ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΑΛΙΕΥΤΙΚΟΥ ΣΥΛΛΟΓΟΥ ΨΑΡΑΔΩΝ ΕΛΑΦΟΝΗΣΟΥ Η"ΕΛΑΦΟΝΗΣΟΣ¨.

O Πέτρος Μήτσου είναι ο νέος Καλλιτεχνικός Διευθυντής της Ένωσης Επτανησίων Ελλάδας

Το Διοικητικό Συμβούλιο της Ένωσης Επτανησίων Ελλάδας, καλωσορίζει τον κύριο Πέτρο Μήτσου στη θέση του καλλιτεχνικού διευθυντή, εκτιμώντας τη σπουδαία καλλιτεχνική του πορεία, το ήθος και τη συνολική του προσωπικότητα  και εύχεται η συνεργασία αυτή να φέρει τα επιθυμητά αποτελέσματα για τη διάδοση, διάσωση και προβολή της επτανησιακής κουλτούρας και του πολιτισμού σε κάθε μορφή και έκφανσή τους, τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό.

 

Ο Πέτρος Μήτσου γεννήθηκε στη Λευκάδα στις 21/9/1991. Από πολύ μικρή ηλικία η ενασχόληση του με τη μουσική και τον ελληνικό παραδοσιακό χορό ήταν έκδηλη καθώς ξεκινά τα πρώτα μαθήματα θεωρίας και πράξης στη Φιλαρμονική Εταιρεία Λευκάδας, σπουδάζει τα βαρύτονα μουσικά όργανα (τρομπόνι-ευφώνιο) και συμμετέχει σε πολιτιστικά σωματεία του τόπου. Οι μουσικές και χορευτικές του επιρροές γύρω από την ελληνική παραδοσιακή μουσική και το χορό ξεκινούν από νωρίς καθώς το οικογενειακό του περιβάλλον και συγκεκριμένα ο πατέρας του αποτελεί επί σειρά ετών χοροδιδάσκαλος και καθηγητής βυζαντινής μουσικής.
Ταυτόχρονα φοιτά στο Μουσικό Σχολείο Λευκάδας όπου και διακρίνεται στα έγχορδα μουσικά όργανα (μαντολίνο-πρώτο πανελλαδικό βραβείο) και στη Φιλαρμονική Εταιρεία Λευκάδας (σπουδές σε ανώτερα θεωρητικά μαθήματα) ενώ ενισχύει τη τοπική κουλτούρα και παράδοση του νησιού σε όλες της τις εκφάνσεις(χορωδίες, μαντολινάτες, τραγούδι-χορό-μουσικά όργανα). Σε ηλικία 17 ετών λαμβάνει το πτυχίο αρμονίας και πτυχίο οργάνου στο τρομπόνι με βαθμό ΑΡΙΣΤΑ(9,5), ενώ η ενασχόληση του με την ελληνική παραδοσιακή και βυζαντινή μουσική συνεχίζεται αμείωτα με συμμετοχή του σε ποικίλους πολιτιστικούς φορείς του νησιού και στη διοργάνωση πολιτιστικών δράσεων. Έτσι βρισκόμενος στην Αθήνα για προπτυχιακές σπουδές στο Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών μελετά τα παραδοσιακά πνευστά όργανα (γκάιντα, τσαμπούνα, ασκομαντούρα, αγγείον, καβάλι, ζουρνά) δίπλα σε καταξιωμένους δασκάλους τόσο εντός Ελλάδος αλλά και εκτός.
Παράλληλα αποτελεί μέλος ποικίλων χορευτικών ομάδων-σωματείων (χορευτική ομάδα παραστάσεων του Λυκείου Ελληνίδων Αθηνών, Ένωση Ποντίων Σουρμένων, Σύλλογος Κρητών Αργυρούπολης, Νέα Χορωδία Λευκάδας…)όπου και γαλουχείται στο εύρος του ελληνικού παραδοσιακού χορού και της μουσικής. Έχοντας  ολοκληρώσει τις μεταπτυχιακές σπουδές του στο Τμήμα Μουσικολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών με τίτλο "Εθνομουσικολογία και Πολιτισμική Ανθρωπολογία" καθώς και την παρακολούθηση ποικίλων σεμιναρίων γύρω από την κινησιολογία, ελληνική λαογραφία και ανθρωπολογία του χορού διδάσκει σε πλείστους πολιτιστικούς συλλόγους των Αθηνών παραδοσιακό χορό και μουσική επί σειρά ετών(Σύλλογος Λευκαδίων Ηλιούπολης, Ενωση Ρουμελιωτών Νέας Ιωνίας, Λύκειον των Ελληνίδων Λιβαδειάς).Επιπροσθέτως πραγματοποιεί έρευνα και συστηματικές μελέτες για τη διάδοση και καταγραφή της ελληνικής παραδοσιακής μουσικής και των χορών με κύριο πεδίο εξειδίκευσης και έρευνας τα Επτάνησα και τη Στερεά Ελλάδα(έρευνα πεδίου σε Επτάνησα-Λευκάδα-Αγρίνιο Αιτωλ/νιας). Όλα αυτά τα χρόνια έχει συνεργαστεί με καταξιωμένους μουσικούς και χοροδιδασκάλους εντός και εκτός Ελλάδας ενώ έχει πραγματοποιήσει εμφανίσεις στο Ηρώδειο , στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών-Θεσσαλονίκης, Unesko, Διεθνές Φεστιβάλ Φολκλόρ Λευκάδας και σε παγκόσμια διεθνή φεστιβάλ. Αποτελεί αντιπροσωπευτικό δείγμα της νέας γενιάς ερευνητών- χοροδιδασκάλων, μουσικών- καλλιτεχνών της ελληνικής μας παράδοσης και εργάζεται με σεβασμό και μεράκι για αυτή.
Σήμερα διδάσκει  μαθητές που επιθυμούν να γνωρίσουν τα παραδοσιακά πνευστά και έγχορδα μουσικά όργανα, το τετραφωνο τραγούδι, τον ελληνικό παραδοσιακό χορό. Τέλος διατελεί έως σήμερα καλλιτεχνικός διευθυντής-μαέστρος της μικτής τετράφωνη χορωδίας και της μαντολινάτας του Συλλόγου Λευκαδίων Ηλιούπολης καθώς και των μουσικών συνόλων( παιδική χορωδία, συμφωνική μαντολινάτα, μουσικό σύνολο κανταδόρων).
Κεντρική σκέψη του είναι ότι η αγάπη για τη τέχνη, τη δημιουργία, την ελληνική μας παράδοση αποτελεί το εφαλτήριο για να γνωρίσουμε καλύτερα τις ρίζες μας και  κατ’ επέκταση τον ίδιο μας τον εαυτό. Με σεβασμό στα βιώματα μας πρέπει εμείς οι ίδιοι να προχωρήσουμε μπροστά την διαρκώς εξελισσόμενη και πολυποίκιλη-πλούσια παράδοση του τόπου μας. Ο χορός και η μουσική είναι κέφι, μεράκι, άσκηση, πολιτισμός, είναι τρόπος ζωής!

Ο ίδιος σημειώνει «Από φέτος έχω τη μεγάλη χαρά να αναλαμβάνω τη καλλιτεχνική διεύθυνση των τμημάτων και των πολιτιστικών δραστηριοτήτων της Ένωσης Επτανησίων Ελλάδος!!
Μια συνεργασία που τιμά εμένα προσωπικά καθώς και το νησί μου, την όμορφη Λευκάδα!
Ευχαριστώ θερμά το Δ.Σ καθώς και τα μέλη της Ένωσης Επτανησίων Ελλάδος για την αγάπη και τη στήριξη τους στο πρόσωπο μου και υπόσχομαι να δώσω το καλύτερο εαυτό μου για τη διατήρηση, διάδοση και εξέλιξη της επτανησιακής κουλτούρας και παράδοσης!»

ΚΥΘΗΡΑ.Η ΑΔΙΑΦΟΡΙΑ ΚΑΙ Η ΑΝΑΛΓΗΣΙΑ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ ΣΕ ΒΑΡΟΣ ΤΩΝ ΜΑΘΗΤΩΝ ΜΑΣ

Για μία ακόμη σχολική χρονιά, όπως και τόσες άλλες, γονείς και μαθητές βρισκόμαστε αντιμέτωποι με την αδιαφορία και την αναλγησία του κράτους, συγκεκριμένα της Περιφέρειας, να παρέχει ένα βασικό αγαθό της εκπαίδευσης, τη μεταφορά των μαθητών στο σχολείο τους. Ο προσωρινός μειοδότης των συγκεκριμένων δρομολογίων Κος Κακαγιάς δηλώνει " αδυναμία" να εκτελέσει το έργο που ανέλαβε!!! Οι Σύλλογοι Γονέων του Δημοτικού Σχολείου Ποταμού Κυθήρων και του Νηπιαγωγείου Ποταμού (Αγ.Πελαγίας) αντέδρασαν από την πρώτη στιγμή καλώντας κοινή Γενική Συνέλευση την Παρασκευή 20/09/2019, την απόφαση της οποίας κοινοποιούμε. 
Έκτοτε προέκυψαν συναντήσεις των δύο ΔΣ με τον Δήμαρχο Κυθήρων Κο Χαρχαλάκη και την Αντιπεριφερειάρχη Νήσων Κα Θεοδωρακοπούλου - Μπόγρη από την οποία και δεχτήκαμε υποσχέσεις για άμεση επίλυση του προβλήματος έως την Παρασκευή 27/09/2019. 
Δείχνοντας ειλικρινή καλή διάθεση και εμπιστοσύνη αναστείλαμε τις προγραμματισμένες κινητοποιήσεις μας. Όχι μόνο δεν υπήρξε καμία θετική εξέλιξη αλλά εισπράξαμε αδιαφορία και εμπαιγμό! Γι΄αυτό ενημερώνουμε δημόσια ότι την Τετάρτη 2/10/2019 θα προχωρήσουμε στην ΟΜΟΦΩΝΗ ΑΠΟΦΑΣΗ της Γενικής Συνέλευσης, δηλαδή σε ΑΠΟΧΗ των παιδιών μας από τα μαθήματά τους. Θα προβούμε σε κάθε μέσο διεκδίκησης των δικαιωμάτων τους. Είναι ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΟ οι μαθητές να γίνονται θύματα από τη μία των πολιτικών υποχρηματοδότησης της εκπαίδευσης και των εκβιασμών των επιχειρήσεων τουριστικών λεωφορείων από την άλλη. Ελπίζουμε στο καλύτερο για τα παιδιά μας. 
ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΓΟΝΕΩΝ ΔΗΜΟΤΙΚΟΥ ΣΧΟΛΕΙΟΥ ΠΟΤΑΜΟΥ ΚΥΘΗΡΩΝ ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΓΟΝΕΩΝ ΝΗΠΙΑΓΩΓΕΙΟΥ ΠΟΤΑΜΟΥ (ΑΓ.ΠΕΛΑΓΙΑΣ) ΚΥΘΗΡΩΝ

ΚΕΡΑΜΟΠΟΙΙΑ ΔΗΛΑΒΕΡΗ.Η ΚΑΜΙΝΟΣ HOFFMANN

Αναζητώντας χαμένα ίχνη του άγνωστου ρωμαϊκού "Αδριάνειου" υδραγωγείου του Πειραιά, βρεθήκαμε ένα απόγευμα του Μαρτίου στο πάρκο του κτήματος Δηλαβέρη στη θέση Λεύκα, στα όρια Νίκαιας-Πειραιά. Εκεί επισκεφτήκαμε αρχικά την περιμετρική στοά της καμίνου Hoffmann που επιζεί από τις βιομηχανικές εγκαταστάσεις του πάλαι ποτέ κεραμοποιείου, κι έπειτα αναζητώντας το σημείο όπου συνδεόταν η υψικάμινος με τη στοά, αλλά και γενικότερα τον τρόπο λειτουργίας της καμίνου, ανακαλύψαμε το ανώτερο επίπεδο χαμηλότερων -σε ύψος- και στενότερων στοών που βρίσκεται ακριβώς από πάνω!
Στις αρχές του 20ού αιώνα και πιο συγκεκριμένα τον Απρίλιο του 1902, ο Ευστάθιος Δηλαβέρης (1855-1932), προσπαθώντας να επεκτείνει τις ήδη υπάρχουσες επιχειρηματικές του δραστηριότητες στους κλάδους της κεραμοποιΐας και της πλινθοποιΐας, ιδρύει το εργοστάσιο "Μωσαϊκών Πλακών και Ευρωπαϊκών Κεράμων" σε ένα ιδιόκτητο οικόπεδο έκτασης περίπου 14 στρεμμάτων στις παρυφές του λόφου του Καραβά, στην αρχή της οδού Θηβών, στη σημερινή συνοικία της Λεύκας, στον Πειραιά. Η θέση αυτή εξυπηρετούσε τις οδικές μεταφορές πρώτων υλών, ενώ η παροχή νερού εκ του Δημοτικού Φρέατος της Λεύκας ήταν σημαντική για τη λειτουργία της νέας βιομηχανίας.
Η πλινθοκεραμοποιΐα Δηλαβέρη (1887-1888) γρήγορα εξελίχθηκε σε μια από τις μεγαλύτερες ελληνικές επιχειρήσεις κατασκευής κεράμων του πρώτου μισού του 20ού αιώνα, κατασκευάζοντας επίπεδα κεραμίδια τύπου Μασσαλίας και τούβλα διάτρητα, συμπαγή και λεία πεπιεσμένα. Υπήρξε μια υποδειγματική για τα δεδομένα της εποχής βιομηχανία, τόσο από την άποψη του κόστους κατασκευής όσο και από την πλευρά των εξελιγμένων τεχνικών βιομηχανικής παραγωγής. Η εγκατάσταση και χρήση της καμίνου τύπου Ηoffmann για το ψήσιμο των κεραμικών όσο και η εφαρμογή της μεθόδου τεχνητής ξήρανσης προσέφεραν ένα τελικό προϊόν ποιοτικά ανώτερο, που προτιμήθηκε κατά την κατασκευή πολλών δημόσιων κτιρίων.
Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο
Το εργοστάσιο της Λεύκας συνέχισε να λειτουργεί μέχρι το 1982, οπότε και διέκοψε τη λειτουργία του. Σύμφωνα με την διαθήκη του Κρίτωνα Ε. Δηλαβέρη (1894 - 1972), υιού του ιδρυτή της εταιρίας Ευστάθιου Κ. Δηλαβέρη και συνεχιστή της οικογενειακής παράδοσης, το εργοστάσιο της Λεύκας και το οικόπεδο στο οποίο βρισκόταν χωροθετημένο παραχωρήθηκαν στον Δήμο Πειραιά μαζί με το οικογενειακό αρχείο της επιχείρησης, το οποίο βρίσκεται σήμερα στο Ιστορικό Αρχείο του Δήμου, δίχως όμως να έχει αξιοποιηθεί πλήρως ως προς την έκθεσή του προς το ευρύ κοινό.

Αρχικά, τη δεκαετία του 1980 ο Δήμος Πειραιά διαμόρφωσε τον χώρο σε πάρκο, το οποίο ορίζεται από τις οδούς Θηβών, Δηλαβέρη, Πίνδου και Μακεδονίας, και δημιουργήθηκαν κάποιοι χώροι αθλοπαιδιών, ενώ το κτίριο διοίκησης επί της οδού Θηβών χρησιμοποιήθηκε για κάποιες υπηρεσίες του Δήμου κι έπειτα εγκαταλείφθηκε. Δυστυχώς, το μεγαλύτερο μέρος των εγκαταστάσεων του ιστορικού πλίνθο-κεραμοποιείου κατεδαφίστηκε το 1985, παρότι ανήκαν στις πρώιμες βιομηχανικές εγκαταστάσεις της Αττικής. Στις μέρες μας, διασώζεται, εκτός από την κάμινο Ηoffmann με την περιμετρική στοά και την υψικάμινο που επισκεφτήκαμε εσωτερικά, και άλλες δυο καμινάδες που ανήκαν στο εργοστάσιο και το κτίριο διοίκησης επί της οδού Θηβών, που όλα κηρύχθηκαν διατηρητέα μνημεία μόλις το 1991.

Το Πάρκο Δηλαβέρη αναπλάστηκε στη σημερινή του μορφή το έτος 2012, επί δημαρχίας Βασιλείου Ι. Μιχαλολιάκου.

Όλες οι παραπάνω ιστορικές πληροφορίες σχετικά με το εργοστάσιο Δηλαβέρη προέρχονται από το ιστολόγιο mlp-blo-g-spot στο σχετικό άρθρο του οποίου υπάρχει πλούσιο και σπάνιο αρχειακό συνοδευτικό υλικό.

Η κάμινος (φούρνος) Hoffmann
Στη διαδικασία παραγωγής τούβλων και κεραμιδιών, η όπτηση (ψήσιμο), με θερμοκρασίες γύρω στους 950^oC, αποτελεί τη σημαντικότερη φάση που προσδίδει αντοχή και εμφάνιση στα προϊόντα. Από την αρχαία μέθοδο του ψησίματος στο υπαίθριο καμίνι (περί το 5000 π.Χ.) μέχρι το σημερινό σύγχρονο τούνελ των πλινθοκεραμοποιείων, η πορεία υπήρξε μακρά, με βασικό σταθμό τον φούρνο Hoffmann, που θεωρείται μια από τις σημαντικότερες εφευρέσεις για τη βιομηχανική ανάπτυξη του κλάδου.

Friedrich Hoffmann

Ο Γερμανός μηχανικός Friedrich Hoffmann, μαζί με τον Albert Licht, κατέθεσε το 1858 στην Αυστρία και την Πρωσία την ευρεσιτεχνία τους σχετικά με «την αδιάλειπτη λειτουργία του κυκλικού φούρνου για το ψήσιμο τούβλων κ.λπ.». Παράλληλα, ίδρυσε τεχνικό γραφείο, που μέχρι το 1870 είχε στο ενεργητικό του περισσότερες από 1.000 μελέτες για αντίστοιχους φούρνους. Το 1876 υπολογίζεται ότι λειτουργούσαν 2.000 κάμινοι Hoffmann στη Γερμανία και 2.000 σε άλλες χώρες, ενώ μέχρι σήμερα έχουν χτιστεί περισσότερες από 100.000 κάμινοι σε όλον τον κόσμο. Η κυριαρχία της καμίνου Hoffmann τελειώνει το 1955, με την επικράτηση του φούρνου-τούνελ και αργότερα άλλων μεθόδων ταχείας όπτησης.

Η κάμινος Hoffmann αποτελείται από κλειστό κυκλικό ή ελλειψοειδή θάλαμο καύσης, σε σχήμα στοάς χωρισμένης σε διαμερίσματα. Στον θάλαμο καύσης, το μέτωπο της φωτιάς κινείται συνεχώς προς μία κατεύθυνση και ψήνει τα τούβλα ή τα κεραμίδια που βρίσκονται τοποθετημένα στο αντίστοιχο διαμέρισμα. Τα άψητα, νωπά προϊόντα προθερμαίνονται όσο πλησιάζει κοντά τους η φωτιά, ενώ τα ήδη ψημένα κρυώνουν σταδιακά όσο η φωτιά απομακρύνεται από αυτά. Έτσι η θερμότητα αξιοποιείται με τον καλύτερο τρόπο και η λειτουργία είναι διαρκής, αφού στο σημείο που βρίσκεται πιο μακριά από τη φωτιά και έχει κρυώσει οι εργάτες μπορούν να πάρουν τα ψημένα προϊόντα και να τοποθετήσουν νέα. Ο κύκλος όπτησης, δηλαδή ο χρόνος ψησίματος για κάθε νέα παρτίδα προϊόντων, διαρκεί 5-12 μέρες, ανάλογα με το μέγεθος του φούρνου.

Ενδεικτικός σχεδιασμός κάτοψης περιμετρικής στοάς καμίνου Hoffmann. Πηγή:
http://www.lowtechmagazine.com/2009/10/hoffmann-kilns-brick-and-tile-production.html

Χαρακτηριστικές φάσεις λειτουργίας της καμίνου Hoffmann
1. Τοποθέτηση των νωπών προϊόντων
Η διαδικασία αυτή απαιτούσε ειδικές γνώσεις από τον τεχνίτη, που έπρεπε να φροντίσει για το σταθερό στήσιμο των προϊόντων, την κυκλοφορία των καυσαερίων ανάμεσά τους κατά την καύση, καθώς και την επαρκή τροφοδοσία με κάρβουνο από τις οπές οροφής του φούρνου.

2. Σφράγισμα των εισόδων
Όταν τελείωνε η τοποθέτηση προϊόντων σε ένα από τα διαμερίσματα του φούρνου, οι μικρές είσοδοι χτίζονταν πρόχειρα με τούβλα και σοβατίζονταν, ώστε να μειωθούν οι θερμικές απώλειες. Μετά την ολοκλήρωση του κύκλου ψησίματος, ο οποίος ανάλογα με το μέγεθος του φούρνου διαρκούσε από 5 έως 12 μέρες, ανοίγονταν οι είσοδοι για να απομακρυνθούν τα ψημένα προϊόντα.

3. Τροφοδότηση της φωτιάς
Ο θερμαστής εργαζόταν στο πατάρι και φρόντιζε για την καύση στο αντίστοιχο διαμέρισμα του φούρνου, ρίχνοντας σε τακτά χρονικά διαστήματα, από τις οπές της οροφής, καρβουνόσκονη με τη σέσουλα. Συγχρόνως έλεγχε τη θερμοκρασία παρατηρώντας το χρώμα της φωτιάς και ρύθμιζε την απαγωγή των καυσαερίων. Σε κάποιες περιπτώσεις βέβαια υπήρχε σύστημα αυτόματης τροφοδοσίας για την καρβουνόσκονη, ωστόσο ο ρόλος του θερμαστή ήταν ιδιαίτερα σημαντικός για το σωστό ψήσιμο των προϊόντων.

Η κάμινος Hoffmann της Κεραμοποιΐας Δηλαβέρη
Η συγκεκριμένη κάμινος διαστάσεων 65 x 13 m ήταν η πρώτη που κατασκευάστηκε στην Ελλάδα, ενώ η δεύτερη βρίσκεται στο πρώην εργοστάσιο Τσαλαπάτα στον Βόλο (από όπου ελήφθησαν και όλες οι παραπάνω πληροφορίες). Ακολουθούν εικόνες από την περιμετρική στοά της καμίνου των βιομηχανικών εγκαταστάσεων της Λεύκας.

Βαδίζοντας αριστερόστροφα:

Εσωτερικά υπάρχει αρίθμηση των περιμετρικών εισόδων

Βαδίζοντας δεξιόστροφα:

Κατά την επίσκεψή μας παρατηρήσαμε ότι η κάτω κύρια στοά της καμίνου επικοινωνούσε με την οροφή και μέσω εξωτερικής σειράς οπών, προφανώς για τη δημιουργία κατάλληλων συνθηκών για την ορθή κυκλοφορία των ρευμάτων αέρα προς όφελος της λειτουργίας της καύσης.

Από τις περιμετρικές εισόδους που χτίζονταν κατά τη διαδικασία της καύσης, κάποιες είναι ανοιχτές, ενώ πολλές είναι και χτισμένες, όπως ακριβώς θα ήταν και κατά τη λειτουργία του συστήματος.

Η υψικάμινος στο κέντρο της καμίνου

Η μία από τις άλλες δύο σωζόμενες υψικαμίνους

Προς τις στοές του επάνω επιπέδου

Το επάνω σύστημα διπλών παράλληλων διαδρόμων επικοινωνούσε μέσω άλλης εσωτερικής σειράς επιδαπέδιων κυκλικών οπών με τα χωριζόμενα διαμερίσματα της ισογείου κύριας στοάς, ενώ στο κέντρο της άνω κατασκευής οι παράλληλοι διάδρομοι κατέληγαν στη βάση της υψικαμίνου όπου έφταναν και τα καυσαέρια μέσω των διαδρόμων σε ρόλο αεραγωγών εξαγωγής.

Στις στοές κάτω από την υψικάμινο

Επιστροφή περνώντας ξανά κάτω από την υψικάμινο

Έξοδος...
Ο εσωτερικός χώρος της καμίνου σήμερα φέρει σημαντικά ίχνη βανδαλισμών, ρύπανσης και γενικότερα εγκατάλειψης, ενώ σε κάποια σημεία των τοιχωμάτων και της οροφής, είναι φανερά τα ίχνη της αλλοίωσης των κεραμικών πλίνθων, κάτι που πιθανότατα προέρχεται από συνθήκες υψηλής θερμοκρασίας κατά τη διάρκεια λειτουργίας της.
Τέλος, η κατασκευή θα μπορούσε φυσικά να αξιοποιηθεί και να λειτουργεί ως φυλασσόμενο μουσείο σύγχρονης βιομηχανικής ιστορίας, όπου θα μπορούσε να εκτίθεται και μέρος του παραχωρηθέντος στον Δήμο Πειραιά αρχείου της επιχείρησης Δηλαβέρη, όπως πολύ περισσότερο θα μπορούσε να συμβαίνει και στο εγκαταλελειμμένο κτίριο διοίκησης.

Επιμέλεια, φωτογραφίες: Παναγιώτης Δευτεραίος
Επιτόπια έρευνα: Αλέξανδρος Τσεκούρας, Παναγιώτης Δευτεραίος

Πηγή: ΑΣΤΙΚΗ ΣΠΗΛΑΙΟΛΟΓΙΑ