναι η τόλμη: Να τολμάς να αντιστέκεσαιΑυτό σημαίνει: έμπρακτη και αποφασιστική άσκηση αντιστασιακών πράξεων είτε με ενεργό συμμετοχή σε ομαδική αντίσταση είτε ατομικά. Πάντοτε δε αυτός που αποφασίζει να αντισταθεί θα πρέπει να έχει αποδεχτεί συνειδητά να υποστεί οποιαδήποτε δυσμενή συνέπεια για τον ίδιο ή για αγαπητά του πρόσωπα και με θυσία του συνόλου ή σοβαρού μέρους των συμφερόντων του λόγω της αντιστασιακής του δράσης. Θα πρέπει να έχει υπόψη του ότι το παράνομο καθεστώς μπορεί να αντιδράσει εναντίον του προσωπικά ή των συμφερόντων του

Η Αντίσταση θε πρέπει να έχει μοναδικό σκοπό την υπεράσπιση της αξίας του ανθρώπου και της ουσιαστικής δημοκρατίας, που αποτελούν τα υπέρτατα αγαθά του ανθρώπου, ως προσώπου και συνειδητού μέλους της κοινωνίας, και κινείται εναντίον κάθε δύναμης και εξουσίας που τα παραβιάζει καταλυτικά. Δεν αποτελεί Αντίσταση όταν υπηρετεί ιδεολογίες, συγκεκριμένες παρατάξεις ή κόμματα της πολιτικής πράξης, ή συγκεκριμένα συμφέροντα, έστω και αν η συγκεκριμένη προσωπική επιλογή είναι κοινωνικά υγιής. Δεν πρέπει, επίσης, να δημιουργεί πολιτική παράταξη ή να εντάσσεται οργανικά σε κόμμα, ακόμη και όταν έχουν υγιή πολιτικά προγράμματα για να εισέλθουν στη Βουλή, όσο υπάρχει το παράνομο καθεστώς, γιατί θα μειώσουν το κύρος της αντίστασής τους, δημιουργώντας αυτομάτως πολιτικούς αντιπάλους ή δημιουργώντας την εντύπωση ότι αγωνίζονται για την κατάκτηση και μόνο της εξουσίας. Η Αντίσταση δεν έχει σκοπό την ανατροπή του ισχύοντος κοινωνικοπολιτικού συστήματος και τη δημιουργία νέου, αλλά την απελευθέρωση της πολιτικής κοινωνίας, ώστε να αποφασίσει ο ίδιος ο λαός ελεύθερα και δημοκρατικά το νέο πολιτικό σχήμα ή σύστημα. Η Αντίσταση, σε σύγκριση με την Επανάσταση, υπηρετεί αποτελεσματικά την ηθική της πολιτικής υπέρ της κοινωνίας και είναι εξ ορισμού άδολη, γιατί δεν αποβλέπει στη δημιουργία και επιβολή ενός νέου συστήματος εξουσίας. Η Επανάσταση, όπως μας διδάσκει η ιστορία, είτε οδηγεί σε νέο πολιτικό σύστημα, το οποίο υποδουλώνει με άλλα μέσα τον άνθρωπο, είτε περνώντας σε άλλα χέρια ή στα χέρια της ίδιας της ηγεσίας της που αλλάζει πρόσωπο. Αν δε η Επανάσταση περιοριστεί στην ανατροπή του παλαιού αυταρχικού καθεστώτος χωρίς σχεδιασμό νέου λαοπρόβλητου, η πολιτική κοινωνία πέφτει στο χάος, στο οποίο δημιουργούνται ανεξέλεγκτες κερδοσκοπικές και φαύλες δυνάμεις, που καταστρέφουν με βάρβαρες μεθόδους την κοινωνία.

 

Η Αντίσταση θα πρέπει να είναι αποτελεσματική. Για να είναι αποτελεσματική, θα πρέπει να είναι σωστή. Η λανθασμένη αντίσταση όχι μόνο δεν έχει κανένα θετικό αποτέλεσμα, αλλά χάνει το κύρος της, απογοητεύει όσους είχαν πρόθεση να συμμετάσχουν και τελικά ωφελεί το σύστημα, το οποίο επικαλείται υπέρ του τα λάθη της.

 

Η Αντίσταση θα πρέπει να εφαρμόζει τη βασική αρχή του πολέμου: να χρησιμοποιεί τα όπλα εκείνα που φοβάται ο εχθρός. Η επιλογή των όπλων χρειάζεται ιδιαίτερη προσοχή και εμπειρία.

 

Η Αντίσταση δεν είναι γενική και αφηρημένη εντολή. Είναι πράξη ενταγμένη στη διαλεκτική της ιστορίας. Επομένως, πρέπει να είναι προσαρμοσμένη στις ανάγκες της πρακτικής καταπολέμησης της υποδούλωσης του ανθρώπου κάθε συγκεκριμένου χώρου και χρόνου.

Β. ΟΙ ΒΑΣΕΙΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ ΣΗΜΕΡΑ

Ολόκληρη η ανθρώπινη γνώση για την προστασία και την ανάπτυξη της ποιότητας της φυσικής και της κοινωνικής ζωής του ανθρώπου αφαιρέθηκε από την επιστήμη όλων των κλάδων (Φυσικής, Βιολογίας, Ιατρικής, Ψυχολογίας, Επικοινωνίας, Νομικής και Αρχών Νομιμότητας, Κοινωνικών και Ανθρωπιστικών Επιστημών κ.λπ.), καθώς και από την πολιτική της δημοκρατίας (της κυριαρχίας του λαού) και πέρασε στα χέρια της πολιτικής της εξουσίας, με κέντρο στρατηγικής και επιβολής τον απάνθρωπο μηχανισμό της υπερεθνικής οικονομικής εξουσίας της Δύσης σε παγκόσμιο επίπεδο. Αυτή η εξουσία αποφασίζει για το περιεχόμενο και τα μέτρα επιβολής της γνώσης και όχι η επιστημονική έρευνα.

 

Δύο είναι οι στόχοι αυτής της στρατηγικής: Ο πρώτος στόχος είναι η κατάλυση των θεμελιωδών αρχών προστασίας της αξίας του ανθρώπου, της δημοκρατίας και της κυριαρχίας των λαών (ως πολιτειών, ως οικονομικών και ως ιστορικών και πολιτισμικών οντοτήτων), και την ισχύ τους ως παγκόσμιων αρχών νομιμότητας κάθε δράσης. Οι αρχές αυτές αποτελούν ένα πολύ δύσκολο εμπόδιο, γιατί είναι ριζωμένες στη συνείδηση του ανθρώπου και των λαών, οπότε η ευθεία παραβίασή τους θα δημιουργούσε τεράστιες αλυσιδωτές αναταραχές. Γι’ αυτό επιχειρείται πρώτα η μετάλλαξη της συνείδησης με τα μέσα του τρόμου. Ο δεύτερος στόχος είναι η κατάλυση των εθνικών οικονομιών και της ιδιοκτησίας των μέσων παραγωγής και διάθεσης αγαθών και ο πλήρης σφετερισμός της διαχείρισης των πηγών του πλούτου από το υπερεθνικό κέντρο εξουσίας που αναφέραμε.

 

Μέθοδος εφαρμογής της Στρατηγικής: Η συστηματική εφαρμογή της σύγχρονης τεχνολογίας της ενημέρωσης: Πλύση εγκεφάλου, εμφύτευση προαποφασισμένης κατάλληλης «γνώσης», πρόκληση τρόμου για απειλή απώλειας βασικών αγαθών της ζωής, απόσπαση προσοχής για κάθε άλλον πραγματικό κίνδυνο του ανθρώπου, απόσπαση προσοχής από την παραβίαση αρχών ήθους και νομιμότητας, δημιουργία εθισμού στη φαυλότητα και στην ανομία, δημιουργία ψευδούς κοινωνικής ευθύνης και ευαισθησίας (να μην ενοχλήσω τον συνάνθρωπό μου με τις «παραβιάσεις» των άνομων μέτρων επιβολής, να προστατεύσω την οικογένειά μου κ.λπ.). Τελικά μέθοδος: Κατάλυση της ικανότητας του ανθρώπου να σκέπτεται, μέχρι και να μη χρησιμοποιεί τα αποθέματα της δικής του γνώσης και εμπειρίας, και μετάλλαξη της ανθρώπινης κοινωνίας σε αγέλη.

 

Η εφαρμογή αυτής της μεθόδου από την αρχή της σημερινής κρίσης (από το 2008) έχει επιτύχει σε μεγάλο βαθμό. Η συνέχιση εφαρμογής της μεθόδου με συνεχή δημιουργία «κινδύνων ζωής» και επιβολή «μέτρων προστασίας» θα συνεχιστεί όσο χρειάζεται και όσο μπορεί το πανίσχυρο -σήμερα- σύστημα εξουσίας.

 

Οι πολιτικές ηγεσίες και τα παραδοσιακά μέσα μαζικής ενημέρωσης σε όλες τις δυτικές χώρες έχουν αλωθεί ολοκληρωτικά από το σύστημα. Δεν πρέπει δε να ξεχνάμε ότι η ιδιοκτησία των μέσων διαδικτυακής επικοινωνίας, των οποίων η χρήση ακόμη φαίνεται να είναι ελεύθερη για κερδοσκοπικούς και για «πολιτικούς» λόγους, ανήκει στο σύστημα εξουσίας, το οποίο πάντοτε έχει τη δυνατότητα να ελέγξει ολοκληρωτικά τη χρήση του.

 

Η Αντίσταση με στόχο την ανατροπή του ισχύοντος Συστήματος Εξουσίας είναι ουτοπική και λανθασμένη. Αυτός ο στόχος έχει άλλες προϋποθέσεις διαλεκτικής της ιστορίας. Η καθολική παραβίαση των αρχών νομιμότητας που επιβάλλει την Αντίσταση αποτελεί εκτροπή του ίδιου του ισχύοντος κοινωνικοπολιτικού συστήματος και παραβίαση των ίδιων των αρχών του. Επομένως, τα όπλα της Αντίστασης βρίσκονται μέσα στις αρχές νομιμότητας του ισχύοντος πολιτικού Συστήματός μας που παραβιάζονται. Τα όπλα, δηλαδή, της Αντίστασης, όπως και η ίδια η αντίσταση θα πρέπει να στηρίζονται στις αρχές νομιμότητας που ισχύουν και για το ίδιο το Σύστημα Εξουσίας που έχει εκτραπεί. Αυτό σημαίνει ότι το δικαίωμα Αντίστασης θα πρέπει να ασκείται, όταν παραβιάζονται συνεχώς, χωρίς καμιά δυνατότητα έννομης προστασίας: η εθνική κυριαρχία και η ιστορική και πολιτισμική ταυτότητα του λαού (π.χ. Πρέσπες, παραίτηση από τη διεθνή προστασία των μνημείων μας, κ.ά.), η αξία του ανθρώπου με κατάλυση της αξιοπρεπούς διαβίωσής του, με παραβίαση της ελευθερίας του, των κοινωνικών δικαιωμάτων του και γενικά όλων των συνταγματικών δικαιωμάτων του, το δημοκρατικό πολίτευμα και οι βασικές του λειτουργίες (πολιτικά δικαιώματα, εκλογές, διαρκής ενημέρωση, ελευθερία του λόγου και του διαλόγου, νομοθετική λειτουργία, φαύλη διακυβέρνηση και διοίκηση, αδράνεια της δικαστικής λειτουργίας κλπ.).

 

Οι ιδιότητες του όπλου που φοβάται το σημερινό καθεστώς εκτροπής είναι οι εξής: (α) η συνεχής διαδήλωση και ο συνεχής δημόσιος στιγματισμός, προσωπικά και συλλογικά, των παραβιάσεων των θεμελιωδών δικαιωμάτων, του πολιτεύματος και της εθνικής κυριαρχίας, η συνεχής επίκληση και εφαρμογή του δικαιώματος και της συνταγματικής υποχρέωσης της Αντίστασης, (β) η αντιστασιακή δράση να είναι λογική και κατανοητό το νόημά της από το ευρύ κοινό, (γ) η αντιστασιακή δράση να είναι εφικτή, λαμβάνοντας υπόψη τις σύγχρονες δυνατότητες της εξουσίας να την καταλύσει, (δ) η κάθε αντιστασιακή πράξη να σέβεται όσο γίνεται περισσότερο την καθημερινότητα του κοινού και να μην την ενοχλεί με παράλογους τρόπους, ώστε να αποφεύγονται συναισθηματικές αντιδράσεις του κοινού, (ε) η αντιστασιακή πράξη να είναι ικανή να αφυπνίζει τη συνείδηση, (στ) η αφύπνιση του καθενός να ενεργοποιείται, να μεταδίδεται και να γίνεται ντόμινο, (ζ) η διαρκής δημόσια θέση ερωτημάτων προς την πολιτική ηγεσία και προς τους αδρανούντες, που θα προκαλούν τη σιωπή τους ή θα φανερώνουν την εγκληματική τους στάση. (Ειδικά για τα μέτρα κατά της «πανδημίας», είναι δημοσιευμένος στο διαδίκτυο ο προκλητικός κατάλογος ερωτημάτων που έχω επεξεργαστεί).

Όπως έχει αποδειχθεί μέχρι σήμερα από προσπάθειες δημιουργίας Μετώπου Αντίστασης πανελλήνιας συμμετοχής, με κορυφαία παραδείγματα εκείνα της «Σπίθας» και του «Ε.ΛΑ.Δ.Α» με επικεφαλής τον μεγάλο αγωνιστή Μίκη Θεοδωράκη, η ελληνική πολιτική κοινωνία δεν είναι ώριμη σήμερα για Αντίσταση τέτοιας έκτασης. Οι μορφές Αντίστασης που κινούνται είναι: οι σχετικά μικρές και χωρίς συγκροτημένη ή με ελλιπή οργάνωση, οι μικρές και μεγάλες διαδηλώσεις αγανάκτησης με εφήμερη οργάνωση, η κορυφαία ηχηρή αντιστασιακή πράξη του ΟΧΙ του δημοψηφίσματος, που αποκάλυψε και την πανελλαδική αντίδραση και τη ζωντανή και μάχιμη συνείδηση του Ελληνικού Λαού κατά της υποδούλωσης, οι λίγες αλλά ηχηρές ατομικές αντιστασιακές πράξεις, τις οποίες δεν πρέπει κανείς να τις δει ως ατομικές ιδιαιτερότητες, αλλά ως κορυφές του παγόβουνου μιας τεράστιας κοινωνικής αντίδρασης.

 

Γενικά, όπως προκύπτει από τη μελέτη των μέχρι σήμερα μορφών Αντίστασης, η σωστή αντιστασιακή δράση, με βάση το άρθρο 120 § 4, έχει τον χαρακτήρα της σωστής και με σωστά συνθήματα διαδηλωτικής διαμαρτυρίας ή δημόσιων ηχηρών αξιώσεων κοινωνικού και πατριωτικού συμφέροντος, απεξάρτησης και ελευθερίας, καθώς και της παθητικής αντίστασης με σωστές πράξεις χαμηλού βαθμού «παραβατικότητας» με βάση το εξ ορισμού παράνομο σύστημα νομιμότητας.

Γ. ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑΤΑ ΠΡΑΞΕΩΝ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ

 

   ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΣΗΜΕΡΙΝΟΥ ΑΠΑΝΘΡΩΠΟΥ ΚΑΘΕΣΤΩΤΟΣ


 Με βάση τις σημερινές συνθήκες, το άρθρο 120 § 4 του Συντάγματος και η διεθνούς δικαίου αρχή της Αντίστασης παρέχει το δικαίωμα και την ηθική υποχρέωση στους πολίτες να προβούν σε πράξεις παθητικής αντίστασης, όπως οι ακόλουθες:

 

 

 

Η ομαδικά οργανωμένη ή ατομική αποχή διενέργειας αγορών τροφίμων, ενδυμάτων ή άλλων αγαθών από καταστήματα και επιχειρήσεις που ανήκουν σε δίκτυα, καθώς και αγορών εισαγόμενων αγαθών και προτροπή των καταναλωτών προς τα μικρά ελληνικά ιδιωτικά καταστήματα και προς τα ελληνικά προϊόντα.

Αποχή από χρήση υπηρεσιών που παρέχουν ξένες επιχειρήσεις ή αντιπροσωπείες τους και προτροπή προς ελληνικές επιχειρήσεις και προς έλληνες επαγγελματίες.

Από μεγάλο αριθμό εργαζομένων άρνηση εργασίας ή παροχής υπηρεσιών σε έργα ξένων επιχειρήσεων και, κυρίως, σε έργα που γίνονται με ξένες επενδύσεις σε ακίνητα που παραχωρήθηκαν από το Τ.Α.Ι.Π.Ε.Δ.

Ομαδική ή μεγάλου αριθμού ατομική άρνηση υπακοής σε πράξεις (με δηλώσεις κλπ.) ή καταβολές που επιβλήθηκαν χωρίς να τηρηθούν οι θεμελιώδεις αρχές νομιμότητας που αναφέραμε (επιβεβλημένη ακριβής ενημέρωση, τήρηση των αρχών συνταγματικότητας από τη Βουλή και τις υπηρεσίες της Εκτελεστικής Εξουσίας, αποκλεισμός διαλόγου και κατάλυση του ελεύθερου τύπου κλπ.).

Αποχή από όλες τις εκλογές που προκηρύσσονται από το παράνομο καθεστώς, με βάση πάντοτε το άρθρο 120 § 4 του Συντάγματος.

Ισχυρή αντίσταση θα ήταν παραίτηση από το βουλευτικό αξίωμα βουλευτή ή ολόκληρου κόμματος λόγω της διαρκούς παραβίασης του Συντάγματος και της εφαρμογής των άκυρων λόγω αντισυνταγματικότητας δανειακών συμβάσεων («Μνημονίων») και της επιβολής αντισυνταγματικών μέτρων («πανδημίας», φορολογικών, περικοπών συντάξεων, πλειστηριασμών κ.ά.).

Παραίτηση από υψηλές και διακεκριμένες δημόσιες θέσεις (όπως: καθηγητών Πανεπιστημίων, Ακαδημαϊκών, Διοικητών Τραπεζών και δημόσιων και κοινής ωφέλειας επιχειρήσεων, υψηλόβαθμών στελεχών της Δημόσιας Διοίκησης και των Δημόσιων Οργανισμών κ.λπ.)

Δημόσια προτροπή προς παραίτηση των παραπάνω αναφερόμενων δημόσιων λειτουργών από πολλές κοινωνικές ομάδες και με συχνή επανάληψη των δημόσιων προτροπών και αξιώσεων.

Έντονη συνδικαλιστική κινητοποίηση ανέργων και εργαζομένων όχι μόνο με διαδηλώσεις διεκδικήσεων, αλλά με αποφάσεις και πράξεις αντίστασης, όπως η αποχή ή ομαδικές παραιτήσεις από παροχή εργασίας και υπηρεσιών.

Ο δημόσιος, με διαδηλώσεις και έντυπα, στιγματισμός, με έντονη και σωστή κριτική, όλων όσων συμμετέχουν στην παραβίαση των θεμελιωδών αρχών συνταγματικής νομιμότητας είτε από ανώτατες θέσεις της πολιτείας και του πολιτεύματος (κυρίως πολιτικών και πολιτικών κομμάτων, ανώτατων δικαστηρίων και δικαστών, ανώτατων δημόσιων κοινωνικών λειτουργών), είτε από τη θέση διοίκησης οργανισμών (Επιμελητηρίων, Δημόσιων Επιχειρήσεων, Δικηγορικών, Ιατρικών και άλλων επαγγελματικών Συλλόγων, Σχολών Πανεπιστημίων και άλλων Επιστημονικών Ιδρυμάτων), είτε από τη θέση ιδιωτικών φορέων μεγάλων συμφερόντων.

Δημιουργία μέσων διάδοσης της κριτικής και της ενημέρωσης του λαού με μέσα όπως εκείνα της κατοχής (προκηρύξεις, «εφημερίδες του τοίχου», φτηνές εφημερίδες και χωρίς έγκριση κανάλια), ώστε να παρακαμφθεί το παράνομο τείχος των κατευθυνόμενων ΜΜΕ και παραπλάνησης του λαού και του αποκλεισμού του δημόσιου διαλόγου.

Οργάνωση από μικρούς παραγωγούς αγροτικών και κτηνοτροφικών προϊόντων και άλλων καταναλωτικών αγαθών (ενδυμάτων, επίπλων, ειδών οικιακής και προσωπικής καθημερινής χρήσης) συνεργατικών εμπορικών δραστηριοτήτων (λαϊκών αγορών, ανταλλακτικών αγορών, προμηθευτών μικρών προσωπικών καταστημάτων, ακόμη και συνεταιριστικών ή άτυπων ενώσεων συνεργασίας εξαγωγών μικρών και πολλών συνεταιριστικών ή άτυπων ομάδων εξαγωγέων αγροτικών προϊόντων υψηλής υγιεινής ποιότητας κ.τ.ό)

 Αυτά είναι παραδείγματα, τα οποία είναι προϊόν ιστορικής, επιστημονικής και εμπειρικής μελέτης του φαινομένου της Αντίστασης σε συνδυασμό με το θεμελιώδες δικαίωμα ανθρώπου και του πολίτη, κατά το Διεθνές Δίκαιο και κατά το άρθρο 120 § 4 του Συντάγματος.

 

Κύθηρα, 16. 2. 20

 

 

 

Γιώργος Κασιμάτης

 

Ομ. Καθηγητής Συνταγματικού Δικαίου

 

 πηγη http://www.kassimatisdimokratia.gr/


Η Θεία Κοινωνία δεν απαγορεύεται και δεν μπορεί να απαγορευτεί

 


Γράφει ο Γιάννης Χατζηαντωνίου, Δικηγόρος παρ’ Αρείω Πάγω

Γιατί είναι παράνομη η δίωξη του Ιερέα στην Σαντορίνη

Όπως μεταδόθηκε από τα ΜΜΕ επιβλήθηκε από τις αστυνομικές αρχές πρόστιμο σε Ιερέα στην Θήρα διότι κοινώνησε ένα παιδί που προσήλθε με τον πατέρα του σε Ιερό Ναό μετά το πέρας της Θείας Λειτουργίας. Πρόστιμο επιβλήθηκε και στον πατέρα ενώ πάντα κατά τα ΜΜΕ  σχηματίζεται και ποινική δικογραφία.

Είναι λοιπόν αδίκημα η παροχή της Θείας Κοινωνίας; Μπορεί να αποτελέσει αδίκημα;

Η ΘΕΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΑΠΑΓΟΡΕΥΤΕΙ

Ασφαλώς η λήψη της Θείας Κοινωνίας είναι τόσο θεμελιώδης για την Ορθόδοξη Πίστη και λατρεία που ακόμα και η απαγόρευση της δεν υποχρεώνει ούτε τους κληρικούς να μην την μεταδώσουν , ούτε τους λαϊκούς να μην την λάβουν. Κάτι τέτοιο, απλώς θα αποτελούσε βαριά παραβίαση της ελευθερίας της λατρείας κι εντεύθεν της προστατευόμενης από το άρθρο 13 του Συντάγματος θρησκευτικής ελευθερίας.

Η σύνδεσή της με τον πυρήνα της πίστεως των ορθόδοξων χριστιανών είναι δεδομένη, όπως επανειλημμένα έχουν διακηρύξει πολλοί επίσκοποι και κληρικοί της Εκκλησίας, αλλά και η Διαρκής Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδος και ο ίδιος ο Αρχιεπίσκοπος προσωπικά.

Ότι αυτό επιτάσσει η Ιερά Παράδοση  που προστατεύεται από το άρθρο 3 του Συντάγματος είναι επίσης αναμφισβήτητο. Αντί πολλών παραπομπών που θα μπορούσαν να παρατεθούν αναφέρεται παρακάτω μόνο ένα απόσπασμα από τον άγιο Ιωάννη τον Δαμασκηνό, σχετικά με τη Θεία Κοινωνία:

«Είναι αληθινά σώμα ενωμένο με τη θεία φύση. Το σώμα δηλαδή που γεννήθηκε από τα σπλάχνα της αγίας Παρθένου, όχι διότι κατεβαίνει από τον ουρανό το σώμα που ανελήφθη, αλλά διότι ο ίδιος ο άρτος και ο οίνος μεταβάλλονται εις σώμα και αίμα Θεού.  Αν όμως ζητάς να μάθεις τον τρόπο, δηλαδή πως γίνεται αυτό, σου αρκεί να μάθεις ότι γίνεται δια του Αγίου Πνεύματος, όπως ακριβώς ο Κύριος εδημιούργησε σάρκα για τον εαυτό Του και μέσα στον εαυτό Του από τα σπλάχνα της αγίας Θεοτόκου διά του Αγίου Πνεύματος και δεν γνωρίζουμε τίποτα περισσότερο παρά μόνο ότι ο λόγος του Θεού είναι αληθινός και δραστικός και παντοδύναμος, ο τρόπος όμως είναι απροσπέλαστος στην έρευνα……. Χαρίζει λοιπόν σ’ αυτούς που αξίως κοινωνούν με πίστη άφεση αμαρτιών και αιώνια ζωή και φρουρεί την ψυχή και το σώμα τους….. Δεν είναι ο άρτος και ο οίνος τύπος του σώματος και του αίματος του Χριστού, ποτέ κάτι τέτοιο,  αλλά το ίδιο το σώμα του Κυρίου θεωμένο…» (1)

Υπενθυμίζεται ότι σύμφωνα με το άρθρο 3 του Συντάγματος που ρητώς αναφέρει ότι «…H Oρθόδοξη Eκκλησία της Eλλάδας, που γνωρίζει κεφαλή της τον Kύριο ημών Iησού Xριστό, υπάρχει αναπόσπαστα ενωμένη δογματικά με τη Mεγάλη Eκκλησία της Kωνσταντινούπολης και με κάθε άλλη ομόδοξη Eκκλησία του Xριστού  τηρεί απαρασάλευτα, όπως εκείνες, τους ιερούς αποστολικούς και συνοδικούς κανόνες και τις ιερές παραδόσεις…» η Εκκλησία της Ελλάδος, όχι απλώς δικαιούται, αλλά υποχρεούται να τηρεί και μάλιστα «απαρασάλευτα» την Ιερά Παράδοση.

Από τον ίδιο τον τίτλο του άρθρου αυτού  (Σχέσεις Εκκλησίας και Πολιτείας)  αλλά και το περιεχόμενό του , όπως αναλυτικά θα εκτεθεί παρακάτω, το Κράτος υποχρεούται να μην προβεί σε αντίθετη παρέμβαση. Συνεπώς σε καμία περίπτωση στα πλαίσια του ισχύοντος Συντάγματος η Θεία Κοινωνία δεν μπορεί να αποτελεί αδίκημα.

Παρόλα αυτά τίθεται το ερώτημα, αν τυχόν εμπίπτει σχετική απαγόρευση στις ισχύουσες ρυθμίσεις και απαγορεύσεις.

Η – υποτιθέμενη- ποινική ευθύνη του Ιερέα, αλλά και του πατέρα του παιδιού που κοινώνησε, στηρίζεται στο άρθρο  285 του Ποινικού Κώδικα που απειλεί με φυλάκιση και χρηματική ποινή όποιον «παραβιάζει τα μέτρα που όρισε ο νόμος ή η αρμόδια αρχή για να αποτραπεί η εισβολή ή διάδοση μιας μεταδοτικής ασθένειας….αν από την πράξη μπορεί να προκύψει κίνδυνος μετάδοσης σε αόριστο αριθμό ανθρώπων».

Για ένα Ορθόδοξο,  ιδιαίτερα αν πρόκειται για Ιερέα, είναι φυσικά αυτονόητο ότι δεν θεωρεί ότι από την μετάδοση της θεία Κοινωνίας μπορεί να προκύψει οποιοσδήποτε κίνδυνος μόλυνσης. Όπως αποδείξαμε παραπάνω αυτό δεν μπορεί να απαγορευτεί νομικά, αλλά σε κάθε περίπτωση δεν υπάρχει δόλος.

Η διάταξη του άρθρου 285 αποτελεί λευκό ποινικό νόμο, που αποκλίνει από την αρχή του άρθρου 7 παρ. 1 εδ. α΄ του Συντάγματος « Έγκλημα δεν υπάρχει , ούτε ποινή επιβάλλεται χωρίς νόμο που να ισχύει πριν από την τέλεση της πράξης και να ορίζει τα στοιχεία της» και του άρθρου 1 του Ποινικού Κώδικα «Ποινή δεν επιβάλλεται παρά μόνο για τις  πράξεις  εκείνες  για τις οποίες ο νόμος την είχε ρητά ορίσει πριν από την τέλεσή τους.».

Είναι – κατά τη νομική επιστήμη και την νομολογία – απαραίτητο τα μέτρα να έχουν επιβληθεί νομίμως. Το ζήτημα αυτό εξετάζεται , εφόσον απαιτηθεί, από το Ποινικό Δικαστήριο. (Πλημμ. Μυτιλήνης 23/1995, εις Ποιν Χρον ΜΖ΄313, όπου και περαιτέρω παραπομπές).

Υπάρχει βεβαίως ζήτημα με τα μέτρα που λαμβάνονται με τις ήδη δεκάδες σχετικές ΚΥΑ σε σχέση με την θρησκευτική ελευθερία. Εκδόθηκαν σωστά ;

Επ’ αυτού υπάρχει αντίρρηση που μάλιστα έχει αχθεί ενώπιον του ΣτΕ, η οποία αφορά και τον τύπο και την ουσία των ΚΥΑ. (Η υπόθεση συζητείται στις 2 Απριλίου , κατόπιν αιτήσεων και λαϊκών, αλλά και της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος και 81 Μητροπόλεων).

Έχει υποστηριχθεί ότι στα πλαίσια της «έκτακτης ανάγκης» που προέκυψε λόγω της πανδημίας του κορωναϊού, για λόγους δημόσιας υγείας μπορεί να περιοριστούν τα θεμελιώδη δικαιώματα, μαζί και αυτό της θρησκευτικής ελευθερίας.

Όμως η διάρκεια και η καθολικότητα των μέτρων οδηγεί στο συμπέρασμα ότι δεν έχουμε περιορισμούς, αλλά απαγορεύσεις των δικαιωμάτων, η δε επίφαση προσωρινότητας (η χρήση πχ του όρου «αναστολή» αντί του όρου απαγόρευση) απλώς αποτελεί ευφημισμό, που όσο περνά ο καιρός εξελίσσεται σε εμπαιγμό.

Ακόμα και το ολοφάνερα δυσανάλογα με άλλες χώρες της ΕΕ σε σχέση και το οικονομικό επίπεδο των εισοδημάτων στην χώρα, ύψος των προστίμων συνηγορεί σε αυτό.

Κατ’ αρχήν πρέπει να παρατηρηθεί ότι η δημόσια υγεία δεν ταυτίζεται με την αντιμετώπιση μιας μόνο ασθένειας αλλά αφορά συνολικά της υγεία του πληθυσμού, σε σχέση με όλες τις ασθένειες περιλαμβανόμενων των ψυχικών.

Έπειτα, τα λαμβανόμενα μέτρα πρέπει να έχουν ορισμένη διάρκεια, όχι τυπικά αλλά στην ουσία (τυπικά πρόκειται συνήθως για δεκαπενθήμερα ή εβδομαδιαία που όμως ήδη διαρκούν ένα έτος), να βρίσκονται σε αναλογία με τον κίνδυνο και να μην υπηρετούν άλλες στοχεύσεις.

Σε κάθε περίπτωση δεν πρέπει να θίγουν τον πυρήνα του δικαιώματος και πρέπει να ισχύει η αρχή της αναλογικότητας. Επίσης, δεν δικαιολογείται η παράκαμψη των θεσμικών εγγυήσεων και των προβλεπόμενων διαδικασιών, όταν μάλιστα είναι απολύτως εφικτή η τήρησή τους, αλλιώς βρισκόμαστε μπροστά σε μια διαδικασία που σωστά χαρακτηρίστηκε «συνταγματικός μιθριδατισμός».

Όλα αυτά ιδιαίτερα στην περίπτωση της Εκκλησίας συνήθως αγνοούνται από πολλούς νομικούς που απλώς εκδηλώνουν ένα ανοιχτό ή υπονοούμενο αντικληρικαλισμό στηριζόμενο σε προκατάληψη που αγνοεί τους πιστούς και τα δικαιώματά τους, όταν δεν τους υποτιμά και προσβάλλει βάναυσα. Πως είναι δυνατόν να θεωρούνται οι πολίτες ώριμοι όταν πηγαίνουν στα Σούπερ Μάρκετ και ανεύθυνοι όταν προσέρχονται στους ναού;

Οι αντιρρήσεις στα μέτρα κατά της Εκκλησίας έχουν , τέλος, και μια ευρύτερη σημασία.

Η εύλογη αιτίασή της ότι πρέπει να υπάρχει αναλογία με την έκταση των Ναών, έχει εφαρμογή και σε άλλους χώρους, όπως τα καταστήματα, οι χώροι εστίασης κλπ, όπου η αυθαιρεσία των κλεισιμάτων οδηγεί σε κοινωνικές διακρίσεις, ευνοώντας μεγάλα πολυκαταστήματα σε βάρος μικρών μαγαζιών, ή το τραπεζικό σύστημα που συνεχίζει να τοκίζει απαιτήσεις σε βάρος επαγγελματιών στους οποίους ουσιαστικά το κράτος απαγορεύει να εργαστούν!

Έτσι η μάχη του κόσμου της Εκκλησίας για την θρησκευτική ελευθερία, αποτελεί έναυσμα για μια γενικότερη υπόθεση κοινωνικής ελευθερίας και δικαιοσύνης

ΤΑ ΜΕΤΡΑ ΕΙΝΑΙ ΑΝΤΙΣΥΝΤΑΓΜΑΤΙΚΑ ΚΑΙ ΠΑΡΑΝΟΜΑ ΔΙΟΤΙ

Α. ΠΑΡΑΒΙΑΖΟΥΝ ΤΟ ΑΥΤΟΔΙΟΙΚΗΤΟ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ.

Τα μέτρα που ελήφθησαν , κατά το μέρος που αφορούν την Εκκλησία, παραβιάζουν το κατοχυρωμένο στο άρθρο 3 του Συντάγματος αυτοδιοίκητο της Εκκλησίας της Ελλάδος. Εκεί προβλέπεται ότι :

«Eίναι αυτοκέφαλη, διοικείται από την Iερά Σύνοδο των εν ενεργεία Aρχιερέων και από τη Διαρκή Iερά Σύνοδο που προέρχεται από αυτή και συγκροτείται όπως ορίζει ο Kαταστατικός Xάρτης της Eκκλησίας, με τήρηση των διατάξεων του Πατριαρχικού Tόμου της κθ΄ (29) Iουνίου 1850 και της Συνοδικής Πράξης της 4ης Σεπτεμβρίου 1928.»

Ενώ στον πατριαρχικό Τόμο του 1850 που απαγορεύει παρέμβαση της Πολιτείας  (και έχει περιβληθεί συνταγματική ισχύ) αναφέρονται και τα εξής :

« η εν τω Βασιλείω της Ελλάδος Ορθόδοξος Εκκλησία Αρχηγόν έχουσα και κεφαλήν, ως και πάσα η καθολική και ορθόδοξος Εκκλησία τον Κύριον και Θεόν και Σωτήρα ημών Ιησού Χριστόν, υπάρχη του λοιπού κανονικώς αυτοκέφαλος, υπερτάτην εκκλησιαστικήν αρχήν γνωρίζουσα Σύνοδον διαρκή συνσταμένην  εξ Αρχιερέων προσκαλουμένων αλληλοδιαδόχως κατά τα πρεσβεία της χειροτονίας, Πρόεδρον έχουσα τον κατά καιρόν Ιερώτατον Μητροπολίτην αθηνών και διοικούσαν τα της Εκκλησίας, κατά τους θείους και ιερους κανόνας ελευθέρως και ακωλύτως από πάσης κοσμικής επεμβάσεως.»

Τέλος στον Καταστατικό Χάρτη της Εκκλησίας της Ελλάδος, όπου κατά το άρθρο 2 «Η Εκκλησία της Ελλάδος συνεργάζεται μετά της Πολιτείας προκειμένου περί θεμάτων κοινού ενδιαφέροντος, ως ….».

Το ζήτημα της δημόσιας υγείας θα μπορούσε να θεωρηθεί ως ζήτημα κοινού ενδιαφέροντος, (η απαρίθμηση του άρθρου 2 είναι ενδεικτική), αυτό όμως πρέπει να γίνει με συνεργασία και όχι με επιβολή μέτρων στην εκκλησία από την Πολιτεία, που μάλιστα πλήττουν την Ιερά Παράδοση και την ελευθερία στην λατρεία.

ΕΙΔΙΚΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΗΣ ΚΡΗΤΗΣ

Ανάλογα ισχύουν και σε σχέση με την Εκκλησία της Κρήτης όπου ξεκάθαρα παραβιάζεται το άρθρο 27

«Ο Αρχιερεύς εν τη Εκκλησιαστική αυτού περιφερεία τελεί πάντα τα υπό των Ιερών Κανόνων επιβαλλόμενα καθήκοντα αυτώ, ιδιά δε τα Ιερά Μυστήρια, και κηρύττει τον θείον λόγον….»

και η ακροτελεύτια διάταξη του καταστατικού της

«Τροποποίησις του παρόντος γίνεται μετά γνώμην της Ιεράς επισκοπικής Συνόδου της Εκκλησίας Κρήτης μετά της Πολιτείας, επί δε κανονικής φύσεως ζητημάτων κατόπιν συνεννοήσεως και μετά του Οικουμενικού Πατριαρχείου»

καθώς και το άρθρο 6 της σύμβασης μεταξύ Οικουμενικού Πατριαρχείου και Κρητικής Πολιτείας του 1900, στην οποία υπεισήλθε ως διάδοχο το ελληνικό κράτος

« Η εν Κρήτη Εκκλησία , φυλάττουσα απαραμείωτα τα δόγματα, τους ιερούς κανόνας και τας τυπικάς διατάξεις της Ορθοδόξου Ανατολικής εκκλησίας, είναι ελευθέρα ίνα κανονίση πάντα τα λοιπά κατ’ αυτήν εν κοινή συμπράξει μετά της Κρητικής Πολιτείας».

Το αυτοδιοίκητο της Εκκλησίας είναι λοιπόν κατοχυρωμένο και ο τρόπος που ελήφθησαν τα μέτρα το παραβιάζει. Το γεγονός ότι η Ιεραρχία, δια της ΔΙΣ,  με εγκυκλίους της πειθάρχησε, τηρώντας μονομερώς την πρόβλεψη περί συνεργασίας του άρθρου 2 του ΚΧΕΕ δεν σημαίνει άνευ ετέρου ότι συμφωνεί με τα μέτρα, και μάλιστα με τις διαρκείς παρατάσεις τους, άλλωστε στην περίπτωση των Αγίων Θεοφανίων, ρητώς διαφώνησε και ‘ήδη όπως είναι γνωστό εκκρεμεί αίτηση της στο ΣτΕ για ακύρωση των μέτρων. Από όσο δε γνωρίζουμε, η Σύνοδος της Κρήτης ούτε καν ερωτήθηκε.

Το αυτοδιοίκητο της Ορθόδοξης Εκκλησίας είναι στην ελληνική έννομη τάξη, μέρος και ειδικότερη έκφραση του δικαιώματος θρησκευτικής ελευθερίας του άρθρου 13 του Συντάγματος, που δεν απολαμβάνουν μόνον οι άθεοι, οι αλλόθρησκοι, οι αιρετικοί και οι σχισματικοί, αλλά και το Πλήρωμα της Κανονικής Ορθόδοξης Εκκλησίας, κλήρος και λαός.

Β. ΠΑΣΧΕΙ ΩΣ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ

Η ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΟΔΟΤΗΣΗ ΓΙΑ ΛΗΨΗ ΜΕΤΡΩΝ ΜΕ ΚΥΑ

Περαιτέρω , είναι αντισυνταγματικές οι ρυθμίσεις κατ’ εξουσιοδότηση των Υπουργών από ΠΝΠ, και γιατί στις ΠΝΠ δεν προβλέπεται δυνατότητα εξουσιοδότησης, ούτε δικαιολογείται η έκδοσή τους αφού η Βουλή λειτουργούσε και εκδόθηκαν με διαφορά ακόμα και τριών μηνών (χρόνος μακράν μεγαλύτερος του απαιτούμενου για να ψηφιστεί νόμος με την διαδικασία του επείγοντος) αλλά κυρίως διότι για τα ζητήματα που άπτονται της θρησκευτικής ελευθερίας έπρεπε να ψηφιστεί τυπικός νόμος, από την Ολομέλεια μάλιστα της Βουλής.

Οι ΠΝΠ εκδόθηκαν από τις 25-2-2020 ως και την 1-5-2020 και οι εξουσιοδοτήσεις που παρέχουν δεν αφορούν τεχνικές και λεπτομερειακές ρυθμίσεις αλλά πλήρη κανονιστικά μέτρα.

Ως προς την Εκκλησία έχουν εκδοθεί δεκάδες ΚΥΑ ενώ οι ουσιώδεις εισηγήσεις των Επιτροπών που (υποτίθεται ότι) τις εισηγούνται αναφέρουν ως επαρκή μέτρα προστασίας χρήση μάσκας , αποστάσεις άλλοτε 1,5 μ και άλλοτε 2 μ και στην περίπτωση ψαλτών και ιερέων που ψάλλουν χωρίς μάσκα απόσταση 3μ. Τα λαμβανόμενα μέτρα επομένως αν και κάθε φορά έχουν περιορισμένη φαινομενικά ισχύ, στηρίζονται στα ίδια περίπου δεδομένα και υποτίθεται ότι στηρίζονται στην ίδια περίπου τεκμηρίωση. Πιο πολύ η μικρή τυπικά διάρκεια των διαδοχικών ΚΥΑ έχει ως αποτέλεσμα να αποφεύγει το ΣτΕ να δικάσει στην ουσία, επικαλούμενο δικονομικά ζητήματα (την λήξη της προσβαλλόμενης πράξης).

Σύμφωνα με την διάταξη του άρθρου 72 παρ.1 του Συντάγματος

«Στην Oλομέλεια της Βουλής συζητούνται και ψηφίζονται ο Κανονισμός της, νομοσχέδια και προτάσεις νόμων για τα θέματα των άρθρων 3, 13, 27, 28 παράγραφοι 2 και 3, 29 παράγραφος 2, 33 παράγραφος 3, 48, 51, 54, 86, νομοσχέδια και προτάσεις εκτελεστικών του Συντάγματος νόμων για την άσκηση και προστασία των ατομικών δικαιωμάτων, νομοσχέδια και προτάσεις νόμων για την αυθεντική ερμηνεία νόμων, καθώς και για κάθε άλλο θέμα που σύμφωνα με ειδική πρόβλεψη του Συντάγματος ανατίθεται στην Oλομέλεια της Βουλής ή για τη ρύθμιση του οποίου απαιτείται ειδική πλειοψηφία.
Στην Oλομέλεια της Βουλής ψηφίζεται επίσης ο προϋπολογισμός και ο απολογισμός του Κράτους και της Βουλής.»

Επίσης η πρόβλεψη του άρθρου 43 του Συντάγματος είναι σαφής

«1. O Πρόεδρος της Δημοκρατίας εκδίδει τα διατάγματα που είναι αναγκαία για την εκτέλεση των νόμων και δεν μπορεί ποτέ να αναστείλει την εφαρμογή τους ούτε να εξαιρέσει κανέναν από την εκτέλεσή τους.
 2. Ύστερα από πρόταση του αρμόδιου Yπουργού επιτρέπεται η έκδοση κανονιστικών διαταγμάτων, με ειδική εξουσιοδότηση νόμου και μέσα στα όριά της. Eξουσιοδότηση για έκδοση κανονιστικών πράξεων από άλλα όργανα της διοίκησης επιτρέπεται προκειμένου να ρυθμιστούν ειδικότερα θέματα ή θέματα με τοπικό ενδιαφέρον ή με χαρακτήρα τεχνικό ή λεπτομερειακό.
 3. (H παράγραφος 3 καταργείται). 
4. Mε νόμους που ψηφίζονται από την Oλομέλεια της Bουλής μπορεί να παρέχεται εξουσιοδότηση έκδοσης κανονιστικών διαταγμάτων για τη ρύθμιση των θεμάτων που καθορίζονται σ’ αυτούς σε γενικό πλαίσιο. Mε τους νόμους αυτούς χαράζονται οι γενικές αρχές και οι κατευθύνσεις της ρύθμισης που πρέπει να ακολουθηθεί και τίθενται χρονικά όρια για τη χρήση της εξουσιοδότησης.
5. Tα κατά το άρθρο 72 παράγραφος 1 θέματα της αρμοδιότητας της Oλομέλειας της Bουλής δεν μπορεί να αποτελέσουν αντικείμενο εξουσιοδότησης κατά την προηγούμενη παράγραφο.»

Από τον συνδυασμό των διατάξεων του 72 παρ 1 και 43 παρ.5 είναι ξεκάθαρο ότι θέματα που άπτονται της θρησκευτικής ελευθερίας δεν μπορούν να αποτελέσουν αντικείμενο νομοθετικής εξουσιοδότησης.

Κατόπιν των παραπάνω καθίσταται σαφές ότι υπό το ισχύον Σύνταγμα, χωρίς ολοφάνερη παραβίασή του, δεν μπορούν να ισχύσουν μέτρα με ΚΥΑ που πλήττουν την θρησκευτική ελευθερία της Ορθόδοξης Εκκλησίας, και όλες οι σχετικές ποινικές διώξεις καθώς και τα πρόστιμα, είναι παράνομα και αντισυνταγματικά. Όλοι οι διωκόμενοι πρέπει να απαλλαγούν. Αυτό ισχύει και για τον Ιερέα στην Σαντορίνη, αλλά και για τους Επισκόπους Κερκύρας, Καλαβρύτων και Αιγιάλειας και κάθε άλλον κληρικό και λαϊκό που διώχθηκε για αντίστοιχα «αδικήματα».

Γ. ΕΠΙΚΟΥΡΙΚΑ, ΠΑΡΑΒΙΑΖΕΤΑΙ Η ΑΡΧΗ ΤΗΣ ΑΝΑΛΟΓΙΚΟΤΗΤΑΣ

Τέλος , είναι ξεκάθαρο  ότι με τα δεδομένα της επαρκούς αποστάσεως του 1,5 ως 2 μ και χωρίς μάσκα των 3 μέτρων, όπως λένε τα πρακτικά των ειδικών, τα μέτρα που θεσπίζουν απαγορεύσεις που δεν λαμβάνουν υπόψη το μέγεθος των Ναών, επιτρέποντας παρουσία πιστών ανάλογη με το εμβαδόν τους, καταφανώς υπερβαίνουν την επιβαλλόμενη από το άρθρο 25 παρ. 1 του Συντάγματος, αλλά και το ίδιο το κείμενο των ΠΝΠ αρχή της αναλογικότητας.

ΠΑΡΑΒΑΣΗ ΤΩΝ ΑΡΧΩΝ ΤΟΥ ΠΟΙΝΙΚΟΥ ΔΙΚΑΙΟΥ

Ο Ιερέας στην Θήρα (και άλλοι κληρικοί  αλλού) διώκεται με βάση το άρθρο 285 παρ, 1 β΄ του Ποινικού Κώδικα . Η διάταξη έχει κατά λέξη ως εξής :

1. Όποιος παραβιάζει τα μέτρα που έχει διατάξει ο νόμος ή η αρμόδια αρχή για να αποτραπεί η εισβολή ή η διάδοση μιας μεταδοτικής ασθένειας τιμωρείται: α) με φυλάκιση έως τρία έτη ή χρηματική ποινή αν από την πράξη μπορεί να προκύψει κοινός κίνδυνος για ζώα, β) με φυλάκιση και χρηματική ποινή αν από την πράξη μπορεί να προκύψει κίνδυνος μετάδοσης της ασθένειας σε αόριστο αριθμό ανθρώπων.

Στο ποινικό δίκαιο ισχύει , αποτυπώνεται μάλιστα στα πιο πάνω παρατιθέμενα  άρθρα 7 παρ. 1 του Συντάγματος και 1 του Ποινικού Κώδικα, η αρχή που είναι γνωστή στους νομικούς με την λατινική διατύπωση «nullum crimen , nulla poena sine lege» – κανένα έγκλημα, καμία ποινή χωρίς νόμο , που διατυπώθηκε τον 19ο αιώνα από τον κορυφαίο Γερμανό θεωρητικό του Ποινικού Δικαίου Γιόχαν Φώϋερμπαχ (πατέρα του γνωστού φιλόσοφου Φρειδερίκου Φώϋερμπαχ).

Η αρχή αυτή αποτελεί θεμέλιο του νομικού πολιτισμού και βασική αρχή του ποινικού δικαίου.

Παρεμπιπτόντως,  η αρχή αυτή, από τους συνήθως δυτικόπληκτους νομικούς της χώρας μας, λανθασμένα,  ταυτίζεται με την δυτικοευρωπαϊκή επιρροή, συνήθως με επίκληση του 39ου εδάφιου της Μάγκνα Κάρτα του 1215 (παρότι αυτό είναι σχετικά ασαφές) και τα κείμενα της αμερικανικής και γαλλικής επανάστασης. Στην πραγματικότητα η αρχή αυτή ίσχυε ήδη στο δίκαιο του Βυζαντίου, αναφερόμενη δύο φορές στην Εξάβιβλο του Κωνσταντίνου Αρμενόπουλου, “ποινή ουκ επάγεται, ειμή εξ εκάστου νόμου ή ειδικού νομίμου ειδικώς τω εγκλήματι επιτεθείσα” και ” είπερ τις καταδικασθή, υπόκειται τη από των νόμων ποινή” (2) και απηχεί την επίδραση του Χριστιανισμού στο Ρωμαϊκό Δίκαιο (πολλαπλά ευεργετική, αλλά δεν είναι εδώ αυτό το θέμα μας), αφού για πρώτη φορά διατυπώθηκε από τον Απόστολο Παύλο στην προς Ρωμαίους επιστολή του  – «οὗ γὰρ οὐκ ἔστι νόμος, οὐδὲ παράβασις.»,  «ἄχρι γὰρ νόμου ἁμαρτία ἦν ἐν κόσμῳ, ἁμαρτία δὲ οὐκ ἐλλογεῖται μὴ ὄντος νόμου·» (3).

Η νομική θεωρία και πράξη, προχώρησε ακόμα περισσότερο απαιτώντας όχι μόνο την προηγούμενη αναγραφή του αδικήματος και της ποινής, αλλά αξιώνοντας και την εντελώς ξεκάθαρη περιγραφή του, διαμορφώνοντας την αρχή «nullum crimen , nulla poena sine lege CERTA» – κανένα έγκλημα, καμία ποινή χωρίς ΣΑΦΗ νόμο.

Τα μέτρα περί των οποίων γίνεται λόγος είναι τα μέτρα της Κοινής Υπουργικής Απόφασης, η οποία όμως (πέραν των ακυροτήτων που προεκτέθηκαν) πουθενά δεν αναφέρει ρητώς ότι απαγορεύει την μετάδοση της θείας Κοινωνίας. Σε δίκες που έγιναν ή βρίσκονται σε εξέλιξη στο ΣτΕ προσκομίστηκαν διάφορα Πρακτικά των Επιτροπών των λοιμοξιολόγων, σε κανένα από τα οποία δεν τίθεται ρητώς ζήτημα θείας Κοινωνίας.

Σε κάθε περίπτωση δεν μπορεί να θεωρηθεί ότι η Θεία Κοινωνία τιμωρείται κατ’ αναλογία ή ότι το αξιόποινό της υπονοείται, αν και δεν αναγράφεται,  διότι ισχύει σε αυτήν την περίπτωση  α αρχή ότι αυτό γίνεται μόνο όταν ευνοείται ο διωκόμενος και ποτέ σε βάρος του, κατ’ εφαρμογή της άλλης αρχής του Ποινικού Δικαίου «in dubio pro mitiore» – εν αμφιβολία υπέρ του διωκόμενου. (4)

Είναι  λοιπόν ξεκάθαρο, ότι η μετάδοση της Θείας Κοινωνίας δεν είναι αξιόποινη, αφού δεν απαγορεύεται ρητώς από την ΚΥΑ. Έτσι έκρινε εντελώς πρόσφατα και  σωστά, ως προς το συγκεκριμένο ζήτημα, το Μονομ. Πλημμ. Κερκύρας.

Το γενικό συμπέρασμα όλων των παραπάνω είναι ότι στην Ελλάδα, υπό την ισχύουσα συνταγματικά έννομη τάξη της η Θεία Κοινωνία, ούτε απαγορεύεται, ούτε είναι δυνατόν να απαγορευτεί.

Στο ζήτημα αυτό δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η Ορθόδοξη Εκκλησία του Χριστού δεν θα υποκύψει.  Όπως έγραψε ο Προφητάναξ Δαβίδ  «Κύριος διασκεδάζει βουλὰς ἐθνῶν, ἀθετεῖ δὲ λογισμοὺς λαῶν καὶ ἀθετεῖ βουλὰς ἀρχόντων/  ἡ δὲ βουλὴ τοῦ Κυρίου εἰς τὸν αἰῶνα μένει, λογισμοὶ τῆς καρδίας αὐτοῦ εἰς γενεὰν καὶ γενεάν./ μακάριον τὸ ἔθνος, οὗ ἐστι Κύριος ὁ Θεὸς αὐτοῦ, λαός, ὃν ἐξελέξατο εἰς κληρονομίαν ἑαυτῷ.». (5)

Κληρικοί και λαϊκοί ενωμένοι είναι βέβαιο ότι θα κάνουμε αυτό που πρέπει. Ενδεχομένως δε, και ο κ. Εισαγγελέας του Αρείου Πάγου θα μπορούσε να συγκρατήσει με εγκύκλιό του τον υπερβάλλοντα ζήλο ορισμένων – ευτυχώς λίγων – στελεχών των διωκτικών αρχών και να θέσει αυτός ένα φρένο στην ασέβεια, που αφρόνως εξαπέλυσαν η κυβέρνηση και οι περισσότεροι πολιτικοί μας.


(1)   Άγιος Ιωάννης Δαμασκηνός,  Περί των αγίων και αχράντων του Κυρίου μυστηρίων, στο Έκδοσις ακριβής της ορθοδόξου πίστεως, , Ιωάννου Δαμασκηνού Άπαντα τα έργα , Δογματικά Α΄, τόμος 1 σελ. 469 και 471.
(2) Κωνσταντίνου Αρμενόπουλου ΠΡΟΧΕΙΡΟΝ ΝΟΜΩΝ ή ΕΞΑΒΙΒΛΟΣ, επιμ Κων/νος Πιτσάκης εκδ. Δωδώνη, Αθήνα 1971, σελ. 377 και 379
(3)   Προς Ρωμαίους  4.15 και 5, 13.
(4) Γ-Α. Μαγκάκης Ποινικό Δίκαιο  διάγραμμα γενικού μέρους εκδ. Παπαζήση ιδίως παρ.13
(5)   Ψαλμός 32, 10-12

Πηγή

enromiosini.gr

ΠΛΑΤΕΙΑ ΑΜΜΟΣ:Καθαριστηκε το μεγάλο ρέμα με την εργολαβία της Περιφέρειας Αττικής


ΔΗΜΑΡΧΟΣ ΚΥΘΗΡΩΝ:

Καθαριστηκε το μεγάλο ρέμα της Πλατειας Άμμου με την εργολαβία της Περιφέρειας Αττικής. Ο καθαρισμός θα συνεχιστεί στα ρεματα της Αγίας Πελαγίας. Ευχαριστούμε τον Περιφερειάρχη Αττικής Γιώργο Πατουλη και την Αντιπεριφερειάρχη Νήσων Βάσω Μπόγρη.





Άνοιξε η διαδικτυακή πλατφόρμα κατά της σεξουαλικής κακοποίησης

Σε λειτουργία τέθηκε το πρωί της Πέμπτης από την κυβέρνηση η ιστοσελίδα metoogreece.gr για την καταγγελία φαινομένων σεξουαλικής κακοποίησης ή εξουσιαστικής βίας. 

«Το metoogreece.gr είναι ένα εργαλείο της Πολιτείας στη διάθεση όλων των πολιτών, ώστε να ενημερώνονται για τα θέματα σεξουαλικής παρενόχλησης, κακοποίησης και εξουσιαστικής βίας και τις δράσεις καταπολέμησής τους. Σύντομα θα υπάρχουν ανακοινώσεις για πρωτοβουλίες που σκοπό έχουν να βοηθήσουν τον καθένα και την καθεμία να αντιδράσει σε κάθε μορφή παρενόχλησης και κακοποίησης. Από σήμερα, μπορεί να σε βοηθήσει να σπάσεις τη σιωπή! Εάν χρειάζεσαι βοήθεια υπάρχουν άνθρωποι εδώ για εσένα!», αναφέρεται στην περιγραφή της σελίδα της. 

Τη δημιουργία της σελίδας είχε προαναγγείλει, κατά την ομιλία του στη βουλή ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης, ο οποίος, προχώρησε και σε σχετική ανάρτηση στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.

«Εάν έχεις υποστεί σεξουαλική ή εξουσιαστική βία. Στη δουλειά. Στον αθλητισμό. Στον πολιτισμό. Στην εκπαίδευση. Στο οικογενειακό περιβάλλον. ΜΑΖΙ ΣΠΑΜΕ ΤΗ ΣΙΩΠΗ. Η σιωπή προστατεύει τους θύτες. Δεν είσαι μόνη. Δεν είσαι μόνος. Είμαστε όλοι δίπλα σου» αναγράφεται στην ιστοσελίδα. 

Στην ιστοσελίδα υπάρχουν και τα τηλέφωνα επικοινωνίας για καταγγελίες. Μπορείτε να επισκεφθείτε την ιστοσελίδα ΕΔΩ

Μεγάλη ανησυχία υπάρχει στο Διακόφτι εξ αιτίας της τοποθέτησης μεγάλης κεραίας κινητής Τηλεφωνίας

 


Γράφει το 

Μεγάλη ανησυχία υπάρχει στο Διακόφτι τις τελευταίες ημέρες εξ αιτίας της τοποθέτησης μεγάλης κεραίας κινητής Τηλεφωνίας στην ταράτσα κτιρίου κοντά στο κεντρικότερο σημείο της παραλίας .Οι δικαιολογημένες ανησυχίες των κατοίκων πρέπει να εισακουστούν από τους αρμοδίους ώστε με συντονισμένες ενέργειες να εξασφαλιστούν όλες οι προυποθέσεις της νομοθεσίας οι οποίες είναι ιδιαίτερα αυστηρές . Σε κάθε περίπτωση και επειδή πλέον όλοι είμαστε υποψιασμένοι πρέπει όλοι οι κάτοικοι και οι επαγγελματίες να προβούν σε συντονισμένες ενέργειες, αυτοδύναμα και δυναμικά προκειμένου να διαφυλάξουν την υγεία τους και τα συμφέροντα τους.. Προς το παρόν είμαστε σε ετοιμότητα και επαγρύπνηση..

Οι “σκληροί” της πυροσβεστικής – Δεν σβήνουν μόνο φωτιές, βρίσκουν κι αυτούς που τις… ανάβουν

Οι άνδρες του Κλιμακίου Εγκλημάτων Εμπρησμού (Κ.Α.Ε.Ε.)

Κάποιοι νόμιζαν πως η Πυροσβεστική Υπηρεσία είναι μόνο για την κατάσβεση πυρκαγιών, διάσωση σε τροχαία ή διάφορα άλλα συμβάντα όπως πλημμύρες, εγκλωβισμούς κ.α. Ακόμα περισσότερο πίστευαν πως το Ανακριτικό Τμήμα της Πυροσβεστικής αναζητά αίτα πυρκαγιών και τίποτα παρά πέρα επί της ουσίας.

Όμως η Διεύθυνση Εγκλημάτων Εμπρησμού που έχει συσταθεί, αναδεικνύει το «σκληρό» πρόσωπο του Πυροσβεστικού Σώματος. Στελεχώνεται απο έμπειρα και ικανά άτομα, που έχουν ανάλογο ρόλο με αυτόν ενός αστυνομικού της Ασφάλειας και δρουν με τον τρόπο που απαιτείται προκειμένου να εντοπίσουν εμπρηστές και να τους κάνουν να «σπάσουν» για να ομολογήσουν τα εγκλήματά τους. Βρίσκουν τους τρόπους να διεισύσουν μέσα στην τοπική κοινωνία και να συγκεντρώσουν τα στοιχεία που θέλουν για να έχουν αποτέλεσμα… Είναι οι «σκληροί» της Πυροσβεστικής.

firefightingreece.g

¨Rapid tests¨ΣΤΗΝ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑ ΡΕΙΧΙΑΣ ΜΕ ΚΑΠΟΙΑ ΑΝΤΙΦΑΤΙΚΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ