ΓΡΑΠΤΟΝ Θ. ΚΗΡΥΓΜΑ
Παιδαγωγία καί πατρότητα
Ἀφοῦ ὁ Ἀπόστολος Παῦλος ἀπαριθμεῖ πρός
τούς Κορινθίους τά δεινά πού ἀντιμετωπίζουν οἱ Ἀπόστολοι, προχωρεῖ σέ
μιά οὐσιώδη διάκριση: τῆς παιδαγωγίας ἀπό τήν πατρότητα.
Ὑποθέτοντας (γιά τήν οἰκονομία τοῦ λόγου) πώς οἱ Χριστιανοί, στούς ὁποίους ἀπευθύνονταν, ἔχουν χιλιάδες παιδαγωγῶν, τολμᾶ καί διαχωρίζει τήν δική του ἀποστολή. Καί ὀνομάζει τόν ἑαυτό του πατέρα. Προχωρᾶ, μάλιστα, στήν θεμελίωση αὐτῆς τῆς μοναδικῆς του ἰδιότητας: «…διά τοῦ Εὐαγγελίου ἐγώ ὑμᾶς ἐγέννησα».
Ὑποθέτοντας (γιά τήν οἰκονομία τοῦ λόγου) πώς οἱ Χριστιανοί, στούς ὁποίους ἀπευθύνονταν, ἔχουν χιλιάδες παιδαγωγῶν, τολμᾶ καί διαχωρίζει τήν δική του ἀποστολή. Καί ὀνομάζει τόν ἑαυτό του πατέρα. Προχωρᾶ, μάλιστα, στήν θεμελίωση αὐτῆς τῆς μοναδικῆς του ἰδιότητας: «…διά τοῦ Εὐαγγελίου ἐγώ ὑμᾶς ἐγέννησα».
Εἶναι αὐτονόητο ἐπακόλουθο ὁ
διώκτης τῆς Δαμασκοῦ, θαμπωμένος ἀπό τό Φῶς τοῦ Χριστοῦ, ἀλλαγμένος,
κατηχημένος στήν Πίστη ἀπό τόν Ἀνανία καί ἀπεσταλμένος ἀπό τόν ἴδιο τόν
Κύριο στά ἔθνη, νά μιλάει «ὡς ἐξουσίαν ἔχων». Κι αὐτά τά λόγια πού ἀπευθύνει στούς Κορινθίους νά ἔχουν τό βάρος, τήν πιστότητα καί τήν ἀλήθεια τοῦ Θείου Σχεδίου.
Γι αὐτό καί δέν διστάζει νά ὀνομάσει τόν ἑαυτό του πατέρα. Ἀδιαφορεῖ γιά τόν κίνδυνο ἐγωϊσμοῦ, ἐπειδή εἶναι ταπεινός. Περιφρονεῖ τούς κινδύνους ἐπειδή δέν μποροῦν νά ἀπολέσουν οὕτε «τρίχα τῆς κεφαλῆς του». Παραβλέπει τό ἀσθενικό του σῶμα γιατί ὁ Κύριος τοῦ ἔχει πεῖ : «ἀρκεῖ σοι ἡ Χάρις μου. Ἡ γάρ δύναμίς μου ἐν ἀσθενείαις τελειοῦται».
Μέ αὐτό τό ἐκπληκτικό – πνευματικό ὁπλοστάσιο, ζητᾶ ἀπό τούς Χριστιανούς νά τόν ἀκούσουν ὡς πατέρα. Δέν κατηγορεῖ, οὔτε μειώνει τούς παιδαγωγούς˙ πολύ περισσότερο πού καί αὐτοί οἰκοδομοῦν ἐν Χριστῷ.
Ὅμως, ζητάει κάτι παραπάνω.
Κάθε παιδαγωγός διδάσκει ἕνα τρόπο ζωῆς. Διαπλάθει χαρακτῆρες. Καλλιεργεῖ τά χαρίσματα τῶν μαθητῶν του καί προσπαθεῖ νά ἐξαλείψει τά ἐλαττώματα. Ἐνδέχεται νά βάζει κανόνες. Σέ ὡρισμένες περιπτώσεις ἴσως νά τιμωρεῖ παιδαγωγικά.
Ὅλα αὐτά ὁ Πρωτοκορυφαῖος τά ξεπερνᾶ. Καί μέ ἁπλότητα, ἐμπιστοσύνη καί σιγουριά ζητᾶ ἀπό τούς Κορινθίους τί; Νά τόν μιμηθοῦν!.. Γιατί ὁ πατέρας ἐμπνέει τά παιδιά του ὄχι μέ νόμους, οὔτε μέ ἀπειλές. Ἀλλά μέ τό παράδειγμα καί τήν καλωσύνη του καί τήν μακροθυμία του. Γι αὐτό καί εἶναι σέ θέση νά τούς ζητήσει μίμηση τῆς μαρτυρικῆς ζωῆς του. Στά παιδιά του μιλάει! Στά παιδιά του πού ξέρουν ὅτι τά ἀγαπᾶ. Πού ξέρουν πώς, ἄν καί τά προτρέπει σέ ζωή μαρτυρίου, παραμένει ὁ καλός τους πατέρας… Πού τά ποδηγετεῖ στόν Παράδεισο… Στήν χαρά τοῦ Ἀναστάντος Ἰησοῦ… στήν Βασιλεία τοῦ Πατέρα Ἐκείνου καί Πατέρα μας…
Γι αὐτό καί δέν διστάζει νά ὀνομάσει τόν ἑαυτό του πατέρα. Ἀδιαφορεῖ γιά τόν κίνδυνο ἐγωϊσμοῦ, ἐπειδή εἶναι ταπεινός. Περιφρονεῖ τούς κινδύνους ἐπειδή δέν μποροῦν νά ἀπολέσουν οὕτε «τρίχα τῆς κεφαλῆς του». Παραβλέπει τό ἀσθενικό του σῶμα γιατί ὁ Κύριος τοῦ ἔχει πεῖ : «ἀρκεῖ σοι ἡ Χάρις μου. Ἡ γάρ δύναμίς μου ἐν ἀσθενείαις τελειοῦται».
Μέ αὐτό τό ἐκπληκτικό – πνευματικό ὁπλοστάσιο, ζητᾶ ἀπό τούς Χριστιανούς νά τόν ἀκούσουν ὡς πατέρα. Δέν κατηγορεῖ, οὔτε μειώνει τούς παιδαγωγούς˙ πολύ περισσότερο πού καί αὐτοί οἰκοδομοῦν ἐν Χριστῷ.
Ὅμως, ζητάει κάτι παραπάνω.
Κάθε παιδαγωγός διδάσκει ἕνα τρόπο ζωῆς. Διαπλάθει χαρακτῆρες. Καλλιεργεῖ τά χαρίσματα τῶν μαθητῶν του καί προσπαθεῖ νά ἐξαλείψει τά ἐλαττώματα. Ἐνδέχεται νά βάζει κανόνες. Σέ ὡρισμένες περιπτώσεις ἴσως νά τιμωρεῖ παιδαγωγικά.
Ὅλα αὐτά ὁ Πρωτοκορυφαῖος τά ξεπερνᾶ. Καί μέ ἁπλότητα, ἐμπιστοσύνη καί σιγουριά ζητᾶ ἀπό τούς Κορινθίους τί; Νά τόν μιμηθοῦν!.. Γιατί ὁ πατέρας ἐμπνέει τά παιδιά του ὄχι μέ νόμους, οὔτε μέ ἀπειλές. Ἀλλά μέ τό παράδειγμα καί τήν καλωσύνη του καί τήν μακροθυμία του. Γι αὐτό καί εἶναι σέ θέση νά τούς ζητήσει μίμηση τῆς μαρτυρικῆς ζωῆς του. Στά παιδιά του μιλάει! Στά παιδιά του πού ξέρουν ὅτι τά ἀγαπᾶ. Πού ξέρουν πώς, ἄν καί τά προτρέπει σέ ζωή μαρτυρίου, παραμένει ὁ καλός τους πατέρας… Πού τά ποδηγετεῖ στόν Παράδεισο… Στήν χαρά τοῦ Ἀναστάντος Ἰησοῦ… στήν Βασιλεία τοῦ Πατέρα Ἐκείνου καί Πατέρα μας…
Πρωτ. π.Π.Μαριᾶτος
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου