Φτάνουμε στο Καστρίτζι – Καστρί. Λίγο πριν φτάσουμε, στο δεξί μας χέρι, βρίσκονται τα Σερβαίικα, το χωριό των παλιών δούλων. Έχει και την εκκλησία του, τον Άγιο Νικόλαο με εικόνες ζωγραφισμένες από τους ζωγράφους της Βορδόνιας. Στο Καστρί δεσπόζει ένας περίλαμπρος βυζαντινός ναός, το λεγόμενο μετόχι. Στην αρχιτεκτονική του είναι όμοιος με τους Αγίους Θεοδώρους του Μυστρά. Είχε δύο ιερά, αφιερωμένα στην Παναγία και τον Άγιο Βασίλειο, όπως λένε. Τον έκαψε ο Μωάμεθ Β’ ο Πορθητής στα 1460, όταν ο στρατός του χτύπησε το κάστρο με τους 400 του Πρινοκοκκά. Από τότε έμεινε αλειτούργητος. Ήταν η Μητρόπολη της πολίχνης (μικρής πόλης).Η Ιερά Μονή Ζωοδόχου Πηγής, εδώ και τριάντα περίπου χρόνια στεγάζει ένα ευάριθμο γυναικείο Κοινόβιο. Οι Αδελφές, παρά το γεγονός ότι στερούνται μέσων, έχουν όλο αυτό το διάστημα επιδοθεί σε πρώτης γραμμής έργο συντηρήσεως και αναπτύξεως του όλου κτιριακού συγκροτήματος. Είναι δε αξιοθαύμαστο το έργο που ώς τώρα έχουν, σύν Θεού, επιτελέσει. Χρειάζονται όμως βοήθεια οι Μοναχές και την αξίζουν, διότι όσες ενισχύσεις έχουν λάβει ώς τώρα, τις έχουν αμέσως αξιοποιήσει αλλά και διότι δεν συντηρούν απλώς και μόνο την ομορφιά των ιερών κτιρίων. Βρίσκονται εκεί και κρατούν ανοιχτόν έναν τόπο όπου πάει ο κουρασμένος άνθρωπος της εποχής μας να γευθεί γαλήνη και να πάρει θεία φώτιση και θεία δύναμη.
ΠΗΓΗ https://tokastori.wordpress.com
Η μάχη του Καστρίου
Το αίμα του αδελφού του αυτοκράτορος δεν είχε σβηστεί από το λιθόστρωτον της πύλης του Ρωμανού και ο Δημήτριος Παλαιολόγος διαπραγματευόταν με τον Μωάμεθ, να του δώσει σύζυγο τη μονογενή θυγατέρα του Ελένη και σε αντάλλαγμα αυτής της ηγεμονίας του, να λάβει τα νησιά : Λήμνον και Ίμβρον, μη αναλογιζόμενος καθόλου τους ομοθρήσκους υπηκόους του.
Ο αδελφός του Θωμάς, έχοντας τη συμπάθεια του πληθυσμού, διαρκώς επεκτείνει, μεγαλώνει τις κτήσεις του, διαπραγματευόμενος με τον Πάπα, για την αποστολή βοήθειας, δυστυχώς όμως ούτε οι περιστάσεις ήταν κατάλληλες, διότι οι κάτοικοι είχαν κουραστεί από τις συνεχείς διενέξεις των Παλαιολόγων και των λοιπών αρχόντων, οι οποίοι ξεσπούσαν σε βάρος τους και τις συχνές επιδρομές και εξανδραποδισμούς τους από τους Τούρκους, ούτε ο Πάπας μπορούσε να στείλει σοβαρή βοήθεια. Ο Δημήτριος επικαλείται την βοήθεια του Μωάμεθ, ο οποίος ανησυχεί από την ενέργεια του Θωμά και επιθυμεί να θέσει τέρμα στην έκρυθμη αυτή κατάσταση, καταφθάνει την Άνοιξη του 1460 στην Πελοπόννησο με δύναμη στρατού και επαναλαμβάνει τις διαπραγματεύσεις του με τον Δημήτριο.
Στις 30 Μαϊου 1460 η μονογενής κόρη του Δημήτριου Ελένη μπαίνει στο χαρέμι του Μωάμεθ, ο Μωάμεθ όμως ποτέ δεν την κάλεσε κοντά του, φοβούμενος μήπως δολοφονηθεί απ’ αυτήν.
Αρχές Ιουνίου, ο Μωάμεθ με τον Δημήτριο ξεκινάνε από τον Μυστρά για την βορειοδυτική Λακεδαίμονα, η οποία κατεχόταν από τον Θωμά. Πρώτο οχυρό το οποίο συνάντησαν ήταν της Βορδώνιας, χτισμένον σε φυσική οχυρή θέση, στις πλαγιές του Ταϋγέτου. Οι υπερασπιστές του ή γιατί είδαν το μάταιο αγώνα ή επειδή πείστηκαν στα λόγια του Δημητρίου εγκατέλειψαν το οχυρό, του οποίου ο Μωάμεθ διέταξε την καταστροφή.
Ικανοποιημένοι γαμπρος και πεθερός προχωρούν προς βορρά και φτάνουν στο οχυρό του Καστριού ή Καστρίτσας, του οποίου ίχνη υπάρχουν ακόμη πάνω από το σημερινό συνοικισμο Καστρίου. Το οχυρό του Καστριού υπερασπίζονται λίγοι πολεμιστές με αρχηγό τον Πρινοκοκκά, επώνυμο οικογενείας, το οποίο υπήρχε στο Γεωργίτσι μέχρι πριν λίγα χρόνια και της οποίας μέλη μένουν στις Ενωμένες Πολιτείες της Αμερικής.
Ο Μωάμεθ μέσω του Δημητρίου πρότεινε στον Πρινοκοκκά να παραδώσουν το οχυρό και να μείνουν ελεύθεροι, όπως οι γείτονες τους της Βορδώνιας. Οι υπερασπιστές όμως του οχυρού με περιφρόμηση απέρριψαν τις προτάσεις, κλείστηκαν στο οχυρό τους και περίμεναν. Ο Μωάμεθ οργισμένος διέταξε επίθεση, η οποία έπεσε σαν το κύμα στα θεμέλια του οχυρού.
Την επομένη, ο Μωάμεθ παρέταξε την πολυπληθή στρατιά του, καλύτερα οπλισμένη και προέτρεψε ν’αγωνιστούν υποσχόμενος αμοιβές, σε όσους διακριθούν στην μάχη και στην αρπαγή των αγαθών που ήταν στο οχυρό. Το σύνθημα της ενάρξεως της μάχης δόθηκε. Ο στρατός με αλαλαγμούς ορμά κατά των υπερασπιστών του οχυρού, οι οποίοι δέχονται την επίθεση παραταταγμένοι μπροστα σ’ αυτό. Αγώνας ανελέητος. Πολλοί από τους μαχόμενους πέφτουν στη μάχη και από τις δυο πλευρές.
Οι Τούρκοι προσπαθούν να μπούν στο οχυρό, οι υπερασπιστές αγωνίζονται γενναιότατα και δεν τους αφήνουν δίοδο. Μπροστά στην ασύγκριτη όμως υπεροχή των Τούρκων οι υπερασπιστές του αναγκάζονται να κλειστούν στο Κάστρο, αποφασισμένοι να συνεχίσουν από εκεί τον αγώνα.
Ο Μωάμεθ για να τους εκφοβίσει, διατάσσει – καθώς αναφέρει η παράδοση – να συγκεντρώσουν «τα μικρά παιδιά», σ’ ένα αλώνι του απέναντι από το λόφο, όπου σήμερα είναι το εξωκλήσι της Αγίας Τριάδας, και «σαν στάχυα τα καταπάτησαν τ ‘άλογα». Από αυτά τα παιδιά σώθηκε ένα μόνο γιατί έπεσε έξω από την σφεντόνη τ’ αλωνιού, (στις όρθιες πλάκες πάντα κρατούν τα άχυρα), και πήρε αργότερα την επωνυμία Χαρόπουλος, γενάρχης της οικογένειας που υπάρχει και σήμερα στο Καστρί, οικογενείας των Χαροπουλαίων. Ακόμη και σήμερα η θέση λέγεται «στου χάρου το αλώνι», αφού τόσα παιδιά βρήκαν εκεί το θάνατο.
Οι πολιορκημένοι παρακολουθούσαν το τρομερό και ανήκουστο αυτό θέαμα, αναλογιζόμενοι τι θα επακολουθήσει σε βάρος του άμαχου πληθυσμού, ήρθαν σε διαπραγμάτευση και συμφώνησαν να παραδώσουν το οχυρό και τα όπλα τους και να μείνουν ελέυθεροι, φοβούμενοι βέβαια την τύχη τους αλλά αδιαφορώντας.
Μετά την παράδοση του οχυρού και των όπλων, ο Μωάμεθ, όπως αναμενόταν, άλλους απ’ αυτούς που παραδόθηκαν αποκεφάλισε, ενώ για τον ηρωϊκό δε αρχηγό τους Πρινοκοκκά επιφύλαξε τον τρομερώτερο θάνατο : «τον έγδαρε ζωντανό», μπροστά στα μάτια του Δημητρίου. Μετά απο αυτό διέταξε την καταστροφή του οχυρού και της μικρής πόλης του Καστριού, τις γυναίκες και τα παιδιά τα έσυραν στα ανθρωποπάζαρα της Ανατολής…
Τοπική εορτή του Πρινοκοκκά στο Καστρί κάθε δεύτερη Κυριακή του Μαίου εορτάζεται η ηρωική αντίσταση 400 Λακεδαιμονίων υπό του αρχηγού Πρινοκοκκά εναντίον του Σουλτάνου Μωάμεθ Β’ του Πορθητή με 80.000 γενίτσαρους το 1460.
