Με μια σεμνή αλλά συγκινητική τελετή ο Δήμος Κυθήρων τίμησε το βράδυ της Κυριακής 30/10 τον Δάσκαλο Παναγιώτη Λεοντσίνη και τον Πλοίαρχο του Εμπορικού Ναυτικού Βασίλη Λεονταράκη, που προσέφεραν σημαντικές υπηρεσίες στον τόπο μας.
Στην εκδήλωση απεύθυνε ομιλία ο Δήμαρχος κ. Ευστράτιος Χαρχαλάκης, που ανέφερε και τα βιογραφικά στοιχεία των τιμωμένων προσώπων, ενώ με έκδηλη συγκίνηση μίλησαν και οι τιμώμενοι, που στο τέλος έλαβαν τιμητική πλακέτα εκ μέρους του Δήμου Κυθήρων.
Αναφορές στα τιμώμενα πρόσωπα έκαναν ο Αντιδήμαρχος κ. Ματθαίος Αγγελιουδάκης, ο συνταξιούχος ναυτικός πράκτορας κ. Χαράλαμπος Μιχαλακάκης και η κόρη του τιμωμένου δασκάλου κ. Λεοντσίνη, Μαίρη.
Στην κατάμεστη αίθουσα του Λεοντσίνειου Πνευματικού Κέντρου, η συγκίνηση ήταν έκδηλη όταν παρουσιάστηκαν 2 σύντομες βιντεοταινίες από τη ζωή των τιμωμένων προσώπων, τις οποίες ετοίμασε ο υπάλληλος του Δήμου Π. Γιαννιώτης.
Ο Δήμαρχος τόνισε την ανάγκη να τιμηθούν όλες οι σημαντικές προσωπικότητες που ο καθένας από το μετερίζι της ζωής του προσέφεραν στην τοπική μας κοινωνία.
Ο Δάσκαλος Παναγιώτης Λεοντσίνης εμπνεύστηκε και έχτισε το νέο Δημοτικό Σχολείο των Αντικυθήρων το 1961, μέσα σε συνθήκες εξαιρετικά δύσκολες για τους 280 τότε μονίμους κατοίκους του νησιού, ενώ ο Πλοίαρχος Βασίλειος Λεονταράκης υπερέβη τον εαυτό του και τους κανονισμούς για να εξυπηρετήσει με τον καλλίτερο τρόπο τα νησιά μας ως καπετάνιος των πλοίων της γραμμής επί σειρά ετών.
Η ομιλία του κ. Δημάρχου :
Ομιλία Δημάρχου Κυθήρων κ. Ευστρατίου Αθ. Χαρχαλάκη
στην εκδήλωση τιμής για τον Βασίλειο Λεονταράκη και τον Παναγιώτη Λεοντσίνη
«Λεοντσίνειο» Πνευματικό Κέντρο Κεραμωτού Κυθήρων
30 Οκτωβρίου 2016
Σεβασμιώτατε, Κυρίες και Κύριοι,
Μέσα στις ποικίλες αρμοδιότητες των Δήμων, σύμφωνα με το νομικό πλαίσιο που διέπει τη λειτουργία τους, είναι και η διοργάνωση εκδηλώσεων που διατηρούν και προβάλουν την ιστορική μνήμη και τον τοπικό πολιτισμό, αλλά και τιμητικές δράσεις για πρόσωπα που συνέβαλαν καθ΄ οιονδήποτε τρόπο στην κοινωνική, πολιτιστική και οικονομική αναβάθμιση ενός τόπου. Αποτελεί πιστεύω μου ότι ο ρόλος ενός Δήμου και μιας Δημοτικής Αρχής δεν μπορεί και δεν πρέπει να εξαντλείται μόνο στην εκτέλεση δημοτικών έργων, αφού όσα και αν εκτελεστούν, οι ανάγκες δεν θα εκλείψουν ποτέ, κυρίως σε ένα μεγάλο γεωγραφικά Δήμο όπως ο δικός μας, που έχει στη δικαιοδοσία του 2 νησιά και δεκάδες οικισμούς. Η επένδυση, όμως, στον πολιτισμό αποτελεί μια καίρια πράξη που πρέπει να διέπει κάθε προοδευτική αρχή, καθώς εκδηλώσεις όπως η αποψινή συμβάλουν στην διατήρηση της τοπικής μας ιστορίας, μέσα από την τιμή προσώπων που έχουν ο καθένας από το μετερίζι του διαμορφώσει την ιστορία αυτή, και γεννούν για τον τόπο μας μια σημαντική υπεραξία που δεν αποτιμάται σε μετρήσιμα οικονομικά μεγέθη, αλλά καθιστά το νησί μας πλουσιότερο πολιτιστικά και κοινωνικά. Για αυτούς τους λόγους θα συνεχίσουμε την – ας μου επιτραπεί ο οικονομικός όρος – «επένδυση» στον πολιτισμό, τα γράμματα, τις τέχνες, τις εκδηλώσεις και τις λεγόμενες άυλες κοινωνικές δράσεις γιατί τις θεωρούμε το ίδιο – αν όχι περισσότερο – σημαντικές από την εκτέλεση των έργων, που έτσι και αλλιώς ποτέ δεν θα είναι αρκετά καθώς προοδευτικά αυξάνουν οι ανάγκες του κόσμου.
Με την αποψινή εκδήλωση ο Δήμος μας τιμά δύο σημαντικούς συνδημότες μας, που ο καθένας μέσα από το λειτούργημα και την κοινωνική του δράση, τίμησαν με τη σειρά τους όχι μόνο τους κλάδους που υπηρέτησαν επί σειρά ετών, αλλά και το όνομα των Κυθήρων.
Ο Πλοίαρχος του Εμπορικού Ναυτικού Βασίλης Λεονταράκης γεννήθηκε το 1949 στα
Σταθιάνικα Κυθήρων από τον Γεώργιο και την Αγγελική Λεονταράκη. Το έτος 1962
αποφοίτησε από το Δημοτικό Σχολείο Καρβουνάδων.
Κατόπιν φοίτησε στο Γυμνάσιο Κυθήρων απ’ όπου και αποφοίτησε το 1966.
Μετά την αποφοίτησή του το 1968 από την Δημόσια Σχολή Εμπορικού Ναυτικού Κύμης
ξεκίνησε την επαγγελματική του σταδιοδρομία στο Ελληνικό Εμπορικό Ναυτικό.
Το 1971 αποκτά το δίπλωμα Πλοιάρχου Γ΄ τάξεως και κατατάσσεται στο Πολεμικό
Ναυτικό ως Υπαξ/κός προς εκπλήρωση των στρατιωτικών του υποχρεώσεων.
Το 1973 απολύεται από το Πολεμικό Ναυτικό και συνεχίζει την επαγγελματική του
δραστηριότητα στο Εμπορικό Ναυτικό ως Πλοίαρχος Γ΄ και Β΄ τάξης.
Το 1979 παντρεύεται με την Σταματίνα Δημητρίου Κομηνού από τα Καλησπεριάνικα
Κυθήρων και την ίδια χρονιά αποκτά το δίπλωμα Πλοιάρχου Α΄ τάξεως.
Τα έτη 1981-1983 δραστηριοποιείται ως Πλοίαρχος σε πλοία υπερπόντιων πλόων.
Το έτος 1983 ξεκινάει την επαγγελματική του δραστηριότητα στην Ελληνική Ακτοπλοΐα
και ειδικά στην άγονη γραμμή ΠΕΙΡΑΙΑ-ΠΕΛΟΠΟΝΗΣΟΣ-ΚΥΘΗΡΑ–ΑΝΤΙΚΥΘΗΡΑ-ΚΑΣΤΕΛΙ
και στην γραμμή ΔΥΤΙΚΩΝ ΚΥΚΛΑΔΩΝ, ως Ύπαρχος, στο αξέχαστο σε όλους μας Ε/Γ- Ο/Γ
ΙΟΝΙΟΝ, του οποίου αναλαμβάνει την Πλοιαρχία το 1986.
Το έτος 1987 έφερε το 2ο απόκτημα της εταιρίας Σταθάκη – Μανούσου, το Ε/Γ – Ο/Γ
ΜΗΛΟΣ EXPREES, το οποίον μετασκεύασε και παρέδωσε στον αείμνηστο δάσκαλό του
στην τέχνη της ακτοπλοΐας, πλοίαρχο Γεώργιο Σιγάλα γνωστό σε όλους τους Κυθήριους.
Ο ίδιος συνέχισε στο Ε/Γ – Ο/Γ ΙΟΝΙΟΝ μέχρι και το 1990 όπου και μεταπήδησε στην
εταιρία ΜΟΙΡΑ και συγκεκριμένα στα πλοία ΜΑΡΘΑ & ΘΗΣΕΥΣ μέχρι το 1995, στην
γραμμή ΠΕΙΡΑΙΑΣ–ΚΥΘΗΡΑ-ΑΝΤΙΚΥΘΗΡΑ-ΚΡΗΤΗ με προσέγγιση στα λιμάνια ΚΥΠΑΡΙΣΙ –
ΓΕΡΑΚΑΣ – ΜΟΝΕΜΒΑΣΙΑ – ΝΕΑΠΟΛΗ-ΕΛΑΦΟΝΗΣΟΣ –ΑΓΙΑ ΠΕΛΑΓΙΑ – ΓΥΘΕΙΟ –ΚΑΨΑΛΙ-
ΑΝΤΙΚΥΘΗΡΑ–ΚΑΣΤΕΛΙ.
Τα έτη 1995-1998 διορίζεται Ναυτοδάσκαλος στο ΚΕΝΤΡΟΝ ΕΠΙΜΟΡΦΩΣΗΣ ΣΤΕΛΕΧΩΝ
ΕΜΠ. ΝΑΥΤΙΚΟΥ τους χειμερινούς μήνες και τα καλοκαίρια ως Πλοίαρχος της ΕΤΑΙΡΙΑΣ
ΣΤΡΙΝΤΖΗ ΣΤΑ ΠΛΟΙΑ ΙΟΝΙΑΝ SUN IONIAN BRIDGE.
Τα έτη 1998-2013 εργάζεται ως Πλοηγός στο λιμάνι του Πειραιά με αποσπάσεις στην ΙΤΕΑ πλοηγώντας στο διάστημα αυτό 8.000 Εμπορικά Πλοία και ιδιαίτερα το μεγαλύτερο Ε/Γ του κόσμου QUEEN MARY και την περίφημη θαλαμηγό του ΩΝΑΣΗ «ΧΡΙΣΤΙΝΑ». Από το έτος 2013 και μέχρι σήμερα είναι πλέον μόνιμος κάτοικος στα ΣΤΑΘΙΑΝΙΚΑ ΚΥΘΗΡΩΝ ως Συνταξιούχος του ΝΑΤ με την σύζυγό του ΣΤΑΜΑΤΙΝΑ & την υπερεκατονταετή μητέρα του ΑΓΓΕΛΙΚΗ.
Τιμούμε σήμερα και τον Παναγιώτη Λεοντσίνη. O Παναγιώτης Λεοντσίνης γεννήθηκε στο Κεραμωτό Κυθήρων τον Απρίλιο του 1931. Φοίτησε στο Δημοτικό Σχολείο Καρβουνάδων και στο Γυμνάσιο Κυθήρων. Στα χρόνια της Κατοχής και του Εμφυλίου βάδιζε καθημερινά από το Κεραμωτό στη Χώρα (για οκτώ χρόνια) με στόχο να ολοκληρώσει τις γυμνασιακές σπουδές του.
Το 1950 έπειτα από εισαγωγικές εξετάσεις, ξεκίνησε τις σπουδές του στην περίφημη Μαράσλειο Παιδαγωγική Ακαδημία, στην Αθήνα, απ’ όπου αποφοίτησε το 1952. Στη συνέχεια, κατετάγη στο Στρατό και υπηρέτησε για 36 μήνες.
Το 1955 διορίστηκε στο Δημοτικό Σχολείο Αντικυθήρων, ενώ ακολούθησε (δεύτερος) μη αμειβόμενος διορισμός από τη Νομαρχία Αττικής, στη θέση του Γραμματέα της Κοινότητας Αντικυθήρων.
Η παραμονή του στα Αντικύθηρα για έξι χρόνια αποτυπώθηκε στην τοπική ιστορία του νησιού με ανεξίτηλη σφραγίδα, ως υπέρβαση και υπερνίκηση των αντιστάσεων, αφού ο σκοπός του έργου άξιζε τον αγώνα. Όταν ολοκληρώθηκε η ανέγερση του νέου Δημοτικού Σχολείου του νησιού (1961) που κατορθώθηκε χάρη αποκλειστικά στην δική του επιμονή και εργασία, έγινε δεκτή η αίτησή του για μετάθεση στα Μέθανα, όπου υπηρέτησε ως δάσκαλος για τρία χρόνια. Στη συνέχεια μετατέθηκε στο ΣΤ’ δημοτικό σχολείο Πειραιά, μετά σε σχολεία της Καστέλας, του Κερατσινίου και τελικά στο 42ο Δημοτικό Σχολείο Πειραιά, όπου ολοκλήρωσε ευδόκιμα και τη διδασκαλική θητεία του. Ο Παναγιώτης Λεοντσίνης είχε εξωσχολική δραστηριότητα αντίστοιχη του μεγάλου εκπαιδευτικού του έργου. Εκείνη την εποχή, εκτός του σχολικού έργου, η πολιτεία ανέθετε στον εκάστοτε δάσκαλο, μια δεύτερη αποστολή, καθώς δεν υπήρχε άλλο κατάλληλο πρόσωπο για να παρέχει διοικητικές υπηρεσίες στους κατοίκους της
απομονωμένης τότε ελληνικής επαρχίας. Ο Παναγιώτης Λεοντσίνης λοιπόν, ανέλαβε τη σύνταξη επιστολών, πληρεξουσίων εγγράφων, διαιτησιών, Μητρώων και Δημοτολογίων, έγινε μέλος της Κοινοτικής Ανάπτυξης των Αντικυθήρων και όλων των επιτροπών Αλληλοβοήθειας, καθώς και Γραμματέας της Κοινότητας, που ήταν και η πιο σημαντική ιδιότητα όλων.
Διετέλεσε υποχρεωτικά καθήκοντα δημοσίου υπολόγου, ανέλαβε την εποπτεία για την κατασκευή κοινοτικών έργων με την επιστασία του Κοινοτικού Συμβουλίου και βεβαίως απέδωσε άριστο λογαριασμό. Κατά την εξαετή θητεία του στο νησί των Αντικυθήρων, επόπτευσε σημαντικά έργα οδοποιίας, ύδρευσης, άρδευσης και ανάπτυξης που μέχρι σήμερα εξυπηρετούν το φθίνον πληθυσμιακά νησί, ενώ συνέταξε το Δημοτολόγιο των κατοίκων για έτη 1939-1959 και τακτοποίησε την από 20ετία εκκρεμούσα υπόθεση των Μητρώων Αρρένων των ετών 1939-1950, η οποία αφορούσε όλους τους εκτοπισμένους κατοίκους στην Κρήτη από τους Γερμανούς το 1944 με στόχο να τους αποδοθούν οι αναλογούσες αποζημιώσεις ως θυμάτων Κατοχής. Από τη συνταξιοδότησή του το έτος 1990 μέχρι σήμερα:
• Συνεργάζεται και συμμετέχει στην ίδρυση του Εξωραϊστικού Συλλόγου με την επωνυμία Εξωραϊστικός Σύλλογος Παναγία Μυρτιδιώτισσα. Εκλέγεται πρόεδρος του Οικοδομικού Συνεταιρισμού Κυθηρίων.
• Συγκαλεί άτυπη συνέλευση προσωπικοτήτων και παραγόντων Κυθηρίων με μοναδικό θέμα τις προτάσεις και τις γνώμες για την εύρεση του τρόπου εξασφάλισης και διαχείρισης της ακινήτου περιουσίας του Συνεταιρισμού.
• Συνεργάζεται επί μακρόν με την διοίκηση του Τριφυλλείου Ιδρύματος και με ομόφωνη γνώμη αμφότερων των πλευρών γίνεται δεκτή με κοινή συμφωνία και υπογράφεται η παραχώρηση της ακινήτου περιουσίας του Συνεταιρισμού στο Τριφύλλειο Ίδρυμα.
• Με προτροπή και έμμονη ανυποχώρητη θέληση του αξέχαστου και αλησμόνητου ζεύγους Νικήτα και Ελένης Φιλόσοφώφ συνέταξε και υπέβαλε αίτηση για ίδρυση Ενορίας με την επωνυμία «Ιερός Ναός Παναγίας Μυρτιδιώτισσας Αλίμου». Το αίτημα έγινε δεκτό και ιδρύεται η ενορία Παναγίας Μυρτιδιωτίσσης, στον Άλιμο.
• Στην προσπάθεια ανέγερσης του Ναού, ο Συνεταιρισμός παραχώρησε τρία οικόπεδα στην εκκλησία με την εντολή το προϊόν της εκποίησης των αδιάθετων οικοπέδων να διατεθεί για την ανέγερση της εκκλησίας. Όλοι οι ενορίτες, Κυθήριοι και μη, αγκάλιασαν την ιδέα και με χαρά πραγμάτωσαν το όραμα. Τα λαμπρά εγκαίνια του ναού έγιναν τον περασμένο Μάιο προς συγκίνηση και ικανοποίηση όλων.
Αυτούς τους δύο μεγάλους Τσιριγώτες τιμάμε απόψε, επιχειρώντας να διδάξουμε τη νέα γενιά από το δικό τους παράδειγμα κοινωνικής προσφοράς και άμεμπτου επαγγελματικού βίου. Τους ευχαριστούμε για την κοινωνική τους προσφορά στον τόπο μας και ευχόμαστε το παράδειγμά τους να βρει μιμητές, κυρίως στη νέα γενιά, που απεγνωσμένα αναζητά σήμερα ηθικά πρότυπα για να στηρίξει τις ελπίδες και τη ζωή της. Με τέτοια πρότυπα δεν έχουμε ανάγκη από καμία εξωτερική βακτηρία!
Σας ευχαριστώ!
Η ομιλία του κ. Λεονταράκη :
ΟΜΙΛΙΑ ΣΥΝΤΑΞΙΟΥΧΟΥ ΠΛΟΙΑΡΧΟΥ Ε.Ν. κ. ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ ΛΕΟΝΤΑΡΑΚΗ ΣΤΗΝ ΠΡΟΣ ΤΙΜΗΝ ΤΟΥ ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΤΟΥ ΔΗΜΟΥ ΚΥΘΗΡΩΝ
30 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2016
Σήμερα είναι μία πολύ ξεχωριστή μέρα για μένα, όχι μόνο γιατί τιμώμαι από τους συντοπίτες μου αλλά γιατί δίπλα μου τιμάται επίσης ο κ. Παναγιώτης Λεοντσίνης. Ένας πολύ ιδιαίτερος άνθρωπος όπως ακούσατε που πέρα από τα υποχρεωτικά του καθήκοντα ως δάσκαλος πρόσφερε στα Αντικύθηρα αυτό που κανείς άλλος ούτε καν το σκέφτηκε ούτε το τόλμησε. Έχτισε ένα σχολείο! Αλήθεια μεγάλη προσφορά! Σε ευχαριστούμε κ. Παναγιώτη Λεοντσίνη!
Τώρα θα σας πάω αρκετά χρόνια πίσω στην γέφυρα του Ε/Γ-Ο/Γ ΙΟΝΙΟΝ που από λίγο ως πολύ σχεδόν όλοι σας είχατε περάσει. Τότε ένας τακτικός επιβάτης της γραμμής των Αντικυθήρων με τον οποίο μοιραζόμασταν τις χαρές αλλά και τις δυσκολίες της δουλειάς μας, μου υποσχέθηκε πως «Κάποια μέρα θα κάνω κάτι για σένα για όσα προσφέρεις!». Αυτός λοιπόν ο άνθρωπος είναι ο τότε γραμματεύς των Αντικυθήρων και σημερινός Αντιδήμαρχος Κυθήρων και Αντικυθήρων κ.Μαθιός Αγγελιουδάκης. Και σήμερα με την σύμφωνη γνώμη του Δημάρχου κ. Στράτου Χαρχαλάκη, του έτερου αντιδημάρχου κ. Γιώργου Κομηνού και ολόκληρου του Δημοτικού Συμβουλίου πραγματοποιεί αυτήν του την υπόσχεση. Σας ευχαριστώ όλους και εσένα ιδιαίτερα φίλε Μαθιέ!
Είναι πολύ μεγάλη η συγκίνηση που μοιράζομαι μαζί σας το «ταξίδι της ζωής μου» στο χθες. Μιας ζωής πραγματικής , μιας ζωής ποτισμένης μέχρι το μεδούλι από την ευλογημένη θάλασσα. Μια αναδρομή στο χθες, μια μεγάλη πορεία σε μια εποχή που ελάχιστα μοιάζει με την σημερινή.
Εγώ θέλω να σας μιλήσω για ορισμένους ανθρώπους και να τους ευχαριστήσω όλους ανεξαιρέτως που ήταν δίπλα μου από το ξεκίνημα της Ναυτικής μου καριέρας και άλλους που ήρθαν στη ζωή μου στην πορεία της. Θα προσπαθήσω να σας μεταφέρω και στα χρόνια εκείνα μέσα από κάποια περιστατικά που για μένα ήταν μαθήματα ζωής αλλά και ωραίες αναμνήσεις.
Πρώτος ήταν ο συμμαθητής μου από τα θρανία των Κυθήρων και έπειτα της σχολής Εμποροπλοιάρχων Κύμης, ο αείμνηστος καπ.Παναγιώτης Τριφύλλης που δυστυχώς έφυγε από την ζωή σε ηλικία μόλις 54 χρονών χωρίς να προλάβει να ολοκληρώσει το ταξίδι μας …
Έπειτα τον κ. Γιώργο Κασιμάτη (Καλούλα) που άνοιξε και στους δυο μας τον πρώτο δρόμο συστήνοντάς μας τότε σε μια από τις καλλίτερες ναυτιλιακές εταιρίες της εποχής.
Στα υπερατλαντικά μου ταξίδια με δεξαμενόπλοια και φορτηγά πλοία βρέθηκα πολλές φορές με συμπατριώτες μας ναυτικούς – είχε τότε μερικούς!- και θα ήταν παράλειψη να μην τους αναφέρω. Γιώργος Καρύδης μηχανικός, Ανδρέας Καλλίγερος (Μαρίνης) μηχανικός, Θεόδωρος Κορωναίος (Ψωμάς) ασυρματιστής, Παναγιώτης Κομηνός (Σπάνιας) πλοίαρχος.
Εκείνα τα χρόνια έκαμα ταξίδι μέχρι και 28 μήνες συνεχόμενους χωρίς να ξεμπαρκάρω. Σκεφθείτε ότι είχα ξεχάσει να περπατώ στη στεριά.
Μια πολύ άσχημη εμπειρία της περιόδου αυτής σαν υποπλοίαρχος στο Δ/Ξ HILDA, 32000 τόνων ήταν το ταξίδι από Ινδονησία προς Σαν Φρανσίσκο το 1974 που ενώ βρισκόμασταν στο μέσον του Ειρηνικού Ωκεανού πάθαμε ζημιά στην κύρια μηχανή και στη συνέχεια και στις ηλεκτρομηχανές με αποτέλεσμα να μείνουμε ακυβέρνητοι και να χρειαστεί να μας ρυμουλκήσουν για 47 μερόνυχτα σχεδόν χωρίς φαγητό, νερό και φως.
Το 1974 δοκιμάστηκα πάλι στο Φ/Γ πλοίο ΚΟΡΑΗΣ, 15000 τόνων , αυτή τη φορά από φωτιά που κατάστρεψε πάνω από το 1/3 του πλοίου.
Και στις δύο αυτές περιπτώσεις ευτυχώς το τέλος ήταν αίσιο με την βοήθεια της Παναγίας μας της Μυρτιδιώτισσας και του Αγίου Νικολάου, πολύτιμο δε σχολείο για τη ζωή μου και τη ναυτοσύνη μου.
Το 1982 έχοντας στο μυαλό μου να αφήσω τους ωκεανούς και να έρθω κοντά στην οικογένειά μου, την αφορμή μου έδωσε ο καπετάν Κώστας Λαζαρέτης τον οποίον χρειάστηκε να αντικαταστήσω για ένα μικρό χρονικό διάστημα στο Ε/Γ Ο/Γ ΙΟΝΙΟΝ. Τον καπετάν Κώστα τον ευχαριστώ που υπήρξε πολύτιμος συνεργάτης με την εμπειρία του στην θάλασσα και τέλειος οικογενειακός μας φίλος μέχρι και σήμερα.
Ιδιαίτερα θυμάμαι Κώστα, που όταν είχε δυνατό οστριογάρμπη τις νύχτες από Γύθειο-Καψάλι σου έλεγε ο αείμνηστος καπετάν Γιώργης
Παναγιώτης Τριφύλλης που δυστυχώς έφυγε από την ζωή σε ηλικία μόλις 54 χρονών χωρίς να προλάβει να ολοκληρώσει το ταξίδι μας …
Έπειτα τον κ. Γιώργο Κασιμάτη (Καλούλα) που άνοιξε και στους δυο μας τον πρώτο δρόμο συστήνοντάς μας τότε σε μια από τις καλλίτερες ναυτιλιακές εταιρίες της εποχής.
Στα υπερατλαντικά μου ταξίδια με δεξαμενόπλοια και φορτηγά πλοία βρέθηκα πολλές φορές με συμπατριώτες μας ναυτικούς – είχε τότε μερικούς!- και θα ήταν παράλειψη να μην τους αναφέρω. Γιώργος Καρύδης μηχανικός, Ανδρέας Καλλίγερος (Μαρίνης) μηχανικός, Θεόδωρος Κορωναίος (Ψωμάς) ασυρματιστής, Παναγιώτης Κομηνός (Σπάνιας) πλοίαρχος.
Εκείνα τα χρόνια έκαμα ταξίδι μέχρι και 28 μήνες συνεχόμενους χωρίς να ξεμπαρκάρω. Σκεφθείτε ότι είχα ξεχάσει να περπατώ στη στεριά.
Μια πολύ άσχημη εμπειρία της περιόδου αυτής σαν υποπλοίαρχος στο Δ/Ξ HILDA, 32000 τόνων ήταν το ταξίδι από Ινδονησία προς Σαν Φρανσίσκο το 1974 που ενώ βρισκόμασταν στο μέσον του Ειρηνικού Ωκεανού πάθαμε ζημιά στην κύρια μηχανή και στη συνέχεια και στις ηλεκτρομηχανές με αποτέλεσμα να μείνουμε ακυβέρνητοι και να χρειαστεί να μας ρυμουλκήσουν για 47 μερόνυχτα σχεδόν χωρίς φαγητό, νερό και φως.
Το 1974 δοκιμάστηκα πάλι στο Φ/Γ πλοίο ΚΟΡΑΗΣ, 15000 τόνων , αυτή τη φορά από φωτιά που κατάστρεψε πάνω από το 1/3 του πλοίου.
Και στις δύο αυτές περιπτώσεις ευτυχώς το τέλος ήταν αίσιο με την βοήθεια της Παναγίας μας της Μυρτιδιώτισσας και του Αγίου Νικολάου, πολύτιμο δε σχολείο για τη ζωή μου και τη ναυτοσύνη μου.
Το 1982 έχοντας στο μυαλό μου να αφήσω τους ωκεανούς και να έρθω κοντά στην οικογένειά μου, την αφορμή μου έδωσε ο καπετάν Κώστας Λαζαρέτης τον οποίον χρειάστηκε να αντικαταστήσω για ένα μικρό χρονικό διάστημα στο Ε/Γ Ο/Γ ΙΟΝΙΟΝ. Τον καπετάν Κώστα τον ευχαριστώ που υπήρξε πολύτιμος συνεργάτης με την εμπειρία του στην θάλασσα και τέλειος οικογενειακός μας φίλος μέχρι και σήμερα.
Ιδιαίτερα θυμάμαι Κώστα, που όταν είχε δυνατό οστριογάρμπη τις νύχτες από Γύθειο-Καψάλι σου έλεγε ο αείμνηστος καπετάν Γιώργης
Παναγιώτης Τριφύλλης που δυστυχώς έφυγε από την ζωή σε ηλικία μόλις 54 χρονών χωρίς να προλάβει να ολοκληρώσει το ταξίδι μας …
Έπειτα τον κ. Γιώργο Κασιμάτη (Καλούλα) που άνοιξε και στους δυο μας τον πρώτο δρόμο συστήνοντάς μας τότε σε μια από τις καλλίτερες ναυτιλιακές εταιρίες της εποχής.
Στα υπερατλαντικά μου ταξίδια με δεξαμενόπλοια και φορτηγά πλοία βρέθηκα πολλές φορές με συμπατριώτες μας ναυτικούς – είχε τότε μερικούς!- και θα ήταν παράλειψη να μην τους αναφέρω. Γιώργος Καρύδης μηχανικός, Ανδρέας Καλλίγερος (Μαρίνης) μηχανικός, Θεόδωρος Κορωναίος (Ψωμάς) ασυρματιστής, Παναγιώτης Κομηνός (Σπάνιας) πλοίαρχος.
Εκείνα τα χρόνια έκαμα ταξίδι μέχρι και 28 μήνες συνεχόμενους χωρίς να ξεμπαρκάρω. Σκεφθείτε ότι είχα ξεχάσει να περπατώ στη στεριά.
Μια πολύ άσχημη εμπειρία της περιόδου αυτής σαν υποπλοίαρχος στο Δ/Ξ HILDA, 32000 τόνων ήταν το ταξίδι από Ινδονησία προς Σαν Φρανσίσκο το 1974 που ενώ βρισκόμασταν στο μέσον του Ειρηνικού Ωκεανού πάθαμε ζημιά στην κύρια μηχανή και στη συνέχεια και στις ηλεκτρομηχανές με αποτέλεσμα να μείνουμε ακυβέρνητοι και να χρειαστεί να μας ρυμουλκήσουν για 47 μερόνυχτα σχεδόν χωρίς φαγητό, νερό και φως.
Το 1974 δοκιμάστηκα πάλι στο Φ/Γ πλοίο ΚΟΡΑΗΣ, 15000 τόνων , αυτή τη φορά από φωτιά που κατάστρεψε πάνω από το 1/3 του πλοίου.
Και στις δύο αυτές περιπτώσεις ευτυχώς το τέλος ήταν αίσιο με την βοήθεια της Παναγίας μας της Μυρτιδιώτισσας και του Αγίου Νικολάου, πολύτιμο δε σχολείο για τη ζωή μου και τη ναυτοσύνη μου.
Το 1982 έχοντας στο μυαλό μου να αφήσω τους ωκεανούς και να έρθω κοντά στην οικογένειά μου, την αφορμή μου έδωσε ο καπετάν Κώστας Λαζαρέτης τον οποίον χρειάστηκε να αντικαταστήσω για ένα μικρό χρονικό διάστημα στο Ε/Γ Ο/Γ ΙΟΝΙΟΝ. Τον καπετάν Κώστα τον ευχαριστώ που υπήρξε πολύτιμος συνεργάτης με την εμπειρία του στην θάλασσα και τέλειος οικογενειακός μας φίλος μέχρι και σήμερα.
Ιδιαίτερα θυμάμαι Κώστα, που όταν είχε δυνατό οστριογάρμπη τις νύχτες από Γύθειο-Καψάλι σου έλεγε ο αείμνηστος καπετάν Γιώργης
«Κώστα, θέλω να κοιμηθώ δυο ώρες» -αυτός ήταΝ ο ύπνος μας- κι εσύ, με την τέλεια ναυτική σου τέχνη, ταξίδευες το ΙΟΝΙΟΝ τόσο τεχνικά που κανείς δεν έπαιρνε είδηση πως φτάσαμε στο Καψάλι. Την τακτική αυτή, αν θυμάσαι, την εφάρμοζα κι εγώ όταν παρέλαβα την πλοιαρχία του ΙΟΝΙΟΝ.
Για την παραμονή μου στην ακτοπλοΐα και συγκεκριμένα στο Ε/Γ Ο/Γ ΙΟΝΙΟΝ, στο οποίο παρέμεινα περίπου 8 χρόνια , συνέβαλαν η απόλυτη συμφωνία του τότε πλοιάρχου αείμνηστου Γεωργίου Σιγάλα αλλά και οι καλύτερες συστάσεις του φίλου, πολύ αγαπητού πράκτορα και στενού συνεργάτη της εταιρίας ΣΤΑΘΑΚΗ-ΜΑΝΟΥΣΟΥ κ. Λάμπη Μιχαλακάκη. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τις συνεννοήσεις που κάναμε μαζί του και τις αποφάσεις που παίρναμε όσον αφορά το λιμάνι που θα προσεγγίζαμε , Αγία Πελαγία ή Καψάλι , όταν ο καιρός ήταν άσχημος. Αποφάσεις που θα έπρεπε να είναι κατ’ αρχήν έγκαιρες και ακριβείς, πάντα με γνώμονα την ασφάλεια, την αποφυγή της ταλαιπωρίας των επιβατών και επιπλέον εξόδων για την εταιρεία, χωρίς κινητά τηλέφωνα τότε!!!!! Χωρίς καμία ευκολία!!!!! Έτυχε να γίνουν και λάθη στις εκτιμήσεις μας και τις αποφάσεις μας, ευτυχώς όμως χωρίς ποτέ δυσάρεστη κατάληξη. Με τον αγαπητό Λάμπη η συνεργασία μου ήταν πάντοτε άψογη και οι συμβουλές του ακόμα και σήμερα πολύτιμες. Τον ευχαριστώ και τον σέβομαι πάντα!!!!
Άλλος ένας συνεργάτης τον οποίο θέλω να μνημονεύσω καθώς δεν είναι πια στη ζωή ήταν ο αγαπητός σε όλους μας Γεώργιος Μεγαλοκονόμος «Ντόντος», πράκτορας του ΙΟΝΙΟΝ στο Καψάλι. Και μια ιστορία για τον Ντόντο… θα σας αρέσει…
Συνήθιζα στην αναχώρηση με φρέσκο Βοριά από το Καψάλι να φεύγω με ανάποδα, κίνηση που σύμφωνα με τον Διεθνή Κανονισμό Αποφυγής Σύγκρουσης συνοδεύεται από τρεις βραχείς συριγμούς. Ο αείμνηστος Ντόντος στεκόταν στην γωνία του μόλου και ανταπέδιδε τον χαιρετισμό βγάζοντας και κουνόντας τον μπερέ του. Οι λιγοστοί απομείναντες στον μόλο τον πείραζαν λέγοντάς του: «Άντε πάλι χαιρετούρα ο καπετάνιος!» και εκείνος απαντούσε: «Η τρίτη μωρέ είναι του πράκτορα!», εννοούσε το τρίτο σφύριγμα από τα τρία. Όταν όμως έφερα την σωρό του στα Κύθηρα, σαν ύστατο φόρο τιμής σκέφτηκα όταν έβγαινε από το πλοίο η σωρός να σφυρίξω πάλι τρεις αποχαιρετώντας τον για τελευταία φορά. Όμως η τρίτη δεν σφύριξε (κάτι συνέβη με την σφυρίχτρα) ήταν άραγε τυχαίο ή επειδή ο Ντόντος δεν υπήρχε πια…
Και για τον μεγάλο δάσκαλό μου τον πλοίαρχο Γιώργο Σιγάλα τι να σας πω;;;;;; Τι να πρωτοθυμηθώ;;;; Την αγάπη του σε μένα και την οικογένειά μου;;;; Την αγάπη του στα Κύθηρα;;; Τις συμβουλές του;;;;;; Είχα την τιμή να μαθητεύσω δίπλα του!!!!! Δίπλα στον μεγάλο δάσκαλο, δίπλα στον βράχο της ακτοπλοΐας!!!!
Εδώ θα αναφερθώ στην εποχή εκείνη που όταν μου παρέδιδε ο αείμνηστος, μου έδωσε και τις ανάλογες ευχές και πολλές, μα πάρα πολλές συμβουλές. Μου είχε πει συγκεκριμένα «Εσύ που είσαι νέος να προσέχεις! Γιατί εγώ παρ’ όλες τις εμπειρίες μου , αν καμιά φορά σκόνταφτα και ήταν φυσικό, είχα δίπλα μου δύο βράχους! Έναν που τον έλεγαν Κώστα και έναν που τον έλεγαν Βασίλη. Εσύ παιδί μου που θα στηριχτείς; Γι’ αυτό πρόσεχε!!» Και κάθε φορά που γυρίζαμε στον Πειραιά ήθελε να έρθει να μάθει πως πήγαμε και πολλές φορές τις άγριες νύχτες μας σκεφτόταν και μας έπερνε τηλέφωνο να μας συμβουλέψει. Πότε;;;; Τότε που κινητά δεν υπήρχαν και ήταν πολύ δύσκολες οι επικοινωνίες. Μας είχε όμως στον νου του από τις Κυκλάδες σαν καλός ΠΑΤΕΡΑΣ! Για 3,5 χρόνια δουλέψαμε μαζί και με τον καπετάν Κώστα μια πραγματικά δύσκολη γραμμή!
Να σας θυμίσω τι κάναμε με το ΙΟΝΙΟΝ…
2 φορές την εβδομάδα την άγονη των Κυθήρων: ΠΕΙΡΑΙΑ-ΚΥΠΑΡΙΣΣΙ-ΓΕΡΑΚΑ-ΜΟΝΕΜΒΑΣΙΑ-ΝΕΑΠΟΛΗ-ΕΛΑΦΟΝΗΣΟ-ΑΓΙΑ ΠΕΛΑΓΙΑ-
ΓΥΘΕΙΟΝ-ΚΑΨΑΛΙ-ΑΝΤΙΚΥΘΗΡΑ-ΚΑΣΤΕΛΙ και επιστροφή.
1 φορά την εβδομάδα την άγονη Μικρών Κυκλάδων : ΠΕΙΡΑΙΑ- ΣΥΡΟ-ΠΑΡΟ-ΝΑΞΟ-ΗΡΑΚΛΕΙΑ-ΣΧΟΙΝΟΥΣΑ-ΚΟΥΦΟΝΗΣΙΑ-ΑΜΟΡΓΟ (Κατάπολα και Αιγιάλη)-ΔΟΝΟΥΣΑ-ΑΣΤΥΠΑΛΑΙΑ και επιστροφή.
Και 1 φορά την εβδομάδα Δυτικές Κυκλάδες : ΠΕΙΡΑΙΑ-ΚΥΘΝΟ-ΣΕΡΙΦΟ-ΣΙΦΝΟ-ΚΙΜΩΛΟ-ΜΗΛΟ-ΣΙΚΙΝΟ-ΦΟΛΕΓΑΝΔΡΟ και επιστροφή.
Ήτοι από 50 έως 70 λιμάνια εβδομαδιαίως !!!!!!! Καλά δεν περνάγαμε;;;;; Μην μου πείτε!!!!!!!!!
Σίγουρα σε αυτό θα συμφωνήσουν και οι συνάδελφοι Κυθήριοι ναυτικοί. Ο πλοίαρχος Ανδρέας Κασιμάτης (Μουρίζος), ο ασυρματιστής Φραγκίσκος Βενέρης και ο μηχανικός Παναγιώτης Παναγιώτου (Καμίτσης) και ο υποπλοίαρχος Μανώλης Λουράντος που
συνταξιδεύαμε τότε.
Σε αυτά τα λιμάνια και τις θάλασσες ζήσαμε πολλές καταστάσεις, πότε ευχάριστες, πότε δυσάρεστες, τόσο με τους ναυτιλιακούς πράκτορες, όσο με τους λιμενικούς, όσο με τους καβοδέτες ακόμα και τους αυτοκινητιστές που ήταν οι τακτικοί μας επιβάτες.
Για τους λιμενικούς θα πω ότι ήταν πάντα συμπαραστάτες μας και συμμετείχαν στους αγώνες μας όλοι τους και ιδιαίτερα οι Κυθήριοι λιμενικοί. Δεν έλειπαν βέβαια και ορισμένες προστριβές που δημιουργούνταν εξαιτίας των δυσκολιών που είχαν τα λιμάνια μας. Καταφέρναμε ευτυχώς να τις ξεπερνάμε. Από το Λιμενικό Σώμα και τα χρόνια της θητείας μου στην ακτοπλοϊκή γραμμή των Κυθήρων άλλωστε προέρχεται και ο αδελφικός μου πλέον φίλος Γιώργος Καναβός. Τον γνώρισα ως Λιμενάρχη Καλαμάτας και έκτοτε αυτός και η οικογένειά του μας τιμούν με την φιλία τους και την αγάπη τους, εμένα, την σύζυγό του, τα παιδιά μου και τα εγγόνια μου.
Όσο για τους αυτοκινητιστές έχω ωραίες αναμνήσεις αλλά και χτυποκάρδια. Λόγω της στενής μου γνωριμίας μαζί τους ήθελα να τους εξυπηρετώ όσο περισσότερο γινόταν. Άλλοτε περιμένοντάς τους πολλές φορές και άλλοτε κάνοντας υπεράνθρωπες προσπάθειες να επιβιβάσουμε τα αυτοκίνητά τους λόγω της ακαταλληλότητας των λιμανιών για τέτοιες φορτο-εκφορτώσεις. Εσύ Λιακοδημήτρη θυμάσαι!!!!!!
Δεν θα ξεχάσω ποτέ τις τρεις μόνιμες φιγούρες σε όλες τις προσεγγίσεις του Καψαλιού, των αδερφών Μίμη και Αντώνη Πετρόχειλου, συνοδευόμενων πάντοτε από την μητέρα τους Πιπίτσα. Τις άγριες νύχτες του χειμώνα περίμεναν να δέσουν τους κάβους και να πάρουν το μικρό αλλά τίμιο μεροκάματο.
Στα Αντικύθηρα τους αδελφούς Γαλιάτση (πράκτορα, βαρκάρη και καβοδέτη) που εξυπηρετούσαν με τον καλύτερο τρόπο τα πλοία καθώς και τον αείμνηστο Στράτο Κατσανεβάκη, πρόεδρο της κοινότητας για πολλά χρόνια, του οποίου ένα ευχαριστήριο έγγραφο φυλάσσω στα αρχεία μου μέχρι σήμερα.
Στα αρχεία μου φυλάω και κάτι ακόμα από τα Αντικύθηρα. Στα τελευταία μου ταξίδια το 1995, ημέρες Χριστουγέννων, έτσι ήρεμα και απλά πήρα ένα πολύ ταπεινό δώρο αλλά ταυτόχρονα και το μεγαλύτερο που έλαβε ποτέ πλοίαρχος ακτοπλόος! Έτσι το χαρακτήρισα εγώ… Τα δύο τελευταία και μοναδικά παιδιά του Δημοτικού Σχολείου Αντικυθήρων, Γιώργος και Ελένη Χαρχαλάκη μαζί με τον δάσκαλό τους , τον αγαπητό σε όλους μας Μανώλη Καλλίγερο (ανηψιό του συν-τιμώμενού μου απόψε κ. Παναγιώτη) με περίμεναν στην προβλήτα και μου πρόσφεραν μια απλή νάιλον τσάντα του σούπερ μάρκετ γεμάτη μανουσάκια από τους λιγοστούς αγρούς των Αντικυθήρων! Μαζί με τα λουλούδια κρατούσαν και μια κάρτα ζωγραφισμένη από τα ίδια με την γέννηση του Χριστού μας και τον Άγιο Βασίλη . Στην κάρτα έγραφαν τις ευχές τους για την γιορτή μου και ένα μεγάλο ευχαριστώ που πηγαίνω και τους εφοδιάζω με τα απαραίτητα στη ζωή, όταν άλλα παιδιά απολαμβάνουν τα τόσα και τόσα «καλά» των πόλεων. Πώς λοιπόν να μην συγκινούμαι απόψε;;;;;
Γι’ αυτό άλλη μια φορά , χαλάλι οι κόποι μας και τα χτυποκάρδια μας στα ακριτικά Αντικύθηρα.
Τα περισσότερα χτυποκάρδια όμως μας τα έδωσε το λιμάνι της Αγίας Πελαγίας. Ήταν μια σπιάντζα που λέμε οι ναυτικοί, δηλαδή μια προβλήτα εκτεθειμένη σε όλους τους καιρούς και ειδικά φάτσα κάρτα στον Κάβο Μαλιά. Εκεί παλεύαμε με τα άγρια κύματα που έβγαιναν ζωντανά στον μώλο να από-επιβιβάσουμε επιβάτες και αυτοκίνητα με αγώνα δικό μας, των πρακτόρων και των καβοδετών (Αλέκου Ζαντιώτη, Σπύρου Ρεψού, μπάρμπα-Γιώργη Μένεγα και άλλων). Ανάμεσα σε τόσους άντρες ήταν και μια κοπέλα. Η Λία Μεγαλοκονόμου πρακτόρευσε σε δύσκολα χρόνια, κοντά μας έμαθε τόσα πολλά και έγινε άξια συνεργάτης.
Ενθυμούμαι σε μια προσέγγιση, παραμονές εκλογών, καταφέραμε με την βοήθεια της Παναγίας της Μυρτιδιώτισσας και του Αγίου Νικολάου να αποβιβάσουμε από το πλοίο ΘΗΣΕΥΣ 90 αυτοκίνητα και 400 επιβάτες μέσα στην άγρια νύχτα με Βοριά 8 ΜΠΟΦΟΡ . Όλους βρεγμένους αλλά υγιείς και ακέραιους. Η γυναίκα μου που έβλεπε ζωντανή την διαδικασία σαν μια ταινία, περιμένοντας ίσως την θανατική μου καταδίκη εάν συνέβαινε το οτιδήποτε, έφυγε αμέσως μετά και πήγε στην Παναγία μας κάνοντας τάξιμο που πήγαν όλα καλά!
Δυσκολίες δεν είχαν μόνο οι καιροί, αλλά και τα «φορτία». Σε πολλά από τα ταξίδια μεταφέραμε νεκρούς συγγενείς, φίλους και γνωστούς, απλά πήρα ένα πολύ ταπεινό δώρο αλλά ταυτόχρονα και το μεγαλύτερο που έλαβε ποτέ πλοίαρχος ακτοπλόος! Έτσι το χαρακτήρισα εγώ… Τα δύο τελευταία και μοναδικά παιδιά του Δημοτικού Σχολείου Αντικυθήρων, Γιώργος και Ελένη Χαρχαλάκη μαζί με τον δάσκαλό τους , τον αγαπητό σε όλους μας Μανώλη Καλλίγερο (ανηψιό του συν-τιμώμενού μου απόψε κ. Παναγιώτη) με περίμεναν στην προβλήτα και μου πρόσφεραν μια απλή νάιλον τσάντα του σούπερ μάρκετ γεμάτη μανουσάκια από τους λιγοστούς αγρούς των Αντικυθήρων! Μαζί με τα λουλούδια κρατούσαν και μια κάρτα ζωγραφισμένη από τα ίδια με την γέννηση του Χριστού μας και τον Άγιο Βασίλη . Στην κάρτα έγραφαν τις ευχές τους για την γιορτή μου και ένα μεγάλο ευχαριστώ που πηγαίνω και τους εφοδιάζω με τα απαραίτητα στη ζωή, όταν άλλα παιδιά απολαμβάνουν τα τόσα και τόσα «καλά» των πόλεων. Πώς λοιπόν να μην συγκινούμαι απόψε;;;;;
Γι’ αυτό άλλη μια φορά , χαλάλι οι κόποι μας και τα χτυποκάρδια μας στα ακριτικά Αντικύθηρα.
Τα περισσότερα χτυποκάρδια όμως μας τα έδωσε το λιμάνι της Αγίας Πελαγίας. Ήταν μια σπιάντζα που λέμε οι ναυτικοί, δηλαδή μια προβλήτα εκτεθειμένη σε όλους τους καιρούς και ειδικά φάτσα κάρτα στον Κάβο Μαλιά. Εκεί παλεύαμε με τα άγρια κύματα που έβγαιναν ζωντανά στον μώλο να από-επιβιβάσουμε επιβάτες και αυτοκίνητα με αγώνα δικό μας, των πρακτόρων και των καβοδετών (Αλέκου Ζαντιώτη, Σπύρου Ρεψού, μπάρμπα-Γιώργη Μένεγα και άλλων). Ανάμεσα σε τόσους άντρες ήταν και μια κοπέλα. Η Λία Μεγαλοκονόμου πρακτόρευσε σε δύσκολα χρόνια, κοντά μας έμαθε τόσα πολλά και έγινε άξια συνεργάτης.
Ενθυμούμαι σε μια προσέγγιση, παραμονές εκλογών, καταφέραμε με την βοήθεια της Παναγίας της Μυρτιδιώτισσας και του Αγίου Νικολάου να αποβιβάσουμε από το πλοίο ΘΗΣΕΥΣ 90 αυτοκίνητα και 400 επιβάτες μέσα στην άγρια νύχτα με Βοριά 8 ΜΠΟΦΟΡ . Όλους βρεγμένους αλλά υγιείς και ακέραιους. Η γυναίκα μου που έβλεπε ζωντανή την διαδικασία σαν μια ταινία, περιμένοντας ίσως την θανατική μου καταδίκη εάν συνέβαινε το οτιδήποτε, έφυγε αμέσως μετά και πήγε στην Παναγία μας κάνοντας τάξιμο που πήγαν όλα καλά!
Δυσκολίες δεν είχαν μόνο οι καιροί, αλλά και τα «φορτία». Σε πολλά από τα ταξίδια μεταφέραμε νεκρούς συγγενείς, φίλους και γνωστούς, γέρους αλλά και νέους. Χαρακτηριστική η μεταφορά νεκρού συνοδευόμενου από τον πατέρα του, ο οποίος αρνήθηκε να εγκαταλείψει τη σωρό σε όλη τη διάρκεια του ταξιδιού, δηλώνοντάς μου την απόφασή του οριστική και αμετάκλητη. Να σας πω στο σημείο αυτό ότι οι σωροί των νεκρών τότε τοποθετούντο στα γκαράζ των πλοίων όπου απαγορευόταν να βρίσκονται επιβάτες κατά την διάρκεια του πλου. Εγώ τότε, σεβόμενος το βαρύ πένθος και τον καημό του πατέρα αυτού, αποδέχτηκα την απόφαση του και απλά φρόντισα να βρίσκεται συνέχεια κάποιος από το πλήρωμα μαζί του έστω για παρέα, αν και ήταν ενάντια στους κανονισμούς.
Η ζωή όμως έχει και χαρές! Για έναν ακτοπλόο πλοίαρχο έχει και κάποιες επιπλέον. Όλα τα παιδιά που γεννιούνταν στην Αθήνα περνούσαν από εμάς πριν φτάσουν στα σπίτια τους …τα βλέπαμε να μεγαλώνουν! Ζούσαμε από ‘’κοντά’’ όλη τους την πορεία. Σε ένα ταξίδι από Νεάπολη προς Πειραιά κάναμε μέχρι και τοκετό, ο οποίος είχε τέλεια έκβαση και μετέπειτα βαφτίσαμε και το παιδί!
Μια άλλη εμπειρία μου ήταν η παραλαβή από την Αγγλία των δύο επιβατηγών, ΜΗΛΟΣ EXPRESS και ΘΗΣΕΥΣ, τα οποία και μετασκεύασα και τα οποία ταξίδεψαν και στην γραμμή μας. Το μεν ΜΗΛΟΣ EXPRESS περιστασιακά με πλοίαρχο τον καπετάν-Γιώργη Σιγάλα, το δε ΘΗΣΕΥΣ για3,5 χρόνια με πλοίαρχο εμένα και άλλους δύο συναδέλφους τον τελευταίο καιρό. Άξια πλοία, ικανότατα αλλά όχι για τα τότε λιμάνια. Πολλές φορές χρησιμοποιούσαμε και την Πλατεία Άμμο.
Άφησα τελευταία να σας διηγηθώ, πολύ περιληπτικά, χωρίς να μπορώ να εκφράσω τα συναισθήματά μου, την ιστορία του ναυαγίου του πολυαγαπημένου σε όλα τα Κύθηρα πλοίου ΙΟΝΙΟΝ, εκείνη την όμορφη αλλά δύσκολη εποχή!
Σας λέω ότι δεν μπορώ να εκφράσω τα συναισθήματά μου γιατί για τον ναυτικό το πλοίο δεν είναι ένα άψυχο σκαρί όπως είναι για τον υπόλοιπο κόσμο. Είναι ένα αντικείμενο με πολύ μεγάλη ψυχή! Εμείς μιλάμε με τα βαπόρια!
Όταν πληροφορήθηκα το ναυάγιο του ΙΟΝΙΟΝ , όντας πλοίαρχος στο ΜΑΡΘΑ, μου ζητήθηκε από τους πλοιοκτήτες του ΜΑΝΟΥΣΟ-ΣΤΑΘΑΚΗ να πάω στην Κρήτη να παραλάβω τα οχήματα από το σκαρωμένο πάνω στα βράχια, «τελειωμένο» ΙΟΝΙΟΝ , συνεννοήθηκα με τους πλοιοκτήτες του ΜΑΡΘΑ και άρχισε η διαδικασία. Το Υ.Ε.Ν. έστειλε σήμα που ενέκρινε, με ευθύνη των δύο πλοιάρχων, να πραγματοποιηθεί αυτή η επιχείρηση. Ήρθε η ώρα που αντίκρυσα το αγαπημένο μου ΙΟΝΙΟΝ πεθαμένο πια και το χρησιμοποίησα για προβλήτα. Ενώσαμε τους καταπέλτες των δύο πλοίων και πήραμε όλα τα οχήματα χωρίς κανένα απολύτως πρόβλημα. Αντίστοιχη επιχείρηση δεν είχε πραγματοποιηθεί στα μέχρι τότε ναυτικά χρονικά! Να λοιπόν γιατί τα συναισθήματά μου δεν περιγράφονται…έφυγα και άφηνα πίσω μου ένα άψυχο κουφάρι να το χτυπάει το κύμα πάνω στα βράχια μέχρι που 40 μέρες μετά το βούλιαξε τελείως και δεν ξανακούστηκε η γλυκύτατη σφυρίχτρα του! Μια σφυρίχτρα που συγκίνησε και συντάραξε γενιές και γενιές! Πόσοι ερωτευμένοι δεν λαχταρούσαν να την ακούσουν περιμένοντας τον καλό τους ή την καλή τους;;;; Πόσοι περιμένοντας να υποδεχτούν αγαπημένα πρόσωπα, ξενιτεμένα παιδιά και αδέλφια;;; Άραγε πόσοι;;;;
Αυτή τη σφυρίχτρα άκουγαν και στα αγαπημένα μου Αντικύθηρα τα γεροντάκια και έπαιρναν σιγά σιγά τον δρόμο προς το μουράγιο για να πάρουν τα γράμματά τους, τα εφόδιά τους , τις εφημερίδες τους, τα φάρμακά τους… Όχι όμως και το ψωμί !!!! Αυτό τους το ζύμωνε η κυρά-Μαρία με τα χεράκια της!!!!!!
Αλλάζοντας πορεία, στη συνέχεια της επαγγελματικής μου καριέρας, πέρασα για λίγα χρόνια από την εκπαίδευση των εμποροπλοιάρχων. Δίδαξα ως καθηγητής στο Κέντρο Επιμόρφωσης Στελεχών Εμπορικού Ναυτικού για 4 χρόνια. Ιδιαίτερα σημαντική εμπειρία και ευχάριστη περίοδος.
Τελευταίο λιμάνι πριν την συνταξιοδότηση ο Πειραιάς και η Πλοηγική Υπηρεσία. Ένα από τα ανώτερα σκαλοπάτια για έναν πλοίαρχο. Με την βοήθεια του Θεού τα τελευταία 15 χρόνια πλοήγησα 8000 πλοία μεταξύ των οποίων το QUEEN MARY 2 το 2004, που ήταν τότε το μεγαλύτερο επιβατηγό στον κόσμο! Επίσης την περίφημη θαλαμηγό του Αριστοτέλη Ωνάση CHRISTINA ONASIS και τέλος το 2013 τα μεγαλύτερα containers μήκους 378 μέτρων.
Για να μην σας κουράζω άλλο θα τελειώσω εκφράζοντας δημόσια το μεγαλύτερο ευχαριστώ στην γυναίκα μου Σταματίνα που ήταν άξια ΚΑΠΕΤΑΝΙΣΣΑ όλα αυτά τα χρόνια δίπλα μου, στο σπίτι μας και σε όλη μας την οικογένεια. Επίσης στα παιδιά μας που και αυτά δόξα τω Θεώ πάνε καλά. Να τους έχει ο Θεός καλά όλους και τους εγγονούς μου Βρεττό και Βασίλη.
Ευχαριστώ και πάλι για την τιμή που μου κάνετε!
Ευχαριστώ όλους εσάς που παραβρεθήκατε εδώ απόψε καθώς και όσους απουσιάσαν αν και ξέρω καλά πως θα ήθελαν να είναι μαζί μας.
----------------------------------------
Πηγή: kythira.gr
----------------------------------------
Πηγή: kythira.gr
----------------------------------------
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου