Εγκαταλείπουν αιφνιδιαστικά την άσκηση του ΝΑΤΟ, ανοιχτά της Σαρδηνίας, και καταπλέουν στο Φιουμιτσίνο της Ιταλίας, όπου ζητούν πολιτικό άσυλο. Είναι το πρώτο ηχηρό χαστούκι στη χούντα. Το γεγονός προβάλλεται στα μέσα ενημέρωσης όλου του κόσμου και δίνει ελπίδες στους Ελληνες.
Τις ηρωικές στιγμές της «Ανταρσίας του Βέλους» έζησε «εκ των έσω» ο Παναγιώτης Χατζηπέρος, νεαρός τότε αξιωματικός. Ύστερα από πολλά χρόνια, μακριά πλέον από το ναυτικό (είναι αντιπεριφερειάρχης Νήσων), ώριμος και κατασταλαγμένος, αποφάσισε να γράψει ένα βιβλίο για τα γεγονότα αυτά. Το βιβλίο αυτό, «Στη σκιά του Ποσειδώνα», κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Historical Quest (Χρυσηίδος 66, Ίλιον, Αθήνα, ΤΚ. 131 22, τηλ: 210 26 11 832). Το Εnetpress.gr μίλησε μαζί του για εκείνες τις εποχές αλλά και για το σήμερα.
- Αφορμή για τη συνέντευξη ήταν η έκδοση του βιβλίου σας για την ιστορία του Βέλους. Ωστόσο ήρθε τώρα κάτι που το θυμίζει, το τουρκικό ελικόπτερο στην Αλεξανδρούπολη. Θέλετε να συγκρίνετε τις δύο περιπτώσεις;
«Η ανταρσία του ΒΕΛΟΥΣ δεν έχει καμία σχέση και καμία αντιστοίχηση με το συμβάν του ελικοπτέρου στην Αλεξανδρούπολη. Εμείς κάναμε την ανταρσία του Α/Τ ΒΕΛΟΣ για την αποκατάσταση της δημοκρατίας, ενώ αυτοί προσπάθησαν να ανατρέψουν μία εκλεγμένη κυβέρνηση. Επομένως ο οποιοσδήποτε συνειρμός και συσχετισμός δεν ευσταθεί».
- Ας ξαναγυρίσουμε στο Βέλος. Νεαρός αξιωματικός 23 χρόνων και βρεθήκατε μπροστά σε ιστορικές στιγμές. Είχατε συμμετοχή στις αποφάσεις; Αντέδρασε κανείς στην απόφαση του καπετάνιου;
«Οι αποφάσεις μας ήταν ελεύθερες, αυθόρμητες και προσωπικές. Κανένας δεν μας υποχρέωσε ή μας πίεσε. Η αγάπη μας για την πατρίδα, την εθνική αξιοπρέπεια, την ανεξαρτησία και την δημοκρατία ήταν αυτές οι αρχές που οδήγησαν τις αποφάσεις μας και τα βήματά μας. Κανένας δεν αντέδρασε στην πρόταση του "Καπετάνιου", αντιθέτως όλοι, ακόμα και αυτοί οι εντεταλμένοι του δικτατορικού καθεστώτος, συμφώνησαν με την απόφαση του "Καπετάνιου" και σύσσωμο το πλήρωμα συμφώνησε και υπερθεμάτισε με τις αποφάσεις του. Ο αείμνηστος Νίκος Παππάς ήταν ένας ηγέτης, τον οποίον ακολουθούσαν όλοι. Ήταν ο ηγέτης αυτός που ενέπνεε με ιδιαίτερη ευκολία ολόκληρο το πλήρωμα».
- Πώς πέρασε ο καιρός στην Ιταλία; Ενόχλησαν τους συγγενείς σας;
«Προσωπικά στην Ιταλία έμεινα γύρω στις σαράντα μέρες. Τα γεγονότα των ημερών αυτών ήταν πολλά. Δεν θα ξεχάσω ότι καθημερινά γινόμασταν αποδέκτες πιέσεων από τα ΜΜΕ όλου του κόσμου για συνεντεύξεις και συμμετοχή σε διάφορες εκδηλώσεις που διοργανώνονταν στην Ιταλία. Αυτό που μου έκανε μεγάλη εντύπωση ήταν η στήριξη των Ελληνίδων μητέρων των φοιτητών στην Ιταλία, οι οποίες μας συμπαραστέκονταν καθημερινά, μαγείρευαν για εμάς και μας πρόσεχαν σαν τα παιδιά τους.
Επίσης δεν θα ξεχάσω ποτέ την πρόσκληση που πήραμε από την Περιφέρεια της Μπολόνιας, όπου με απόφαση του περιφερειάρχη συγκεντρώθηκε όλο το προσωπικό στο αμφιθέατρο της Περιφέρειας, το οποίο μας υποδέχτηκε με χειροκροτήματα και δάκρυα στα μάτια, ο δε περιφερειάρχης μου παρέδωσε μια επιταγή ενός εκατομμυρίου λιρετών για τα έξοδά μας. Επίσης την ίδια αυτή μέρα πραγματοποιήθηκε μεγάλη συγκέντρωση, περίπου πέντε χιλιάδων φοιτητών στην κεντρική πλατεία της Μπολόνιας, στην οποία ήμουν ο κεντρικός ομιλητής, όπου τους παρότρυνα να ξεχάσουμε τις κομματικές μας ταυτότητες και να ενωθούμε ενάντια στον κοινό εχθρό που ήταν το δικτατορικό τυραννικό καθεστώς.
Δυστυχώς και σε αυτή την περίπτωση, η διχόνοια των Ελλήνων παρεισέφρησε για μία ακόμη φορά. Συμμετείχα στις 4 Ιουλίου σε σύσκεψη στη θαλαμηγό του πατριώτη εφοπλιστή Νικήτα Βενιζέλου με θέμα την κατάληψη στη Νίκαια της Γαλλίας των δύο εκπαιδευτικών πλοίων "ΑΕΤΟΥ" και "ΓΕΡΑΚΑ" , όπου διαφώνησα λόγω του ότι οι ναυτικοί δόκιμοι την εποχή εκείνη ήταν ανήλικοι και η κίνηση αυτή θα είχε αρνητικές εντυπώσεις στον ελληνικό λαό. Έτσι με πρωτοβουλία του Κώστα Μπαντουβά, που συμμετείχε στην σύσκεψη, απεχώρησα και αναχώρησα για Λονδίνο και από εκεί για τον Περσικό κόλπο όπου μπάρκαρα σαν Γ΄ Μηχανικός. Οι υπόλοιποι συμμετείχαν στην απόπειρα που έγινε στη Νίκαια και απέτυχε.
Αναφορικά με τους γονείς μου και τους συγγενείς μου, το καθεστώς έκλεισε το μαγαζί του πατέρα μου, ο αδερφός μου Μαρίνος που ήταν ναύτης υπέστη πολλές απειλές, ταλαιπωρίες και διώξεις».
- Τι κάνατε όταν γυρίσατε;
«Πριν ακόμα επανέλθουμε στην Ελλάδα, είχαμε ζητήσει να πάμε να πολεμήσουμε στην Κύπρο, στον αγώνα κατά της εισβολής των Τούρκων. Πλην όμως το δικτατορικό καθεστώς δεν μας επέτρεπε, χαρακτηρίζοντάς μας προδότες. Όταν επανήλθαμε στην Ελλάδα, μας κάλεσε στο υπουργείο Εθνικής Άμυνας ο Αβέρωφ για να επανέλθουμε κανονικά στις θέσεις μας, αφού πρώτα τιμωρηθούν και αποταχθούν όσοι συνεργάστηκαν με το δικτατορικό καθεστώς.
Όταν του επισημάναμε ότι υπάρχουν χουντικοί στα πλοία, μας διαβεβαίωσε ότι οι πρωτεργάτες έχουν απομακρυνθεί και ότι αυτοί είναι "σταγονίδια". Η πρώτη μου τοποθέτηση έγινε στο Αντιτορπιλικό "ΝΑΥΑΡΙΝΟ". Αρνήθηκα όμως να πάω, εάν δεν φύγουν οι χουντικοί από το πλοίο. Μέχρι τότε καθημερινά πηγαίναμε έξω από το ξενοδοχείο "Μεγάλη Βρετάνια", για την προστασία του τότε πρωθυπουργού Κωνσταντίνου Καραμανλή. Για τον Καραμανλή έλεγαν ότι έμενε στο εν λόγω ξενοδοχείο, αλλά ελάχιστες φορές παρέμεινε εκεί για λόγους ασφαλείας. Στη συνέχεια παρουσιάστηκα στο Αντιτορπιλικό "ΝΑΥΑΡΙΝΟ" που ήταν φουνταρισμένο ανοιχτά του Ελληνικού, για την προστασία του αεροδρομίου».
- Από το πλήρωμα του Βέλους, γνωρίζετε πόσοι είναι εν ζωή; Βρίσκεστε ποτέ;
«Δυστυχώς τα χρόνια περνούν και έχουμε χάσει εννέα από τους συντρόφους μας. Άλλους από φυσικά αίτια και άλλους από ατυχήματα. Όπως ο αείμνηστος, Σημαιοφόρος τότε, Νίκος Ζησιμόπουλος ο οποίος με αυτοθυσία προσπάθησε να σώσει τους άνδρες του πληρώματος του Α/Τ "ΘΥΕΛΛΑ" από έκρηξη ασφαλιστικού που έγινε στο λεβητοστάσιο. Επίσης ο Γιώργος Γούτσος ο οποίος αποκεφαλίστηκε από πτερύγιο του στροφείου ελικοπτέρου. Όσοι είμαστε εν ζωή φροντίζουμε να βρισκόμαστε όσο μας επιτρέπουν οι υποχρεώσεις μας και οι αποστάσεις».
- Πώς θα περιγράφατε τον καπετάνιο Ν. Παππά;
«Ο Καπετάνιος Νίκος Παππάς ήταν ναυτικός, ήταν ηγέτης, μα πάνω από όλα ήταν Άνθρωπος με άλφα κεφαλαίο. Η δημοκρατική του αύρα ήταν διάχυτη στο πλοίο και όχι μόνο. Ήταν ο ηγέτης που ενέπνεε το πλήρωμά του, το οποίο του είχε τυφλή εμπιστοσύνη και θα έδινε ευχαρίστως και το αίμα του για την πατρίδα. Η απώλειά του άφησε ένα κενό δυσαναπλήρωτο».
- Πότε αποφασίσατε να γράψετε το βιβλίο;
«Το βιβλίο αποφάσισα να το γράψω από την εποχή εκείνη, είχα επιλέξει δε και τον τίτλο. Απλά άφησα να περάσει αρκετό χρονικό διάστημα έτσι ώστε πιο έμπειρος και ώριμος να μπορέσω να αποτυπώσω και να καταθέσω την προσωπική μου μαρτυρία για τον ιστορικό του μέλλοντος. Ήταν κάτι το οποίο όφειλα να κάνω. Η συγγραφή του βιβλίου, πέραν της διατήρησης της ιστορικής μνήμης, είχε να κάνει και με το γεγονός ότι το Κίνημα του Ναυτικού και η ανταρσία του Α/Τ ΒΕΛΟΣ, αν και κορυφαία αντιστασιακή πράξη, έχει υποβαθμιστεί από όλες τις κυβερνήσεις και τους φορείς. Κινδύνευε δε να ξεχαστεί εάν δεν είχαμε καταφέρει να σώσουμε το Α/Τ ΒΕΛΟΣ και να το διαμορφώσουμε σαν Μουσείο του Αντιδικτατορικού Αγώνα».
- Γιατί παραιτηθήκατε το 1993; Ποια ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι;
«Η παραίτησή μου τον Μάρτιο του 1993 ήταν μία παραίτηση διαμαρτυρίας για τα όσα συνέβαιναν στο ναυτικό την εποχή εκείνη. Η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι ήταν η αντίθεσή μου για την απόκτηση των πλοίων ADAMS και KNOX, για τον εκσυγχρονισμό των οποίων ξοδέψαμε αρκετές εκατοντάδες εκατομμύρια δολαρίων και σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα τα πετάξαμε. Το γεγονός αυτό και μόνο αποδεικνύει την ορθότητα της αποφάσεώς μου. Μετά από χρόνια, πολλοί συνάδερφοι από το Πολεμικό Ναυτικό με δικαιώνουν. Αυτό βέβαια δεν μας απαλλάσσει από τα capital controls και τη δυστυχία που περνάει σήμερα ο ελληνικός λαός. Παρόμοια τέτοια γεγονότα και αποφάσεις απεδείχθησαν καταστροφικά για την πατρίδα μας».
- Πώς βλέπετε την πολιτική κατάσταση από τότε (1993) έως σήμερα;
«Η πολιτική κατάσταση και τότε ήταν ανερμάτιστη, αντιπαραγωγική και χωρίς μπούσουλα. Έτσι φτάσαμε εδώ που φτάσαμε και όπως παραδέχονται και οι ίδιοι οι "θεσμοί" το φάρμακο είναι φαρμάκι. Άποψή μου είναι ότι πρέπει να αλλάξει αυτή η πολιτική, να διεκδικήσουμε αυτά τα οποία δικαιούμαστε ως λαός και ως έθνος και να αξιοποιήσουμε κατά τον καλύτερο τρόπο τις παραγωγικές πηγές αλλά και το ανθρώπινο δυναμικό, τα συγκριτικά πλεονεκτήματα και τη γεωστρατηγική μας θέση για να βγούμε από αυτό το αδιέξοδο που έχουμε οδηγηθεί».
- Πώς ασχοληθήκατε με την Τοπική Αυτοδιοίκηση;
«Με την Τοπική Αυτοδιοίκηση ασχολούμαι από το 1994, καθώς η κυβέρνηση Μητσοτάκη με αποστράτευσε ανορθόδοξα. Έχω εκλεγεί επανειλημμένως δημοτικός σύμβουλος και έχω υπάρξει υποψήφιος νομαρχιακός σύμβουλος και αντιπεριφερειάρχης το 2010. Το δε 2012 ήμουν υποψήφιος βουλευτής. Η ενασχόληση με την Τοπική Αυτοδιοίκηση και τα κοινά έχει να κάνει με την επιθυμία μου για την εφαρμογή ενός άλλου μοντέλου και προφίλ στην πολιτική, που θα έχει στο επίκεντρό του τον άνθρωπο, την κοινωνική δικαιοσύνη και την εθνική αξιοπρέπεια».
- Ποιες είναι οι πολιτικές σας φιλοδοξίες;
«Οι πολιτικές μου φιλοδοξίες είναι η ανιδιοτελής προσφορά στην πατρίδα και στον άνθρωπο από οποιαδήποτε θέση. Αυτός πιστεύω ότι πρέπει να είναι και ο στόχος καθενός και καθεμιάς που ασχολούνται με την πολιτική».
- Με τι άλλο ασχολείστε;
«Τη στιγμή αυτή έχω αφοσιωθεί ψυχή τε και σώματι με τα καθήκοντά μου και έχω αφήσει στην άκρη άλλες ενασχολήσεις μου, όπως είναι η αγροτική παραγωγή, καθότι είμαι βιολογικός παραγωγός, αλλά τα τελευταία δύο χρόνια αυτό γίνεται με "τηλεκοντρόλ"».
- Ο αγώνας συνεχίζεται;
«Ναι. Τα τελευταία χρόνια ασχολούμαι με τον επαναπατρισμό των κλαπέντων αρχαιολογικών θησαυρών στην Κατοχή (8.500 καταγεγραμμένα τεμάχια ανεκτίμητης αξίας) και της διεκδίκησης του κατοχικού δανείου. Και τα δύο είναι άμεσα απαιτητά και απορώ γιατί δεν τα βάζουμε στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων να τα διεκδικήσουμε.
Επίσης είμαι εναντίον των "μεταρρυθμίσεων" που οδηγούν στο ξεπούλημα της εθνικής περιουσίας και βέβαια έχω προσφύγει στο Συμβούλιο της Επικρατείας με σκοπό να σωθεί η Κυνόσουρα, που αποτελεί μνημείο παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς. Το θέμα συζητήθηκε στο ΣτΕ στις 22 Ιουνίου 2016 και αναμένω θετική έκβαση έχοντας εμπιστοσύνη στην Ελληνική Δικαιοσύνη.
Τι πολιτική και τι σχεδιασμό θα μπορέσουμε να κάνουμε για τα παιδιά μας και τις επόμενες γενεές όταν έχουν φύγει από την κατοχή μας τα πάντα; Είναι ένα ερώτημα το οποίο πιστεύω ότι πρέπει να βάζει ο κάθε Έλληνας υπεύθυνος πολίτης στον εαυτό του».
