Ιωάννης Βλάχος (Δασκαλογιάννης)Είχε ναυτικά ¨πρακτορεία¨σε πολλά ελεύθερα ελληνικά νησιά, όπως στα Κύθηρα.

200 χρόνια από την Ελληνική Επανάσταση !

ΑΦΙΕΡΩΜΑ της Σελίδας μας στον

Ιωάννη Βλάχο (Δασκαλογιάννης) (1730 - 1771) – Ο πρωτομάρτυρας της Επανάστασης στην Κρήτη

Ο Ιωάννης Βλάχος γεννήθηκε στην Ανώπολη Σφακίων, ένα ορεινό χωριό σε ύψος 600 μέτρων, περίπου 2 χιλιόμετρα μακριά απ’ τη θάλασσα. Η ακριβής ημερομηνία γεννήσεώς του πιθανολογείται πως είναι ή το 1722 ή το 1730, το οποίο θεωρείται και πιθανότερο.

Το «Βλάχος» δεν είναι βέβαιο αν ήταν όντως αληθινό επίθετο ή προσωνύμιο, όπως είχαν τότε σχεδόν όλοι οι Σφακιανοί. Στην ιστορία έμεινε γνωστός ως «Δασκαλογιάννης» (και πολύ λιγότερο ως «Δασκαλάκης»), επειδή εξαιτίας της μεγάλης του μόρφωσης τον αποκαλούσαν «δάσκαλο» (Ο Δάσκαλος, ο Γιάννης).

Με το όνομα επίσης τούτο αναφέρεται και σε τουρκικό έγγραφο του 1750: «Bente Daskalo Vani Vazici Kasteli Mezbur: Ο δούλος Δάσκαλος Γιάννης, γραμματικός του Καστελίου».

Είναι πιθανή η καταγωγή του Δασκαλογιάννη απ’ τη ναυτική γενιά των Ανδρουλακάκηδων, του Λουτρού. Ο πατέρας του ονομαζόταν Ανδρέας και ήταν ένας πλούσιος καραβοκύρης. Αυτός επέμενε στο γιο του να σπουδάσει στο εξωτερικό, πιθανότατα στην Ιταλία όπου σπούδαζαν τότε κι άλλοι Κρητικοί, με αποτέλεσμα να γίνει ο Δασκαλογιάννης ένας από τους πλέον εγγράμματους, μορφωμένους και πολυταξιδεμένους Σφακιανούς, ο οποίος μιλούσε και την ιταλική και τη ρώσικη γλώσσα.

Ο Δασκαλογιάννης ήταν μετρίου αναστήματος, ανδροπρεπής με μια φυσική ευφράδεια που τον βοηθούσε να πείθει εύκολα το συνομιλητή του, μιας και είχε το σπάνιο χάρισμα της ρητορικής ηγεσίας.

Είχε τέσσερα αδέρφια, το Νικόλαο ή Χατζή Σγουρομάλλη, τον Παύλο, το Μανούσο και το Γεώργιο. Η γυναίκα του λεγόταν Σγουρομαλλίνη ή Ξανθομαλλίνη, με καταγωγή από το Ρέθυμνο και μαζί της είχε αποκτήσει τέσσερις κόρες και δύο γιους. Τη Μαρία, την Ανθούσα, την Ελευθερούσα, το όνομα της τέταρτης δεν αναφέρεται πουθενά, τον Ανδρέα και το Νικολάκη.

Στην κατοχή του ο Δασκαλογιάννης είχε τέσσερα τρικάταρτα καράβια κι ο ίδιος ταξίδευε με αυτά στα λιμάνια της Μεσογείου και της Μαύρης Θάλασσας. Είχε, μαζί με τ’ αδέρφια του, ναυτικά «πρακτορεία» στα κυριότερα λιμάνια και σε πολλά ελεύθερα ελληνικά νησιά, όπως στα Κύθηρα.

Οι Σφακιανοί εκείνης της εποχής, σε αντίθεση με τους άλλους Κρητικούς που απεχθάνονταν τότε τη θάλασσα, είχαν δεκάδες καράβια στη Μεσόγειο, με βάση τον όρμο Λουτρό στο Λιβυκό, δυτικά της Χώρας Σφακίων, στα ίχνη του αρχαίου «διλίμενου» Φοίνικα. Ο Δασκαλογιάννης ήταν πιθανά ο μόνος Σφακιανός της εποχής που τολμούσε να κυκλοφορήσει στην επαρχία με ευρωπαϊκά ρούχα, χωρίς να τον αποκαλούν «ψαλιδόκωλο»!

Ο Δασκαλογιάννης έβλεπε την εξαθλίωση των συμπατριωτών του που στέναζαν κάτω απ’ τον τουρκικό ζυγό και δεν άργησε να ταχθεί στο πλευρό του Ορλόφ που υποκινούσε επανάσταση στη σκλαβωμένη Ελλάδα.

Ο Δασκαλογιάννης γύρισε στα Σφακιά γεμάτος όνειρα και ενθουσιασμό για την απελευθέρωση του τόπου του και δε δυσκολεύτηκε να πείσει και εμψυχώσει τους συμπατριώτες του. Τους κάνει να πιστέψουν ότι ήρθε η ώρα να ελευθερωθεί το γένος των Ελλήνων από τους Τούρκους με τη βοήθεια των Ρώσων. Ξεπέρασε εύκολα τους λιγοστούς ενδοιασμούς των καπεταναίων, και αφού τους βεβαίωσε ότι ο Μόσκοβος μάχεται κιόλας στα ελληνικά νερά, έφυγε για την Αδριατική και γύρισε τα Χριστούγεννα του ίδιου χρόνου φορτωμένος όπλα και ελπίδες.
«Μεσούντος του μηνός Σιεβάλ», δηλαδή το τέλος Ιανουαρίου 1770, οι Τούρκοι των Χανίων αναφέρουν στον σουλτάνο ότι, όπως αποκαλύπτουν «εξ αλλεπαλλήλων πηγών γραπταί πληροφορίαι», δεκάδες ρούσικα πλοία εισέβαλαν στη Μεσόγειο από το Γιβραλτάρ. Φήμες αλλά και αληθινές ειδήσεις πήγαιναν και ερχόταν ανάμεσα στα Χανιά και την Κωνσταντινούπολη. Οι πασάδες της Κρήτης πανικόβλητοι απαγόρευσαν στους Χριστιανούς να φορούν ρούχα όμοια με των Τούρκων. Στις πόρτες τους χάραξαν διακριτικά σημάδια…

Ο Αλέξιος Ορλώφ, που βρισκόταν τότε στη Πάρο με το ρώσικο στόλο, στέλνει ξανά επιστολή στον Δασκαλογιάννη και του υπόσχεται για άλλη μια φορά βοήθεια, αφού αρχίσει τον αγώνα. Με τη γραπτή διαβεβαίωση του αρμόδιου εκπροσώπου της Ρωσίας, δεν ήταν δυνατόν να μη πιστέψουν ότι μια ομόδοξη αυτοκρατορία, με τόσες δυνατότητες, μπορούσε να τους εγκαταλείψει στα νύχια του άπιστου.

Μετά τις καθιερωμένες συνελεύσεις στις οποίες όλοι οι «άνδρες των αρμάτων» ψήφιζαν, στις αυλές της Παναγίας της Θυμιανής, πόλεμο ή ειρήνη, οι καπετάνιοι κίνησαν, φανερά πλέον, τις προπαρασκευές. Με πρόσχημα το Πάσχα, έφευγαν από τα Κάστρα και τα πεδινά χωριά οι Σφακιανοί «άποικοι» και μαζεύονταν στα Σφακιά για να αρματωθούν και να καταταχθούν στα επαναστατικά σώματα. Τουρκικό έγγραφο επισημαίνει ότι οι άπιστοι αυτοί «ανεχώρησαν κρυφίως εκ των χωρίων όπου διέμενον και συνεκεντρώθησαν άπαντες εις την επαρχίαν Σφακίων». Αλλά κανένας άλλος «κατωμερίτης» δεν κινήθηκε.

Την 25 Μαρτίου 1770, μια μέρα που αργότερα θα γίνει εθνικό σύμβολο, δεκάδες παπάδες πάνοπλοι και δύο χιλιάδες επαναστάτες με τους καπετάνιους τους, ύστερα από μια πανηγυρική λειτουργία μετά των απαραιτήτων πυροβολισμών, κήρυξαν την επανάσταση, υψώνοντας την επαναστατική σημαία στην Ανώπολη. Αρχηγοί των επαναστατών, εκτός από τον Δασκαλογιάννη αναφέρονται ο Μανούσακας, ο Γιωργάκης, ο Βουρδουμπάς, ο Χούρδος, ο Μπουνάτος, ο παπα Σήφης, ο Βολούδης, ο Μωράκης, ο Σκορδίλης και άλλοι.

Ο Δασκαλογιάννης με τους δικούς του κατέβηκε στον Αποκόρωνα, οπλισμένος αυτή τη φορά. Άλλοι καπετάνιοι πέρασαν στα Ρεθεμνιώτικα. Ο Δασκαλογιάννης έφτασε στη Μαλάξα και με το ναυτικό κανοκιάλι ερευνούσε το κρητικό πέλαγος για να ανακαλύψει τα ρούσικα καράβια που περίμενε. Λίγες μέρες πριν είχε απαντήσει στους απεσταλμένους των Τούρκων, ιερωμένους, που έφερναν πρόταση συνδιαλλαγής: «Κατ’ ουδένα τρόπον ησυχάζομεν!».

Όμως τελευταία στιγμή ο Αλέξιος Ορλόφ με το ρώσικο στόλο, αντί να πλεύσει προς τα Χανιά, όπως είχε υποσχεθεί με την επιστολή προς τον Δασκαλογιάννη, έπλευσε προς τον Τσεσμέ όπου και συμμάχησε με τον τούρκικο στόλο και του δόθηκε ο τίτλος «Τσεσμενέσκη», δηλαδή νικητής του Τσεσμέ. Η κίνηση αυτή, έμεινε στην ιστορία σαν «Ορλωφικά» κι απέδειξε ότι οι Έλληνες χρησιμοποιήθηκαν σαν αντιπερισπασμός της Ρωσίας απέναντι της Τουρκίας, καθώς με τη συνθήκη Κιουτσούκ-Καϊναρτζή οι ρωσικές δυνάμεις αποχώρησαν εγκαταλείποντας τους Έλληνες.

Ο Δασκαλογιάννης βλέπει τα σχέδια του να καταρρέουν μετά την εγκατάλειψη των Ρώσων, εν τούτοις δεν εγκαταλείπει τον αγώνα. Δεν υποκύπτει. Συνεχίζει έστω κι αν αρχίζει να χάνεται κάθε ίχνος ελπίδας.

Ο σουλτάνος είχε πληροφορηθεί από τις 10 Απριλίου τις κινητοποιήσεις του Δασκαλογιάννη. Αλλά δεν ήθελε να κινηθεί χωρίς να εξακριβώσει τις πληροφορίες. Στις 7 Μαΐου του 1770 έφτασε στο Μεγάλο Κάστρο αυτοκρατορικό φιρμάνι που όριζε:

«Αν εξακριβώσητε ότι πράγματι ούτοι (οι Σφακιανοί) τυγχάνουσι επαναστάτες και στασιαστές, ενισχύουν δε τους εχθρούς της πίστεως και προβαίνουν εις πράξεις ανατρεπτικάς… τότε πάντες υμείς εν ομοφωνία εκστρατεύσατε εναντίον τους και προβήτε εις την σφαγήν και τον αφανισμόν αυτών…».

Στο μεταξύ οι επαναστάτες εξόντωναν τους Τουρκοκρητικούς του κάμπου και τις φρουρές των μικρών πύργων. Κατά τα τουρκικά αρχεία, στις 28 Μαΐου ο αρχηγός του στρατού που είχε εντολή να χτυπήσει τους επαναστάτες αναφέρει ότι οι προσπάθειές του να ησυχάσει τους Σφακιανούς απέτυχαν. Ο ηγούμενος του Πρέβελη και ο επίσκοπος Αρκαδίας (Μεσαράς) που έστειλε για συμφωνίες εκδιώχθηκαν από τον Δασκαλογιάννη. Οι μάχες με τον στρατό που συγκεντρώθηκε στις Βρύσες άρχισαν τις ύστερες μέρες του Μαΐου.

Οι τουρκικές δυνάμεις χτυπούσαν τα Σφακιά από δυο μέρη. Από την ανατολική διάβαση, περιοχή Τσιλίβδικα – Καλλικράτης. Και, κατά μέτωπον, από την Κράπη προς Ξυλόδεμα. Οι συγκρούσεις συνεχίζονταν νύχτα και μέρα και το αίμα πλημμύριζε τα βουνά. Οι πρώτοι νεκροί ήταν οι άμαχοι Χριστιανοί που οι Τούρκοι χρησιμοποιούσαν για μεταφορείς, - σακουλιέρηδες - και τους έστηναν μπροστά από τα δικά τους τμήματα για να δεχθούν πρώτοι τα πυρά των επαναστατών.

Η υπεροχή των Τούρκων σε αριθμό και η απουσία βοήθειας ανάγκασαν τον Δασκαλογιάννη να αναδιπλωθεί στα βουνά και τα περάσματα. Ο αρχηγός, απογοητευμένος από την απατηλή στάση των Ρώσων, συγκέντρωσε όλα τα τμήματα στις πύλες των Σφακιών.

Παρά την τεράστια αριθμητική υπεροχή του εχθρού, δίνει φονικότατη μάχη στα στενά της Νίμπρου που κρατά δύο ολόκληρες μέρες. Ο σκοπός του δεν είναι φυσικά να εμποδίσει τη προέλαση του εχθρού αλλά να την καθυστερήσει, για να δοθεί καιρός στα γυναικόπαιδα να επιβιβασθούν στα καράβια, μια και δεν υπήρχε πια άλλη σωτηρία.

Ο Τούρκος σερασκέρης αναφέρει γραπτώς στον πασά του Μεγάλου Κάστρου την 20ή του μηνός Σαφέρ, 1184, δηλαδή την 6η Ιουνίου 1770 ότι «ο στρατός έφθασε εις την επαρχίαν Σφακίων» και επετέθη «κατά των ληστών» με τηλεβόλα, τουφέκια και λοιπά πολεμικά όργανα κατασφάζων και εξολοθρεύων αυτούς».

Ο αγώνας ήταν σκληρός και άνισος. Αλλά ο τόπος ευνοούσε τους επαναστάτες. Οι Τούρκοι έπρεπε να περάσουν από φαράγγια και άνυδρα βουνά. Οι Σφακιανοί τους περίμεναν παντού, τους αιφνιδίαζαν, κυλούσαν ακόμη και βράχους από τις πλαγιές και τους αποδεκάτιζαν. Οι στρατιώτες που προχωρούσαν συντεταγμένοι μαζί με τα υποζύγια δεν μπορούσαν να αμυνθούν σ’ αυτή την πρωτοφανή μορφή πολέμου.

Οι μέρες περνούσαν. Δίψα και ζέστη βασάνιζε τους εισβολείς. Οι Σφακιανοί έδιδαν και μάχες «εκ παρατάξεως» στην είσοδο κάθε χωριού. Οι Τούρκοι περνούσαν αφήνοντας εκατοντάδες νεκρούς στα λαγκοπεράματα και στα ποροφάραγγα.

Οι Τούρκοι πληροφορούνται ότι τα γυναικόπαιδα έχουν σκοπό να επιβιβασθούν στα καράβια για να δραπετεύσουν κι αμέσως 6.000 στρατός καταφθάνει στην Ανώπολη για να τα εμποδίσει. Εφτακόσιοι ως οχτακόσιοι Σφακιανοί που βρίσκονται στην περιοχή τρέχουν για να τα προστατεύσουν. Πάνω από το Λουτρό γίνεται άγρια μάχη στήθος με στήθος, με το μαχαίρι, γιατί με τα όπλα υπήρχε κίνδυνος να χτυπήσουν τα γυναικόπαιδα.

Από τους 700 - 800 άνδρες του Δασκαλογιάννη, έχουν σκοτωθεί οι 300 όμως και οι Τούρκοι πλήρωσαν με τίμημα 1000 νεκρούς, αλλά μπαίνουν στο τέλος στην Ανώπολη. Άρχισε άγρια σφαγή. Άνδρες και γυναίκες πολεμούν απεγνωσμένα ώσπου σκοτώθηκαν όλοι και όλες. Μόνο εκατό γυναικόπαιδα που αιχμαλώτισαν οι Τούρκοι επέζησαν από τούτο το άγριο μακελειό. Οι Τούρκοι από εκεί και μετά συνέχιζαν το εξοντωτικό τους έργο, κόβοντας δέντρα, ξεριζώνοντας αμπέλια. Όσους άνδρες συλλάμβαναν τους έσφαζαν επί τόπου, ενώ τις άσχημες γυναίκες, τα παιδιά και τους γέρους τους έριχναν σε γκρεμούς για να διασκεδάσουν.

Στη διάρκεια τούτης της φονικής μάχης ο Δασκαλογιάννης είχε στείλει τη γυναίκα του μαζί με τις δύο μεγάλες του κόρες, τη Μαρία και την Ανθούσα, στο Λουτρό για να μπουν στο καράβι του. Όμως στο δρόμο τραυματίστηκε η Σγουρομαλλίνη και οι κόρες της νομίζοντας ότι σκοτώθηκε τρέχουν απελπισμένες, χωρίς να ξέρουν που πηγαίνουν, με αποτέλεσμα να πέσουν στα χέρια των Τούρκων που όταν έμαθαν ότι είναι κόρες του αρχηγού τις παρέδωσαν στο σερασκέρη.

Ο Δασκαλογιάννης εν τω μεταξύ κατεβαίνει στο Λουτρό, μαθαίνει το χαμό των παιδιών του, βλέπει τη γενική καταστροφή και στη απελπισία του πάνω αποφασίζει να παραδοθεί στον πασά. Οι άλλοι αρχηγοί όμως δεν τον αφήνουν να πραγματοποιήσει τη σκέψη του.

Ο πασάς του έστειλε επιστολή παρακαλώντας τον να παραδοθεί και με την υπόσχεση ότι αν κάνει αυτό που του έλεγε όχι μόνο δεν θα βλάψει τα Σφακιά αλλά θα φύγει αμέσως από εκεί. Ο Δασκαλογιάννης συγκαλεί γενική συνέλευση στα Κρούσια για να τους ανακοινώσει την πρόταση, όμως η συνέλευση αποφασίζει ομόφωνα ότι θα συνεχίσει τον αγώνα και απαντούν στο πασά ότι δεν θα παραδοθούν ποτέ. Και η τελευταία πράξη του αιματηρού δράματος παίζεται στο φαράγγι της Αράδαινας, ένα από τα πιο ωραία και επιβλητικά φαράγγια των Λευκών Ορέων με κατακόρυφες πλευρές εκατοντάδων μέτρων.

Οι Τούρκοι μαζεύτηκαν χαμηλά και στρατοπέδευσαν στο Φραγκοκάστελλο όπου υπάρχει νερό γιατί οι Σφακιανοί δηλητηρίασαν όλα τα πηγάδια της περιοχής. Και από κει με επιδρομές και ενέδρες προσπαθούσαν να συλλάβουν το Δασκαλογιάννη. Η εντολή του πασά ήταν ρητή: «Να συλληφθεί ζωντανός ο αρχηγός». Αλλιώς ο στρατός, παρά τις απώλειες και τις δαπάνες, δεν θα έφευγε από τα Σφακιά.

Αλλά και οι Σφακιανοί βρίσκονταν σε τραγική θέση. Όλα τα χωριά καμένα. Τα κοπάδια, τα σπίτια, οι σοδειές λεηλατημένες. Και έφταναν οι ψυχρές μέρες του φθινοπώρου. Σε λίγο θα κατέβαιναν χιόνια στα βουνά. Οι θάλασσες θα αγρίευαν. Τα γυναικόπαιδα θα αφανίζονταν. Μέσα σ’ αυτό το τρομερό κλίμα, ο Δασκαλογιάννης αποφάσισε να δεχθεί τις επίμονες προτάσεις των πασάδων. Οι κήρυκες κραύγαζαν κάθε μέρα:

«Αν παραδοθεί ο Δασκαλογιάννης, εμείς θα φύγουμε από τα Σφακιά και θα χορηγήσουμε γενική αμνηστία. Ο Δασκαλογιάννης θα κρατηθεί για ένα διάστημα σαν εγγύηση ότι δεν θα συνεχισθεί η επανάσταση!»

Παρά την φυσική κάλυψη του γνώριμου τόπου, η νίκη ήταν αδύνατη για τους Σφακιανούς. Γρήγορα οι Τούρκοι τους περικυκλώνουν και όσοι επέζησαν αναγκάστηκαν να διασκορπιστούν στα όρη, για να σωθεί ο καθένας όπως μπορούσε. Μερικοί τότε έφυγαν από τη Κρήτη και δεν ξαναγύρισαν ποτέ πια. Όσοι παρέμειναν κατέβαιναν τη νύχτα από τις κορυφές των βουνών στα τουρκοχώρια των γύρω επαρχιών, σκοτώνοντας όσους αγάδες συναντούσαν και άρπαζαν ότι έβρισκαν για να θρέψουν τα πεινασμένα παιδιά τους. Οι αγάδες δεν τολμούσαν να βγουν από τα σπίτια τους και παρά τη νίκη τους ήταν τρομοκρατημένοι. Κι ο πασάς δεν ήθελε να αφήσει τα Σφακιά, ρημαγμένα αλλά ακόμη ανυπότακτα, αφού κανένας δεν «εμούτισε», δε δήλωσε υποταγή.

Για να ενθαρρύνει το Δασκαλογιάννη να παραδοθεί, του στέλνει κι άλλο γράμμα, σε ήπιο τόνο όμως τούτη τη φορά:

«Σαν έρθεις να μιλήσωμε και σαν ανταμωθούμε,

ούλα θε να συμπαθηστούν και φίλοι θα γενούμε».

Κι εκείνος, κάτω από το βάρος της ευθύνης για τέτοια πρωτοφανή καταστροφή, έστω και αν η πρόθεσή του δεν ήταν καμιά άλλη πέρα από τη επιθυμία να ελευθερώσει τον τόπο του από το ζυγό των τυράννων, θεωρεί τον εαυτό του σαν κύριο υπεύθυνο και αποφασίζει να παραδοθεί, νομίζοντας ότι έτσι θα εξιλεωθεί.

Ο πασάς τον δέχεται, του παρουσιάζει τη κόρη του Μαρία για να τον ευχαριστήσει και μετά άρχισε να τον ανακρίνει. Κάτω από τέτοιες συνθήκες τον αναγκάζει, σαν εκπρόσωπο και αρχηγό της επαρχίας του, να στείλει επιστολή που έλεγε τα εξής:

«Προς τους καπεταναίους των Σφακίων.

Με το γενικό αρχηγό σας τον οποίο θεωρώ φίλο και όχι αιχμάλωτο έδωσα τις ακόλουθες συμφωνίες που πρέπει να παραδεχτείτε όλοι, αλλιώς θα σας καταστρέψομε εντελώς.

Πρώτον: Ο αρχηγός Δασκαλογιάννης δεν θα επιστρέψει στα Σφακιά αλλά θα παραμείνει μαζί μας, για τρία χρόνια, με την περιποίηση φυσικά που απαιτεί η θέση του.

Δεύτερον: Πρέπει να δηλώσουν οι Σφακιανοί εγγράφως ότι αναγνωρίζουν την τούρκικη κυβέρνηση της Κρήτης.

Τρίτον: Οι Σφακιανοί θα εξακολουθούν να έχουν τα όπλα τους, θα διοικούνται σύμφωνα με τα έθιμά τους, και θα πληρώνουν κάθε χρόνο 5000 γρόσια».

Την επιστολή με τη συμφωνία του Δασκαλογιάννη και του πασά μεταφέρουν δυο χριστιανοί στου Ασκύφου όπου ήταν συγκεντρωμένα τα υπολείμματα των Σφακιανών. Αφού δεν υπήρχαν περιθώρια επιλογής, γίνεται αποδεκτή από όλους και γράφουν στο πασά:

«Δεχόμαστε τη συμφωνία του αρχηγού μας με τον εξοχότατο βεζίρη της Κρήτης, αναγνωρίζουμε την Τούρκικη κυβέρνηση, υποσχόμεθα να πληρώνουμε 5000 γρόσια και εμπιστευόμαστε τη ζωή του αρχηγού μας στην τιμιότητα του εξοχότατου βεζίρη».

Την απάντηση αυτή την έστειλαν την ίδια μέρα στον πασά με 500 πρόβατα δώρο, εβδομήντα πέντε οπλαρχηγοί, ο πρωτόπαπας κι άλλοι έξι παπάδες. Βασιζόμενοι στις «συμφωνίες» του Χασάν πασά, νόμισαν πως μπορούσαν ακίνδυνα να παρουσιαστούν σ’ αυτόν αφού είχαν δηλώσει την υποταγή τους.

Τούτο ακριβώς περίμενε και εκείνος. Αφού διέταξε και τους συνέλαβαν αμέσως, τους παίρνει μαζί του στο Ηράκλειο για να κοσμήσουν το θρίαμβο του. Μετά τους φέρνει στις φυλακές του Κούλε όπου μερικούς κρέμασε αμέσως και μερικοί πέθαναν από τα βασανιστήρια. Όσοι έζησαν δεν κατόρθωσαν να δραπετεύσουν παρά μετά από χρόνια.

Το Δασκαλογιάννη και την κόρη του τους κράτησε στο σεράι του ο πασάς γιατί ήθελε να τους χρησιμοποιήσει σαν δόλωμα μήπως και καταφέρει να συλλάβει και τους άλλους τρεις αδελφούς του που είχαν προλάβει να καταφύγουν στα Κύθηρα. Όμως λίγο καιρό μετά αφού είδε ότι δεν υπάρχει πιθανότητα να καταφέρει τούτη τη σύλληψη, αποφάσισε να προχωρήσει στην εκτέλεση του αρχικού σχεδίου του. Δηλαδή, να παραδώσει το Δασκαλογιάννη στο μαινόμενο πλήθος για να τον εκτελέσουν.

Έτσι, την Παρασκευή 17 Ιουνίου 1771, ο πασάς φώναξε ένα βάρβαρο γενίτσαρο, ειδικό στους βασανισμούς, και του παράδωσε τον Δάσκαλο. Οι Τούρκοι του Μεγάλου Κάστρου που με ιδιαίτερη ευχαρίστηση παρακολουθούσαν πάντα τις εκτελέσεις των Χριστιανών, είχαν συγκεντρωθεί στον τόπο του μαρτυρίου του.

- Θέλω το θάνατο σκληρό και στη μεγάλη πλατεία, ζήτησε ο πασάς απ’ το δήμιο.

Ο «ειδικός» κάλεσε σε σύσκεψη την παρέα του και βρήκαν τον τρόπο που θα σκότωναν τον Δάσκαλο. Τον έσυραν στους δρόμους. Μαζεύτηκαν τα μπουλούκια απ’ όλες τις γειτονιές. Άκουσαν οι Χριστιανοί τη βοή να σηκώνεται από τις τέσσερις άκρες της πολιτείας και μαντάλωσαν τα σπίτια τους. Οι φονιάδες ξεκίνησαν για την πλατεία της ανατολικής πύλης του Μεγάλου Κάστρου που οι Τούρκοι ονόμαζαν Ακ Μεϊτάν (σημερινή πλατεία Ελευθερίας). Μπροστά έσερναν τον μελλοθάνατο και πίσω ακολουθούσαν άγριοι και πολεμικοί, οι ηρωικοί γενίτσαροι, έτοιμοι να δείξουν την ανδρεία τους πάνω στον δεμένο Δασκαλογιάννη. Ήρθαν μαραγκοί, έμπηξαν τέσσερις πασσάλους στο χώμα, κάρφωσαν σανίδες κι έκαναν ένα κάθισμα ψηλό.

- Γιάε που θα σε κάτσω, Δάσκαλε. Στο θρόνο, σαν το μητροπολίτη, έλεγε ο δήμιος.
Ο Δάσκαλος άκουε και δε μιλούσε. Είχε το κεφάλι ίσιο όσο γινόταν. Κείνη την ώρα, στην πλατεία του Μεγάλου Κάστρου, ένιωθε πως κρινόταν η Κρήτη στο πρόσωπό του κι έκανε κουράγιο κι έσφιγγε τα δόντια του να μην την προσβάλει. Με τον φριχτό θάνατο που του ετοίμαζαν οι Τούρκοι, λογάριαζαν πως θα γελοιοποιούσαν τον πρώτο επαναστάτη της Κρήτης. Αυτό το καταλάβαινε ο Δάσκαλος. Και μάζευε τη δύναμή του να δώσει την ύστερη μάχη.

Όταν τέλειωσε ο «θρόνος» τον σήκωσαν και τον κάθισαν επάνω. Του ’δεσαν χέρια και πόδια. Του ’δεσαν και το κορμί γερά να μη μπορεί να κινηθεί! Και σάλπισαν.

Τότε ήρθε ένας γενίτσαρος με ξυράφι στο χέρι. Ανέβηκε στον «θρόνο», άρπαξε τον μάρτυρα απ’ τα μαλλιά και άρχισε να τον γδέρνει σιγά-σιγά, μαστορικά, σαν να τον ξύριζε. Έκοβε λουρίδες από το κεφάλι μέχρι το στήθος κι ύστερα άλλες προς την ωμοπλάτη. Φρίκιασε ο όχλος να δει τέτοιο θέαμα. Πήδηξαν τα αίματα και γέμισαν τα χέρια των δημίων. Ο «ειδικός» έπαιρνε τις λουρίδες και τις πετούσε πάνω στο πλήθος:

- Τζάμπα πετσί για τα στιβάνια σας, φώναζε!

Μπροστά του έβαλαν ένα καθρέφτη για να μεγαλώσουν την οδύνη του. Έπειτα έφεραν δεμένο τον αδερφό του, Χατζή Σγουρομάλλη και όταν είδε ο ένας τον άλλο, έβγαλαν δυνατή φωνή. Απ’ τη στιγμή αυτή ο Σγουρομάλλης τρελάθηκε.

Την ίδια στιγμή άλλοι Τούρκοι βίαζαν μέσα στο σεράι την κόρη του Δασκαλογιάννη, με σκοπό να την «εκτουρκεύσουν».

Εκείνο, όμως, που περίμεναν οι Τούρκοι αξιωματούχοι, δεν έγινε. Μάταια λογάριαζαν πως ο Δάσκαλος θα ούρλιαζε, θα ‘κλαιγε, θα γύρευε έλεος. Εκείνος πάλευε σαν άντρας περήφανος με τους φοβερούς πόνους. Κάθε φορά που το ξυράφι έκοβε το κορμί του, ακουγόταν ένα πνιχτό μουγκρητό. Τίποτε άλλο.

Ο όχλος εκνευρίστηκε από την αντοχή του. Ένιωθαν πως τούτος ο γκιαούρης περιφρονούσε τον θάνατο και τους δημίους του, κέρδιζε μια κρατερή μάχη μέσα στην καρδιά του Μεγάλου Κάστρου και αποθηριώθηκαν. Έβρισαν το Χριστό και τους Κρητικούς και απείλησαν γενική σφαγή για μια στιγμή.
Ένας Τούρκος, ο Χασάν Μαράζης, διηγήθηκε σε βαθιά γεράματα, την εντύπωση που του ’κανε ο ηρωικός θάνατος του Δασκάλου. Ήταν τότε νέος και φανατικός. Έβλεπε τον καπετάνιο να παλεύει συγκρατημένος με τα βασανιστήρια και τρόμαξε: «Αυτός δεν ήταν άνθρωπος, μα την πίστη μου».

Οι δήμιοι, όμως, συνέχισαν και μετά τον θάνατό του να κόβουν το δέρμα του νεκρού και να το πετούν στον όχλο. Για να πιστέψουν πως πέθανε τον άφησαν πάνω στα ξύλα, δυο μέρες, να τον σαπίσει ο καλοκαιρινός ήλιος. Ύστερα έβαλαν δυο ραγιάδες και τον έθαψαν σ’ ένα λάκκο, μια δεκαριά βήματα νοτιοανατολικά από τη γωνία της Ακ-Τάμπιας. Εκεί σκέπασε το λείψανό του το χώμα του Κάστρου κι η λησμονιά.

Η είδηση του μαρτυρικού θανάτου του Δασκαλογιάννη συγκλόνισε τα Σφακιά. Οι καπετάνιοι, που έμειναν με το τουφέκι στα χέρια πάνω στα ερείπια, ορκίστηκαν εκδίκηση. Συνέχισαν τις επιδρομές κατά των αγάδων και τρία χρόνια αργότερα εξόντωσαν και τον πανίσχυρο γενίτσαρο Αληδάκη και τις εκατοντάδες των ανθρώπων του πυρπολώντας τον πύργο του και καταστρέφοντας τα υποστατικά του

ΠΗΓΗ http://hiropoiito.blogspot.com/

Δαβάκης: Επίσπευση των έργων για τη διαχείριση του νερού στη Λακωνία

Τηλεδιάσκεψη του Λάκωνα βουλευτή με αρμόδιους θεσμικούς παράγοντες για τη διαχείριση των υδάτινων πόρων της Λακωνίας – Εγκρίθηκε η Μελέτη Περιβαλλοντικών Επιπτώσεων του Αρδευτικού Δικτύου Τρινάσου

ΛΑΚΩΝΙΑ. Τηλεδιάσκεψη με κεντρικό θέμα τη διαχείριση των υδάτων στην Π.Ε. Λακωνίας, πραγματοποιήθηκε το απόγευμα της Πέμπτης, 25/2, μεταξύ του υφυπουργού Αγροτικής Ανάπτυξης Γιάννη Οικονόμου, του βουλευτή Λακωνίας Θανάση Δαβάκη και του αρμόδιου θεματικού αντιπεριφερειάρχη Πελοποννήσου Νίκωνα Τζινιέρη.

Στο επίκεντρο βρέθηκαν τα ζητήματα των εγγειοβελτιωτικών έργων στη Λακωνία, τα προβλήματα των ΤΟΕΒ, αλλά και το γενικότερο θέμα της συνολικής διαχείρισης του νερού με τα σοβαρά προβλήματα υποστελέχωσης που αντιμετωπίζουν οι αρμόδιες υπηρεσίες, όπως η Διεύθυνση Υδάτων Πελοποννήσου.

Μετά το πέρας της αποδοτικής τηλεδιάσκεψης, ο κ. Δαβάκης, δήλωσε:

«Βρήκαμε καλή ανταπόκριση, γνώση των προβλημάτων και διάθεση για να αλλάξουν τα κακώς κείμενα. Υπάρχει και ένα καλό νέο που ανέφερε ο κ. Τζινιέρης: Εγκρίθηκε χθες από το Περιφερειακό Συμβούλιο Πελοποννήσου, η Μελέτη Περιβαλλοντικών Επιπτώσεων του έργου του Αρδευτικού Δικτύου Τρινάσου».

notospress.g

WWF: Διάταξη νομοσχεδίου καταστρατηγεί τους νόμους για τις περιοχές Natura!

Δούρειος Ιππος για την κατακυρίευση στο περιβάλλον αναπτυξιακών επενδύσεων φαίνεται να είναι διάταξη που καταστρατηγεί τη νομοθεσία για τις περιοχές Natura.

ΕΛΛΑΔΑ. Με διατάξεις που είναι αντίθετες σε όσα προβλέπουν η ενωσιακή και η εθνική νομοθεσία, νομοσχέδιο του Υπουργείου Ανάπτυξης επιχειρεί - για ακόμα μία φορά - την υποβάθμιση των προστατευόμενων περιοχών της χώρας προς όφελος μιας απροσδιόριστης «ανάπτυξης».

Το WWF Ελλάς, με επιστολή που απέστειλε στους βουλευτές, ζητά την απόσυρση των διατάξεων αυτών.

Συγκεκριμένα, με το άρθρο 219 του νομοσχεδίου «Εκσυγχρονισμός, απλοποίηση και αναμόρφωση του ρυθμιστικού πλαισίου των δημοσίων συμβάσεων…» που κατατέθηκε στη Βουλή στις 22 Φεβρουαρίου, διαμορφώνεται ένα ιδιότυπο πλαίσιο για την προώθηση «ήπιων αναπτυξιακών έργων δημοσίου ενδιαφέροντος» εντός προστατευόμενων περιοχών. Όπως επισημαίνεται σε επείγουσα επιστολή του WWF Ελλάς προς τους βουλευτές, ο καθορισμός υπο-περιοχών με σκοπό την υλοποίηση αναπτυξιακών έργων είναι αντίθετος με τις προβλέψεις της οδηγίας της ΕΕ για τους οικοτόπους. Μέτρα προστασίας πρέπει να καθορίζονται αποκλειστικά με γνώμονα την προστασία των ευαίσθητων οικοτόπων και ειδών, με συστηματικό και όχι με επιλεκτικό και αποσπασματικό τρόπο.

Ουσιαστικά, με τη διάταξη δηλώνεται ότι αγνοούνται οι προστατευόμενες από τη νομοθεσία της ΕΕ περιοχές Natura 2000. Προτάσσεται η έγκριση αναπτυξιακών σχεδίων μέσα στους ευαίσθητους αυτούς τόπους, ακόμα και αν τα έργα αυτά αντιστρατεύονται τους στόχους προστασίας τους. Επιχειρείται δε η συγκάλυψη αυτής της εμφανώς παράνομης και περιβαλλοντικά καταστροφικής πολιτικής μέσα από τον καθορισμό μικρότερων «υπο-περιοχών προστασίας», ώστε να αποσιωπηθεί η επί της ουσίας κατάργηση της πραγματικής προστατευόμενης περιοχής.

Με την πανδημία να έχει φέρει δραματικά στο προσκήνιο την άρρηκτη σχέση ανθρώπινης υγείας και ευημερίας με το υγιές φυσικό περιβάλλον, τέτοιες μεθοδεύσεις δεν υποβαθμίζουν απλώς τις προοπτικές της χώρας για βιώσιμη ανάπτυξη, αλλά τελικά υποσκάπτουν τα θεμέλια του πιο αποτελεσματικού αμυντικού μηχανισμού ενάντια σε επόμενες κρίσεις. Το WWF Ελλάς ζητά την άμεση απόσυρση της απαράδεκτης αυτής διάταξης.

notospress.gr

ΔΗΜΟΣ ΚΥΘΗΡΩΝ;ΣΗΜΑΝΤΙΚΗ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ

 

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ

Ο Δήμος Κυθήρων παρέχει κάθε δυνατή συνδρομή και βοήθεια στους συμπολίτες μας που αδυνατούν για σοβαρούς λόγους υγείας (κινητικούς κ.λπ.) ή άλλη σοβαρή και αντικειμενική αιτία, να μεταβούν στο Νοσοκομείο Κυθήρων για την πραγματοποίηση του εμβολιασμού κατά του COVID-19. Οι ενδιαφερόμενοι πολίτες, εφόσον δεν διαθέτουν άλλο τρόπο μετάβασης, παρακαλούνται να επικοινωνούν με τον αρμόδιο Αντιδήμαρχο κ. Ιωάννη Κατσανεβάκη.

Εκ του Δήμου

Τις επόμενες ημέρες ξεκινούν οι τοποθετήσεις παγίδων στην ΠΕ Νήσων.

Στο πλαίσιο της Συνεργασίας της Περιφέρειας Αττικής με το Μπενάκειο Φυτοπαθολογικό Ινστιτούτο που αφορά στην καταγραφή της παρουσίας και της εποχικής διακύμανσης των κουνουπιών, ξεκίνησαν οι προκαταρκτικές δράσεις για την εγκατάσταση του δικτύου παγίδων. Για το λόγο αυτό, από τις αρχές του έτους, το ΜΦΙ σε συνεργασία με τις κατά τόπους Διευθύνσεις Υγειονομικού Ελέγχου και Περιβαλλοντικής Υγιεινής των ΠΕ Αττικής, έχει πραγματοποιήσει μελέτη και επιτόπιους ελέγχους για την επιλογή των κατάλληλων σημείων τοποθέτησης των παγίδων παρακολούθησης των κουνουπιών.

Τις επόμενες ημέρες ξεκινούν οι τοποθετήσεις παγίδων στην ΠΕ Νήσων.

Η Αντιπεριφέρεια νήσων πέρα από την εξαιρετική επιστημονική συνεργασία με το Μπενάκειο για τρία χρόνια έχει εξασφαλίσει επιπλέον πόρους από ότι συνήθως διέθετε ώστε να υπάρχει άμεση δυνατότητα ψεκασμών όταν κριθεί απαραίτητο.

Θερμές ευχαριστίες στους Υπεύθυνους της δράσης τον Δρ Α. Μιχαηλάκη και Γ. Μπαλατσό καθώς και στις υπηρεσίες Δημόσιας Υγείας και Αγροτικής Οικονομίας της Περιφέρειας Αττικής.

ΓΙΩΡΓΟΣ ΛΟΥΡΑΝΤΟΣ:Ξεχασμένοι θησαυροί των Κυθήρων

Ξεχασμένοι θησαυροί των Κυθήρων

Η διακεκριμένη ιστορικός της Μεσαιωνικής Ευρώπης Τζούντιθ Χέριν στο βιβλίο της "Τι είναι το Βυζάντιο" αναφέρει "... πως η μελέτη διαφόρων βυζαντινών Εκκλησιών στην Κρήτη και στα Κύθηρα... την βοήθησαν να μελετήσει το μεσαιωνικό ανθρώπο" .

Μια τέτοια εκκλησία με εξαιρετικό ενδιαφέρον επισκέφθηκα πρόσφατα μαζί με καλό και αγαπητό φίλο, που έχει την ίδια τρέλα μαζί μου.

Πρόκειται για ένα αξιολογότατο βυζαντινό μνημείο του νησιού μας, τον Άγιο Γεώργιο που βρίσκεται κοντά στα Ντουριάνικα, σε μια δύσβατη περιοχή, στη θέση" Κρωτήρι" των Κυθήρων.

Από τη μνημειώδη έκδοση της Ακαδημίας Αθηνών " Ευρετήριο Βυζαντινών Τοιχογραφιών Κυθήρων" πληροφορούμαστε ότι ο ναός χτίστηκε το 1275 από τον ιερωμένο Ιωαννίκιο, επί Μητροπολίτου Μονεμβασίας Γρηγορίου. Το έτος 1275 είναι κρίσιμο για την ιστορία των Κυθήρων, γιατί τη χρονιά αυτή οι Μονεμβασιώτες είχαν διώξει τους Βενετούς από τα Κύθηρα και έτσι η εκκλησία των Κυθήρων είχε επανέλθει στη δικαιοδοσία του Μητροπολίτη Μονεμβασίας, ο οποίος σπεύδει να επικυρώσει το γεγονός με την ίδρυση του ναού.

Σημαντικές αναστηλωτικές εργασίες έγιναν από την Αρχαιολογική Υπηρεσία το 1984 και 1985.

Γιώργος Κασιμάτης:Η ΑΣΚΗΣΗ ΤΟΥ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΥΠΟΧΡΕΩΣΗΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ ΚΑΤΑ ΤΟ ΑΡΘΡΟ 120 § 4 ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ

Η ΑΣΚΗΣΗ ΤΟΥ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΥΠΟΧΡΕΩΣΗΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ ΚΑΤΑ ΤΟ ΑΡΘΡΟ 120 § 4 ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ

Γνωμάτευση προς τον επικεφαλής της Διαδικτυακής Επιστημονικής Συζήτησης Νομικών Ιατρών και Οικονομολόγωνκαθηγητή Γιώργου Παύλου, την οποία διοργάνωσε το Πολυκεντρικό Αυτοργανούμενο Πολιτικό Δίκτυο Ελληνισμού, στις 13-14. 2. 2021, ώρα 19:00

Α. ΟΙ ΓΕΝΙΚΕΣ ΒΑΣΕΙΣ ΤΗΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ

 

 

 

                                             Η ΑΣΚΗΣΗ

 

   ΤΟΥ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΥΠΟΧΡΕΩΣΗΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ

 

               ΚΑΤΑ ΤΟ ΑΡΘΡΟ 120 § 4 ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ

 

 Η Αντίσταση αποτελεί μια μορφή ανθρώπινης δράσης, που απαντά σε όλη την ιστορική πορεία της ανθρωπότητας, πάντοτε δε ως το έσχατο όπλο, ως η έσχατη κοινωνικά θεμιτή αντί-δράση του ανθρώπου κατά της απειλής του. Η ιστορική αυτή ισχύς της αντίστασης ανάγεται, αναμφίβολα -πάντοτε από τη μοναδική σκοπιά της έλλογης ανθρώπινης κατανόησης- στη σύμφυτη ιδιότητα της ύπαρξης, να μάχεται εναντίον κάθε μορφής απειλής της. Ανάγεται στην ύπαρξη, η οποία νοείται ως χωροχρονική κίνηση προς τα εμπρός, στη δε διαλεκτική της ιστορίας που αποτελεί ροή σύγκρουσης του «καλού» και του «κακού», με σκοπό το «καλύτερο». Σ’ αυτήν ακριβώς την ιστορικότητα της ύπαρξης αντιστοιχεί η ουσιαστική έννοια της πολιτικής ως ρυθμιστικής ιδιότητας δράσης του ανθρώπου με σκοπό τη βελτίωση της κοινωνικής ζωής. Εδώ είναι η πηγή της έννοιας της Αντίστασης ως πολιτικής δράσης. Αυτή η ολιστική θεώρηση της Αντίστασης την καθιστά εγγενές ιστορικό «δικαίωμα» του ανθρώπου ως μέλους της πολιτικής κοινωνίας.

 

 Από την αστική επανάσταση και μετά, στο πλαίσιο της πολιτικής θέσμισης της θέσης του ανθρώπου στην πολιτική κοινωνία με τον καθορισμό των δικαιωμάτων του ανθρώπου και του πολίτη και το αρχών νομιμότητας (προστασία της αξία του ανθρώπου, ισχύς της δημοκρατίας και του κοινωνικού κράτους δικαίου, διασφάλιση της ελευθερίας, της ισότητας και της κοινωνικής δικαιοσύνης), η Αντίσταση εντάχθηκε στο θεσμικό σύστημα αυτών των αρχών νομιμότητας ως θεμελιώδες δικαίωμα του ανθρώπου και του πολίτη να είναι φορέας του και να το ασκεί με κάθε πρόσφορο μέσο, εφόσον ο ύπατος φορέας της υποχρέωσης προστασίας τους, η πολιτεία παραβιάζει τις θεμελιώδεις αρχές της νομιμότητας ή δεν ανταποκρίνεται γενικά στην υποχρέωση προστασίας του ανθρώπου βάσει των εν λόγω αρχών.

Σήμερα, το διευκρίνισης της θεσμικής έννοιας της Αντίστασης απέκτησε, για πρώτη φορά στην ιστορία της, τόσο μεγάλη έκταση και κατέστη τόσο μεγάλη ανάγκη. Αυτό οφείλεται σε μια σειρά λόγων που δημιουργεί η σημερινή πολιτική κοινωνία. Ο πρώτος λόγος είναι η πολυπλοκότητα των κοινωνικών σχέσεων και κοινωνικών δράσεων του ανθρώπου, καθώς και των ιδεολογικοπολιτικών κριτηρίων ηθικής αξιολόγησής τους και του συμφέροντος που υπηρετούν. Ο δεύτερος λογος είναι η πολυπλοκότητα του θεσμικού συστήματος προστασίας του ανθρώπου, με συνέπεια να είναι δύσκολη και η αξιολόγηση της νομιμότητας κάθε ανθρώπινης δράσης και η γνώση των μέσων προστασίας που έχει ο κάθε άνθρωπος. Ο τρίτος λόγος είναι ότι η ανάπτυξη της καταναλωτικής κοινωνίας με τον πλούτο κατασκευασμένων και μη αναγκών και μέσων ικανοποίησής τους και η τεχνολογική ανάπτυξη της πληροφόρησης μείωσαν καταλυτικά την πηγαία ικανότητα σκέψης και νόησης του ανθρώπου, ώστε να διακρίνει την αλήθεια από το ψέμα από το και στις πιο απλές μορφές τους, και προκάλεσαν πλήρη αδυναμία διάκρισης του «καλού» από το κακός» το «κοινωνικά ηθικό» από το «κοινωνικά ανήθικο» και το νόμιμο από το παράνομο. Ετσι, η επιλογή των μέσων αντίστασης, η οποία πριν από αυτή την «ανάπτυξη» ήταν αυτονόητα και για τον αναλφάβητο, σήμερα απαιτούν καθοδήγηση πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης και οι επιστήμονες!

Με αυτά τα δεδομένα της κοινωνικής πραγματικότητας ακολουθεί μια προσπάθεια διευκρίνισης του πιο θεμελιώδους δικαιώματος και της πιο θεμελιώδους υποχρέωσης κάθε ανθρώπου.

Α. ΟΙ ΓΕΝΙΚΕΣ ΒΑΣΕΙΣ ΤΗΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ

Η Αντίσταση αποτελεί συνταγματικό δικαίωμα και συνταγματική υποχρέωση των πολιτών μόνο όταν έχει αποδειχθεί στην πράξη ότι καμιά λειτουργίας του κράτους δεν λειτουργεί σύμφωνα με τις θεμελιώδεις αρχές του Συντάγματος και του Διεθνούς Δικαίου και δεν έχει μείνει καμιά πολιτειακή διαδικασία στον λαό ως σύνολο και στον κάθε πολίτη, να μπορούν με αξιοπιστία να προσφύγουν για έννομη προστασία.

 

Βασική προϋπόθεση της Αντίστασης είναι η τόλμη: Να τολμάς να αντιστέκεσαι! Αυτό σημαίνει: έμπρακτη και αποφασιστική άσκηση αντιστασιακών πράξεων είτε με ενεργό συμμετοχή σε ομαδική αντίσταση είτε ατομικά. Πάντοτε δε αυτός που αποφασίζει να αντισταθεί θα πρέπει να έχει αποδεχτεί συνειδητά να υποστεί οποιαδήποτε δυσμενή συνέπεια για τον ίδιο ή για αγαπητά του πρόσωπα και με θυσία του συνόλου ή σοβαρού μέρους των συμφερόντων του λόγω της αντιστασιακής του δράσης. Θα πρέπει να έχει υπόψη του ότι το παράνομο καθεστώς μπορεί να αντιδράσει εναντίον του προσωπικά ή των συμφερόντων του

Η Αντίσταση θε πρέπει να έχει μοναδικό σκοπό την υπεράσπιση της αξίας του ανθρώπου και της ουσιαστικής δημοκρατίας, που αποτελούν τα υπέρτατα αγαθά του ανθρώπου, ως προσώπου και συνειδητού μέλους της κοινωνίας, και κινείται εναντίον κάθε δύναμης και εξουσίας που τα παραβιάζει καταλυτικά. Δεν αποτελεί Αντίσταση όταν υπηρετεί ιδεολογίες, συγκεκριμένες παρατάξεις ή κόμματα της πολιτικής πράξης, ή συγκεκριμένα συμφέροντα, έστω και αν η συγκεκριμένη προσωπική επιλογή είναι κοινωνικά υγιής. Δεν πρέπει, επίσης, να δημιουργεί πολιτική παράταξη ή να εντάσσεται οργανικά σε κόμμα, ακόμη και όταν έχουν υγιή πολιτικά προγράμματα για να εισέλθουν στη Βουλή, όσο υπάρχει το παράνομο καθεστώς, γιατί θα μειώσουν το κύρος της αντίστασής τους, δημιουργώντας αυτομάτως πολιτικούς αντιπάλους ή δημιουργώντας την εντύπωση ότι αγωνίζονται για την κατάκτηση και μόνο της εξουσίας. Η Αντίσταση δεν έχει σκοπό την ανατροπή του ισχύοντος κοινωνικοπολιτικού συστήματος και τη δημιουργία νέου, αλλά την απελευθέρωση της πολιτικής κοινωνίας, ώστε να αποφασίσει ο ίδιος ο λαός ελεύθερα και δημοκρατικά το νέο πολιτικό σχήμα ή σύστημα. Η Αντίσταση, σε σύγκριση με την Επανάσταση, υπηρετεί αποτελεσματικά την ηθική της πολιτικής υπέρ της κοινωνίας και είναι εξ ορισμού άδολη, γιατί δεν αποβλέπει στη δημιουργία και επιβολή ενός νέου συστήματος εξουσίας. Η Επανάσταση, όπως μας διδάσκει η ιστορία, είτε οδηγεί σε νέο πολιτικό σύστημα, το οποίο υποδουλώνει με άλλα μέσα τον άνθρωπο, είτε περνώντας σε άλλα χέρια ή στα χέρια της ίδιας της ηγεσίας της που αλλάζει πρόσωπο. Αν δε η Επανάσταση περιοριστεί στην ανατροπή του παλαιού αυταρχικού καθεστώτος χωρίς σχεδιασμό νέου λαοπρόβλητου, η πολιτική κοινωνία πέφτει στο χάος, στο οποίο δημιουργούνται ανεξέλεγκτες κερδοσκοπικές και φαύλες δυνάμεις, που καταστρέφουν με βάρβαρες μεθόδους την κοινωνία.

 

Η Αντίσταση θα πρέπει να είναι αποτελεσματική. Για να είναι αποτελεσματική, θα πρέπει να είναι σωστή. Η λανθασμένη αντίσταση όχι μόνο δεν έχει κανένα θετικό αποτέλεσμα, αλλά χάνει το κύρος της, απογοητεύει όσους είχαν πρόθεση να συμμετάσχουν και τελικά ωφελεί το σύστημα, το οποίο επικαλείται υπέρ του τα λάθη της.

 

Η Αντίσταση θα πρέπει να εφαρμόζει τη βασική αρχή του πολέμου: να χρησιμοποιεί τα όπλα εκείνα που φοβάται ο εχθρός. Η επιλογή των όπλων χρειάζεται ιδιαίτερη προσοχή και εμπειρία.

 

Η Αντίσταση δεν είναι γενική και αφηρημένη εντολή. Είναι πράξη ενταγμένη στη διαλεκτική της ιστορίας. Επομένως, πρέπει να είναι προσαρμοσμένη στις ανάγκες της πρακτικής καταπολέμησης της υποδούλωσης του ανθρώπου κάθε συγκεκριμένου χώρου και χρόνου.

Β. ΟΙ ΒΑΣΕΙΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ ΣΗΜΕΡΑ

Ολόκληρη η ανθρώπινη γνώση για την προστασία και την ανάπτυξη της ποιότητας της φυσικής και της κοινωνικής ζωής του ανθρώπου αφαιρέθηκε από την επιστήμη όλων των κλάδων (Φυσικής, Βιολογίας, Ιατρικής, Ψυχολογίας, Επικοινωνίας, Νομικής και Αρχών Νομιμότητας, Κοινωνικών και Ανθρωπιστικών Επιστημών κ.λπ.), καθώς και από την πολιτική της δημοκρατίας (της κυριαρχίας του λαού) και πέρασε στα χέρια της πολιτικής της εξουσίας, με κέντρο στρατηγικής και επιβολής τον απάνθρωπο μηχανισμό της υπερεθνικής οικονομικής εξουσίας της Δύσης σε παγκόσμιο επίπεδο. Αυτή η εξουσία αποφασίζει για το περιεχόμενο και τα μέτρα επιβολής της γνώσης και όχι η επιστημονική έρευνα.

 

Δύο είναι οι στόχοι αυτής της στρατηγικής: Ο πρώτος στόχος είναι η κατάλυση των θεμελιωδών αρχών προστασίας της αξίας του ανθρώπου, της δημοκρατίας και της κυριαρχίας των λαών (ως πολιτειών, ως οικονομικών και ως ιστορικών και πολιτισμικών οντοτήτων), και την ισχύ τους ως παγκόσμιων αρχών νομιμότητας κάθε δράσης. Οι αρχές αυτές αποτελούν ένα πολύ δύσκολο εμπόδιο, γιατί είναι ριζωμένες στη συνείδηση του ανθρώπου και των λαών, οπότε η ευθεία παραβίασή τους θα δημιουργούσε τεράστιες αλυσιδωτές αναταραχές. Γι’ αυτό επιχειρείται πρώτα η μετάλλαξη της συνείδησης με τα μέσα του τρόμου. Ο δεύτερος στόχος είναι η κατάλυση των εθνικών οικονομιών και της ιδιοκτησίας των μέσων παραγωγής και διάθεσης αγαθών και ο πλήρης σφετερισμός της διαχείρισης των πηγών του πλούτου από το υπερεθνικό κέντρο εξουσίας που αναφέραμε.

 

Μέθοδος εφαρμογής της Στρατηγικής: Η συστηματική εφαρμογή της σύγχρονης τεχνολογίας της ενημέρωσης: Πλύση εγκεφάλου, εμφύτευση προαποφασισμένης κατάλληλης «γνώσης», πρόκληση τρόμου για απειλή απώλειας βασικών αγαθών της ζωής, απόσπαση προσοχής για κάθε άλλον πραγματικό κίνδυνο του ανθρώπου, απόσπαση προσοχής από την παραβίαση αρχών ήθους και νομιμότητας, δημιουργία εθισμού στη φαυλότητα και στην ανομία, δημιουργία ψευδούς κοινωνικής ευθύνης και ευαισθησίας (να μην ενοχλήσω τον συνάνθρωπό μου με τις «παραβιάσεις» των άνομων μέτρων επιβολής, να προστατεύσω την οικογένειά μου κ.λπ.). Τελικά μέθοδος: Κατάλυση της ικανότητας του ανθρώπου να σκέπτεται, μέχρι και να μη χρησιμοποιεί τα αποθέματα της δικής του γνώσης και εμπειρίας, και μετάλλαξη της ανθρώπινης κοινωνίας σε αγέλη.

 

Η εφαρμογή αυτής της μεθόδου από την αρχή της σημερινής κρίσης (από το 2008) έχει επιτύχει σε μεγάλο βαθμό. Η συνέχιση εφαρμογής της μεθόδου με συνεχή δημιουργία «κινδύνων ζωής» και επιβολή «μέτρων προστασίας» θα συνεχιστεί όσο χρειάζεται και όσο μπορεί το πανίσχυρο -σήμερα- σύστημα εξουσίας.

 

Οι πολιτικές ηγεσίες και τα παραδοσιακά μέσα μαζικής ενημέρωσης σε όλες τις δυτικές χώρες έχουν αλωθεί ολοκληρωτικά από το σύστημα. Δεν πρέπει δε να ξεχνάμε ότι η ιδιοκτησία των μέσων διαδικτυακής επικοινωνίας, των οποίων η χρήση ακόμη φαίνεται να είναι ελεύθερη για κερδοσκοπικούς και για «πολιτικούς» λόγους, ανήκει στο σύστημα εξουσίας, το οποίο πάντοτε έχει τη δυνατότητα να ελέγξει ολοκληρωτικά τη χρήση του.

 

Η Αντίσταση με στόχο την ανατροπή του ισχύοντος Συστήματος Εξουσίας είναι ουτοπική και λανθασμένη. Αυτός ο στόχος έχει άλλες προϋποθέσεις διαλεκτικής της ιστορίας. Η καθολική παραβίαση των αρχών νομιμότητας που επιβάλλει την Αντίσταση αποτελεί εκτροπή του ίδιου του ισχύοντος κοινωνικοπολιτικού συστήματος και παραβίαση των ίδιων των αρχών του. Επομένως, τα όπλα της Αντίστασης βρίσκονται μέσα στις αρχές νομιμότητας του ισχύοντος πολιτικού Συστήματός μας που παραβιάζονται. Τα όπλα, δηλαδή, της Αντίστασης, όπως και η ίδια η αντίσταση θα πρέπει να στηρίζονται στις αρχές νομιμότητας που ισχύουν και για το ίδιο το Σύστημα Εξουσίας που έχει εκτραπεί. Αυτό σημαίνει ότι το δικαίωμα Αντίστασης θα πρέπει να ασκείται, όταν παραβιάζονται συνεχώς, χωρίς καμιά δυνατότητα έννομης προστασίας: η εθνική κυριαρχία και η ιστορική και πολιτισμική ταυτότητα του λαού (π.χ. Πρέσπες, παραίτηση από τη διεθνή προστασία των μνημείων μας, κ.ά.), η αξία του ανθρώπου με κατάλυση της αξιοπρεπούς διαβίωσής του, με παραβίαση της ελευθερίας του, των κοινωνικών δικαιωμάτων του και γενικά όλων των συνταγματικών δικαιωμάτων του, το δημοκρατικό πολίτευμα και οι βασικές του λειτουργίες (πολιτικά δικαιώματα, εκλογές, διαρκής ενημέρωση, ελευθερία του λόγου και του διαλόγου, νομοθετική λειτουργία, φαύλη διακυβέρνηση και διοίκηση, αδράνεια της δικαστικής λειτουργίας κλπ.).

 

Οι ιδιότητες του όπλου που φοβάται το σημερινό καθεστώς εκτροπής είναι οι εξής: (α) η συνεχής διαδήλωση και ο συνεχής δημόσιος στιγματισμός, προσωπικά και συλλογικά, των παραβιάσεων των θεμελιωδών δικαιωμάτων, του πολιτεύματος και της εθνικής κυριαρχίας, η συνεχής επίκληση και εφαρμογή του δικαιώματος και της συνταγματικής υποχρέωσης της Αντίστασης, (β) η αντιστασιακή δράση να είναι λογική και κατανοητό το νόημά της από το ευρύ κοινό, (γ) η αντιστασιακή δράση να είναι εφικτή, λαμβάνοντας υπόψη τις σύγχρονες δυνατότητες της εξουσίας να την καταλύσει, (δ) η κάθε αντιστασιακή πράξη να σέβεται όσο γίνεται περισσότερο την καθημερινότητα του κοινού και να μην την ενοχλεί με παράλογους τρόπους, ώστε να αποφεύγονται συναισθηματικές αντιδράσεις του κοινού, (ε) η αντιστασιακή πράξη να είναι ικανή να αφυπνίζει τη συνείδηση, (στ) η αφύπνιση του καθενός να ενεργοποιείται, να μεταδίδεται και να γίνεται ντόμινο, (ζ) η διαρκής δημόσια θέση ερωτημάτων προς την πολιτική ηγεσία και προς τους αδρανούντες, που θα προκαλούν τη σιωπή τους ή θα φανερώνουν την εγκληματική τους στάση. (Ειδικά για τα μέτρα κατά της «πανδημίας», είναι δημοσιευμένος στο διαδίκτυο ο προκλητικός κατάλογος ερωτημάτων που έχω επεξεργαστεί).

Όπως έχει αποδειχθεί μέχρι σήμερα από προσπάθειες δημιουργίας Μετώπου Αντίστασης πανελλήνιας συμμετοχής, με κορυφαία παραδείγματα εκείνα της «Σπίθας» και του «Ε.ΛΑ.Δ.Α» με επικεφαλής τον μεγάλο αγωνιστή Μίκη Θεοδωράκη, η ελληνική πολιτική κοινωνία δεν είναι ώριμη σήμερα για Αντίσταση τέτοιας έκτασης. Οι μορφές Αντίστασης που κινούνται είναι: οι σχετικά μικρές και χωρίς συγκροτημένη ή με ελλιπή οργάνωση, οι μικρές και μεγάλες διαδηλώσεις αγανάκτησης με εφήμερη οργάνωση, η κορυφαία ηχηρή αντιστασιακή πράξη του ΟΧΙ του δημοψηφίσματος, που αποκάλυψε και την πανελλαδική αντίδραση και τη ζωντανή και μάχιμη συνείδηση του Ελληνικού Λαού κατά της υποδούλωσης, οι λίγες αλλά ηχηρές ατομικές αντιστασιακές πράξεις, τις οποίες δεν πρέπει κανείς να τις δει ως ατομικές ιδιαιτερότητες, αλλά ως κορυφές του παγόβουνου μιας τεράστιας κοινωνικής αντίδρασης.

 

Γενικά, όπως προκύπτει από τη μελέτη των μέχρι σήμερα μορφών Αντίστασης, η σωστή αντιστασιακή δράση, με βάση το άρθρο 120 § 4, έχει τον χαρακτήρα της σωστής και με σωστά συνθήματα διαδηλωτικής διαμαρτυρίας ή δημόσιων ηχηρών αξιώσεων κοινωνικού και πατριωτικού συμφέροντος, απεξάρτησης και ελευθερίας, καθώς και της παθητικής αντίστασης με σωστές πράξεις χαμηλού βαθμού «παραβατικότητας» με βάση το εξ ορισμού παράνομο σύστημα νομιμότητας.

Γ. ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑΤΑ ΠΡΑΞΕΩΝ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ

 

   ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΣΗΜΕΡΙΝΟΥ ΑΠΑΝΘΡΩΠΟΥ ΚΑΘΕΣΤΩΤΟΣ

 Με βάση τις σημερινές συνθήκες, το άρθρο 120 § 4 του Συντάγματος και η διεθνούς δικαίου αρχή της Αντίστασης παρέχει το δικαίωμα και την ηθική υποχρέωση στους πολίτες να προβούν σε πράξεις παθητικής αντίστασης, όπως οι ακόλουθες:

 

 

 

Η ομαδικά οργανωμένη ή ατομική αποχή διενέργειας αγορών τροφίμων, ενδυμάτων ή άλλων αγαθών από καταστήματα και επιχειρήσεις που ανήκουν σε δίκτυα, καθώς και αγορών εισαγόμενων αγαθών και προτροπή των καταναλωτών προς τα μικρά ελληνικά ιδιωτικά καταστήματα και προς τα ελληνικά προϊόντα.

Αποχή από χρήση υπηρεσιών που παρέχουν ξένες επιχειρήσεις ή αντιπροσωπείες τους και προτροπή προς ελληνικές επιχειρήσεις και προς έλληνες επαγγελματίες.

Από μεγάλο αριθμό εργαζομένων άρνηση εργασίας ή παροχής υπηρεσιών σε έργα ξένων επιχειρήσεων και, κυρίως, σε έργα που γίνονται με ξένες επενδύσεις σε ακίνητα που παραχωρήθηκαν από το Τ.Α.Ι.Π.Ε.Δ.

Ομαδική ή μεγάλου αριθμού ατομική άρνηση υπακοής σε πράξεις (με δηλώσεις κλπ.) ή καταβολές που επιβλήθηκαν χωρίς να τηρηθούν οι θεμελιώδεις αρχές νομιμότητας που αναφέραμε (επιβεβλημένη ακριβής ενημέρωση, τήρηση των αρχών συνταγματικότητας από τη Βουλή και τις υπηρεσίες της Εκτελεστικής Εξουσίας, αποκλεισμός διαλόγου και κατάλυση του ελεύθερου τύπου κλπ.).

Αποχή από όλες τις εκλογές που προκηρύσσονται από το παράνομο καθεστώς, με βάση πάντοτε το άρθρο 120 § 4 του Συντάγματος.

Ισχυρή αντίσταση θα ήταν παραίτηση από το βουλευτικό αξίωμα βουλευτή ή ολόκληρου κόμματος λόγω της διαρκούς παραβίασης του Συντάγματος και της εφαρμογής των άκυρων λόγω αντισυνταγματικότητας δανειακών συμβάσεων («Μνημονίων») και της επιβολής αντισυνταγματικών μέτρων («πανδημίας», φορολογικών, περικοπών συντάξεων, πλειστηριασμών κ.ά.).

Παραίτηση από υψηλές και διακεκριμένες δημόσιες θέσεις (όπως: καθηγητών Πανεπιστημίων, Ακαδημαϊκών, Διοικητών Τραπεζών και δημόσιων και κοινής ωφέλειας επιχειρήσεων, υψηλόβαθμών στελεχών της Δημόσιας Διοίκησης και των Δημόσιων Οργανισμών κ.λπ.)

Δημόσια προτροπή προς παραίτηση των παραπάνω αναφερόμενων δημόσιων λειτουργών από πολλές κοινωνικές ομάδες και με συχνή επανάληψη των δημόσιων προτροπών και αξιώσεων.

Έντονη συνδικαλιστική κινητοποίηση ανέργων και εργαζομένων όχι μόνο με διαδηλώσεις διεκδικήσεων, αλλά με αποφάσεις και πράξεις αντίστασης, όπως η αποχή ή ομαδικές παραιτήσεις από παροχή εργασίας και υπηρεσιών.

Ο δημόσιος, με διαδηλώσεις και έντυπα, στιγματισμός, με έντονη και σωστή κριτική, όλων όσων συμμετέχουν στην παραβίαση των θεμελιωδών αρχών συνταγματικής νομιμότητας είτε από ανώτατες θέσεις της πολιτείας και του πολιτεύματος (κυρίως πολιτικών και πολιτικών κομμάτων, ανώτατων δικαστηρίων και δικαστών, ανώτατων δημόσιων κοινωνικών λειτουργών), είτε από τη θέση διοίκησης οργανισμών (Επιμελητηρίων, Δημόσιων Επιχειρήσεων, Δικηγορικών, Ιατρικών και άλλων επαγγελματικών Συλλόγων, Σχολών Πανεπιστημίων και άλλων Επιστημονικών Ιδρυμάτων), είτε από τη θέση ιδιωτικών φορέων μεγάλων συμφερόντων.

Δημιουργία μέσων διάδοσης της κριτικής και της ενημέρωσης του λαού με μέσα όπως εκείνα της κατοχής (προκηρύξεις, «εφημερίδες του τοίχου», φτηνές εφημερίδες και χωρίς έγκριση κανάλια), ώστε να παρακαμφθεί το παράνομο τείχος των κατευθυνόμενων ΜΜΕ και παραπλάνησης του λαού και του αποκλεισμού του δημόσιου διαλόγου.

Οργάνωση από μικρούς παραγωγούς αγροτικών και κτηνοτροφικών προϊόντων και άλλων καταναλωτικών αγαθών (ενδυμάτων, επίπλων, ειδών οικιακής και προσωπικής καθημερινής χρήσης) συνεργατικών εμπορικών δραστηριοτήτων (λαϊκών αγορών, ανταλλακτικών αγορών, προμηθευτών μικρών προσωπικών καταστημάτων, ακόμη και συνεταιριστικών ή άτυπων ενώσεων συνεργασίας εξαγωγών μικρών και πολλών συνεταιριστικών ή άτυπων ομάδων εξαγωγέων αγροτικών προϊόντων υψηλής υγιεινής ποιότητας κ.τ.ό)

 Αυτά είναι παραδείγματα, τα οποία είναι προϊόν ιστορικής, επιστημονικής και εμπειρικής μελέτης του φαινομένου της Αντίστασης σε συνδυασμό με το θεμελιώδες δικαίωμα ανθρώπου και του πολίτη, κατά το Διεθνές Δίκαιο και κατά το άρθρο 120 § 4 του Συντάγματος.

 

Κύθηρα, 16. 2. 20

 

 

 

Γιώργος Κασιμάτης

 

Ομ. Καθηγητής Συνταγματικού Δικαίου

 

 πηγη http://www.kassimatisdimokratia.gr/