«Δεκαεπτά κλωστές»: Το αποτρόπαιο έγκλημα, που έγινε στα Κύθηρα πριν από 111 χρόνια, τώρα σε βιβλίο

Λίγοι γνωρίζουν ότι ένα από τα πλέον αποτρόπαια εγκλήματα που έγιναν ποτέ στην Ελλάδα συνέβη το μακρινό 1909 στο νησί των Κυθήρων. Αποτελεί μια αιματηρή ιστορία που είναι αδύνατον να ξεχαστεί από τους ντόπιους του νησιού.

Ο δράστης είναι ο Καστελάνης, ένας νεαρός τσαγκάρης και λυράρης, που οδηγήθηκε σε αυτήν την αποτρόπαια πράξη έπειτα από μια συνεχιζόμενη αδικία εναντίον του. Προδομένος από όλα και από όλους κι έχοντας χάσει ό,τι ήταν πολύτιμο στη ζωή του, παίρνει μια μοιραία απόφαση που έχει στιγματίσει τα Κύθηρα εδώ και 111 χρόνια.

Πάνος Δημάκης

Στο μυθιστόρημα «Δεκαεπτά κλωστές», ο συγγραφέας Πάνος Δημάκης παίρνει την τολμηρή απόφαση να μην περιοριστεί σε μια στεγνή αφήγηση που αφηγείται τις αστυνομικές έρευνες. Για τον Δημάκη, τα κοινωνικά και ψυχολογικά εναύσματα που οδήγησαν τον Καστελάνη σ’ αυτή του την πράξη είναι πιο σημαντικά από την απλή εξακρίβωση στοιχείων και συγκέντρωση μαρτυριών. Άλλωστε αυτό που έχει σημασία είναι, τι μπορεί να οδήγησε τον δράστη σε μια τόσο ακραία πράξη;

Οι «Δεκαεπτά κλωστές» είναι ένα βιβλίο που αναφέρεται στην τότε υπερ-συντηρητική και επικριτική κοινωνία, με ομοιότητες όμως που είναι εμφανείς ακόμη και στην Ελλάδα του σήμερα. Γιατί όσα χρόνια και αν περάσουν πρέπει να θυμόμαστε ότι «εκείνος που δεν μπορεί να ζει μέσα στην κοινωνία με τους άλλους, είναι είτε θηρίο είτε θεός»…

Εκδόσεις: ΚΑΠΑ ΕΚΔΟΤΙΚΗ
Αριθμός σελίδων: 272
 catisart.gr

ΚΥΡΙΑΚΗ Η’ ΜΑΤΘΑΙΟΥ (02-08-2020)

ΓΡΑΠΤΟΝ Θ. ΚΗΡΥΓΜΑ

Σχίσματα, ἔριδες καί ἡ θεραπεία τους

     Γράφοντας ὁ Ἀπόστολος Παῦλος τήν πρώτη σπουδαιότατη ἐπιστολή του πρός τούς Κορινθίους, ἀρχίζει μέ τίς νουθεσίες του γιά ἕνα πρόβλημα, πού -ὅπως φαίνεται- εἶχε πάρει ἐνδημικές διαστάσεις στούς χριστιανούς τῆς τοπικῆς Ἐκκλησίας : τό πρόβλημα τῶν διαφωνιῶν, ὄχι τόσο γιά τήν Πίστη, ὅσο γιά τά πρόσωπα τῶν Ἀποστόλων, πού τούς καθοδηγοῦσαν.
     Φαίνεται, ὅμως, ἀπό τήν συνέχεια τῆς ἐπιστολῆς, ὅτι ὁ Παῦλος εἶχε διαπιστώσει καί διαφοροποιήσεις στόν τρόπο ζωῆς τῶν Κορινθίων μαθητῶν του, ὥστε νά ἔχουν χωριστεῖ σέ ὁμάδες, οἱ ὁποῖες μάλιστα ἔριζαν, μάλωναν μεταξύ τους. Ἀναπόφευκτα αὐτό ὁδηγοῦσε σέ ἔκπτωση τῆς ἀγάπης, γεγονός πού ἔθλιβε τόν Απόστολο...Πιθανώτατα δέ αὐτό ὑπῆρξε καί τό ἐρέθισμα γιά νά γράψει στό δέκατο τρίτο κεφάλαιο τῆς ἴδιας ἐπιστολῆς τόν ἀνυπέρβλητο «Ὕμνο τῆς Ἀγάπης».

     Ὁ Παῦλος εἶναι κατηγορηματικός. Ἀπόλυτος. Χρησιμοποιεῖ τήν Ὑποτακτική. Δίνει ἐντολές. «Τό αὐτό λέγητε πάντες». (Ἄραγε τό τηροῦμε σήμερα;) «μὴ ᾖ ἐν ὑμῖν σχίσματα» (το τηρήσαμε στήν Ἱστορία;) «ἦτε δὲ κατηρτισμένοι ἐν τῷ αὐτῷ νοῒ».(πῶς νά γίνει αὐτό, ἀφοῦ ἔχομε διαφορετικό μυαλό ὁ καθένας;) «...καὶ ἐν τῇ αὐτῇ γνώμῃ»!(Αὐτό πιά εἶναι ἀδύνατον: πώς νά ἔχουμε τήν ἴδια γνώμη; ὅταν οἱ ἄλλοι κάνουν λάθος;).

Ἀγαπητοί μου Χριστιανοί,

     «Οὐκ ἐάσω ὑμᾶς ὀρφανούς». Ὁ Κύριός μας δέν ἄφησε τήν Ἐκκλησία Του ἀκέφαλη. Εἶναι πάντα παρών καί μέ τήν ἐνέργεια τοῦ Ἁγίου Πνεύματος τήν φωτίζει. Ἀκόμη ἔδωσε Ἀποστόλους, Διδασκάλους, Κήρυκες, Εὐαγγελιστές, καί - διαδόχους αὐτῶν-τούς Ἐπισκόπους. Αὐτοί μέ τήν διδαχή τους καί μέ τό παράδειγμα τῆς βιοτῆς τους μᾶς δείχνουν τόν δρόμο τῆς ἑνότητας, τῆς ὁμοψυχίας καί τῆς ἀγάπης.
    Καί γιά μέν τά τοπικά καί καθημερινά προβλήματα ἤ ψευδοπροβλήματα, ἀρκεῖ ἡ χρηστή διοίκηση τῶν κατά τόπους Ἐπισκόπων, τῶν ὀρθοτομούντων τόν λόγο τῆς Ἀλήθειας Του. Γιά μεγαλύτερα ζητήματα προβληματισμοῦ, πληροφόρησης καί καθοδήγησης ὑπάρχουν οἱ κατά τίς τοπικές Ἐκκλησίες Ἱερές Σύνοδοι. Γιά Δογματικά, ὅμως, προβλήματα ὑπάρχουν οἱ Οἰκουμενικές Σύνοδοι, πού διέσωσαν ἀκέραιη τήν Πίστη, στούς αἰῶνες...
     Κάθε, λοιπόν, αὐθαιρεσία ἔξω ἀπό τίς ὁδηγίες τῶν ταγῶν τῆς Ἐκκλησίας μας, κάθε αὐθορμητισμός, κάθε ἀδιαφορία γιά τήν ἑνότητα, κάθε ζῆλος «οὐ κατ' ἐπίγνωσιν», εἶναι γιά τούς χριστιανούς βαρύτατο ἁμάρτημα, πού δέν ξεπλύνεται οὔτε μέ τό Μαρτύριο, παρά μόνο μέ τήν - ἔγκαιρη - μετάνοια...
Ἄς ἔχουμε, λοιπόν, ἐμπιστοσύνη στούς Ἐκκλησιαστικούς μας Πατέρες κι ἄς διαφυλάττουμε τήν ἑνότητα στίς Ἐνορίες μας, στόν περίγυρο μας, στό νησί μας, ἀφοῦ αὐτή εἶναι ἡ ἐντολή τοῦ Ἀποστόλου τῶν Ἐθνῶν. Κυρίως, ὅμως, ἐπειδή αὐτό ἦταν τό σπαρακτικό αἴτημα τοῦ Ἰησοῦ στόν Πατέρα Του, λίγες ὧρες πρίν Σταυρωθεῖ: «...ἵνα ὦσιν ἕν».

Πρωτ. π.Π.Μαριᾶτος