Το πρωί της 6ης Ιανουαρίου 1993, την ώρα που τελείται η λειτουργία των Θεοφανείων στον Ιερό Ναό Παναγίας Μυρτιδιωτίσσης Βελανιδίων κάποιος ενημερώνει για ναυάγιο και άμεσα οι άντρες του χωριού, ναυτικοί οι περισσότεροι σπεύδουν στην περιοχή του κάβου να προσφέρουν βοήθεια.
Μάταια όμως, στην οργισμένη θάλασσα του Κάβο Μαλιά, όπου τα κύματα ξεπερνούσαν τα 10 μέτρα ύψος και ο άνεμος τα 11 μποφόρ, το υπό παναμέζικη σημαία ελληνικό φορτηγό πλοίο «Coty-1» με το 17μελές πλήρωμά του έχουν χαθεί πλέον στα μανιασμένα νερά του Ξυλοχάφτη.
Για το μοιραίο ταξίδι του έφυγε από τη Χαλκίδα την παραμονή των Φώτων. Το πλήρωμά του αποτελούνταν από 11 Έλληνες και 6 Ρώσους ναυτικούς. Έφθασε την ίδια ημέρα στον Πειραιά, όπου παρέμεινε «τράνζιτ» και ανήμερα των Θεοφανίων ξεκίνησε, παρά τον κακό καιρό και τη θαλασσοταραχή για τον προορισμό του.
Το πλοίο, που μετέφερε 3.600 τόνους τσιμέντο στα αμπάρια του, παρουσίασε στις 3 τα ξημερώματα κλίση 11 μοιρών, από μετατόπιση φορτίου, με αποτέλεσμα να εισρεύσουν νερά και να σταματήσουν οι μηχανές του. Παρά τις προσπάθειες του τάνκερ «Κρήτη WAVE» του Ομίλου Βαρδινογιάννη, του ρυμουλκού «Μέγας Αλέξανδρος» και της φρεγάτας «ΕΛΛΗ» που έσπευσαν προς βοήθεια, στάθηκε αδύνατο να περισυλλεγούν ζωντανοί οι 17 ναυτικοί του πληρώματος.
Ο υπουργός Εμπορικής Ναυτιλίας, Αλέξανδρος Παπαδόγγονας, που ρωτήθηκε γιατί το πλοίο ξεκίνησε από το λιμάνι του Πειραιά παρά τη μεγάλη θαλασσοταραχή, έδωσε την εξήγηση ότι ύμφωνα με το εγχειρίδιο ασφαλείας της ναυσιπλοΐας, το «Coty I» δεν υπόκειτο στις απαγορεύσεις απόπλου, που ισχύουν μόνο για τα ελληνικά επιβατηγό πλοία και για τα φορτηγά με ελληνική σημαία κάτω των 500 κόρων, ενώ παραδέχθηκε την αδυναμία των σωστικών συνεργείων εξαιτίας των δυσμενέστατων καιρικών συνθηκών.
Πάντως, ασκήθηκε ποινική δίωξη κατά του πλοιοκτήτη του «Coty I» Θόδωρου Βενιάμη για ανθρωποκτονία από αμέλεια κατά συρροή και πρόκληση ναυαγίου από αμέλεια. Η υπόθεση εκδικάστηκε στις 7 Μαΐου 1997 στο Α' Τριμελές Πλημμελειοδικείο της Αθήνας και ο βασικός κατηγορούμενος Θόδωρος Βενιάμης αθωώθηκε.
Οι Έλληνες ναυτικοί που χάθηκαν στο ναυάγιο του «Coty I»
Γιάννης Μαρτάκης, πλοίαρχος
Δημήτρης Μπουρλοτής, υποπλοίαρχος
Δημήτρης Μπαρμπέρης, ανθυποπλοίαρχος
Γιάννης Τσίγκος, A' μηχανικός
Νίκος Χαϊδάκης, Β' μηχανικός
Παναγιώτης Έγκαρχος, Γ' μηχανικός
Ισίδωρος Λικουρίνος, ναύκληρος
Γιώργος Κριμιζής, λιπαντής
Σμήλιος Κορμάρης, μάγειρας
Απόστολος Κανελλόπουλος, βοηθός θαλαμηπόλου
Μεμέτ Πελβάν, ναύτηςΠΗΓΗ velanidia-baladis.blogspot.com
Ένα ναυάγιο, 17 ζωές
Κάβο Μαλιάς, Γενάρης 1993, 5 μίλια από νησίδα Παραπόλα.
Νύχτα Θεοφανίων, Φορτίο: 3.666 τόνοι τσιμέντο
COTY 1
Εκείνο το πρωΐ φορτώσαμε Χαλκίδα
καράβι γερασμένο με καπετάνιο αψύ
γρέγος καιρός, χιονιάς, ανάστροφα η πυξίδα
δεμένα τα φιλιά μου στον κάβο τον δεξί
ξωπίσω τα νερά να στέκουν βλογημένα
φτερούγες καθρεφτίζουν ζητώντας τον σταυρό
κανείς δεν είχε δει του απόπλου τα γραμμένα
μονάχα ένα σημάδι στου χάρτη τον αφρό
Αφήσαμε ζερβά του καναλιού τη σκέπη
και βγήκαμε στο κύμα πορεία για τη Τζιά
στης τρίαινας τη σκιά που από ψηλά μας βλέπει
κάποια άλλη είχε τρυπώσει στ’ αμπάρια μας κρυφά
στου Πόρου τ’ ανοιχτά ο δεύτερος ρωτούσε
- που πάμε καπετάνιε κι αλλάξαμε γραμμή;
κι εκείνος βλοσυρά του ‘λεγε πως μπορούσε
σαν πρώτος πιά θα γίνει απάντηση να βρεί
Στη νύχτα είχαμε μπεί τουλάχιστο πριν μιαν ώρα
της Ύδρας το φανάρι, το τελευταίο κερί,
με πείσμα οι μηχανές μας σπρώχνανε την πρώρα
που αντάμωνε δαιμόνους σε κάθε αφροκορφή
στις έξι ο λιπαντής μας έστειλε σινιάλο
και στις εφτά η φουσκάλα μπατάρησε γερά
απ’ έξω τα στοιχειά χορεύανε τον μπάλο
πηδώντας με φιγούρες που ανοίγαν τα σκαριά
Τότε ήρθε κι η στιγμή που οι ναυτικοί γνωρίζουν
στη γέφυρα π’ ανάβει το κόκκινο του νου
τότε που οι μηχανές μες στην ψυχή γυρίζουν
κι οι θερμαστές ανάβουν καντήλια τ’ ουρανού
……Εκείνο το πρωΐ φορτώσαμε Χαλκίδα
μα εκείνο που λυπάμαι δεν είναι στο βυθό
κρατάει στην αγκαλιά το πέλαγο μ’ ελπίδα
σε κάβο καθισμένη, μ’ ακόμα να λυθώ……
ΠΗΓΗ http://www.stixoi.info/
