ΓΡΑΠΤΟΝ ΘΕΙΟΝ ΚΗΡΥΓΜΑ
Ἡ ἐνότητα τοῦ πνεύματος
«Εἷς Κύριος, μία πίστις, ἔν βάπτισμα»
(Ἐφεσ.δ΄,5)
«Εἷς Κύριος, μία πίστις, ἔν βάπτισμα»
(Ἐφεσ.δ΄,5)
Σ΄ἕνα κόσμο διαιρέσεων σ΄ὅλα τά ἐπίπεδα καί σέ ὅλες τίς μορφές, ἡ Ἐκκλησία προσφέρει τόν δικό της λόγο γιά τήν ἑνότητα. Μεταξύ τῶν βασικῶν προϋποθέσεων τῆς ἐνότητος εἶναι καί οἱ ἑξῆς: «Εἷς Κύριος, μία πίστις, ἕν Βάπτισμα» (Ἐφεσ.δ,5). Δέν πρόκειται γιά διαφορετικά πράγματα, ἀφοῦ Πίστις εἶναι ἡ πίστις στό Χριστός, καθώς ἐπίσης καί μέ τό Βάπτισμα ἑνωνόμαστε μέ τόν Χριστό. Ἡ βεβαιότητα τῆς ἑνότητος στηρίζεται στόν Θεάνθρωπο Χριστό. Ὁ Θεάνθρωπος Χριστός καί ὄχι ὁ ψεύτικος ἀνθρωποθεός ἀποτελεῖ τήν ἐγγύηση τῆς ἑνότητος.
Τό «εἷς Κύριος» ἀναφέρεται στόν Χριστό καί κατ΄ἐπέκταση στόν Ἅγιο Τριαδικό Θεό. Γιά μᾶς ἡ ἔννοια ἀποκάλυψη, πού κρύπτεται κάτω ἀπό τήν διδασκαλία τοῦ Χριστιανισμοῦ, εἶναι ὅτι ὁ Χριστός εἶναι ἡ μοναδική ἐρμηνεία τῶν πάντων, ὁ Μοναδικός Θεός καί Κύριος, καί δέν τολμοῦμε νά συγκρίνουμε τόν Χριστό μέ ἄλλους ἀρχηγούς θρησκειῶν. Ἐπαναλαμβάνουμε, ὅτι ὁ Χριστός εἶναι ὁ Μοναδικός Κύριος καί Θεός, ὁ ἀληθινός Θεάνθρωπος. Αὐτό λέγεται διότι, δυστυχῶς, σήμερα πολλοί λέγουν ὅτι ὅλες οἱ θρησκεῖες καταλήγουν στόν ἴδιο σκοπό, στή σωτηρία. Γιά μᾶς τούς Ὀρθοδόξους μιά τέτοια θεώρηση ἀποτελεῖ μεγάλη ἁμαρτία, ἄρνηση τοῦ Χριστοῦ καί βλασφημία κατά τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.
Ὁμοίως, ἡ «μία πίστις», συνδέεται μέ τόν Ἕνα Χριστό, μέ τήν βεβαιότητα ὅτι ἕνας εἶναι ὁ Κύριος τοῦ οὐρανοῦ καί τῆς γῆς . Ἡ Πίστη δέν εἶναι μία ἀνακάλυψη τοῦ λογικοῦ ἀνθρώπου, ἀλλά μία Ἀποκάλυψη, τοῦ Ἰδίου τοῦ Θεόυ στόν ἄνθρωπο. Ὁ Θεός φανερώνει τόν ἑαυτό Του στούς καθαρούς τῇ καρδίᾳ, δηλαδή σ΄αὐτούς πού ἀληθινά μετανοοῦν στούς ἁγίους Του. Μέ τήν σειρά τους, οἱ ἅγιοι παραδίδουν τήν ἀποκαλυφθεῖσα πίστη στούς μαθητές τους. Ἔτσι, ἡ Ὀρθόδοξη Πίστη καί ἡ Ὀρθόδοξη Παράδοση εἶναι τό ἴδιο πρᾶγμα. Γι΄αὐτό δέν ἔχουμε μία Πίστη καί διαφορετικές παραδόσεις, ὅπως ἰσχυρίζονται οἱ σύγχρονοι οἰκουμενιστές. Ἡ Ὀρθοδοξία εἶναι ἡ ἀληθινή Πίστη καί ἡ ἀληθινή Πίστη συνιστᾶ τήν Ὀρθόδοξη Παράδοση.
Τέλος, ἅπαξ εἰσερχόμαστε στήν Ἐκκλησία, στό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ, καί γι΄αὐτό ἕνα εἶναι τό «εἰσαγωγικό Μυστήριο», τό ἅγιο Βάπτισμα. Τό ἅγιο Βάπτισμα «καινοποιεῖ τόν κτιστόν ἄνθρωπον». Μέ τήν «τελετῆ τῆς Θεογενεσίας» «καθαίρεται τό κατ΄εἰκόνα καί προσφύεται ἡ δύναμις διά ἐπίτευξιν τῆς πρός τόν Θεόν ὁμοιώσεως καί θεώσεως». Τό ἅγιο Βάπτισμα λοιπόν εἶναι ἡ ἀρχή τῆς θεώσεως κάθε ἀνθρώπου. Φυσικά πρέπει μετά τό Βάπτισμα νά ἀκολουθήση ἠ ἀσκητική ζωή, δηλαδή ἡ ἐφαρμογή τῶν ἐντολῶν τοῦ Χριστοῦ, γιατί, ὅπως ὅλα τά μυστήρια ἔτσι καί αὐτό, δέν εἶναι μιά μηχανική καί μαγική πράξη. Ὁ Κλήμης ὁ Ἀλεξανδρεύς μᾶς παρουσιάζει πολύ ὡραῖα αὐτήν τήν ἐνέργεια τοῦ Βαπτίσματος. «Βαπτιζόμενοι, φωτιζόμεθα˙ φωτιζόμενοι, υἱοθετούμεθα˙υἱοθετούμενοι, τελειούμεθα˙τελειούμενοι, ἀπαθανατιζόμεθα».
Ἡ ἐνότητα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος λοιπόν θεμελιοῦται πάνω στά τρία αὐτά θεμέλια, στόν ἕνα Κύριο, στήν μία Πίστη, στό ἕνα Βάπτισμα.
Πρωτ. π.Θεολόγος Παντελῆς
