ΓΡΑΠΤΟΝ ΘΕΙΟΝ ΚΗΡΥΓΜΑ
Ὁ «Ἄλλος Παράκλητος»
Δέν εἶναι μόνο, Χριστιανοί μου, τό μεγάλο γεγονός τῆς ἀναστηλώσεως τῶν ἱερῶν Εἰκόνων πού γιορτάζει σήμερα ἡ Ἐκκλησία μας.
Ἀπό τίς πρῶτες ἡμέρες τῶν Ἀποστόλων ἄρχισαν νά ξεφυτρώνουν ἀνάμεσα στούς πιστούς πνευματικά «ζιζάνια» πού κήρυτταν διαστρεβλωμένα τήν πίστη καί προκαλοῦσαν διχασμούς καί ταραχή στό λαό.
Τό κακό πολλαπλασιάστηκε ἀπό τόν 4ο αἰ. κι ἔφθασε ὡς τίς ἡμέρες μας. Ἡ Ἐκκλησία ἀναγκάσθηκε νά δράσει ὥστε νά διαφυλαχθεῖ ἡ ἑνότητα τῆς Πίστεως. Γιά τόν σκοπό αὐτό οἱ Θεοφόροι Πατέρες συγκρότησαν τίς Οἰκουμενικές Συνόδους.
Ἡ σημερινή ἐπέτειος (πού τήν ὀνομάζουμε «Κυριακή τῆς Ὀρθοδοξίας»), εἶναι ἐπέτειος τῆς 7ης Οἰκουμενικῆς Συνόδου, στήν Νίκαια τῆς Βιθυνίας τό 787 μ.Χ.
Σ’ αὐτήν, λοιπόν, τήν Σύνοδο, δέν τέθηκε μόνο ὁριστικό τέλος στήν φοβερή διαμάχη τῆς Εἰκονομαχίας, ἀλλά καί καταδικάσθηκαν καί πλῆθος αἱρετικῶν πού ἀναστάτωναν τό πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας μέ τίς κακοδοξίες τους. Πράγματι, ἄν κανείς διαβάσει τό «Συνοδικόν» τῆς 7ης Οἰκουμενικῆς Συνόδου, θά δεῖ ἐκεῖ ὅτι καταδικάζονται πολλοί ἐμπνευστές ποικίλων αἱρέσεων καί ἀποκόπτονται ἀπό τό Σῶμα τῆς Ἐκκλησίας.
Δέν εἶναι, ἄλλωστε, τυχαῖο, ὅτι στήν ἑορταστική αὐτή ἡμέρα ἔχει καθορισθεῖ νά διαβάζεται σπουδαῖο τμῆμα τοῦ 11ου Κεφαλαίου τῆς πρός Ρωμαίους Ἐπιστολῆς τοῦ Παύλου. Ἐκεῖ ὁ Ἀπόστολος μετά ἀπό ἕναν λακωνικό ὁρισμό τῆς Πίστεως («… ἐλπιζομένων ὑπόστασις, πραγμάτων ἔλεγχος οὐ βλεπομένων»), ἀναφέρει χαρακτηριστικά γεγονότα τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, τά ὁποῖα ὁδηγήθηκαν σέ αἴσιο τέλος, χάρις στήν Πίστη τῶν Πατριαρχῶν τοῦ Ἰσραήλ. Χαρακτηριστικότερο δέ εἶναι τό παράδειγμα τοῦ Ἀβραάμ, ὁ ὁποῖος παρ’ ὅτι εἶχε λάβει τήν ὑπόσχεση τοῦ Θεοῦ ὅτι ἀπό τόν γιό του τόν Ἰσαάκ θά πληθυνθοῦν οἱ ἀπόγονοί του σάν «τήν ἄμμο τῆς θαλάσσης», δέν δίστασε νά προχωρήσει σέ θυσία τοῦ παιδιοῦ, ἔχοντας ἄπειρη ἐμπιστοσύνη στόν Θεό. Πίστευε, μάλιστα, πώς ὁ Θεός θά ἀνάσταινε τόν γιό του γιά νά ἐκπληρώσει τήν ὑπόσχεσή Του.
Καί συνεχίζει ὁ Παύλος τήν διήγισή του γιά τήν Πίστη, ἀφοῦ ἰσχυριστεῖ πώς δέν θά τοῦ φθάσει ὁ χρόνος νά ἐξιστορήσει πόσα καί ποικίλα βάσανα ὑπέμειναν οἱ ἅγιοι ἄνδρες τῆς πρό Χριστοῦ ἐποχῆς.
Αὐτό τό κήρυγμα γιά τήν Πίστη μας, εἶναι ἄρρηκτα συνδεδεμένο μέ τήν Ὀρθόδοξία (τήν ὀρθή μας ἀντίληψη γιά τόν κόσμο, τόν Δημιουργό του, τό νόημα τῆς ζωῆς μας, τήν θυσία τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ, τήν Ἀνάστασή Του, καί τήν «βεβαία ἐλπίδα» τῆς ἐν Αὐτῷ δικῆς μας Ἀνάστασης - τῆς σωτηρίας μας).
Αὐτές τίς ἀλήθειες δέν θά κατόρθωνε ποτέ τό ἀνθρώπινο πνεῦμα νά φθάσει, οὔτε στίς κορυφαῖες Ἀριστοτελικές ἤ Πλατωνικές του στιγμές. Μόνο ἡ Θεοπνευσία τῆς Καινῆς Διαθήκης καί ἡ καθοδήγηση ἀπό τό Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων ἐξασφάλισαν. Εἶναι ἡ ὑπόσχεση τοῦ Χριστοῦ στούς Μαθητές Του: «Κἀγώ ἐρωτήσω τόν Πατέρα καί ἄλλον Παράκλητον δώσει ἡμῖν. Τό Πνεῦμα τῆς ἀληθείας...».
Ἐλθέ μεθ΄ἡμῶν Βασιλεῦ Οὐράνιε!
Πρωτ. π.Π.Μαριᾶτος
