Ενας σπουδαίος Έλληνας μουσικός, πιανίστας, διευθυντής ορχήστρας, παιδαγωγός και Κυθήριος (εξ αγχιστείας) έφυγε από κοντά μας.
Τα Κύθηρα δεν θα ξαναδούν το καλοκαίρι τον Γιώργο Χατζηνίκο.
Καλό ταξίδι δάσκαλε...
Γιώργος Χατζηνίκος
Ο Γιώργος Χατζηνίκος αφού πήρε δίπλωμα Διεύθυνσης Ορχήστρας και δίπλωμα Πιάνου στο Mozarteum του Ζάλτσμπουργκ (αμφότερα με διάκριση και επιπλέον απονομή του χρυσού μεταλλίου Lilly Lehmann της International Foundation Mozarteum), δέχτηκε τη θέση Chef-correpetitor στην Όπερα του Μονάχου.
Ορμώμενος από βαθύτερες ανησυχίες και ερωτήματα, προτίμησε να ακολουθήσει τον δρόμο της απόλυτης μουσικής όπως τον διάνοιγε η καριέρα του σολίστ που τον οδήγησε στις περισσότερες χώρες της Ευρώπης, τη Νότια Αφρική, την Ινδία, τις Η.Π.Α. και τη Βραζιλία, ενώ στο διάστημα αυτό διηύθυνε μόνο σποραδικά.
Παράλληλα φρόντιζε για την περαιτέρω μουσική του καλλιέργεια μέσω της επαφής του με αυθεντίες όπως ο Edwin Fischer, ο Carl Orff, ο Edward Erdmann, ο George Chavchavadze, η Alice Pashkus. Το 1959 συνάντησε στη Μόσχα τον κορυφαίο Ρώσο παιδαγωγό Χάινριχ Νώυχαους, δάσκαλο του Εμίλ Γκίλελς και του Σβιατοσλάβ Ρίχτερ, ο οποίος τον έκανε να συνειδητοποιήσει ότι μόνο η διδασκαλία, στην ύψιστη έννοιά της, θα μπορούσε να τον οδηγήσει σε ουσιαστικά συμπεράσματα.
Έτσι, χωρίς ποτέ να σταματήσει τη σολιστική του δραστηριότητα, το 1961 δέχτηκε την πρόσκληση να διδάξει στο Royal Manchester College of Music της Αγγλίας. Εκεί του ανέθεσαν να ιδρύσει και τάξη διεύθυνσης ορχήστρας, οπότε του δόθηκε η αναπάντεχη ευκαιρία να διεισδύσει πολύ βαθύτερα στην έννοια της τέχνης αυτής, πέραν των έως τότε δεδομένων του, του φυσικού δηλαδή ταλέντου και της καθιερωμένης ακαδημαϊκής εκπαίδευσης. Έκτοτε άρχισε να καλλιεργεί συστηματικά την τέχνη της διεύθυνσης ορχήστρας από διάφορες θέσεις, αναλαμβάνοντας διαδοχικά – και παράλληλα με τα μαθήματα που έδινε – τη Hoylake, τη South Manchester και τέλος την Bury Orchestra την οποία διηύθυνε επί 13 χρόνια και με την οποία παρουσίασε, εκτός από ένα μεγάλο μέρος του συμφωνικού ρεπερτορίου, σε studio presentation τις όπερες Bastien und Bastienne, Ιμπρεσάριος, Έτσι κάνουν όλες, Ντον Τζιοβάννι, Οι γάμοι του Φίγκαρο και Ιδομενέας του Mozart με αποκατάσταση του recitativo στη θεμελιώδη του σημασία, καθώς και Φιντέλιο του Beethoven.
Παράλληλα δημιούργησε το New Manchester Ensemble, διάφορα μικρά σύνολα και ιδιαίτερα τρεις χορωδίες και τμήματα μουσικής ενημέρωσης στο U.M.I.S.T. (University of Manchester Institute of Science and Technology), όπου του ανέθεσαν να δημιουργήσει γέφυρες ανάμεσα στην τέχνη και την επιστήμη.