ΕΝΑ ΑΛΗΣΜΟΝΗΤΟ ΖΕΥΓΑΡΙ ΦΡΑΤΣΙΩΤΩΝ.
Δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις συγχωριανών μας που άφησαν μια δυνατή ανάμνηση επειδή "έτυχε" να συναντηθούν την κατάλληλη χρονική περίοδο. Σήμερα λοιπόν θα φέρουμε στις μνήμες σας δύο σεβάσμιες τέτοιες μορφές από τον περασμένο αιώνα που μάλλον άθελά τους άφησαν πίσω τους ένδοξες σελίδες ιστορίας και προσφοράς σε αυτόν το μικρό και ευλογημένο τόπο!
Ο Κωνσταντίνος, Φρατσιώτης στην καταγωγή, γεννήθηκε στην Κρήτη το έτος 1870. Σε νεαρή ηλικία κι αφού τελείωσε τις εγκύκλιες σπουδές του αναχώρησε για την Κωνσταντινούπολη και μετέπειτα τη Σμύρνη. Ο νεαρός τότε Κωνσταντίνος διακρινόταν για την μεγάλη αγάπη του προς την μόρφωση, ενώ επέδειξε επίσης και μεγάλο ενδιαφέρον για την εκπαίδευση. Αφού αποφοίτησε από ανώτατο εκπαιδευτικό Ίδρυμα της Σμύρνης ακολούθησε το επάγγελμα του δασκάλου και άφησε την καρδιά του να τον οδηγήσει στην ιδιαίτερη πατρίδα του, τα Κύθηρα. Αρχικά παντρεύτηκε μια γυναίκα από τους Αραίους ονόματι Καλλιόπη (Καλλή) που δυστυχώς όμως δεν έχουμε διασώσει το επίθετό της και απέκτησε μαζι της δύο γιους, τον Κοσμά(+;) και τον Θεόδωρο(+;). Για κακή του τύχη όμως σύντομα θα χηρεύσει και θα αφοσιωθεί στην επιστήμη του και στα παιδιά του.
Σε κάποιο σημείο της καριέρας του ο δάσκαλος διορίστηκε στο δημοτικό σχολείο των Λογοθετιανίκων οπότε και άλλαξε η ζωή του οριστικά. Στην εκεί διαμονή του και σε αρκετά ώριμη ηλικία (45 ετών) γνώρισε μια από τις πλέον ευγενικές και γοητευτικές φυσιογνωμίες του έξω Δήμου, την Κανέλλα Σοφίου (κατά σάρκαν θεία του δημοφιλούς φωτογράφου των Κυθήρων Εμμανουήλ Σοφίου). Η αεικίνητη αυτή κοπέλα τάραξε την ηρεμία του Κωνσταντίνου, ο οποίος παρά την μεγάλη τους ηλικιακή διαφορά την ζήτησε σε γάμο. Μολονότι ήταν αρκετά ώριμος θα μπορούσαμε να πούμε πως ήταν ένας από τους πλέον περιζήτητους γαμπρούς της εποχής αφού ήταν εφιέστατος άνθρωπος και άριστα αποκατεστημένος στην κοινωνία. Ο 45χρονος δάσκαλος εντέλει θα παντρευτεί τη 19χρονη Κανέλλα και μαζί της θα αποκτήσει αλλά δέκα παιδιά, το Μανώλη(+2019), το Σπύρο(+;), το Βαλέριο(+1949), το Μήτσο(+2000), την Κατίνα(+2002), την Ποθητή( η μόνη εν ζωή), την Ευγενία(+2014), την Παναγιωτίτσα(+1935), τη Ζωή(+;) και την Πόπη(+;). Λίγα χρόνια μετά τις γεννήσεις των παιδιών του επέστρεψε οριστικά στο δημοτικό σχολείο των Φρατσίων από το οποίο και κατά κάποιον τρόπο συνταξιοδοτήθηκε. Ήταν αυστηρός άνθρωπος αλλά πολύ καλός και σωστός εκπαιδευτικός. Το 2012 η αείμνηστη συγχωριανή μας Άννα Ι. Μαρέντη (1921-2013) που υπήρξε μαθήτριά του μας είπε χαρακτηριστικά: " τον είχα τον Γανιά δάσκαλο, ήταν πολύ αυστηρός, τον τρέμαμε, αλλά ήταν πολύ καλός σαν δάσκαλος, όσα παιδιά μπόρεσαν και πήγαν Γυμνάσιο την εποχή εκείνη, μόλις είπαν πως είναι μαθητές του Γανιά μπήκαν χωρίς καν να δώσουν εξετάσεις". Τέτοια ήταν η φήμη του Κωνσταντίνου.
Από την άλλη μεριά η δραστήρια Κανέλλα αφού αφιχθεί στα Φράτσια δεν έγινε η συνηθισμένη νοικοκυρά. Θα μπορούσαμε να πούμε πως είναι ο λόγος που υπάρχουμε αφού με την ηρεμία της και την ευφυΐα της βοήθησε πολλές γυναίκες κατά τη διάρκεια του τοκετού τους. Ο Κωνσταντίνος και η Κανέλλα ο καθένας από το πόστο του ενεργούσαν προς όφελος των χωριανών. Είχαν δημιουργήσει μια ενάρετη πολυμελή οικογένεια ενώ μέχρι και σήμερα οι παλαιότεροι άντρες του χωριού θυμούνται τις Γανιοπούλες πως ήταν από τις πλέον όμορφες κοπέλες της εποχής τους. Δυστυχώς όμως όπως σε κάθε οικογένεια εκείνων των δύσκολων συνθηκών οι ισορροπίες θα ανατρέπονταν. Το 1935 η Παναγιωτίτσα σε ηλικία μόλις 18 ετών θα κλείσει τα μάτια της μετά από άνιση πάλη με τη σκωλικοειδίτιδα. Ο πόνος ήταν μεγάλος τόσο για τον ηλικιωμένο πλέον δάσκαλο όσο βέβαια και για την Κανέλλα.
Λίγα χρόνια αργότερα, στην έναρξη της Κατοχής κι αφού ο Κωνσταντίνος είχε φτάσει στην ηλικία των 70 ετών, απήλθε του βίου μετά από βαριά πνευμονία το 1940. Έτσι η Κανέλλα έμεινε με τα ορφανά της παιδιά να παλεύει για να τα μεγαλώσει. Χωρίς να δειλιάσει πάλεψε με όλες της τις δυνάμεις και φυσικά κάτω από αντίξοες συνθήκες για να αναθρέψει τα παιδιά της.
Οι δυσκολίες όμως θα έκαναν πάλι την εμφάνισή τους όταν το 1949 λίγο πριν τη λήξη του εμφυλίου πολέμου θα χάσει τον Βαλέριό της που έπεσε μαχόμενος στην Κόνιτσα. Αυτή η δυσκολία θα εξουθενώσει ψυχικά αυτήν την πολύπαθη γυναίκα. Στα αυτιά των μεγαλύτερων αντηχεί ακόμα ο καημός της που αφενός έχασε και τον γιο της, αφετέρου δεν τον έθαψε ποτέ. Η δασκάλισσα όπως είναι γνωστή μέχρι και σήμερα σήκωσε για άλλη μια φορά τον Σταυρό της, ύψωσε το ανάστημά της και συνέχισε να παλεύει με την ζωή. Δεν κατόρθωσε να φτάσει ποτέ σε βαθύ γήρας. Η εξαντλημένη από τα βάσανα αυτή γυναίκα, φτερούγισε για την αιωνιότητα ειρηνικά στις 23 Ιουλίου του 1969 σε ηλικία 70 ετών. Κανείς δεν μπορεί να λησμονήσει την αρχοντιά της, το γλυκό της πρόσωπο, τον αγαθό της λόγο και την αγέρωχη φιγούρα της.
Ας είναι λοιπόν τούτο το μικρό και κακογραμμένο κειμενάκι ένα κατά κάποιον τρόπο "μνημόσυνο" προς αυτούς τους ανθρώπους που μπορεί να έχουν φύγει χρόνια αλλά δεν πάψαμε ποτέ να τους θυμόμαστε και να τους ευγνωμονούμε για όλα εκείνα που πρόσφεραν.
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ Κ. ΠΑΥΛΑΚΗΣ 《ΓΑΝΙΑΣ》
<< ΔΗΜΟΔΙΔΑΣΚΑΛΟΣ >>
1870 - 1940
ΚΑΝΕΛΛΑ Κ. ΠΑΥΛΑΚΗ 《ΔΑΣΚΑΛΙΣΣΑ》
1896 - 1969
Υ.Γ. Ευχαριστούμε για άλλη μια φορά την σεβαστή μας συγχωριανή κυρία Βαρβάρα Σ. Παπαδημητρίου Barbie Papadimitriou , εγγονή του Κωνσταντίνου και της Κανέλλας, που είναι πάντοτε πρόθυμη και μοιράζεται μαζί μας πληροφορίες και φωτογραφικό υλικό από τα οικογενειακά της πρόσωπα που έπαιξαν μεγάλο ρόλο στην ιστορία του χωριού μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου