ΓΡΑΠΤΟΝ ΘΕΙΟΝ ΚΗΡΥΓΜΑ
Οἱ δέκα λεπροί τοῦ σημερινοῦ Εὐαγγελίου, «ἔστησαν πόρρωθεν» (στάθηκαν μακριά), ζητώντας τό ἔλεος τοῦ Χριστοῦ. Αὐτό τό «ἔστησαν πόρρωθεν», φανερώνει τήν μοναξιά καί τό βαθύ πόνο τῆς ἐγκαταλείψεως πού εἶναι πραγματικά ὁ σκληρότερος πόνος. Ἦσαν ἀποκομμένοι ἀπό τήν κοινωνία, τήν ὑγεία καί τήν ἀγάπη τῶν συνανθρώπων.
Ὁ Χριστός τούς προσφέρει τό ἔλεός Του μέ τή θαυματουργία Του, πού ἐκφράζεται μέ τήν σωτηριώδη λόγο Του : «Πορευθέντες ἐπιδείξατε ἑαυτούς τοῖς ἱερεῦσι». Οἱ λεπροί κατάλαβαν ἀμέσως τί τούς ἔλεγε ὁ Χριστός.
Ὁ Χριστός τούς προσφέρει τό ἔλεός Του μέ τή θαυματουργία Του, πού ἐκφράζεται μέ τήν σωτηριώδη λόγο Του : «Πορευθέντες ἐπιδείξατε ἑαυτούς τοῖς ἱερεῦσι». Οἱ λεπροί κατάλαβαν ἀμέσως τί τούς ἔλεγε ὁ Χριστός.
Καί στήν συγκεκριμένη αὐτή περίπτωση, ὁ Κύριος δέν ζήτησε τήν πίστη τῶν λεπρῶν, οὔτε τούς διαβεβαίωσε ὅτι τούς ἔχει θεραπεύσει. Οἱ λεπροί ξεκίνησαν γιά τούς ἱερεῖς μέ ἀπόλυτη ἐμπιστοσύνη στά λόγια τοῦ Χριστοῦ. Στό δρόμο ἔγινε τό θαῦμα καί εἶδαν ὅτι ἔφυγε ἀπό τό σῶμα τους ἡ λέπρα. Καί οἱ ἱερεῖς εἶχαν καθῆκον σύμφωνα μέ τό Νόμο νά πιστοποιοῦν τή θεραπεία τους.
Ὁ ἀριθμός «δέκα» στό θαῦμα τῶν λεπρῶν, εἶναι πραγματικός ἀλλά καί συμβολικός. Φανερώνει τήν πολλότητα, τό πλῆθος τῶν ἀνθρώπων πού ἦσαν ἀπομονωμένοι καί πονεμένοι ἐξαιτίας τῆς ἁμαρτίας. Ἡ ἁμαρτία εἶναι ἡ χειρότερη ἀπό κάθε εἶδος λέπρας. Ὅπως ἡ λέπρα παραμορφώνει καί ἀσχημαίνει τήν ψυχή. Ὅπως ἐπίσης, ἡ λέπρα ἀπομόνωνε τόν ἄνθρωπο ἀπό τήν κοινωνία τῶν συνανθρώπων μας, ἔτσι καί ἡ ἁμαρτία ἀπομονώνει τόν ἄνθρωπο ἀπό τήν κοινωνία τοῦ Θεοῦ καί ὁδηγεῖ στόν πνευματικό θάνατο.
Τό Εὐαγγέλιο μᾶς λέγει ὅτι οἱ ἐννέα ἀπό τούς δέκα λεπρούς, πού θεραπεύθηκαν, λησμόνησαν τόν Εὐεργέτη τους. Γιατρεύτηκαν στό σῶμα, παρέμειναν ὅμως ἀγιάτρευτοι στήν ψυχή. Ἕνας μόνο ἀπό τούς δέκα γύρισε στόν Κύριο γιά νά Τόν εὐχαριστήσει. Ἦταν ὁ Σαμαρείτης καί ἀξιώθηκε τοῦ μεγαλυτέρου θαύματος. Σώθηκε ἡ ψυχή του. «Ἀναστάς πορεύου˙ ἡ πίστις σου σέσωκέ σε» τοῦ εἶπε ὁ Κύριος. Ἡ ἀχαριστία εἶναι τό χειρότερο ἁμάρτημα. Τό ἐξισώνει μέ τή βλασφημία ὁ Ἱερός Χρυσόστομος. Ἡ ἀχαριστία ὁδηγεῖ στήν αὐτοκαταστροφή, στήν ἀδιαφορία γιά τό Θεό καί γιά τήν κατά Θεόν ζωή.
Ἐνῶ ἡ εὐχαριστία εἶναι ἡ εὐγενέστερη ἀρετή, πού συνδέει τόν πιστό μέ τό Θεό. Ὁδηγεῖ στήν ἀγάπη καί στήν πλούσια εὐλογία.
Ἀδελφοί, μέ τό θαῦμα τῆς θεραπείας τῶν δέκα λεπρῶν, μᾶς βοηθεῖ ὁ Χριστός νά καταλάβουμε ὅτι ἡ θεραπεία τοῦ σώματος πρέπει νά συνοδεύεται ἀπό τή σωτηρία τῆς ψυχῆς μας. Κι ἐδῶ ἀκριβῶς ἔγκειται ἡ θεραπεία πού παρέχει ὁ Χριστός, ὁ ἰατρός ψυχῶν καί σωμάτων, σέ μᾶς τούς ἀνθρώπους : θεραπεία ἀληθινή, θεραπεία καίρια καί οὐσιαστική εἶναι ἡ ἀποκατάσταση τῶν σχέσεών μας μέ τό Θεό.
Καί ἐμεῖς λοιπόν, δέν θά μείνουμε μόνο στή θεραπεία τοῦ σώματος, ἀλλά θά προχωρήσουμε στήν ἀποδοχή τῆς σωτηρίας, στή δοξολογία, λατρεία τοῦ Θεοῦ καί Εὐχαριστία «ὑπέρ τῶν φανερῶν καί ἀφανῶν εὐεργεσιῶν» Του.
Ὁ ἀριθμός «δέκα» στό θαῦμα τῶν λεπρῶν, εἶναι πραγματικός ἀλλά καί συμβολικός. Φανερώνει τήν πολλότητα, τό πλῆθος τῶν ἀνθρώπων πού ἦσαν ἀπομονωμένοι καί πονεμένοι ἐξαιτίας τῆς ἁμαρτίας. Ἡ ἁμαρτία εἶναι ἡ χειρότερη ἀπό κάθε εἶδος λέπρας. Ὅπως ἡ λέπρα παραμορφώνει καί ἀσχημαίνει τήν ψυχή. Ὅπως ἐπίσης, ἡ λέπρα ἀπομόνωνε τόν ἄνθρωπο ἀπό τήν κοινωνία τῶν συνανθρώπων μας, ἔτσι καί ἡ ἁμαρτία ἀπομονώνει τόν ἄνθρωπο ἀπό τήν κοινωνία τοῦ Θεοῦ καί ὁδηγεῖ στόν πνευματικό θάνατο.
Τό Εὐαγγέλιο μᾶς λέγει ὅτι οἱ ἐννέα ἀπό τούς δέκα λεπρούς, πού θεραπεύθηκαν, λησμόνησαν τόν Εὐεργέτη τους. Γιατρεύτηκαν στό σῶμα, παρέμειναν ὅμως ἀγιάτρευτοι στήν ψυχή. Ἕνας μόνο ἀπό τούς δέκα γύρισε στόν Κύριο γιά νά Τόν εὐχαριστήσει. Ἦταν ὁ Σαμαρείτης καί ἀξιώθηκε τοῦ μεγαλυτέρου θαύματος. Σώθηκε ἡ ψυχή του. «Ἀναστάς πορεύου˙ ἡ πίστις σου σέσωκέ σε» τοῦ εἶπε ὁ Κύριος. Ἡ ἀχαριστία εἶναι τό χειρότερο ἁμάρτημα. Τό ἐξισώνει μέ τή βλασφημία ὁ Ἱερός Χρυσόστομος. Ἡ ἀχαριστία ὁδηγεῖ στήν αὐτοκαταστροφή, στήν ἀδιαφορία γιά τό Θεό καί γιά τήν κατά Θεόν ζωή.
Ἐνῶ ἡ εὐχαριστία εἶναι ἡ εὐγενέστερη ἀρετή, πού συνδέει τόν πιστό μέ τό Θεό. Ὁδηγεῖ στήν ἀγάπη καί στήν πλούσια εὐλογία.
Ἀδελφοί, μέ τό θαῦμα τῆς θεραπείας τῶν δέκα λεπρῶν, μᾶς βοηθεῖ ὁ Χριστός νά καταλάβουμε ὅτι ἡ θεραπεία τοῦ σώματος πρέπει νά συνοδεύεται ἀπό τή σωτηρία τῆς ψυχῆς μας. Κι ἐδῶ ἀκριβῶς ἔγκειται ἡ θεραπεία πού παρέχει ὁ Χριστός, ὁ ἰατρός ψυχῶν καί σωμάτων, σέ μᾶς τούς ἀνθρώπους : θεραπεία ἀληθινή, θεραπεία καίρια καί οὐσιαστική εἶναι ἡ ἀποκατάσταση τῶν σχέσεών μας μέ τό Θεό.
Καί ἐμεῖς λοιπόν, δέν θά μείνουμε μόνο στή θεραπεία τοῦ σώματος, ἀλλά θά προχωρήσουμε στήν ἀποδοχή τῆς σωτηρίας, στή δοξολογία, λατρεία τοῦ Θεοῦ καί Εὐχαριστία «ὑπέρ τῶν φανερῶν καί ἀφανῶν εὐεργεσιῶν» Του.
π. Φρ. Δ.
