ΓΡΑΠΤΟΝ ΘΕΙΟΝ ΚΗΡΥΓΜΑ
Τό θαῦμα τοῦ ἐκ γενετῆς τυφλοῦ καί ἡ συνάντηση τοῦ νέου αὐτοῦ ἀνθρώπου μέ τό Χριστό μᾶς διδάσκουν πολλά, χριστιανοί μου, γιά τήν καθημερινότητά μας. Στό ἐρώτημα τῶν μαθητῶν «Ραββί τίς ἥμαρτεν, οὗτος ἤ οἱ γονεῖς αὐτοῦ» ὁ Χριστός μας ἀπεκρίθη «οὔτε οὗτος ἥμαρτεν, οὔτε οἱ γονεῖς αὐτοῦ». Αὐτό μᾶς δηλώνει περίτρανα ὅτι ὁ Θεός δέν εἶναι Θεός τιμωρός, ἀλλά Θεός ἀγάπης. Δέν εἶναι αἴτιος τῶν κακῶν ὁ Θεός, ὅπως λέγει ὁ Μ. Βασίλειος, ἀλλά ὁ διάβολος.
Μέσα, ὅμως, ἀπό τήν κακοπάθειά μας ὁ Θεός θέλει νά μᾶς ὁδηγήσει στή σωτηρία, ἀρκεῖ ν’ ἀνοίξουμε τά μάτια τῆς ψυχῆς μας καί νά κατανοήσουμε τήν εὐεργεσία τοῦ Θεοῦ.
Μέσα, ὅμως, ἀπό τήν κακοπάθειά μας ὁ Θεός θέλει νά μᾶς ὁδηγήσει στή σωτηρία, ἀρκεῖ ν’ ἀνοίξουμε τά μάτια τῆς ψυχῆς μας καί νά κατανοήσουμε τήν εὐεργεσία τοῦ Θεοῦ.
Ὁ νεαρός ἐκ γενετῆς τυφλός δέχθηκε τήν ἐπέμβαση τοῦ Χριστοῦ μέ τόν πηλό στά μάτια του (συμβολική πράξη γιά νά δείξη ὅτι εἴμαστε πλασμένοι μέ πηλό), ὑπάκουσε στήν ἐντολή νά πάει νά νιφθεῖ στήν κολυμβήθρα τοῦ Σιλωάμ, κήρυξε στούς «τηρητές τοῦ νόμου», ἀλλά τυφλούς στήν ψυχή Φαρισαίους γιά τήν εὐεργεσία τοῦ Θεοῦ πρός αὐτόν καί ὁμολόγησε τήν πίστη του στό ἐρώτημα τοῦ Ἰησοῦ : «Ἐσύ πιστεύεις στόν Υἱό τοῦ Θεοῦ;», «Καί ποιός εἶναι αὐτός Κύριε, γιά νά πιστεύσω;»· «Αὐτός πού μιλάει τώρα μαζί σου αὐτός εἶναι». Τότε ἐκεῖνος εἶπε: «Πιστεύω Κύριε» καί τόν προσκύνησε.
Χριστιανοί μου, πρέπει νά κατανοήσουμε πώς σέ ὅ,τι συμβαίνει στή ζωή μας καί ἐπικαλούμαστε τή βοήθεια τοῦ Θεοῦ, Ἐκεῖνος θά ἐπέμβει ἀρκεῖ ἐμεῖς νά ἔχουμε ἀνοιχτά τά μάτια τῆς ψυχῆς μας γιά νά τόν συναντήσουμε καί νά μᾶς ὁδηγήσει στή σωτηρία μας.
Ὅλα τά γεγονότα, πού μᾶς συμβαίνουν, οἱ στεναχώριες, οἱ ἀσθένειες, οἱ ἁμαρτίες εἶναι δυνατόν νά γίνονται οἱ τρόποι, οἱ δρόμοι τῆς Ἀποκάλυψης τῆς Δόξας τοῦ Θεοῦ. Εἶναι ἡ συνάντηση μέ τό Χριστό διά τῆς μετανοίας μας, τῆς ἐξομολογήσεως καί τῆς συμμετοχῆς μας στό Ποτήριο τῆς Ζωῆς, πού εἶναι ἡ Θεία Κοινωνία.
Χριστιανοί μου, πρέπει νά κατανοήσουμε πώς σέ ὅ,τι συμβαίνει στή ζωή μας καί ἐπικαλούμαστε τή βοήθεια τοῦ Θεοῦ, Ἐκεῖνος θά ἐπέμβει ἀρκεῖ ἐμεῖς νά ἔχουμε ἀνοιχτά τά μάτια τῆς ψυχῆς μας γιά νά τόν συναντήσουμε καί νά μᾶς ὁδηγήσει στή σωτηρία μας.
Ὅλα τά γεγονότα, πού μᾶς συμβαίνουν, οἱ στεναχώριες, οἱ ἀσθένειες, οἱ ἁμαρτίες εἶναι δυνατόν νά γίνονται οἱ τρόποι, οἱ δρόμοι τῆς Ἀποκάλυψης τῆς Δόξας τοῦ Θεοῦ. Εἶναι ἡ συνάντηση μέ τό Χριστό διά τῆς μετανοίας μας, τῆς ἐξομολογήσεως καί τῆς συμμετοχῆς μας στό Ποτήριο τῆς Ζωῆς, πού εἶναι ἡ Θεία Κοινωνία.
†π.Π. Μεγ
