ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΟΜΑΣΤΕ ΚΑΙ ΑΠΕΧΟΥΜΕ ΣΤΑ ¨ΔΙΑ ΠΕΡΙΦΟΡΑΣ¨ΔΗΜΟΤΙΚΑ ΣΥΜΒΟΥΛΙΑ

Δελτίο Τύπου του συνδυασμού «πρώτα ο άνθρωπος» Κύθηρα 23/06/2020 

Την δύσκολη αυτή περίοδο που περνάει η τοπική κοινωνία μας και συνολικά η ανθρωπότητα η επιλογή της δημοτικής αρχής του Δήμου μας να συνεχίζει να συνεδριάζει το Δημοτικό Συμβούλιο ΜΟΝΟ "δια περιφοράς" χρησιμοποιώντας αποκλειστικά μια μόνο εκ των δυνατοτήτων που παρέχονται από το νόμο για ευελιξία στις συνεδριάσεις, στερεί την δυνατότητα διαλόγου και ανταλλαγής απόψεων αλλά και την αμεσότητα στην λήψη αποφάσεων και εν κατακλείδι φιμώνει τους Συμβούλους. 
Αφήσαμε να περάσει ικανό χρονικό διάστημα προκειμένου η δημοτική αρχή να συνειδητοποιήσει ότι οι συνεδριάσεις δια περιφοράς αποβαίνουν εις βάρος της Δημοκρατίας και της αναπτυξιακής πορείας των νησιών μας «Αλλά στου κουφού την πόρτα όσο θέλεις βρόντα». 

Συνεπώς, είμαστε αναγκασμένοι, να εκφράσουμε την διαμαρτυρία μας στην δημοτική αρχή για μία ακόμα φορά,γραπτώς αυτή τη φορά,για την συνέχιση των συνεδριάσεων δια περιφοράς. 
Η επίκληση των ειδικών συνθηκών δεν μπορεί να αποτελεί μόνιμη δικαιολογία για την δημοτική αρχή. Η τακτική αυτή αφήνει περιθώρια υποθέσεων για σκοπιμότητα ή ανικανότητα. 

Ως ένδειξη διαμαρτυρίας δηλώνουμε παρών σε όλα τα θέματα του αυριανού Δημοτικού Συμβουλίου της Τετάρτης 24/06/2020. Δηλώνουμε δε ότι από το επόμενο Δημοτικό Συμβούλιο, Οικονομική Επιτροπή και παντός είδους συμβουλίων η παράταξη μας ‘πρώτα ο άνθρωπος» δεν θα συμμετέχει περιφρουρώντας τις δημοκρατικές μας αρχές και πεποιθήσεις μας. 
Για όσο δε διάστημα η δημοτική αρχή δεν μπορεί να θέσει σε λειτουργία το κατάλληλο μέσο (Τηλεδιάσκεψη) ή να βρει τον κατάλληλο χώρο (Φυσική παρουσία), αν και υπάρχουν τέτοιοι, για τις συνεδριάσεις του Δημοτικού Συμβουλίου η παράταξη μας θα απέχει αυτών.. 

Για την παράταξη «πρώτα ο άνθρωπος» 
Παναγόπουλος Δημήτρης

ΛΑΚΩΝΙΑ:BΡΕΘΗΚΕ ΝΕΚΡΟΣ ΑΝΔΡΑΣ ΣΕ ΒΡΑΧΩΔΗ ΠΑΡΑΛΙΑ ΣΤΗΝ ΕΛΙΑ

Ενημερώθηκε η Λιμενική Αρχή Γυθείου, για την ύπαρξη σορού άνδρα στη βραχώδη παραλία ΚΑΒΟΣ του οικισμού Ελαίας του Δήμου Μονεμβασιάς.
Άμεσα στο σημείο μετέβησαν στελέχη της οικείας Λιμενικής Αρχής, όπου με τη συνδρομή πληρώματος ασθενοφόρου του ΕΚΑΒ, ανέσυραν τη σορό, η οποία διακομίστηκε στη Νοσηλευτική Μονάδα Μολάων.
Προανάκριση διενεργείται από το Λιμεναρχείο Γυθείου, ενώ η σορός πρόκειται να μεταφερθεί στο Γενικό Νοσοκομείο Λακωνίας για τη διενέργεια νεκροψίας-νεκροτομής.

ΚΑΨΑΛΙ:ΟΛΟΚΛΗΡΩΘΗΚΕ ΤΟ ΕΡΓΟ ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΗΣ ΤΗΣ ΟΔΟΥ ΧΩΡΑΣ-ΚΑΨΑΛΙΟΥ ΣΤΗ ΘΕΣΗ ¨ΚΟΥΚΟΣ¨

Με τη σημερινή ασφαλτόστρωση ολοκληρώθηκε το έργο αποκατάστασης της οδού Χώρας - Καψαλίου στη θέση "Κούκος" που είχε υποστεί μεγάλη καθίζηση. Το έργο χρηματοδοτήθηκε από το Δήμο μας.

Stratos Charchalakis

ΤΑΠΗΤΟΚΑΘΑΡΙΣΤΗΡΙΑ ¨Eyrotas Clean¨3o Δρομολόγιο Κύθηρα 4&5 Ιουλίου 2020

ΤΟ ΕΘΙΜΟΥ ΤΟΥ ΑΙ ΓΙΑΝΝΗ ΤΟΥ ΚΛΗΔΟΝΑ ΑΥΡΙΟ ΤΕΤΑΡΤΗ ΣΤΗΝ ΠΛΑΤΕΙΑ ΤΟΥ ¨ΑΜΗΡ ΑΛΙ¨ΣΤΟΝ ΚΑΡΑΒΑ

Η 24η Ιουνίου είναι από τις μεγαλύτερες καλοκαιρινές γιορτές της ελληνικής παράδοσης, αφού η γιορτή του Αϊ Γιάννη του Κλήδονα συνοδεύεται από το παραδοσιακό έθιμο με το πέρασμα πάνω από τις φωτιές που άναβαν με τα στεφάνια της Πρωτομαγιάς.
Πάρτε λοιπόν τα στεφάνια που τόσο καιρό ομόρφαιναν τις πόρτες σας κι ελάτε να αναβιώσουμε το καλοκαιρινό έθιμο!
Αύριο στις 20:00 στη πλατεία του Αμήρ Αλί.

Διακοπή ύδρευσης στη Χώρα

Την Τρίτη 23 Ιουνίου θα πραγματοποιηθεί διακοπή υδροδότησης στο νότιο τμήμα του οικισμού της Χώρας λόγω εργασιών στο δίκτυο.
Οι εργασίες θα πραγματοποιηθούν το χρονικό διάστημα από 12:00’ – 15:00’.

Υπαίθρια Αγορά (Παζάρι) Ποταμού-Δημόσια Διαβούλευση επί του Σχεδίου Κανονισμού Λειτουργίας Κυριακάτικης Υπαίθριας Αγοράς (Παζάρι) Ποταμού Κυθήρων

Δημόσια Διαβούλευση επί του Σχεδίου Κανονισμού Λειτουργίας Κυριακάτικης Υπαίθριας Αγοράς (Παζάρι) Ποταμού Κυθήρων
Η Δημοτική Αρχή, μετά τη δημοσίευση του Νόμου 4497/2017 με βάση τον οποίο το παραδοσιακό παζάρι του Ποταμού κινδύνευσε να διακοπεί οριστικά, εργάστηκε συστηματικά και σε συνεργασία με έγκριτους νομικούς και με το αρμόδιο Υπουργείο Ανάπτυξης πέτυχε τη νόμιμη διατήρηση του παζαριού με βάση το Διάταγμα του 1927 με το οποίο ιδρύθηκε. Ωστόσο, κατά τα τελευταία χρόνια, στο παζάρι δεν τηρούνται οι όροι που προβλέπονται από τη νομοθεσία ενώ έχει αλλοιωθεί και ο αμιγώς παραδοσιακός χαρακτήρας του που σχετίζεται αποκλειστικά με την πρωτογενή παραγωγή, γεγονός που θέτει σε κίνδυνο την ίδια τη λειτουργία της αγοράς και ως εκ τούτου η σύνταξη και θέση σε ισχύ Κανονισμού Λειτουργίας είναι επιβεβλημένη. Παράλληλα, οι όροι του Κανονισμού θα συμβάλουν στην ανάπτυξη του πρωτογενούς τομέα αλλά και στην περαιτέρω προβολή της παραδοσιακής αυτής δραστηριότητας του Ποταμού που σχετίζεται και με τον τουρισμό.
Υλοποιώντας την δέσμευσή της, η Δημοτική Αρχή θέτει σε δημόσια ανοικτή διαβούλευση το Σχέδιο Κανονισμού Λειτουργίας του Παζαριού Ποταμού και καλεί κάθε ενδιαφερόμενο να υποβάλει τις απόψεις, προτάσεις και παρατηρήσεις του το αργότερο μέχρι την Παρασκευή 24/07/2020. Οι απόψεις θα πρέπει να αποστέλλονται αποκλειστικά στο email: pazari_potamou@kythira.gr μαζί με το ονοματεπώνυμο του κάθε συμμετέχοντα.
Οι φορείς (Τοπική Κοινότητα, Σύλλογοι, Συνεταιρισμοί κ.λπ.) θα κληθούν να αποστείλουν τις απόψεις τους δι΄ επιστολής.
Ο Πρόεδρος της Οικονομικής Επιτροπής Ευστράτιος Χαρχαλάκης Δήμαρχος Κυθήρων
Κατεβάστε από εδώ το Σχέδιο κανονισμού λειτουργίας Κυριακάτικης υπαίθριας αγοράς, (παζαριού), Ποταμού (Στο αρχείο περιλαμβάνεται και σχετικό σχεδιάγραμμα με τους χώρους ανάπτυξης των πάγκων).
Δείτε εδώ βίντεο από το έτος 1972 με εικόνες του παζαριού στον Ποταμό

Ο ΔΗΜΑΡΧΟΣ ΚΥΘΗΡΩΝ ΣΤΗ ΘΕΣΗ ΤΟΥ ΠΡΟΕΔΡΟΥ ΤΟΥ Δ.Σ.ΤΟΥ ΔΙΚΤΥΟΥ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑΣ ΔΗΜΩΝ Π.Ε.ΝΗΣΩΝ ΑΤΤΙΚΗΣ

Ευχαριστώ θερμά τους συναδέλφους Δημάρχους της Π.Ε. Νήσων που σήμερα με εξέλεξαν ομόφωνα στη θέση του Προέδρου του Δ.Σ. του Δικτύου Συνεργασίας Δήμων Π.Ε. Νήσων Αττικής για τα επόμενα 4 χρόνια, όπου θα διαδεχθώ τον μέχρι σήμερα Πρόεδρο του Δικτύου Δημήτρη Μούρτζη, πρώην Δήμαρχο Αίγινας.
Το Δίκτυο, μετά τη σημερινή τροποποίηση του Καταστατικού του, μετατρέπεται ουσιαστικά σε πολιτικό όργανο, σε μια πολιτική ένωση των Δήμων της Π.Ε. Νήσων, με στόχο να αυξήσει τις παρεμβάσεις του προς όφελος των τοπικών κοινωνιών. Ήδη υλοποιεί με μεγάλη επιτυχία το πρόγραμμα CLLD/LEADER καθώς μέσα σε λιγότερο από 3 χρόνια από την ίδρυσή του κατάφερε να εντάξει σε χρηματοδότηση σημαντικές δημόσιες και ιδιωτικές επενδύσεις στην περιοχή που ήδη υλοποιούνται.

Τα Κύθηρα ωφελούνται μέσα από την χρηματοδότηση δημοσίων έργων (π.χ. Αστικό Σχολείο, αίθουσα Μηχανισμού), την ενίσχυση του τοπικού πολιτισμού (π.χ. χρηματοδότηση Φιλαρμονικής) και την έγκριση σημαντικών ποσών χρηματοδότησης προς τον πρωτογενή τομέα (π.χ. Συνεταιρισμοί, τουρισμός, μεταποίηση, εστίαση κ.λπ.).
Επόμενος στόχος μας είναι η ενεργοποίηση του Δικτύου στο μείζον ζήτημα της πολεοδομικής εξυπηρέτησης των νησιών μας, που σε λίγους μήνες δεν θα μπορούν πλέον να εξυπηρετούνται από την ΥΔΟΜ Πειραιά. Ήδη με τα στελέχη του Δικτύου εδώ και 4 μήνες έχουμε επεξεργαστεί το σχετικό σχέδιο, ενώ η σχετική πρόβλεψη των άρθρων 3 και 4 του Ν.4674/2020 για να συμπεριληφθούν τα Δίκτυα Δήμων στους φορείς παροχής τεχνικών και πολεοδομικών υπηρεσιών, προέκυψε μετά από παρεμβάσεις μας προς την πολιτική ηγεσία του ΥΠΕΣ ήδη από τα τέλη του 2019 καθώς στο αρχικό σχέδιο νόμου δεν είχαν συμπεριληφθεί.
Η προσπάθεια αυτή, που ξεκίνησε πριν 3 χρόνια, σήμερα βρίσκεται σε πλήρη φάση ανάπτυξης και είμαι σίγουρος ότι οι τοπικές κοινωνίες των 8 Δήμων θα ωφεληθούν πολύ. Στην πορεία αυτή είναι αναγκαία και η υποστήριξη της Περιφέρειας Αττικής, για την οποία είμαι σίγουρος!

“ ΚΥΘΗΡΑ ΑΝΤΙΚΥΘΗΡΑ ΜΕΝΟΥΜΕ ΕΔΩ “Απάντηση σε Πρόσκληση Δημοτικού Συμβουλίου | 24-6-2020

“ ΚΥΘΗΡΑ ΑΝΤΙΚΥΘΗΡΑ ΜΕΝΟΥΜΕ ΕΔΩ “



Κύθηρα 22/06/2020

Πρός τον πρόεδρο του Δημ. Συμβουλίου

κ. Εμμ. Στάθη
Με αφορμή τις συνεχείς αρρυθμίες που παρουσιάζονται σε ζητήματα του Δήμου μας , και τις παρερμηνείες νόμων και διατάξεων , ζητάμε ΑΜΕΣΑ την εφαρμογή της δυνατότητας συνεδριάσεων δια ζώσης στον Κυθηραίκό σύνδεσμο.
Οι συνεχιζόμενες δια περιφοράς συνεδριάσεις του Δ.Σ. και της
οικονομικής επιτροπής ( ενώ οι κοινωνικές διαδικασίες επανήλθαν)
αποτελούν δείγμα συγκεντρωτισμού και περιστολής δικαιωμάτων όχι μόνο των δημοτικών συμβούλων αλλά και των δημοτών που πληρώνουν ( κυριολεκτικά) το μάρμαρο. Βλέπε δημοτικά τέλη, τραπεζοκαθίσματα , γαλάζια σημαία κλπ... 
Οι προφάσεις περί αναμονής εγκυκλίων είναι έωλες, την ώρα που
δεκάδες δημοτικά συμβούλια συνεδριάζουν δια ζώσης στην υπόλοιπη Ελλάδα.


Οι δημοτικοί σύμβουλοι
Γιώργος Διδυμιώτης
Δημήτρης Κοντολέων
Μάνος Τριφύλλης

ΛΑΚΩΝΙΑ:Με μεγαλοπρέπεια τα εγκαίνια του Ι.Ν Αγίου Παϊσίου του Αγιορείτη στην Ελίκα

Με μεγαλοπρέπεια τα εγκαίνια του Ι.Ν Αγίου Παϊσίου του Αγιορείτη στην Ελίκα

Το Σαββατοκύριακο 20 και 21 Ιουνίου 2020, οι κάτοικοι της Ελίκας και της ευρύτερης περιοχής Βοιών είχαν την πνευματική χαρά και την εξαιρετική τιμή να εγκαινιαστεί στον τόπο τους, και συγκεκριμένα στον περιβάλλοντα χώρο του ιδρύματος  περιθάλψεως ηλικιωμένων και ατόμων με ειδικές ανάγκες ‘’ο Άγιος Χαράλαμπος’’ της Ιεράς Μητροπόλεώς μας, ο Ιερός Ναός του Αγίου Παϊσίου του Αγιορείτη.
Ο περικαλλής Ιερός Ναός, που είναι ο μοναδικός που τιμάται επ ονόματι του Αγίου Παϊσίου στην Ιερά Μητρόπολή μας και ένας από τους ελάχιστους πανελλαδικά, είναι τρισυπόστατος και είναι αφιερωμένος επίσης στον Άγιο Πορφύριο τον Καυσοκαλυβίτη και τον Άγιο Ιάκωβο τον εν Ευβοία (Τσαλίκη), που μαζί με τον Άγιο Παϊσιο έχουν καταταγεί τα τελευταία χρόνια στο Αγιολόγιο της Ορθόδοξης Εκκλησίας.
Το εορταστικό διήμερο ξεκίνησε το Σάββατο το απόγευμα με την τέλεση του πρώτου Αρχιερατικού Εσπερινού στον νεόδμητο ιδρυματικό Ιερό Ναό, χοροστατούντος του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτη μας κ. Ευσταθίου. Πριν τον Εσπερινό κατατέθηκαν τα ιερά λείψανα στην προς εγκαινιασμό Αγία Τράπεζα. Στην ομιλία του ο Σεβασμιώτατος αναφέρθηκε στους τρεις σύγχρονους Αγίους της Εκκλησίας μας, με τους οποίους είχε την τιμή να έχει πνευματική σχέση, και οι οποίοι με τη βιοτή, το πλούσιο πνευματικό έργο και τον εμπνευσμένο λόγο τους απέδειξαν ότι η Αγιότητα δεν είναι υπόθεση του μακρινού παρελθόντος, αλλά μπορεί να κατακτηθεί και στη σύγχρονη εποχή με βαθιά πίστη στο Θεό και θυσιαστική αγάπη προς τον συνάνθρωπο. Ολοκληρώνοντας τον λόγο του ο σεπτός Ποιμενάρχης μας ευχήθηκε οι τρεις Άγιοι να προστατεύουν την ευρύτερη περιοχή και ο εγκαινιασθείς Ιερός Ναός να αποτελέσει πνευματικό καταφύγιο για κάθε χριστιανό.

Την Κυριακή το πρωί,  προεξάρχοντος του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτη μας κ. Ευσταθίου, τελέσθηκαν ο Όρθρος, η τελετή των εγκαινίων του Ιερού Ναού και στη συνέχεια η πρώτη Αρχιερατική Θεία Λειτουργία. Ο Σεβ. Ποιμενάρχης μας κατά τη διάρκεια της τελετής εξηγούσε στο εκκλησίασμα τους συμβολισμούς κάθε πράξεως. Με την ολοκλήρωση της λατρευτικής σύναξης ευχαρίστησε θερμά όλους όσοι συνέβαλαν, επώνυμα ή ανώνυμα, στην ανέγερση του Ναού, τους κληρικούς που συνέδραμαν και συμμετείχαν στην τελετή, καθώς και τους πιστούς, που με ευλάβεια παρακολούθησαν τα εγκαίνια. Ακολούθησε η αποκάλυψη της μαρμάρινης επιγραφής στην είσοδο του Ναού.
(φωτογραφίες: φωτογραφείο Δημ. Σιάχου)
ΠΗΓΗ  immspartis.gr

 Όσιος  Παΐσιος ο Αγιορείτης
Ο Όσιος πατήρ Παΐσιος ο Αγιορείτης γεννήθηκε από ευλαβείς γονείς, τον Πρόδρομο και την Ευλαμπία Ενζεπίδη, στα Φάρασα της Καππαδοκίας στις 25 Ιουλίου του 1924 μ.Χ., λίγες μέρες πριν από τη φυγή των Φαρασιωτών από την πατρώα γη για την Ελλάδα. Στη βάπτισή του, ο Όσιος Αρσένιος ο Καππαδόκης (βλέπε 10 Νοεμβρίου), ο πλήρης ημερών και αγιότητος βίου κοσμούμενος ιερέας των Φαράσων, τον ονόμασε Αρσένιο, «για να τον αφήσει καλόγερο στο πόδι του», όπως χαρακτηριστικά είπε.
Στην Ελλάδα, η οικογένεια του μικρού Αρσενίου εγκαταστάθηκε στην Κόνιτσα της Ηπείρου, όπου ο ίδιος πέρασε τα παιδικά και νεανικά του χρόνια. Γαλουχούμενος με τις διηγήσεις για το θαυμαστό βίο του Αγίου Αρσενίου, έλεγε ότι θα γίνει μοναχός από την ηλικία των 5 ετών! Και αφού έμαθε να διαβάζει, αγαπημένη του ασχολία υπήρξε η ανἀγνωση των βίων των Αγίων, των οποίων εμιμείτο τους ασκητικούς αγώνες με θερμό ζήλο.
Μετά από τις εγκύκλιες σπουδές του δε θέλησε να συνεχίσει στα γράμματα, αλλά προτίμησε να μιμηθεί το Χριστό και μαθήτευσε στην τέχνη του ξυλουργού, την οποία άσκησε με επιμέλεια και δεξιοσύνη. Στην ηλικία των 15 ετών αξιώθηκε της θέας του Κυρίου, για ένα μόνο φιλότιμο λογισμό, μέσω του οποίου απέκρουσε μία δαιμονική προσβολή του πειρασμού της απιστίας. Από τότε φούντωσε μέσα του ακόμη περισσότερο η φλόγα της αγάπης του Θεού και ο πόθος για τη μοναχική ζωή.
Ακολούθησαν καιροί ταραχής και αναστάτωσης για την Ελλάδα, λόγω της ξένης Κατοχής και του εμφυλίου πολέμου. Ο Όσιος όμως, τόσο ως πολίτης όσο και ως στρατιώτης κατά τη θητεία του (1945 – 1949 μ.Χ.), επέδειξε απαράμιλλο θάρρος και αυτοθυσία. Ήταν πρόθυμος να δώσει κάθε στιγμή και τη ζωή του ακόμα για τη σωτηρία των άλλων. Ευρισκόμενος μάλιστα συχνά μέσα στον καταιγισμό των φονικών πυρών, συνέβη να σώσει με τις θερμές προσευχές του πολλούς στρατιώτες, αλλά να σωθεί και ο ίδιος με τρόπο θαυμαστό.
Επειδή το μεγαλύτερο διάστημα της στρατιωτικής του θητείας το υπηρέτησε με την ειδικότητα του ασυρματιστή, πολλές εκδόσεις αφιερωμένες στη ζωή του Οσίου τον αναφέρουν ως «Ασυρματιστή του Θεού». Μάλιστα, ο Όσιος φέροντας ως παράδειγμα την ειδικότητά του στον στρατό, απάντησε σε κάποιον που αμφισβητούσε τη χρησιμότητα της μοναχικής ζωής ότι οι μοναχοί είναι «ασυρματιστές του Θεού», εννοώντας την θερμή τους προσευχή και την έγνοια τους για την υπόλοιπη ανθρωπότητα.
Ύστερα και από αυτές τις περιπέτειες, θέλησε να καταταγεί στο αγγελικό τάγμα των μοναχών, με τα φτερά που δίνει ο θείος έρωτας. Έτσι, μετέβη στο Άγιον Όρος, αναζητώντας έναν οδηγό για τη ζωή της κατά Θεόν ησυχίας. Δεν κατάφερε όμως να εκπληρώσει αμέσως τον πόθο του. Παράλληλα, οι δικοί του βρέθηκαν την ίδια περίοδο σε μεγάλη οικονομική δυσκολία, οπότε τον κάλεσαν να τους βοηθήσει. Έτσι, επέστρεψε στην Κόνιτσα και εργάστηκε ως μαραγκός. Μετά από 3 χρόνια όμως (1953 μ.Χ.), σε ηλικία 29 ετών πλέον, εγκατέλειψε τα πράγματα του κόσμου και επέστρεψε στην Αθωνική Πολιτεία.
Αφού περιήλθε σκήτες και καλύβες, ακολούθησε τελικά τη συμβουλή ενός σεβάσμιου γέροντα και εντάχθηκε στην αδελφότητα της Ιερά Μονή Εσφιγμένου, γνωστής τότε για την αυστηρή της τάξη. Εκεί έζησε μέσα στην ολοτελή υπακοή και επιδόθηκε σε υπέρμετρη άσκηση, υπερβάλλοντας σε κόπους για χάρη του Χριστού και των αδελφών του. Έτσι, στις 27 Μαρτίου 1954 μ.Χ. εκάρη μοναχός. Έλαβε ρασοευχή και το όνομα Αβέρκιος. Έχοντας όμως άσβεστο μέσα του τον πόθο για τον ησύχιο και απράγμονα βίο, πήρε την ευλογία του Ηγουμένου και πήγε να μονάσει στην Ιερά Μονή Φιλοθέου, που ήταν τότε σε κατάσταση ιδιόρρυθμη. Εκεί προετοιμάστηκε για τη ζωή του ερημίτη, κάτω από την καθοδήγηση ενός διακριτικού και σοφού γέροντα, του γέροντα Συμεών. Στις 12 Μαρτίου 1956 μ.Χ., εκάρη μικρόσχημος μοναχός και έλαβε το όνομα «Παΐσιος», χάρη στο Μητροπολίτη Καισαρείας Παΐσιο τον β΄, ο οποίος ήταν και συμπατριώτης του.
Τον Αύγουστο του 1958 μ.Χ., υπακούοντας σε θεία βουλή, δεν εγκαταστάθηκε στην έρημο, για την οποία προετοιμαζόταν, αλλά στην κατεστραμμένη Ιερά Μονή της Παναγίας του Στομίου, που βρίσκεται κοντά στην Κόνιτσα. Σε αυτήν έζησε 4 χρόνια, ζώντας ισάγγελο βίο, παλεύοντας με τους πειρασμούς, ευεργετώντας τους ανθρώπους της περιοχής, σώζοντας πολλούς από τις διδασκαλίες των προτεσταντικών ομάδων που δρούσαν εκεί, και ανακαινίζοντας με πολύ μόχθο το Μοναστήρι.
Τo 1962 μ.Χ., όταν και ολοκληρώθηκε το έργο της ανακαίνισης και ο κίνδυνος από τις ετερόδοξες ομάδες εξέλιπε, ο Όσιος παρακαλούσε μέσα στους πειρασμούς, που καθημερινά τον πολιορκούσαν, θερμά το Θεό να του δείξει το δρόμο που έπρεπε να ακολουθήσει. Έτσι, δέχθηκε ως θεόσταλτη την πρόσκληση κάποιου ιεροδιακόνου να τον συνοδεύσει στο θεοβάδιστο Όρος του Σινά. Πάνω σε κείνον τον άνυδρο και ξερό τόπο, στο κελί των Αγίων Γαλακτίωνος και Επιστήμης, έζησε επιτέλους αυτό που χρόνια ποθούσε, την προς Θεόν μόνωση.
Αγωνιζόμενος με πολλή ταπείνωση, διαρκή νηστεία, ακατάπαυστη αγρυπνία και αδιάλειπτη προσευχή, κατάφερε να υπερνικήσει τις παγίδες του μισόκαλου εχθρού και να απολαύσει την ένωση με το Θεό. Γεμάτος από τη χάρη της θείας παρακλήσεως, απολάμβανε την κατά Θεόν ευφρόσυνη μέσα στο καμίνι της απαράκλητης ερήμου. Έγινε μάλιστα ιδιαίτερα αγαπητός στους Βεδουίνους, δίνοντάς τους τρόφιμα με χρήματα από την πώληση στους προσκυνητές ξύλινων σταυρών που έφτιαχνε ο ίδιος.
Δεν θα υπήρχε, έτσι, κανένας λόγος να εγκαταλείψει το στάδιο εκείνο της αρετής, εάν – φεύ! – δεν ενέσκηπτε η σωματική ασθένεια από το τραχύ κλίμα, η οποία τον ανάγκασε να επιστρέψει στην κατά σάρκα πατρίδα του. Επανερχόμενος στο Άγιον Όρος το 1964 μ.Χ., δεν ελάττωσε το πλήθος των ασκητικών αγώνων του, παρά την καταβολή του σώματος, καθώς στο πνεύμα διατηρούσε την πρότερη ζέση του. Ζώντας λοιπόν ως ξένος και παρεπίδημος στη γη, έφτασε να γίνει πολίτης του ουρανού.
Έχοντας, συνεπώς, την πράξη ως την «επίβασιν» της θεωρίας, έφτασε σε υψηλά μέτρα και έγινε κοινωνός θείων μυστηρίων. Εντρύφησε έτσι και στην ωραιότητα του Κυρίου, ενώ επιπλέον έτυχε και της Θεομητορικής ευλογίας. Συνομίλησε με αγίους που εμφανίστηκαν μπροστά του, βίωσε την όραση του Άγγελου Φύλακά του, άκουσε αγγελικούς ύμνους και καταυγάσθηκε από το ουράνιο φως.
Το 1966 μ.Χ. ασθένησε σοβαρά και εισήχθη στο Κέντρο Νοσημάτων Θώρακος Βορείου Ελλάδας (Νοσοκομείο Παπανικολάου). Υποβλήθηκε σε εγχείρηση, με αποτέλεσμα μερική αφαίρεση των πνευμόνων. Στο διάστημα μέχρι να αναρρώσει και να επιστρέψει στο Άγιον Όρος φιλοξενήθηκε στο Ιερό Ησυχαστήριο Αγίου Ιωάννου του Ευαγγελιστού στη Σουρωτή. Επέστρεψε στο Άγιον Όρος μετά την ανάρρωσή του και το 1967 μ.Χ. μετακινήθηκε στα Κατουνάκια και συγκεκριμένα στο Λαυρεώτικο κελί του Υπατίου (Βλάχικα).
Στις 12 Αυγούστου 1968 μ.Χ. ο Όσιος Παΐσιος, εισήλθε στην Ιερά Μονή Σταυρονικήτα και μόνασε στο κελί του Τιμίου Σταυρού.
Το 1979 μ.Χ. αφήνει τον Τίμιο Σταυρό και αναζητώντας κελί πηγαίνει στην εγκαταλελειμμένη «Παναγούδα». Εκεί ο Όσιος εργάστηκε σκληρά για να δημιουργήσει ένα κελί με «ομόλογο», όπου και έμεινε μέχρι και το τέλος τη ζωής του. Από την εποχή που εγκαταστάθηκε στην Παναγούδα πλήθος λαού τον επισκεπτόταν. Ήταν μάλιστα τόσο το πλήθος ώστε να υπάρχουν και ειδικές σημάνσεις που επεσήμαναν τον δρόμο προς το κελί του, ώστε να μην ενοχλούν οι επισκέπτες τους υπολοίπους μοναχούς. Επίσης δεχόταν πάρα πολλές επιστολές. Όπως έλεγε ο Όσιος στενοχωρείτο πολύ, γιατί από τις επιστολές μάθαινε μόνο για διαζύγια και ασθένειες ψυχικές ή σωματικές. Παρά το βεβαρημένο πρόγραμμά του, συνέχιζε την έντονη ασκητική ζωή, σε σημείο να ξεκουράζεται ελάχιστα, 2 με 3 ώρες την ημέρα. Εξακολούθησε όμως να δέχεται και να προσπαθεί να βοηθήσει τους επισκέπτες. Συνήθιζε επίσης να φτιάχνει «σταμπωτά» εικονάκια τα οποία χάριζε στους επισκέπτες σαν ευλογία.
Σε όλη αυτήν την καθημερινή κούραση του Οσίου Παϊσίου έρχονται να προστεθούν και τα προβλήματα υγείας που τον ταλαιπωρούσαν. Τα τελευταία χρόνια της ζωής του οι πόνοι από τις διάφορες αρρώστιες όπως κολίτιδα, η οποία του άφησε μόνιμα δυσπεπτικά, βουβωνοκήλη και κυρίως από τον καρκίνο που του είχε διαγνωσθεί, γίνονταν όλο και περισσότεροι. Παρ” όλ” αυτά όμως αυτός ήταν ήρεμος και υπέμενε χωρίς να διαμαρτύρεται καθόλου. Αντιθέτως συνέχιζε να προσεύχεται για όλους.
Μετά το 1993 μ.Χ. παρουσίαζε αιμορραγίες για τις οποίες αρνούνταν να νοσηλευτεί, λέγοντας ότι «όλα θα βολευτούν με το χώμα». Το Νοέμβριο του ίδιου έτους βγήκε για τελευταία φορά από το Άγιον Όρος και πήγε στη Σουρωτή, στο Ησυχαστήριο του Αγίου Ιωάννη του Θεολόγου για τη γιορτή του Αγίου Αρσενίου (10 Νοεμβρίου). Εκεί έμεινε για λίγες μέρες και ενώ ετοιμαζόταν να φύγει ασθένησε και μεταφέρθηκε στο Θεαγένειο, όπου έγινε διάγνωση για όγκο στο παχύ έντερο. Θεώρησε τον καρκίνο εκπλήρωση αιτήματός του προς το Θεό και ωφέλιμο για την πνευματική του υγεία. Στις 4 Φεβρουαρίου του 1994 μ.Χ. χειρουργήθηκε. Παρότι η ασθένεια δεν έπαυσε, αλλά παρουσίασε μεταστάσεις στους πνεύμονες και στο ήπαρ, ο Όσιος ανακοίνωσε την επιθυμία του να επιστρέψει στο Άγιον Όρος στις 13 Ιουνίου. Ο υψηλός πυρετός όμως και η δύσπνοια τον ανάγκασαν να παραμείνει.
Στο τέλος του Ιουνίου οι γιατροί του ανακοίνωσαν ότι τα περιθώρια ζωής του ήταν δύο με τρεις εβδομάδες το πολύ. Τη Δευτέρα 11 Ιουλίου (γιορτή της Αγίας Ευφημίας) κοινώνησε για τελευταία φορά γονατιστός μπροστά στο κρεβάτι του. Τις τελευταίες μέρες της ζωής του αποφάσισε να μην παίρνει φάρμακα ή παυσίπονα, παρά τους φρικτούς πόνους της ασθένειάς του. Κοιμήθηκε την Τρίτη 12 Ιουλίου 1994 μ.Χ. και ώρα 11:00 και ενταφιάστηκε στο Ιερό Ησυχαστήριο του Αγίου Ιωάννη του Θεολόγου στη Σουρωτή Θεσσαλονίκης.
Στις 13 Ιανουαρίου 2015 συνήλθε η Ιερά Σύνοδος του Οικουμενικού Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως και αποφάσισε την κατάταξη του Οσίου Παϊσίου του Αγιορείτου στο Αγιολόγιο της Ορθόδοξης Εκκλησίας.
Ἀπολυτίκιον
Ἦχος α ́. Τῆς ἐρήμου πολίτης.
Τῶν Φαράσων τὸν γόνον, καὶ τοῦ Ἄθωνος κλέϊσμα, καὶ τῶν ἀπ᾿ αἰῶνος ὁσίων, μιμητὴν καὶ ἰσότιμον, Παΐσιον τιμήσωμεν πιστοί, τὸ σκεῦος χαρισμάτων τὸ μεστόν, ὡς φυλάσσοντα ἐκ πάντων τῶν λυπηρῶν, τοὺς πίστει ἀνακράζοντας, δόξα τῷ δεδωκότι σοι ἰσχύν, δόξα τῷ σὲ στεφανώσαντι, δόξα τῷ ἐνεργοῦντι διὰ σοῦ, πᾶσιν ἰάματα.
Όσιος Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης
Ο όσιος Γέρων Πορφύριος, κατά κόσμον Ευάγγελος Μπαϊρακτάρης, γεννήθηκε στις 7 Φεβρουαρίου 1906 μ.Χ., στην Εύβοια, στο χωριό Άγιος Ιωάννης της επαρχίας Καρυστίας. Οι γονείς του, Λεωνίδας Μπαϊρακτάρης και Ελένη, το γένος Αντωνίου Λάμπρου, ήταν ευσεβείς και φιλόθεοι άνθρωποι. Ο πατέρας του, μάλιστα, ήταν ψάλτης στο χωριό και είχε γνωρίσει προσωπικά τον Άγιο Νεκτάριο. Η οικογένειά του ήταν πολυμελής και οι γονείς, φτωχοί γεωργοί, δυσκολεύονταν να τη συντηρήσουν. Γι’ αυτό ο πατέρας υποχρεώθηκε να φύγει στην Αμερική, όπου δούλεψε στην κατασκευή της διώρυγας του Παναμά.
Ο μικρός Ευάγγελος ήταν το τέταρτο παιδί της οικογένειας. Φύλαγε πρόβατα στο βουνό και είχε παρακολουθήσει μόνο την πρώτη τάξη του δημοτικού, όταν αναγκάστηκε και αυτός λόγω της μεγάλης φτώχειας να πάει στη Χαλκίδα για να δουλέψει. Ήταν μόλις επτά χρονών. Εργάστηκε δύο τρία χρόνια σ ἕνα κατάστημα. Μετά πήγε στον Πειραιά, όπου δούλεψε δύο χρόνια στο παντοπωλείο ενός συγγενούς.
Στα δώδεκά του χρόνια έφυγε κρυφά για το Άγιον Όρος, με τον πόθο να μιμηθεί τον Άγιο Ιωάννη τον Καλυβίτη, τον οποίο είχε ιδιαίτερα αγαπήσει, όταν παλαιότερα είχε διαβάσει το βίο του. Η χάρις του Θεού τον οδήγησε στην καλύβη του Αγίου Γεωργίου Καυσοκαλυβίων και στην υποταγή δύο Γερόντων, του Παντελεήμονος, ο οποίος ήταν και πνευματικός, και του Ιωαννικίου, αδελφών κατά σάρκα. Αφοσιώθηκε στους δύο Γέροντες, που κατά κοινή ομολογία ήταν ιδιαίτερα αυστηροί, με μεγάλη αγάπη και με πνεύμα απόλυτης υπακοής.
Έγινε μοναχός σε ηλικία δεκατεσσάρων ετών και πήρε το όνομα Νικήτας. Μετά από δύο χρόνια έγινε μεγαλόσχημος. Λίγο αργότερα ο Θεός του δώρισε το διορατικό χάρισμα.
Στα δεκαεννέα του χρόνια ο Γέροντας αρρώστησε πολύ σοβαρά, γεγονός που τον ανάγκασε να εγκαταλείψει οριστικά το Άγιον Όρος. Επέστρεψε τότε στην Εύβοια, όπου εγκαταβίωσε στη Μονή του Αγίου Χαραλάμπους Λευκών. Ένα χρόνο αργότερα, το έτος 1926 μ.Χ., σε ηλικία είκοσι ετών, χειροτονήθηκε ιερέας στον Άγιο Χαράλαμπο Κύμης από τον Πορφύριο Γ’ , Αρχιεπίσκοπο Σινά, ο οποίος του έδωσε το όνομα Πορφύριος. Στα είκοσι δύο του έγινε πνευματικός-εξομολόγος και λίγο αργότερα αρχιμανδρίτης. Για ένα διάστημα εργάστηκε ως εφημέριος στους Τσακαίους, χωριό της Εύβοιας.
Στην Εύβοια, στην Ιερά Μονή Αγίου Χαραλάμπους, έζησε δώδεκα χρόνια, διακονώντας τους ανθρώπους ως πνευματικός και εξολόγος, και τρία χρόνια στην Άνω Βάθεια, στην εγκαταλελειμμένη Μονή του Αγίου Νικολάου.
Το 1940 μ.Χ., παραμονές του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, ο Γέροντας Πορφύριος εγκαταστάθηκε στην Αθήνα, όπου ανέλαβε καθήκοντα εφημερίου και πνευματικού στην Πολυκλινική Αθηνών. Όπως ο ίδιος έλεγε, έζησε εκεί τριάντα τρία χρόνια σαν μία μέρα, ασκώντας ακαταπόνητα το πνευματικό έργο και ανακουφίζοντας τον πόνο και την ασθένεια των ανθρώπων.
Από το 1955 μ.Χ. είχε εγκατασταθεί στα Καλλίσια, όπου είχε μισθώσει από την Ιερά Μονή Πεντέλης το εκεί ευρισκόμενο μονύδριο του Αγίου Νικολάου με την αγροτική περιοχή που το περιέβαλλε, την οποία καλλιεργούσε με μεγάλη επιμέλεια. Εδώ, παράλληλα εξασκούσε το πλούσιο πνευματικό του έργο.
Το καλοκαίρι του 1979 μ.Χ., εγκαταστάθηκε στο Μήλεσι με το όνειρο να χτίσει μοναστήρι. Εκεί ζούσε στην αρχή σε ένα τροχόσπιτο κάτω από ιδιαίτερα αντίξοες συνθήκες και μετά σε ένα απέριττο κελλάκι από τσιμεντόλιθους, όπου και υπέμενε αγόγγυστα τις πολλές δοκιμασίες της υγείας του. Το 1984 μ.Χ. μεταφέρθηκε σε κτίσμα του υπό ανέγερση μοναστηριού, για την ολοκλήρωση του οποίου ο Γέροντας, παρόλο που ήταν πολύ άρρωστος και τυφλός, εργαζόταν ακατάπαυστα και ακαταπόνητα. Με τη θεμελίωση του Καθολικού της Μονής Μεταμορφώσεως, στις 26 Φεβρουαρίου 1990 μ.Χ., αξιώθηκε να δει το όνειρό του να γίνεται πραγματικότητα.
Τα τελευταία χρόνια της επίγειας ζωής του άρχισε να προετοιμάζεται για την κοίμησή του. Επιθυμούσε να αποσυρθεί στο Άγιον Όρος, στα αγαπημένα του Καυσοκαλύβια, όπου μυστικά και αθόρυβα, όπως έζησε, θα έδιδε την ψυχή του στο Νυμφίο της. Πολλές φορές τον άκουσαν να λέει: «Επιδιώκω και τώρα που εγήρασα να πάω και να πεθάνω εκεί πάνω».
Πράγματι, τον Ιούνιο του 1991 μ.Χ., προαισθανόμενος το τέλος του, και μη θέλοντας να κηδευθεί με τιμές, αναχώρησε για το καλύβι του Αγίου Γεωργίου στα Καυσοκαλύβια του Αγίου Όρους, όπου είχε καρεί μοναχός πριν από περίπου 70 χρόνια και στις 4:31΄ το πρωί της 2ας Δεκεμβρίου 1991 μ.Χ. παρέδωσε το πνεύμα στον Κύριο, που τόσο αγάπησε στη ζωή του.
Τα τελευταία λόγια που ακούστηκαν από το στόμα του ήταν από την αρχιερατική προσευχή του Κυρίου, αυτά που τόσο αγαπούσε και πολύ συχνά επαναλάμβανε: «ἵνα ὦσιν ἓν».
Στην αγιοκατάταξη του Γέροντος Πορφυρίου προχώρησε η Αγία και Ιερά Σύνοδος του Οικουμενικού Πατριαρχείου, κατά την συνεδρίαση της 27ης Νοεμβρίου 2013 μ.Χ., υπό τον Οικουμενικό Πατριάρχη Βαρθολομαίο.
Όσιος Ιάκωβος ο εν Ευβοία
Ο Άγιος Ιάκωβος Τσαλίκης γεννήθηκε στο Λιβίσι της Μικράς Ασίας στις 5 Νοεμβρίου του 1920. Ήταν παιδί της Θεοδωρούλας και του Σταύρου Τσαλίκη. Η μητέρα του είχε γεννήσει εννέα παιδιά, αλλά από τις κακουχίες είχαν επιζήσει μόλις τα τρία. Στα παιδικά του χρόνια έζησε τη Μικρασιατική Καταστροφή και τον ξεριζωμό των Ελλήνων από τη Μικρά Ασία. Ο πατέρας του, όπως και όλοι οι χριστιανοί άνδρες από 12 έως 65 ετών, οδηγήθηκε σε Τάγματα Εργασίας στα βάθη της Ανατολίας.
Η οικογένεια Τσαλίκη, με την ανταλλαγή πληθυσμών και με τον πατέρα θεωρούμενο ως αγνοούμενο, αρχικά εγκαταστάθηκε στο χωριό Άγιος Γεώργιος Άμφισσας, όπου οι συνθήκες διαβίωσής του ήταν πολύ δύσκολες, κυριολεκτικά στα όρια της ανέχειας μαζί με άλλους Έλληνες πρόσφυγες σε μια αποθήκη. Ο Σταύρος Τσαλίκης επέζησε από τα τάγματα εργασίας και περνώντας μέσω της Μάκρης της Μικράς Ασίας στην Ελλάδα με πλοίο αναζητούσε την οικογένειά του. Αναζητώντας ταυτόχρονα εργασία βρέθηκε στην Άμφισσα όπου επανενώθηκε με την οικογενειά του.
Το 1925 η οικογένειά του μετακινήθηκε στη Φαράκλα της βόρειας Εύβοιας. Εκεί ο Γέροντας Ιάκωβος, από το 1927 που πήγε στην α” τάξη δημοτικού, διδάχτηκε τα θύραθεν και εκκλησιαστικά γράμματα, στην εκκλησία της Αγίας Παρασκευής του χωριού.
Σύμφωνα με τις μαρτυρίες της εποχής ο μικρός Ιάκωβος έδειχνε από την τη νεανική του ηλικία κλίση προς το μοναχισμό. Είναι χαρακτηριστικό πως πολλοί τον αποκαλούσαν καλόγερο, ένεκα του ασκητικού βίου που διήγε καθώς και εξ αιτίας των πρώτων χαρισμάτων που είχαν αρχίσει να διαφαίνονται. Η εμφάνιση της Αγίας Παρασκευής την ίδια περίοδο τον στιγμάτισε και τελικά αποφάσισε ότι θα ακολουθήσει τον μοναχικό βίο. Σε ό,τι αφορά την εκπαίδευσή του, ο Γέροντας Ιάκωβος το 1933 αφού ολοκλήρωσε το Δημοτικό δεν κατάφερε να παρακολουθήσει το Γυμνάσιο, εξ αιτίας των οικονομικών αναγκών της οικογένειάς του, με αποτέλεσμα να εργάζεται από μικρή ηλικία μαζί με τον πατέρα του σε χωράφια, κήπους και σε διάφορα μαστορέματα.
Σε ηλικία 15 ετών ασθένησε σοβαρά, αλλά τελικά επέζησε. 5 χρόνια αργότερα θα ξεσπάσει ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος. Και αυτή την εποχή δοκιμάστηκε η υγεία του, ενώ έχασε και τη μητέρα του το 1942. Το επόμενο έτος ο Ιάκωβος θα πιαστεί αιχμάλωτος με πολλούς συγχωριανούς του από Γερμανούς, που τους οδήγησαν στο χωριό Στροφιλιά. Τα χρόνια του εμφυλίου η πείνα και οι κακουχίες ήταν μεγάλο πρόβλημα που ταλάνισε και δοκίμασε όλο τον Ελληνισμό, όπως και την οικογένεια του Ιακώβου. Το 1947 κλήθηκε στο στρατό χωρίς να λάβει μέρος σε μάχη του εμφυλίου, καθώς υπηρετούσε στο Κέντρο Εφοδιασμού και Μεταφορών στον Πειραιά. Το 1949 απολύθηκε και ήταν η χρονιά που πέθανε και ο πατέρας του σε νοσοκομείο της Αθήνας.
Το 1951 και αφού παντρεύτηκε η αδελφή του Αναστασία, οδηγήθηκε στη μοναχική ζωή, καθώς είχε υποσχεθεί στη μητέρα του να την αποκαταστήσει. Επέλεξε να εισέλθει στη μονή του ΟσίουΔαυίδ στην Εύβοια. Την εποχή εκείνη η μονή ήταν σε ερειπιώδη κατάσταση με τρεις μοναχούς που ζούσαν ιδιόρρυθμα, φροντίζοντας μόνο για τον εαυτό τους. Η κατάσταση εκεί ήταν δύσκολη, καθώς αφενός το μοναστήρι ήταν εγκαταλελειμμένο και μέσα ζούσαν βοσκοί με τα ζώα τους, αφετέρου οι μοναχοί δεν του έδωσαν ιδιαίτερη σημασία δίνοντάς του ένα κατεστραμμένο κελί, εξωθώντας τον σε αποχώρηση. Ως αποτέλεσμα γύρισε πίσω στη Φαράκλα. Τελικά, παρά τις αντίθετες πιέσεις, ξαναπήγε στο Μοναστήρι όπου βοηθούσε στην καθαριότητα, στον κήπο και επιδιόρθωνε πόρτες και στέγες, όμως εισέπραττε ειρωνείες και αποδοκιμασίες ενός από τους μοναχούς.
Στις 31 Νοεμβρίου του 1952 εκάρη μοναχός και ο ηγούμενος τον κατέστησε Οικονόμο της Μονής. Στις 17 Δεκεμβρίου του ίδιου έτους στη Χαλκίδα χειροτονήθηκε διάκονος και δύο ημέρες μετά ιερέας. Στη μονή συνεχίστηκε η επιθετική συμπεριφορά από τον μοναχό, όμως ο ηγούμενος εκτιμούσε τον Ιάκωβο. Ο Ιάκωβος μάλιστα επιδόθηκε σε καθημερινή άσκηση και τέλεση της Θείας Λειτουργίας. Το 1953 ερεύνησε την περιοχή και ανακάλυψε τη μικρή σπηλιά που αποτελούσε το ασκητήριο του οσίου Δαβίδ.
Το 1975 ο νέος Μητροπολίτης Χαλκίδος Χρυσόστομος Βέργης όρισε ως Ηγούμενο της Μονής τον Ιάκωβο. Ήδη όμως και ιδίως μετά το 1970 είχε γίνει ιδιαίτερα δημοφιλής με αποτέλεσμα αρκετοί άνθρωποι να εισέρχονται στη Μονή για εξομολόγηση και ποιμαντική καθοδήγηση. Εκτός από την λειτουργική ζωή και την πνευματική καθοδήγηση των πιστών, ο Ιάκωβος συνέχισε τα έργα ανακαίνισης της μονής η οποία αριθμούσε τρεις συνολικά μοναχούς και έτσι ανεγέρθηκε κωδωνοστάσιο, κελιά, παρεκκλήσια και άλλοι απαραίτητοι χώροι. Εξομολογούσε με κατανόηση και επιείκεια, ενώ ήταν αυστηρός μόνο με τον εαυτό του.
Η σκληρή άσκηση του Γέροντα επιδείνωνε συχνά την την υγεία του. Έτσι από τα πρώτα χρόνια εμφανίστηκαν σημαντικά προβλήματα υγείας. Τέτοια ήταν ένα σημαντικό πρόβλημα στη μέση που τον ταλαιπωρούσε από το 1956. Το 1964 εμφάνισε πρόβλημα με τον σχηματισμό πυωδών αμυγδαλών σε σημείο να ασθενήσουν και τα νεφρά του. Ο Γέροντας ήταν πολύ εργατικός με ελάχιστη ανάπαυση και εξ αιτίας αυτού παρουσιάζονταν και άλλα προβλήματα. Το 1967, έκανε εγχείρηση βουβωνοκήλης και σκωληκοειδίτιδας με περιτοναϊκή αντίδραση και προβλήματα προστάτη. Λόγω της ορθοστασίας και των γονυκλισιών παρουσίασε πρόβλημα φλεβίτιδας και γι΄αυτό το 1974 χειρουργήθηκε στο Νοσοκομείο ΝΙΜΤΣ στην Αθήνα. Το 1980 του διαγνώστηκε καρδιακή ανεπάρκεια. Στις 13 Νοεμβρίου 1986 έγινε επέμβαση τοποθέτησης βηματοδότη – αν και ο ίδιος θέλησε να το αποφύγει – στο Γενικό Κρατικό Νοσοκομείο Αθηνών. Στις 23 Σεπτέμβρη του 1990 νοσηλεύτηκε με καρδιακή αρρυθμία. Μετά από έκτακτη νοσηλεία στην εντατική στα τέλη Σεπτεμβρίου του 1991 επέστρεψε εκ νέου στη Μονή, όπου υπέστη λοίμωξη που εξελίχθηκε σε πνευμονία. Στην υπόδειξη του τοπικού ιατρού να μεταβεί ξανά στο Γενικό Κρατικό Νοσοκομείο, απάντησε πως δεν προλαβαίνει να ξαναπάει, διαισθανόμενος το τέλος της ζωής του.
Στις 21 Νοεμβρίου 1991 ο π. Ιάκωβος εκοιμήθη, αφού πρώτα συμμετείχε στη Θεία Λειτουργία των Εισοδίων της Θεοτόκου και μετέλαβε του Σώματος και Αίματος του Κυρίου.
Η Αγία και Ιερά Σύνοδος του Οικουμενικού Πατριαρχείου, που συνεδρίασε στο Φανάρι υπό την προεδρία του Οικουμενικού Πατριάρχη Βαρθολομαίου, αποφάσισε την Δευτέρα 27 Νοεμβρίου 2017 την αγιοκατάταξη του Αρχιμανδρίτου Ιακώβου Τσαλίκη, εκ Λιβισίου της Μικράς Ασίας, Ηγουμένου της εν Β.Ευβοία Μονής Οσίου Δαυΐδ (1920-1991). Η μνήμη του Αγίου Ιακώβου Τσαλίκη ορίσθηκε στις 22 Νοεμβρίου εκάστου έτους.