- Στο πλαίσιο των παρουσιάσεων δραστήριων γυναικών με αναπηρία που έχουν την διάθεση να μιλήσουν και να αναφερθούν στις δράσεις τους, σήμερα έχω την χαρά να φιλοξενώ την φίλη Κορίνα Θεοδωρακάκη, δημοσιογράφο και Γενική Γραμματέα της Εθνικής Ομοσπονδίας Κινητικά Αναπήρων. Καλώς μας ήρθες Κορίνα!
- Καλώς σε βρήκα φίλε και συνάδελφε Τάκη Αλεξανδράκη.
- Συνάδελφοι είμαστε όλοι σε έναν κοινό αγώνα που προσπαθούμε να φέρουμε εις πέρας. Πραγματικά αν δεν αγωνιστούμε όλοι για όσα πρεσβεύουμε τότε έχουμε χάσει την ευκαιρία να κερδίσουμε όσα μπορούμε. Το περιβάλλον είναι δύσκολο, το κλίμα που έχει διαμορφωθεί δυσμενές. Και δεν αναφέρομαι στα ζητήματα της περιόδου της πανδημίας αλλά σε όλα όσα έχουν μείνει σε εκκρεμότητα δεκαετίες ολόκληρες. Με την αφορμή της παγκόσμιας ημέρας της γυναίκας ξεκίνησα την παρουσίαση δραστήριων γυναικών όπως είσαι και εσύ και όλοι μας περιμένουμε να σε ακούσουμε.
- Η πρωτοβουλία σου για τα αφιερώματα αυτά είναι πάρα πολύ σημαντική. Όπως ξέρεις ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα της αναπηρίας είναι η αδυναμία επικοινωνίας των προβλημάτων μας μιας και δεν υπάρχουν σχετικές εκπομπές, δεν μας καλούν να συζητήσουμε τα θέματα της αναπηρίας. Αντιθέτως παρουσιάζονται μόνο τα θέματα που "πουλάνε" δημοσιογραφικά και το πουλάνε τίθεται εντός εισαγωγικών. Η ύπαρξη ενός τέτοιου αφιερώματος για την ημέρα της γυναίκας και να γίνεται και από άνδρα είναι εξαιρετικό! Τώρα για τα προβλήματα που είναι πράγματι πολλά. Χρειάζεται αγώνας. Εμείς οι άνθρωποι με βλάβες αγωνιζόμαστε στο υπερδιπλάσιο από όποιον άλλο που δεν έχει κάποια βλάβη, για να πετύχουμε ακόμα και τ' αυτονόητα. Για την καθημερινότητά μας. Όπως τα ξέρεις γιατί και εσύ τα βιώνεις.
- Ασφαλώς!
Όπως έθεσες το πλαίσιο της συζήτησης θα μιλήσω και με τις δύο ιδιότητες. Ως Γ.Γ. της ΕΟΚΑ που εκπροσωπεί ανθρώπους από όλη την Ελλάδα για τα μεγάλα προβλήματα και θα σου μιλήσω και ως δημοσιογράφος για τα μικρότερα προσωπικά προβλήματα που πάλι αντικατοπτρίζουν τα προβλήματα της κοινωνίας. Κυρίαρχο πρόβλημα για εμάς τους κινητικά αναπήρους είναι αυτό της προσβασιμότητας στο δομημένο και το φυσικό περιβάλλον. Αν και ο οικοδομικός κανονισμός από το 2012 είναι νόμος του κράτους, και πλέον από την 1-1-2020 απαιτεί και επιβάλει προσβασιμότητα για όλους σε όλους τους χώρους συνάθροισης κοινού, δεν έχει γίνει τίποτα. Δεν διορθώθηκε απολύτως τίποτα και είμαστε ακόμη στο 2012, στο χρονικό σημείο δηλαδή εκείνο, που συντάχθηκε ο οικοδομικός κανονισμός.
- Παρεμβαίνω για να πω ότι πρέπει να αντιδράσουμε. Ο νόμος από την 1-1-2020 ισχύει και είμαστε ως κράτος 15 μήνες εντός της παρανομίας. Αν και θα πρέπει να γίνει ένας μεγάλος ξεσηκωμός που δεν ελπίζω πως θα ξεκινήσει, τουλάχιστον πρέπει να κάνουμε μικρά βήματα. Να τεθεί η δικαιοσύνη αρωγό στο πλευρό μας και να επιβάλουμε τον ισχύοντα νόμο. Όπου δεν υπάρχει η νομοθετικά προβλεπόμενη προσβασιμότητα πρέπει το ελληνικό κράτος να πληρώνει πρόστιμο, να καταβάλει αποζημιώσεις στους θιγόμενους. Αν δεν προχωρήσουμε σε δικαστική διεκδίκηση των δικαιωμάτων μας ίσως και μετά από μια 15ετία συζητάμε τα ίδια θέματα.
- Φοβάμαι πως έχεις δίκιο. Ήδη έχουν γίνει ενέργειες να υπάρξει νέα παράταση από την 1-1-2020 και μετά και φοβάμαι πως μάλλον θα επαληθευθείς. Σίγουρα θα έπρεπε να κινηθούμε όλοι μαζί ενωμένοι, κάτι που δεν συμβαίνει ούτε και στο αναπηρικό κίνημα και να αρχίσουμε να κυνηγάμε το κράτος. Θα ήταν η καλύτερη δυνατή λύση.
- Θα μου επιτρέψεις να πω ότι δεν θα μπορούσαμε να είμαστε ΄και τόσο ενωμένοι, γιατί πέρασαν αρκετές δεκαετίες και δεν έγιναν πράγματα. Πιστεύω πως ο κόσμος έχει αρχίσει να χάνει λίγο την αίσθηση της δυναμικής αυτού του κινήματος. Ίσως να έχει μετατραπεί σε ακίνητο, το αναπηρικό, πρώην κίνημα. Ως ελεύθεροι άνθρωποι ας συζητήσουμε σήμερα ως ελεύθεροι πολίτες που μπορούμε να αυτοοργανωθούμε κιόλας, χωρίς αγκυλώσεις που δυστυχώς βλέπω και στον χώρο της αναπηρίας. Το βλέπω και σε αυτό το αναπηρικό κίνημα που δεν κινητοποιείται. Γιατί θα είχαμε καταφέρει να τα λύσουμε τα προβλήματα τόσα χρόνια.
- Συμφωνώ! Το κίνημα πράγματι ακινητοποιείται διότι υπήρξαν οι προηγούμενες πολιτικές που δεν έφεραν αποτέλεσμα, δεν είχαν ίσως την σωστή δομή; Αποτελεί μια μεγάλη κουβέντα αυτή η ανάλυση. Το δυσάρεστο αποτέλεσμα είναι πως τα νέα παιδιά δεν ενδιαφέρονται να εγγραφούν στους συλλόγους. Δεν θέλουν να δράσουν, να ενεργοποιηθούν, να διεκδικήσουν.
- Και έχουν δίκιο Κορίνα!
- Έχουν δίκιο αλλά οι άνθρωποι γερνούν και το κίνημα θα γίνεται περισσότερο ακίνητο.
- Μήπως πρέπει να αρχίσει να αποσύρεται, γνωρίζοντας ότι έχει γεράσει, γνωρίζοντας ότι δεν έχει κάνει όλα όσα θα έπρεπε να έχει κάνει όλα αυτά τα χρόνια; Μάλιστα απολαμβάνει και πολλά μεγάλα οφέλη από τους νόμους που έχουν προστατέψει το παχυλό συνταξιοδοτικό πρόγραμμα όλων όσων βρίσκονται τώρα στις θέσεις - κλειδιά. Ενώ οι νέοι ακόμη και σε δουλειά να καταφέρουν να πάνε θα λαμβάνουν το κατώτερο εισόδημα και θα ζουν δύσκολα. Φυσικά για να ενημερωθεί για τα θέματα που τους απασχολούν, πρέπει να έρχεται κάποιος σε επαφή με τους νέους και να μαθαίνει τα προβλήματά τους.
- Εν μέρει συμφωνώ με την απόσυρση αλλά ως Κορίνα δεν δηλώνω προς απόσυρση.
- Φυσικά!
αντιμετωπίζουμε το συγκεκριμένο πρόβλημα. Λείπουν οι νέοι που θα ασχοληθούν. Άνθρωποι που έχουν αγωνιστεί και πλέον έχουν κουραστεί δεν βλέπουν διάδοχη κατάσταση.
- Δεν είμαστε εδώ για να μηδενίσουμε τα πάντα. Αλίμονο! Έχουν γίνει πολλά τα προηγούμενα χρόνια.
- Έχουν γίνει αρκετά πράγματα και θα μπορούσαν να έχουν γίνει περισσότερα. Ίσως ορισμένα που έγιναν, όπως το εξωιδρυματικό επίδομα, λειτουργεί και λίγο ανασταλτικά. Οι νέοι το έχουν βρει έτοιμο θα έλεγα και ίσως θεωρούν ότι δεν χρειάζεται τώρα να τρέχουμε, που να τρέχουμε και τι να κάνουμε. Βολευόμαστε. Και η αλήθεια είναι ότι το κακό ξεκινά από μια ρίζα και η ρίζα αυτή είναι πως διαχρονικά, για τους αναπήρους ακολουθείται μια επιδοματική πολιτική που τους βάζει στην άκρη, "βολεύοντάς" τους ταυτόχρονα, το βολεύοντας εντός εισαγωγικών, και κάθονται στην άκρη.
- Είσαι στο κέντρο του προβλήματος.
- Πως θα ανοίξει αυτό το κέντρο ώστε να γίνει αστραπή! Να γίνει βεγγαλικό και να σκάνε καινούριοι άνθρωποι, νέες δράσεις, καινούριες ιδέες! Είναι αλήθεια πως υπάρχει "πολύ πράγμα" για το οποίο μπορούμε να αγωνιστούμε! Δεν είναι μόνο η προσβασιμότητα που είναι πολύ σημαντικό για τους κινητικά αναπήρους, τους τυφλούς, και άλλες αναπηρίες, αλλά και το δικαίωμα στην εργασία. Δεν έχουμε όλοι το δικαίωμα στην δουλειά.
- Μας λείπει όμως η προσβασιμότητα ως το βασικό στοιχείο για να μπορέσουμε να φτάσουμε στον χώρο εργασίας. Δεν είναι προσβάσιμες οι υποδομές.
- Ασφαλώς!
- Μας λείπουν και οι προσβάσιμες θέσεις εργασίας. Κάτι επίσης σημαντικό, δεν έχει γίνει ποτέ η αποσύνδεση του αναπηρικού επιδόματος από το μισθολογικό αποτέλεσμα. Το αναπηρικό επίδομα πρέπει να δίνεται στον άνθρωπο με αναπηρία για να καλύψει το ιδιαίτερα αυξημένο κόστος ζωής ενός αναπήρου στην Ελλάδα. Ταυτόχρονα πρέπει να αποσυνδεθεί από το μισθολογικό αποτέλεσμα της εργασίας του.
Το έχω αναφέρει σε σειρά συνεδρίων, ακόμη και από το 1999 σε ένα συνέδριο για την εργασία που διοργάνωνε η αείμνηστη Μπέττυ Λεωτσάκου. Γιατί αν ο άνθρωπος με αναπηρία δεν έχει ένα βοήθημα για να μπορέσει να ανταπεξέλθει στις πάρα πολύ μεγάλες δαπάνες που απαιτεί ένα τόσο απροσπέλαστο περιβάλλον, δεν θα ρισκάρει κανείς να πάει σε μια δουλειά. Αν σε κάποιο χρονικό διάστημα απολυθεί ή για λόγους υγείας αναγκαστεί να σταματήσει, χωρίς αυτό, πως θα ζήσει;
- Σωστά! Ξέρουμε και το ζούμε, το κόστος της αναπηρίας είναι τριπλάσιο από αυτό ενός μη ανάπηρου πολίτη. Εκεί περίπου υπολογίζεται. Βεβαίως πρέπει να αποσυνδεθούν. Φυσικά το επίδομα αναπηρίας αποδίδεται για την κάλυψη του μεγάλου κόστους της αναπηρίας, αλλά θα πρέπει να δημιουργηθούν και θέσεις εργασίας. Πρέπει ένας νέος με αναπηρία να μπορεί να σπουδάσει, εντός των δυνατοτήτων του, να εργαστεί, ώστε να ζει καλύτερα, με καλύτερη ψυχολογία και να είναι και να νιώθει αποδοτικός υπέρ της βελτίωσης της κοινωνίας. Πέρα από την προσβασιμότητα και εμείς οι ίδιοι πρέπει να καταλάβουμε ότι η δουλειά είναι πολύτιμη. Γιατί και σε αυτό έχουμε βολευτεί. Παίρνω το επίδομα, που να τρέχω για δουλειά τώρα. Δεν ξεχνάμε βέβαια πως δουλειές για εμάς δεν υπάρχουν. Για όσους κινούνται με αναπηρικό αμαξίδιο, δεν προκηρύσσονται θέσεις στο δημόσιο. Εδώ θα θέσω την δεύτερη μεγάλη διάσταση που σου έλεγα ως δημοσιογράφος. Στα 43 μου χρόνια έπαθα το ατύχημα. Εργαζόμουν ως δημοσιογράφος. Είχα την καλή τύχη να κάνω μια δουλειά που μπορούσα να συνεχίσω να την κάνω. Επίσης είχα την καλή τύχη να θέλουν οι εργοδότες μου να συνεχίσουν μαζί μου. Δούλεψα κάποια χρόνια και από τον "Λάμψη" το ραδιόφωνο που εργαζόμουν τότε απολύθηκα. Δεν είχα καμιά προστασία. Κανένα κράτος δεν με προστάτευε. Από την άλλη δεν υπήρχαν προσβάσιμοι σταθμοί. Ο "Λάμψη" έγινε προσβάσιμος τότε για εμένα, με παρεμβάσεις στο κτίριο και στο εσωτερικό των εγκαταστάσεων, υπήρχε ο "Flash" και ο "Αθήνα 984". Αυτές ήταν οι δουλειές. Και το επάγγελμά μας είχε ήδη κορεστεί. Ήδη έκλειναν μέσα, η κατάσταση ήταν δύσκολη. Το να βρεις δουλειά ήταν κάτι πάρα πολύ δύσκολο. Παράλληλα να αναφέρω την υπόθεση 4ων αγοριών, 23 έως 26 ετών τότε, τα οποία ήταν ανειδίκευτα, αλλά εργάζονταν σε όποια δουλειά μπορούσαν. Όταν απολύθηκαν έμειναν με ένα ελάχιστο εισόδημα. Δυστυχώς δεν έκαναν κάτι άλλο. Βολεύτηκαν με αυτό το επίδομα. Δεν προσπάθησαν να εξελιχθούν. Όμως, ακόμη και αν ήθελαν να κάνουν κάτι διαφορετικό δεν υπήρχε η πολιτεία να τους στηρίξει, να τους μετεκπαιδεύσει. Να μπορέσουν να ασχοληθούν σε έναν άλλο τομέα. Να έχουν δουλειά, να έχουν ζωή. Αποτελεί άλλο ένα σημαντικό πρόβλημα. Θέλω να αναφερθώ και στην διάσταση της γυναίκας μιας και αυτό απετέλεσε την αφορμή της συζήτησής μας.
- Δεν ήθελα να διακόψω τον πολύ ωραίο λόγο σου και την κατάθεση των εξαιρετικών σου σκέψεων, για να σου πω ότι θέλω να περάσεις σε αυτό το κομμάτι, να μας μιλήσεις για την γυναίκα και φυσικά για την γυναίκα με αναπηρία που ίσως να βρίσκεται σε δυσμενέστερη θέση στην χώρα μας.
- Οι γυναίκες θεωρούμαστε άνθρωποι με λιγότερα δικαιώματα από τους άνδρες.
Στα χρόνια που πέρασαν η γυναίκα έχει κατακτήσει κάποια πράγματα, με την σημαντική διαφορά πως οι κατακτήσεις της αυτές ήρθαν να προστεθούν και να επιβαρύνουν την ήδη επιβαρυμένη κατάσταση, εξαιτίας όλων όσων ήδη είχε αναλάβει να κάνει, δηλαδή έχει και το σπίτι και την δουλειά. .
- Είμαι η Μαίρη Παναγιωταρά. .
- Ακριβώς! Όπως λέει και το τραγούδι!
- Σωστά! Πολύ καλά έκανες και το ανέφερες!
Γέλια!
- Οι ανάπηρες γυναίκες έχουν ακόμη μεγαλύτερες δυσκολίες. Πιθανόν η ίδια τους η αναπηρία να τις δυσκολεύει πάρα πολύ, στο να ασκήσουν το ρόλο της μητέρας. Στην διαχείριση των ασχολιών στο σπίτι. Εμπόδιο αποτελεί και η νοοτροπία που υπήρχε ειδικά παλαιότερα, "η γυναίκα πρέπει να είναι μέσα στο σπίτι". Η ανάπηρη γυναίκα σαφώς ήταν μέσα στο σπίτι. Το να σπουδάσει, να εργαστεί, να παντρευτεί, δεν ήταν μέσα στην κουλτούρα, στην νοοτροπία, στα όνειρα της οικογένειας και της κοινωνίας τότε. Λίγο - λίγο πιστεύω έχουμε προχωρήσει, με κάποιες γυναίκες που έχουν ασχοληθεί και με δουλειές, συνεχίζουν μάλιστα να εργάζονται. Πιστεύω πως η "επανάσταση" εντός εισαγωγικών, είναι ο αθλητισμός. Οι ανάπηρες αθλήτριες αποδεικνύουν ότι είναι πάρα πολύ δυνατές. Μπορούν και κάνουν πράγματα. Πρέπει να γίνουν οι πρέσβυρές μας! Μπορώ να αναφέρω και κάποιο παράδειγμα για την διαφορετική μεταχείριση μεταξύ γυναικών και ανδρών.
- Βεβαίως.
- Ο ΕΟΠΥΥ αποζημιώνει φάρμακα, νοσηλείες για όλον τον κόσμο.
- Το "για όλον τον κόσμο" το θέτω εντός εισαγωγικών. Ας κρατήσουμε μια επιφύλαξη αν πράγματι οι παροχές αφορούν σε όλον τον κόσμο.
- Έστω για μεγάλο μέρος του πληθυσμού. Χωρίς να σημαίνει πως καλύπτει αυτά που έπρεπε να καλύπτει. Ο ΕΟΠΥΥ αποζημιώνει για τους άντρες με βαριά κινητική αναπηρία και ορθοκυστικές διαταραχές, τους περιπεϊκούς καθετήρες, δίνοντας τους την δυνατότητα να βγουν με ασφάλεια εκτός σπιτιού, να έχουν πλήρη δραστηριοποίηση εκτός σπιτιού εντός των ορίων προσβασιμότητας φυσικά, χωρίς όμως κανέναν φόβο πως θα έχουν ένα ατύχημα εξαιτίας της αδυναμίας ελέγχου της ουροδόχου κύστης. Τους.
Το κόστος των καθετήρων αποζημιώνεται και ορθά αποζημιώνεται.
Για την γυναίκα το αντίστοιχο ποιο θα ήταν; Θα ήταν η παροχή μιας σερβιέτας ακράτειας. Τα 5 τελευταία χρόνια που εγώ είμαι στην ομοσπονδία ζητάμε συνεχώς από τον ΕΟΠΥΥ να αποζημιώνει τις σερβιέτες ακράτειας για τις γυναίκες με ορθοκυστικές διαταραχές. Φυσικά δεν το έχει πράξει. Τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει πως αντιμετωπίζει την γυναίκα διαφορετικά. Εγώ για να πάω βόλτα πρέπει να πληρώσω. Αλλιώς θα πρέπει να μείνω μέσα στο σπίτι. Είναι ένα μικρό δείγμα για το πως μας αντιμετωπίζουν. Υπάρχουν επίσης πολλές γυναίκες που έχουν αντιμετωπίσει πολλές δυσκολίες και δεν συνέχισαν εξαιτίας αυτών να εργάζονται, μετά την επέλευση της αναπηρίας. Νομίζω πως είναι ελάχιστες όσες συνέχισαν την εργασία τους και μάλιστα αυτήν που έκαναν πριν το ατύχημα, αυτήν που είχαν σπουδάσει. Η Βάσω η κοφινάκου, η κοινή μας φίλη συνέχισε να εργάζεται στο επάγγελμά της. Γνωρίζω επίσης την δική μου περίπτωση, αλλά δεν γνωρίζω καμιά άλλη.
- Αυτό πρέπει να το δεχτεί και η άλλη πλευρά. Χρειάζεται συνολική προσπάθεια και οργάνωση από την οικογένεια και τον εργοδότη, πάντα με την πρώτη λέξη να ανήκει στον άνθρωπο με αναπηρία. Σημειώνω πως έχω μια κακή προδιάθεση στην λέξη άτομο. Τα άτομα από την χημεία τα γνωρίζουμε ως ομοιόμορφα, ομοιογενή, αδιαφοροποίητα στοιχεία της ύλης, χωρίς χαρακτηριστικά γνωρίσματα. Εμείς δεν είμαστε έτσι. είμαστε άνθρωποι με διαφορετική προσωπικότητα, χαρακτήρα, ξεχωριστά προσωπικά και σωματικά χαρακτηριστικά.
- Έχεις δίκιο. Σωστή επισήμανση.
- Να το κάνω και μια εικόνα. Ένας ζωγραφικός πίνακας με άτομα ως στοιχεία της χημείας, το ένα δίπλα στο άλλο πανομοιότυπα, απαράλλαχτα, δεν έχουν σχέση με έναν άλλο ζωγραφικό πίνακα που απεικονίζονται άνθρωποι, καθένας διαφορετικός, ξεχωριστός, κανείς δεν είναι ίδιος με τον διπλανό του. Καθένας έχει διαφορετικά ανθρώπινα εξωτερικά και εσωτερικά χαρακτηριστικά.
- Θα συμφωνήσω απόλυτα μαζί σου. Είναι πολλή σωστή η σκέψη σου. Αν θες αυτή είναι η ουσία του αιτήματός μας. δηλαδή η αναγνώριση και ο σεβασμός της διαφορετικότητας καθενός. Ακριβώς όπως το λες, δεν είμαστε όλοι ίδιοι. Έχουμε πολλές διαφορετικότητες, στον χαρακτήρα, στο χρώμα, στην κινητικότητα, στην όραση και σε κάθε άλλο σημείο. Επομένως ζητάμε τον σεβασμό στην διαφορετικότητα και καλώς το επισήμανες, αναπτύσσοντας αυτήν την σκέψη. Όπως το έθεσες, με κάνει να περάσω στο μεγάλο θέμα της παιδείας. Ξεκινώντας από τα μικρά παιδιά στις πρώτες τάξεις των σχολείων, πρέπει να διδάσκουμε την διαφορετικότητα και να καλλιεργήσουμε τον σεβασμό της. Αυτό θα βοηθήσει να αναπτυχθεί μια κουλτούρα αποδοχής της.
- Ακριβώς! Παίζει καθοριστικό ρόλο το σχολείο. Άλλωστε όνειρό μας είναι το ενιαίο σχολείο.
- Βέβαια!
- Έχω βιώσει καταστάσεις τόσο ομαλής αποδοχής της διαφορετικότητας των παιδιών. Έχω βρεθεί σε σημεία όπου παίζουν τόσο όμορφα παιδιά με και χωρίς αναπηρία μεταξύ τους. Προσωπικό παράδειγμα θα καταθέσω, πως ο ανιψιός μου όταν του ανακοίνωσαν ότι ο θείος Τάκης δεν βλέπει, δεν το πίστευε, παρά το ότι είχε μεγαλώσει αρκετά χρόνια κοντά μου. Του φαινόταν τόσο φυσικό οτιδήποτε συνέβαινε, το ότι παίζαμε ίσως λίγο διαφορετικά, κάτι που δεν μπορούσε να το εντοπίσει στην ηλικία του, το ότι πριν βγούμε από την αυλή στο δρόμο θα έπρεπε να μου τείνει το χέρι να με συνοδέψει, το εκλάμβανε ως κάτι απλό, φυσικό. Ακριβώς γιατί ζούσε κοντά μου, δεν εκλάμβανε ως διαφορετικό ότι συνέβαινε.
- Ακριβώς!
- Μεγάλο μυστικό!
- Σωστά!
- Ένα δικό μου παράδειγμα. Στην περιοχή μου κινούμαι όσο μου επιτρέπει η προσβασιμότητα. Όπου μπορώ να πάω πηγαίνω, όσο μακριά γίνεται να φτάσω θα φτάσω για να ολοκληρώσω τις υποχρεώσεις μου. Ανάμεσα στον πολύ κόσμο που κινούμαι ή μάλλον να το πω σωστά, μπορούσα να κινηθώ, προ κορονοϊού, συχνά μικρά παιδιά με πλησίαζαν και περιεργάζονταν το αναπηρικό αμαξίδιο. Κοιτούσαν τις ρόδες, προσπαθούσαν να ρωτήσουν κάτι, μέχρι η μαμά και μάλιστα νέες μανάδες, να τα αρπάξουν από το χέρι και να απομακρυνθούν όσο πιο γρήγορα γινόταν. Τα παιδιά δεν φοβούνται την αναπηρία. Μπορούν να μάθουν να ζουν με τους ανθρώπους με αναπηρία που ζουν δίπλα τους. Οι μεγάλοι κάνουν την ζημιά. Νομίζω πως το σχολείο πρέπει να το αναλάβει αυτό. Έτσι ίσως κάποτε σεβόμαστε την διαφορετικότητα. Επομένως θα μπορούμε να συμβιώνουμε και στο σχολείο και στην δουλειά και στην κοινωνία. Μην ξεχνάμε την δουλειά, Οι συνάδελφοι σε θεωρούν συνήθως λιγότερο παραγωγικό ή λιγότερο ικανό.
- Το έχουμε όλοι βιώσει και το έχουμε υπερνικήσει. το ίδιο πιστεύω έχεις κάνει και εσύ με το δυναμικό σου χαρακτήρα. Θέλω να έχουμε μια συχνότερη επικοινωνία, πρώτα από όλα για να συζητήσουμε τα πολλά θέματα που ανοίξαμε σήμερα. Πρέπει να τα αναλύσουμε με πρώτη ευκαιρία.
- Με μεγάλη χαρά!
- Μπορείς να γράψεις τον επίλογο της σημερινής μας συζήτησης με τα θέματα που θέλεις.
- Θα θέσω ένα ακόμη θέμα, αυτό της πολυνομίας που αφορά στα ζητήματα της αναπηρίας.
- Θα το συζητήσουμε πολύ σύντομα.
- Ολοκληρώνω την πολύ όμορφη κουβέντα μας λέγοντας πως τα ζητούμενά μας είναι ισότητα, προσβασιμότητα, ευκαιρίες! Αυτό πρέπει να κυνηγήσουμε και να το πετύχουμε!
- Εξαιρετικό τρίπτυχο! Κλείνοντας τονίζω πως οι συζητήσεις εδώ στην σελίδα δεν έχουν αντζέντα, δεν υπάρχει περιορισμός στην θεματολογία μας. Συζητάμε ελεύθερα, ως άνθρωποι ελεύθεροι που αναπτύσσουν τις σκέψεις τους, με ελεύθερο πνεύμα, δίνοντας πληροφορίες για όποιον θέλει να τις λάβει.
- Τάκη σε ευχαριστώ πάρα πολύ!
- Και εγώ σε ευχαριστώ!
- Χάρηκα πολύ για την συνομιλία μας και θα είμαστε σε επαφή.
- Χάρηκα πάρα πολύ θα τα πούμε πολύ σύντομα!
