Τήν ἐποχή πού τά χιόνια στά βουνά λειώνουν, καί ποτάμια, χείμαρροι σχηματίζονται, ἀρδεύοντας ὅλη τήν πλάση καί σκορπίζοντας στό πέρασμα τους δροσιά, ἀναψυχή, ὑγεία, ζωή, θαλερότητα, ὀμορφιά… τήν ἡμέρα πού ἡ Ἐκκλησία μας ἑορτάζει μιά ἀπό τίς μεγαλύτερες γιορτές της, τήν κάθοδο τοῦ Ἁγίου Πνεύματος στόν κόσμο… αὐτή τήν ἡμέρα ἀκοῦμε τόν Κύριο μας Ἰησοῦ Χριστό νά μιλάει γιά ποταμούς!
Ἦταν ἡ ἑορτή τῆς Σκηνοπηγίας -μιά ἀπό τίς μεγαλύτερες ἑορτές τῶν Ἰουδαίων, ἡ ὁποία κρατοῦσε μιά ὁλόκληρη ἑβδομάδα. Μέ αὐτήν θυμοῦνταν ὁ λαός τοῦ Θεοῦ τή θαυμαστή προστασία τοῦ Παντοκράτορος Κυρίου κατά τήν τεσσαρακονταετῆ περιπλάνησή τους στήν ἔρημο, ὅταν μέ ἀρχηγό τόν Μωυσῆ κατευθυνόταν πρός τή γῆ τῆς ἐπαγγελίας. Κυρίως ἐνθυμοῦνταν τήν θαυματουργική ἀνάβλυση νεροῦ ἀπό τόν βράχο, καθώς καί τή νεφέλη πού τούς ἀκολουθοῦσε καί τούς φώτιζε τή νύχτα. Γι' αὐτό καί στήν ἑορτή αὐτή γίνονταν διάφορες τελετές μέ νερό καί λυχνίες πολύφωτες.
Ὁ Χριστός μας ἐπωφελήθηκε ἀπό αὐτές τίς τελετές, καί τήν τελευταία ἡμέρα τῆς ἑορτῆς σηκώθηκε ἐπάνω, ἀνάμεσα σέ ὅλο ἐκεῖνο τό πλῆθος καί «ἔκραξε», μᾶς πληροφορεῖ ὁ Εὐαγγελιστής, φώναξε μέ ὅλη του τή δύναμη:
-Ἐάν κανείς διψᾶ, ἄς ἔρχεται σέ μένα νά πίνει. Ἐάν δέν ἱκανοποιεῖται ἀπό τά φθαρτά ὑλικά ἀγαθά τοῦ κόσμου τούτου, ἀλλά ποθεῖ ἀνώτερες, πνευματικές ἀπολαύσεις, μόνο σέ μένα θά βρεῖ τήν ἱκανοποίηση τῶν ὑψηλῶν, μεγάλων πόθων του.
Καί συνέχισε φωνάζοντας:
-Ὅποιος πιστεύει σέ μένα, θά τοῦ συμβεῖ κάτι ἐκπληκτικό, ὅπως ἐξάλλου τό ἀναφέρει ἡ Γραφή: ποτάμια ὁλόκληρα θά ἀναβλύσουν ἀπό τό ἐσωτερικό του, ποτάμια μέ νερό ζωντανό, τρεχούμενο, δροσιστικό, ἀναζωογονητικό, πού θά χαρίζει καί στόν ἴδιο καί στούς ἄλλους γύρω του ἀναψυχή, ὑγεία, ζωή.
Ποιό νά ΄ναι ἄραγε τό ζωντανό αὐτό νερό;
«Τοῦτο δέ εἶπε περί τοῦ Πνεύματος», μᾶς πληροφορεῖ ὁ Εὐαγγελιστής Ἰωάννης. Μέ τά λόγια Του αὐτά ὁ Κύριος ἐννοοῦσε τό Ἅγιο Πνεῦμα, τή Χάρη Του τή ζωτική, τήν ἀνακαινιστική.
Σχίσμα ἐν τούτοις δημιουργήθηκε μέσα στό λαό μέ τά λόγια αὐτά τοῦ Κυρίου. Ἄλλοι τά ἄκουσαν μέ εὐμένεια, ἄλλοι μέ ἐπιφυλάξεις, ἄλλοι ἐξύβρισαν, ἄλλοι…. Διχασμός. Διαίρεση. Τό ἴδιο ἀκριβῶς συνέβη καί στούς ἄρχοντες. Διαλύθηκε τό συνέδριο καί … ὁ καθένας πῆγε σπίτι του.
Ἐν τῷ μεταξύ ὁ Κύριος συνέχισε νά ἀπευθύνεται στό συγκεντρωμένο πλῆθος:
-Ἐγώ εἶμαι τό Φῶς του κόσμου. Ὅποιος μέ ἀκολουθεῖ, δέν θά περπατήσει μέσα στά σκοτάδια, ἀλλά θά ἔχει πάντοτε τό φῶς τῆς ζωῆς νά τόν συνοδεύει στούς δρόμους του.
Ὁ Χριστός μας ἐπωφελήθηκε ἀπό αὐτές τίς τελετές, καί τήν τελευταία ἡμέρα τῆς ἑορτῆς σηκώθηκε ἐπάνω, ἀνάμεσα σέ ὅλο ἐκεῖνο τό πλῆθος καί «ἔκραξε», μᾶς πληροφορεῖ ὁ Εὐαγγελιστής, φώναξε μέ ὅλη του τή δύναμη:
-Ἐάν κανείς διψᾶ, ἄς ἔρχεται σέ μένα νά πίνει. Ἐάν δέν ἱκανοποιεῖται ἀπό τά φθαρτά ὑλικά ἀγαθά τοῦ κόσμου τούτου, ἀλλά ποθεῖ ἀνώτερες, πνευματικές ἀπολαύσεις, μόνο σέ μένα θά βρεῖ τήν ἱκανοποίηση τῶν ὑψηλῶν, μεγάλων πόθων του.
Καί συνέχισε φωνάζοντας:
-Ὅποιος πιστεύει σέ μένα, θά τοῦ συμβεῖ κάτι ἐκπληκτικό, ὅπως ἐξάλλου τό ἀναφέρει ἡ Γραφή: ποτάμια ὁλόκληρα θά ἀναβλύσουν ἀπό τό ἐσωτερικό του, ποτάμια μέ νερό ζωντανό, τρεχούμενο, δροσιστικό, ἀναζωογονητικό, πού θά χαρίζει καί στόν ἴδιο καί στούς ἄλλους γύρω του ἀναψυχή, ὑγεία, ζωή.
Ποιό νά ΄ναι ἄραγε τό ζωντανό αὐτό νερό;
«Τοῦτο δέ εἶπε περί τοῦ Πνεύματος», μᾶς πληροφορεῖ ὁ Εὐαγγελιστής Ἰωάννης. Μέ τά λόγια Του αὐτά ὁ Κύριος ἐννοοῦσε τό Ἅγιο Πνεῦμα, τή Χάρη Του τή ζωτική, τήν ἀνακαινιστική.
Σχίσμα ἐν τούτοις δημιουργήθηκε μέσα στό λαό μέ τά λόγια αὐτά τοῦ Κυρίου. Ἄλλοι τά ἄκουσαν μέ εὐμένεια, ἄλλοι μέ ἐπιφυλάξεις, ἄλλοι ἐξύβρισαν, ἄλλοι…. Διχασμός. Διαίρεση. Τό ἴδιο ἀκριβῶς συνέβη καί στούς ἄρχοντες. Διαλύθηκε τό συνέδριο καί … ὁ καθένας πῆγε σπίτι του.
Ἐν τῷ μεταξύ ὁ Κύριος συνέχισε νά ἀπευθύνεται στό συγκεντρωμένο πλῆθος:
-Ἐγώ εἶμαι τό Φῶς του κόσμου. Ὅποιος μέ ἀκολουθεῖ, δέν θά περπατήσει μέσα στά σκοτάδια, ἀλλά θά ἔχει πάντοτε τό φῶς τῆς ζωῆς νά τόν συνοδεύει στούς δρόμους του.
«Ὁ πιστεύων εἰς ἐμέ…. Ποταμοί ἐκ τῆς κοιλίας αὐτοῦ ρεύσουσιν ὕδατος ζῶντος»Φωνάζει ὁ Χριστός, ἀδελφέ μου. Τόν ἀκοῦς;
Γιατί φωνάζει;
Γιατί θέλει νά τό ἐντυπώσει βαθιά μέσα μας, μέσα σου: Πουθενά ἀλλοῦ δέν θά βρεῖς, δέν θά βροῦμε βαθύτερη ἱκανοποίηση τῶν ἰσχυρῶν μας πόθων, πού κανένα ἀγαθό τοῦ κόσμου αὐτοῦ δέν μπορεῖ νά τούς κάνουν νά σιγήσουν. Μόνο ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ, τό Ἅγιο Πνεῦμα, πού ἔρχεται καί σκηνώνει μέσα μας, ὅπως τό λέμε στό «Βασιλεῦ οὐράνιε…». Αὐτό χαρίζει στόν ἄνθρωπο βαθιά ξεκούραση, ὑπερκόσμια ἀναψυχή, κάτι σάν διαρκῆ, μόνιμη αὔρα, δροσιά. Πῶς εἶναι τήν ἄνοιξη ἕνας κῆπος πού ποτίζεται διαρκῶς; Ἔτσι γίνεται καί ἡ ψυχή τοῦ ἀνθρώπου. Μιά μόνιμη ἄνοιξη μέσα του. Ὅλα θαλερά, τρυφερά, γεμάτα χυμούς ζωῆς.
Καί ἐπιπλέον μέ ἄνθη ἀρετῆς, μέ καρπούς νέας ζωῆς: ἀγάπη, χαρά, εἰρήνη, μακροθυμία, καλοσύνη, συγχωρητικότητα, πραότητα… Ὅλοι αὐτοί εἶναι οἱ καρποί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος στήν ἀναγεννημένη ἀπό τήν Χάρη Του ψυχή, στό ποτισμένο ἀπό τά θεϊκά ποτάμια Του χῶμα τῆς καρδιᾶς.
Ἕνας παράδεισος τό ἐσωτερικό σου. Νά σφύζει ἀπό ζωή καί κάθε εἴδους ὀμορφιά. Τί ζηλευτή, ἀλήθεια, κατάσταση! Γένοιτο.
Πρεσβ. π. Παῦλος Καλλίκας
