Προς τι η Εμμονή;
Το παράδειγμα του Δημάρχου να αφουγκραστεί τα θέλω των Κυθηρίων και να υποχωρήσει από κάποιες απόψεις του σχετικά με το θέμα: «Κανονισμός για το Παζάρι του Ποταμού», είναι αξιοπρόσεχτο και πρέπει επαινεθεί. Είναι δείγμα δύναμης και όχι αδυναμίας. Με ξενίζει όμως μια εμμονή. Να μη μπορούν, δηλαδή, κάποιοι δημιουργοί να πουλούν μόνοι τους στο Παζάρι χειροτεχνήματα και άλλα καλλιτεχνήματα των χεριών τους, που βεβαίως στα Κύθηρα κατασκευάζουν και διαθέτουν για αυτά άδεια εμπορίας. Μια τέτοια δυνατότητα ασφαλώς και θα καθιστούσε πιο θελκτικό το Παζάρι στους Τουρίστες. Σε όλο τον κόσμο τέτοιες αγορές ψάχνουν. Θα προσθέσω όμως και κάτι ακόμα. Όχι μόνο ο αγοραστής νιώθει ιδιαίτερη χαρά όταν γνωρίζει τον δημιουργό τού τεχνουργήματος που αγοράζει, αλλά και ο καλλιτέχνης - δημιουργός παρατηρώντας το βλέμμα τού πελάτη που πλησιάζει και επιλέγει δικό του έργο, λαμβάνει μέγιστη αμοιβή. Ίσως και μεγαλύτερη από τη χρηματική τιμή. Ενθαρρύνεται για να συνεχίσει και να βελτιώσει την τέχνη του. Πώς, λοιπόν αποφασίζουμε να στερήσουμε μια τόση ανθρώπινη αλληλοεπίδραση μεταξύ καλλιτέχνη και αγοραστή; Έχουμε άραγε το ηθικό δικαίωμα; Υπάρχει κάποιος λόγος που δεν ξέρουμε; Από τη μεγιστοποίηση του Τουριστικού ενδιαφέροντος προς το Παζάρι τού Ποταμού όλοι επωφελούνται. Ασφαλώς και τα καταστήματα τουριστικών ειδών. Ο μεγαλύτερος τζίρος επιτυγχάνεται εκεί που και ο περισσότερος κόσμος συρρέει.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου