ΓΡΑΠΤΟΝ ΘΕΙΟΝ ΚΗΡΥΓΜΑ
Ἀμφιβολία πού σώζει
Ὁ Ἀπόστολος Θωμᾶς, ὅπως καί ὁ Πέτρος, ἦταν αὐθόρμητος καί ἐνθουσιώδης : πλειοδοτοῦσε σέ προσφορά αὐτοθυσίας. Εἶναι χαρακτηριστικό ὅτι, ὅταν ὁ Διδάσκαλος ἀνακοίνωσε στούς Μαθητές τήν ὁριστική ἀπόφασή Του νά ἀνεβεῖ στά Ἱεροσόλυμα, ὁ Θωμᾶς ἐπιπόλαια εἶπε : «πᾶμε καί ἐμεῖς νά πεθάνουμε μαζί Του!».
Μετά ἀπό τέσσερις ἡμέρες Τόν εἶχε ἐγκαταλείψει, ὅπως ὅλοι οἱ Ἀπόστολοι -ἐκτός ἀπό τόν Ἰωάννη. Κι’ ὕστερα γιά μέρες χάνονται τά ἴχνη του . Δέν εἶναι μαζί μέ τούς ἄλλους Μαθητές τήν βραδιά τῆς Μεγάλης Ἡμέρας. Ἐξουθενωμένος, λυπημένος, ἀποκαμωμένος ἀπό τό πάθος τοῦ Κυρίου του γύρισε στά «ἴδια». Ἄλλα προσδοκοῦσε. Κι εἶχε διαψευσθεῖ.
Ὅταν ξανάσμιξε μέ τούς δέκα ἔκπληκτος ἄκουσε νά τοῦ λένε μέ χαρωπή ὄψη : «Εἴδαμε ζωντανό τόν Κύριο». (Πρέπει νά εἶχε μείνει ἐμβρόντητος!). Δέν τό χωροῦσε τό μυαλό του. Τοῦ ἦταν ἀδιανόητο ἄνθρωπος βεβαιωμένα νεκρός καί θαμμένος γιά τρίτο εἰκοσιτετράωρο νά ἔχει ζωντανέψει. Καί, ἀπότομα, αὐθόρμητα, ἐκδηλώνει τήν ἀπιστία του. Ἤ καλύτερα τήν ὀλιγοπιστία του. «Ἄν δέν δῶ τά τρυπήματα ἀπό τά καρφιά, ἀλλά καί νά βάλω τό δάχτυλό μου στίς τρῦπες τῶν καρφιῶν κι’ ἀκόμα νά βάλω τό χέρι μου στήν λογχισμένη πλευρά Του, δέν πρόκειται νά πιστεύσω!». Δέν τοῦ ἔφθανε ἡ ὅραση γιά νά πεισθεῖ. Ἤθελε καί τήν αἴσθηση τῆς ἁφῆς!
Τά ὑπόλοιπα εἶναι γνωστά: Ὁ Κύριος ἐμφανίζεται πάλι μπροστά σέ ὅλους τούς μαθητές χαρίζοντάς τους εἰρήνη καί ἀπευθύνεται στόν Θωμᾶ. Ὄχι μέ ἀπόρριψη. Ὄχι μέ ἐπίπληξη. Οὔτε κἄν μέ παράπονο. Ἀλλά μέ ἄλλη μιά ἀκόμη συγκατάβαση στήν ἀνθρώπινη ἀδυναμία. Τόν καλεῖ νά Τόν ψηλαφήσει.Καί συνοδεύει τήν κλήση μέ μιά ἀγαπητική συμβουλή : «Μή γίνεσαι ἄπιστος, ἀλλά πιστός». Ὁ Θωμᾶς ξυπνάει ἀπό τόν λήθαργο τῆς ἀπόγνωσης. Ἔχει μπροστά του τόν γνωστό Διδάσκαλο, παντοδύναμο, νικητή τοῦ θανάτου, γεμᾶτον ἀπό τά σημάδια τῶν κακώσεων, νά ἐκπέμπει χαρά. «Κατάστικτον τοῖς μώλωψι καί πανσθενουργόν».
* * * *
Δέν γνωρίζουμε ἄν ὁ Θωμᾶς –πρίν κραυγάσει «ὁ Κύριός μου καί ὁ Θεός μου!»- προχώρησε νά ψηλαφίσει τόν Κύριο. Δέν μᾶς τό διευκρινίζει αὐτό ὁ Εὐαγγελιστής.
Ὅμως γιά μᾶς τούς «μή ἰδόντες καί πιστεύσαντες», μένει ἕνα δυνατό μήνυμα : νά μή φοβόμαστε τήν ἔρευνα, τό ψάξιμο.
Ἄν ἡ διάθεση τῆς καρδιᾶς μας εἶναι καθαρή, κάθε ἀπορία μας γύρω ἀπό τήν Πίστη, ὁ Θεός θά τήν ξεδιαλύνει, φωτίζοντάς την μέ τήν Ἀλήθειά Του. Κι ἄν πολλοί ἀπό μᾶς εἴμαστε ὀλιγόπιστοι ἤ ἀμφιβάλλοντες, ἄς μή φοβηθοῦμε τήν «βραδύτητα». Νά μή παύουμε νά ἀναζητοῦμε τά ἴχνη τοῦ Σταυροῦ Του μέ τά πνευματικά μας μάτια καί Ἐκεῖνος θά μᾶς ἀποκαλυφθεῖ, λέγοντάς μας : «Μή γίνου ἄπιστος, ἀλλά πιστός».
Πρωτ. π.Π.Μαριᾶτος
