Τό Μήνυμα της Κυριακής (ηχητικό μήνυμα) από τόν Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Κυθήρων κ.ΣΕΡΑΦΕΙΜ
Κυριακή ΙΒ΄ Λουκά
Κυριακή ΙΒ΄ Λουκά
ΓΡΑΠΤΟΝ ΘΕΙΟΝ ΚΗΡΥΓΜΑ
Ἄς δοῦμε λίγο την κατάσταση αὐτῶν τῶν ἀνθρώπων γιά νά κατανοήσουμε τό μέγεθος τῆς εὐεργεσίας, πού δέν εἶναι μόνο ἡ σωματική ἴαση, ἀλλά καί ἡ κοινωνική ἐπανένταξη τῶν ἀσθενῶν στόν οἰκογενειακό τους περίγυρο, καί κατά συνέπεια ἡ ψυχική τους ἠρεμία.
Ἐπειδή ἡ λέπρα ἦταν μεταδοτική ἀσθένεια, οἱ ἀσθενεῖς ἔπρεπε νά ἀπομονωθοῦν ἀπό τούς οἰκείους τους. Οἱ ἄνθρωποι αὐτοί ἔνοιωθαν πώς, ἐνῶ φαινομενικά ἦταν ζωντανοί, στήν πραγματικότητα εἶχαν στερηθεῖ τή ζωή στήν πληρότητά της. Ἡ ζωή τους δέν ἐμπεριεῖχε καμιά ἀπό τίς χαρές τῆς ζωῆς τῶν ἄλλων ἀνθρώπων. Ζοῦσαν στή δική τους κοινότητα, ἑνωμένοι, χωρίς νά τούς χωρίζουν οἱ ἰδεολογίες τους, τό μορφωτικό τους ἐπίπεδο, ἡ κοινωνική τους τάξη, ἀκόμη καί ἡ θρησκεία τους, καί τούς ἕνωνε ἡ ἀσθένειά τους. Γιατί ὁ ἄνθρωπος μπροστά στήν ἀσθένεια εἶναι ὁ ἴδιος, ὁ ἕνας μέ τόν ἄλλον. Βίωναν τήν τραγικότητα τοῦ ἀργοῦ θανάτου. Γι' αὐτό συμβίωνε ὁ Σαμαρείτης, ὁ ἀλλοεθνής, ὁ ἀλλόθρησκος, μέ τούς «ἐκλεκτούς» τοῦ Θεοῦ Ἰουδαίους. Σέ κανονικές συνθῆκες ἀδιανόητο, ἀφοῦ «οὐ συγχρῶνται Ἰουδαῖοι Σαμαρείταις», (δηλαδή δέν μποροῦσαν νά εἶναι μαζί, οὔτε κἄν νά συναντηθοῦν).
Ὁ Κύριός μας, ἀναγνωρίζοντας τήν τραγική κατάσταση τῶν ἀνθρώπων αὐτῶν, χωρίς νά κάνει διακρίσεις, χωρίς νά δοκιμάσει τήν πίστη τους, χωρίς κἄν νά τούς ἀγγίξει, ἀλλά ἀπό μακριά, τούς στέλνει στούς ἱερεῖς γιά νά πιστοποιήσουν τήν ἴασή τους. Αὐτοί τότε ἔδιναν τό πιστοποιητικό ὑγείας τῶν ἀνθρώπων. Καί αὐτοί τότε γεμάτοι πίστη καί πεποίθηση δέν ἀμφισβητοῦν, ἀλλά ὑπακούουν μέ ταπείνωση στό λόγο τοῦ Κυρίου καί ὁδεύουν πρός τούς ἱερεῖς. Στό δρόμο καθαρίζονται. Καί ἐνῶ ὅλοι θά περιμέναμε πώς οἱ «γεμάτοι» πίστη πρός τό Θεό Ἰουδαῖοι, οἱ ἄνθρωποι πού εἶχαν γνωρίσει ἐκ παραδόσεως τίς εὐεργεσίες τοῦ Θεοῦ πρός τόν περιούσιο λαό Του, θά γύριζαν νά εὐχαριστήσουν καί νά ἀναγνωρίσουν τή Θεϊκή καταβολή τοῦ Ἰησοῦ, δέν τό ἔκαναν. Ἡ εὐρωστία τους ἀφαίρεσε τήν ταπείνωση καί τούς ὁδήγησε ξανά στό βόλεμά τους, στήν οἰκογένειά τους, στίς θυσίες τους πρός τό Θεό, ὅπως ἔκαναν καί πρίν νά ἀρρωστήσουν.
Γύρισε ὅμως ὁ ἀλλοεθνής ὁ Σαμαρείτης, τό μίασμα τῆς θρησκείας κατά τούς Ἰουδαίους. Καί ἐδῶ ἐκφράζεται τό παράπονο τοῦ Θεοῦ : «οὐχί οἱ δέκα ἐκαθαρίσθησαν; Οἱ δέ ἐννέα ποῦ;». Στήν ἀκολουθία τῶν Ἁγίων Παθῶν ὁ Ὑμνωδός παίρνοντας τή θέση τοῦ Ἐξευτελιζομένου καί Σταυρωθέντος Χριστοῦ, ἀπευθυνόμενος πρός τούς σταυρωτάς Του λέει: «Λαέ μου τί σοῦ ἔκανα καί σέ τί σέ ἐνόχλησα γιά νά μοῦ δώσεις ἀντί τοῦ μάννα (πού σοῦ ἔδωσα στήν ἔρημο καί ἔφαγες) χολή, ἀντί τοῦ νεροῦ (πού σέ ξεδίψασα στήν ἔρημο) ξύδι;». Τά ἴδια ἀκριβῶς λέει καί σήμερα στόν κάθε Χριστιανό ὁ Κύριός μας, πού καθημερινά μᾶς πλημμυρίζει μέ τίς εὐεργεσίες Του καί μεῖς τοῦ ἀντιπροσφέρουμε πίκρα καί ἀχαριστία.
Χριστιανοί μου, εὐγνωμοσύνη στό Θεό δέν εἶναι μόνο νά κάνουμε τίς νηστεῖες, ὅσο πιό αὐστηρά μποροῦμε, τίς γονυκλισίες μας, τά διατεταγμένα τοῦ νόμου. Εὐγνωμοσύνη εἶναι νά μήν διακρίνουμε τούς συνανθρώπους μας, νά συγχωροῦμε αὐτούς πού μᾶς πικραίνουν, νά μποροῦμε νά ζοῦμε ἁρμονικά μέ τούς ἀλλοεθνεῖς, τούς ἀλλόθρησκους, τούς περιθωριακούς, γιατί ὅλοι παιδιά τοῦ Θεοῦ εἶναι.
Προπάντων νά ζοῦμε καθημερινά μέ μετάνοια καί ταπείνωση, σάν οἱ ἔσχατοι ὅλων, προσερχόμενοι στό Ποτήριο τῆς Ζωῆς διά τῆς Θείας Κοινωνίας πού μᾶς δίνει δύναμη στούς δύσκολους καιρούς μας.ΑΜΗΝ.
(π.Παν.Μεγαλ.)
----------------------------------------
Πηγή: imkythiron.gr
----------------------------------------
