ΓΡΑΠΤΟΝ ΘΕΙΟΝ ΚΗΡΥΓΜΑ
Τά δύο πανίσχυρα ὅπλα τοῦ χριστιανοῦ,
νηστεία καί προσευχή
Τό Εὐαγγελικό ἀνάγνωσμα τῆς σημερινῆς Κυριακῆς, εὐλογημένοι μας Χριστιανοί, μπορεῖ νά χωρισθεῖ σέ δύο μέρη. Στό πρῶτο περιλαμβάνεται ἡ περιγραφή τοῦ θαύματος τῆς θεραπείας τοῦ σεληνιαζομένου νέου, ἐνῶ στό δεύτερο πού εἶναι συνέχεια τοῦ προηγουμένου, γίνεται διάλογος μεταξύ τοῦ Κυρίου καί τῶν μαθητῶν Του περί τῆς δυνάμεως τῆς πίστεως. Ἀφοῦ ὁ Κύριος μίλησε γι' αὐτή, ἐξειδίκευσε τό λόγο Του στά δαιμόνια πού εἶχαν κυριεύσει τό νέο ἐκεῖνο καί εἶπε. «Τοῦτο δέ τό γένος οὐκ ἐκπορεύεται εἰ μή ἐν προσευχῇ καί νηστείᾳ». Δηλαδή, αὐτό τό εἶδος τῶν δαιμονίων δέν βγαίνει ἀπό τόν ἄνθρωπο, παρά μέ προσευχή καί νηστεία.
Στήν κορυφή τῶν ἰδιαιτέρων χαρισμάτων, μέ τά ὁποῖα εὐεργετήθηκε ὁ ἄνθρωπος ἀπό τόν Θεό εἶναι ἡ προσευχή. Μεγάλη τιμή θεωρεῖται νά συνομιλήσει ἕνας ἁπλός πολίτης μέ κάποιον ἀπό τούς μεγάλους κοσμικούς ἄρχοντες. Τί εἶναι τότε ἡ συνομιλία, πού γίνεται ὁποτεδήποτε μεταξύ τοῦ Χριστιανοῦ καί τοῦ ἀπείρου καί Πανάγαθου Θεοῦ; Ὁ ἄπειρος, ὁ αἰώνιος, ὁ πάνσοφος καί παντοδύναμος Θεός στρέφεται πρός τήν ἀνθρώπινη ἐκείνη φωνή πού τοῦ φωνάζει καί τόν ἀναζητεῖ, καί τήν ἀκούει καί ἀπαντᾶ ὅσο καί ὅταν πρέπει γιά τή δική μας ὠφέλεια. Μεγαλειώδης πράγματι καί σωτήρια εἶναι ἡ ὥρα αὐτή τῆς ἐπικοινωνίας τοῦ θείου καί τοῦ ἀνθρώπινου.
Δέν ὑπάρχει ὡραιότερη, ἱερώτερη καί ὠφελιμότερη στιγμή ἀπό ἐκείνη τῆς προσευχῆς μας. Εἴτε εἶναι κρυφή φωνή τῆς ψυχῆς μας, ἤ ἐξωτερική φραστική ἐκδήλωση, εἴτε ἀλάλητος στεναγμός στήν ὥρα τοῦ πόνου τῆς δοκιμασίας, εἴτε εἶναι ψαλμικό τραγούδι εὐγνωμοσύνης, εἴτε εἶναι ὕμνος δοξολογίας γιά τό ἄπειρο μεγαλεῖο τοῦ Θεοῦ, εἴτε θερμή εὐχαριστία γιά τό πλῆθος τῶν εὐεργεσιῶν τοῦ Κυρίου πρός τόν ἄνθρωπο. Ὁποιαδήποτε κίνηση ἀναφορᾶς στό Θεό, ἀδελφοί μου, εἶναι χρυσός στολισμός τῆς ψυχῆς μας, εἶναι ὥρα ἐξοπλισμοῦ καί δυνάμεως. Μήν παραλείπουμε, λοιπόν, ποτέ. Προσευχή μέ πίστη, μέ ἀγάπη γιά τούς ἄλλους, μέ ταπείνωση, χωρίς διακοπή, ὅπως λέγει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, «ἀδιαλείπτως προσεύχεσθε».
Τό δεύτερο ἰσχυρό ὅπλο, γιά τό ὁποῖο μίλησε σήμερα ὁ Κύριος εἶναι ἡ νηστεία. Καί βρισκόμαστε ἐπικαίρως στήν περίοδο τῆς νηστείας τοῦ Δεκαπενταυγούστου. Εἶναι κάτι πού δέν ἔχουμε δικαίωμα οὔτε νά τό ἀγνοήσουμε, οὔτε νά τό ἀμελήσουμε. Ἄς ἀδιαφοροῦν, ἤ ἄς ἔχουν ἄλλη γνώμη πολλοί «ἐκσυγχρονιστές», Χριστιανοί. Δέν εἶναι ἡ νηστεία οὔτε ἀναχρονισμός, οὔτε ἄχρηστη ἄσκηση.
Ἡ πρώτη ἐντολή πού δόθηκε ἀπό τό Θεό στούς Πρωτόπλαστους ἦταν ἡ ἐντολή νηστείας. Στήν ἐποχή τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης ἡ νηστεία εἶναι ἡ βασική πνευματική ἄσκηση. Ὁ ἴδιος ὁ Κύριος ἄλλωστε ἔδωσε τό παράδειγμα μέ τή νηστεία Του στήν ἔρημο ἐπί σαράντα ἡμέρες. Τή νηστεία, στούς κοσμικούς συνανθρώπους μας τήν ἐπιβάλλουν λόγοι οἰκονομικοί καί λόγοι ὑγείας. Γιά τόν Χριστιανό, ὅμως, πρῶτος καί κύριος σκοπός αὐτῆς εἶναι πνευματικός. Ἡ Ἐκκλησία ζητᾶ νά συνηθίσει τούς πιστούς της στήν ὑπακοή καί τήν πειθαρχία. Ἐπί πλέον ἡ ἀποχή ἀπό τίς ὑλικές ἀπολαύσεις καθιστᾶ εὐκολώτερο τόν ἀγώνα στή μάχη ἐναντίον τοῦ κακοῦ ἑαυτοῦ μας καί διευκολύνει τή ψυχή μας στήν προσευχή.
Πολλοί Χριστιανοί παραμελοῦν τήν πνευματική ζωή τό καλοκαίρι. Ἐσεῖς ἀδελφοί μου, μή θεωρήσετε περιττά καί ἄχρηστα τά ὅσα λέγονται καί γράφονται σήμερα ἐδῶ. Ἡ ζωή τῶν Χριστιανῶν δέν εἶναι ἐποχική. Εἶναι μόνιμος ἀγώνας καί ἐπαγρύπνηση. Ὅπου καί ἄν βρισκόμαστε, ἄς σκεφθοῦμε. Ἡ ζωή καί ἡ δράση δέν σταματᾶ ποτέ. Πώς εἶναι δυνατό νά σταματήσουμε ἐμεῖς τόν ἀγώνα μας;
Λοιπόν, ἀδελφοί μου, ἡ μόνη λύση εἶναι ὁ Χριστός. Καί ὅλοι ἐμεῖς ἄς ἀπευθυνθοῦμε μέ θέρμη σ΄ Αὐτόν, λέγοντάς Του: «Πιστεύουμε Κύριε, στήν παντοδυναμία, στήν ἀλήθεια τοῦ Εὐαγγελίου καί τῆς Ἐκκλησίας Σου. Κι ἄν πρός στιγμή ὀλιγοπιστοῦμε, μᾶς ἀρκεῖ ἕνας σεισμός, ἕνας κατακλυσμός, ἤ μιά ἀσθένεια γιά νά ἀποκαλυφθεῖ ἡ γύμνια καί ἡ ἀδυναμία μας. Φώτιζέ μας καί κράτησέ μας κοντά Σου, μέσα στήν Ὀρθοδοξία μας. Κι ἄν Κύριε, ὁ αἰώνιος ἐχθρός μας ὁ διάβολος, ἀπό μῖσος μᾶς παρασύρει πολλές φορές στά δεσμά τῆς ἁμαρτίας, βοήθησέ μας νά ἀπαλλαγοῦμε ἀπό τό φορτίο αὐτό».
Ἡ ἀκράδαντη πίστη στόν Θεό, ἡ προσευχή καί ἡ ἄσκηση μέσα ἀπό τή νηστεία, ἀποτελοῦν καί σήμερα, πού ὅλα γύρω μας κλονίζονται καί τείνουν νά καταρρεύσουν, τά ἐχέγγυα τῆς πνευματικῆς μας ἀνόρθωσης.
Ἡ ζωή μας εἶναι καρπός γλυκύτατος, ὅταν τήν ἀφήνουμε νά ἀναπτύσσεται σταθερά μέσα στό Εὐαγγέλιο καί τήν Χάρη τοῦ Κυρίου. Μέσα σέ αὐτή νά ζοῦμε καί ἐμεῖς, νά κινούμαστε, νά προσευχόμαστε καί θά εἴμαστε πάντοτε εὐλογημένα παιδιά τοῦ Θεοῦ. Ἀμήν.
π.Θεολόγος Παντελῆς
