“Είναι αδιαμφισβήτητο γεγονός πως η υγεία στο νομό μας, όπως και στη χώρα εξάλλου, αντιμετωπίζει σοβαρά προβλήματα. Τα τελευταία χρόνια και με επίκληση την οικονομική κρίση, η κατάσταση δυσκολεύει όλο και περισσότερο, με κίνδυνο πολύ σύντομα να μην είναι αναστρέψιμη.
Οι δύο νοσηλευτικές μονάδες του νομού μας, σε Σπάρτη και Μολάους, υπολειτουργούν ή μάλλον συνεχίζουν να λειτουργούν, χάρη στο φιλότιμο και την υπεράνθρωπη προσπάθεια του νοσηλευτικού προσωπικού όλων των ειδικοτήτων.
Με δεδομένη την υφιστάμενη πραγματική οικονομική δυσχέρεια και την εικόνα της δυσλειτουργίας των δύο νοσοκομείων για τη διασφάλιση ΣΗΜΕΡΑ των εφημεριών εγώ τόλμησα να μιλήσω για αυτά που ως ιατρός καλούμαι κάθε μέρα να αντιμετωπίσω.
Το φιλότιμο, όμως, δεν αρκεί για να καλύψει τα κενά, αφού κανένα από τα δύο νοσοκομεία δεν μπορεί να καλύψει τις ανάγκες και τις υποχρεώσεις του, απέναντι τους κατοίκους του νομού μας, περισσότερο από ένα δεκαπενθήμερο τον μήνα. Αν κάποιος αρρωστήσει, τις ημέρες που αδυνατεί το νοσοκομείο της περιοχής του να ανταποκριθεί, το πιθανότερο είναι να βρεθεί μέσα σε ένα ασθενοφόρο και να ταξιδεύει μέσα στη νύχτα, προς Τρίπολη, Καλαμάτα ή Κόρινθο, με πιθανότερη κατάληξη κάποιο νοσοκομείο της Αθήνας. Αλλά σε αυτήν την περίπτωση δε μιλάμε για παροχή υπηρεσιών υγείας, αλλά για ταξίδι επιβίωσης στο άγνωστο, στο οποίο και κάποιος υγιής θα δυσκολευόταν να ανταποκριθεί.
Η κόπωση όμως του νοσηλευτικού προσωπικού, η οποία προέρχεται από αυτήν την εξέλιξη, αλλά και η αδυναμία συνολικής υποστήριξης των περιστατικών, κυρίως των επειγόντων, είναι μαθηματικώς βέβαιο πως θα οδηγήσουν σύντομα σε πλήρη κατάρρευση και των δύο νοσηλευτικών μονάδων.
Ξεκαθαρίζουμε πως είναι αυτονόητα σωστή και υπεύθυνη η στάση όσων -μεταξύ των οποίων και ο υπογράφων- ζητούν επιτακτικά την άμεση στελέχωση με συγκεκριμένο προσωπικό και των δύο νοσοκομείων και την πλήρη και ολοκληρωμένη λειτουργία τους.
Όμως ο χρόνος κυλάει επικίνδυνα, ζωές συνανθρώπων μας χάνονται, και σε λίγο την αδυναμία ιατρικής και νοσηλευτικής υποστήριξης των δύο νοσοκομείων θα τη χρησιμοποιήσουν πιθανόν όσοι αντιπαλεύουν την υγεία, ως δημόσιο αγαθό, προκειμένου να υλοποιήσουν το σχέδιό τους: την κατάργηση της δημόσιας υγείας και την επικράτηση της ιδιωτικής, προφανώς μόνο για όσους έχουν την οικονομική δυνατότητα.
Εντωμεταξύ, όμως, οι νοσηλευτικές μονάδες πνέουν τα λοίσθια.
Το ερώτημα είναι αν παραμένουμε απαθείς και απλοί παρατηρητές αυτής της κατάστασης ή παρεμβαίνουμε, προσπαθώντας να βρούμε τη βέλτιστη λύση, υπό τις παρούσες συνθήκες.
Η πρόταση είναι απλή: Εφόσον το πρόβλημα δε λύνεται εξαιτίας της οικονομικής κατάστασης και δεν υπάρχει διαφορετικός προγραμματισμός, να στελεχωθεί το ένα από τα δύο νοσοκομεία με το προσωπικό που είναι αναγκαίο, ώστε αυτό το νοσοκομείο να λειτουργεί 24 ώρες την ημέρα, 30 ημέρες το μήνα, 365 ημέρες το χρόνο, καλύπτοντας όλα τα περιστατικά, από όλο το νομό. Ο λάκωνας να αισθάνεται ασφαλής σε περίπτωση που αρρωστήσει και να μην ταξιδεύει μέσα σε ένα ασθενοφόρο ανά την Ελλάδα, μήπως και βρεθεί κάποιος να τον σώσει.
Το νοσοκομείο το οποίο είναι υποστελεχωμένο να εφημερεύει, με πλήρες πρόγραμμα ιατρικού – νοσηλευτικού προσωπικού στη γενική εφημερία, ενώ για τις ημέρες που δεν υπάρχει το απαραίτητο προσωπικό να γίνεται κλειστή εφημερία με λειτουργία ΤΕΠ (Τμήμα Επειγόντων Περιστατικών), τα οποία να είναι σύγχρονα όπως αυτά που υπάρχουν σήμερα σε ευρωπαϊκό επίπεδο πρωτοβάθμιας παροχής υγείας. Το τμήμα αυτό θα μπορεί να αναλαμβάνει όλα εκείνα τα επείγοντα περιστατικά των πολιτών που βρίσκονται σε άμεσο κίνδυνο και η καθυστέρηση περίθαλψης και η μεταφορά τους ίσως αποβεί μοιραία, όπως συμβαίνει αρκετές φορές σήμερα. Απαραίτητη προϋπόθεση για την υλοποίηση αυτού είναι η συνδρομή του ΕΚΑΒ.
Η υπόλοιπη δομή και λειτουργία του νοσοκομείου, όχι μόνο δεν πρέπει να πειραχθεί, αλλά αντίθετα είναι προφανές πως θα ενισχυθεί η αξιοπιστία του και θα παραμείνει σε λειτουργία, έως ότου η κυβέρνηση ξεπεράσει τα προβλήματα και αποφασίσει – δυνηθεί να το στελεχώσει πλήρως.
Κατά την ταπεινή μου άποψη, πρόκειται για μια σημαντική και ουσιαστική αναβάθμιση μιας νοσηλευτικής μονάδας, της οποίας η συνέχιση της υπολειτουργίας είναι βούτυρο στο ψωμί όσων προωθούν και θέλουν να επιβάλουν τη νοσηλεία σε ιδιωτικά νοσοκομεία.
Με την ευθύνη που έχει ένας γιατρός που παρακολουθεί καθημερινά την αγωνία και τον πόνο των αρρώστων και των οικογενειών τους, αλλά και του λάκωνα που έχει υπηρετήσει και θα υπηρετεί για χρόνια την υγεία στο νομό, προτείνω μια ενδιάμεση μεταβατική λύση η οποία αποτελεί αυτή τη στιγμή την καλύτερη δυνατή επιλογή και θέτει τους κυβερνώντες προ των ευθυνών τους. Συγχρόνως η τυχόν υλοποίησή της δίνει πνοή ζωής και στα δύο νοσοκομεία, τα σταθεροποιεί, τα αναβαθμίζει και τους δίνει προοπτική.
Τελειώνοντας αισθάνομαι την ανάγκη να επισημάνω κάτι που είναι αυτονόητο.
Η προσπάθεια για οριστική λύση, δηλαδή για πλήρη ουσιαστική στελέχωση και λειτουργία και των δύο νοσοκομείων, έπρεπε να είχε υλοποιηθεί χθες. Κάποιο αύριο θα ανακαλύψουμε πως είναι αργά.
Οι ασθενείς, όμως, που βρίσκονται καθημερινά σε κίνδυνο, δεν μπορούν να περιμένουν την οριστική λύση. Σήμερα κινδυνεύει η ζωή τους, σήμερα πρέπει να κάνουμε το καλύτερο δυνατόν. Αυτή είναι και η διαφορά, με μια πολιτική υπόσχεση, που μπορεί να καθυστερήσει καιρό. Στην πολιτική, με τα αόριστα λόγια, σώζεις τους πάντες. Στην υγεία, όμως, δεν υπάρχουν τέτοια περιθώρια. Αναζητείται, λοιπόν, η βέλτιστη υλοποιήσιμη λύση, για να μην επέλθει το μοιραίο.
Προχωρώ σε προτάσεις, οι οποίες μπορούν κατά την άποψή μου να βελτιώσουν την κατάσταση. Καλοδεχούμενη η όποια κριτική, αλλά ακόμα καλύτερα θα ήταν να κατατεθούν καλύτερες προτάσεις για την επίλυση των προβλημάτων.
Το ζητούμενο εξάλλου είναι κοινό: Πώς θα βγάλουμε στο νομό μας την υγεία από το τέλμα. Πώς θα δώσουμε τη βέλτιστη δυνατή λύση.
Σε αυτή την προσπάθεια όχι μόνο δεν περισσεύει κανένας, αλλά και πρέπει να είμαστε όλοι στην ίδια πλευρά. Αλίμονο αν θεωρήσουμε πως οι αντίπαλοι είναι ανάμεσά μας”.
Πηγή http://www.laconialive.gr/
