***********************************************************************************
Σήμερα ολοκληρώνονται 30 χρόνια από το θάνατο του μεγάλου ποιητή
Γιάννη Ρίτσου, ο οποίος έγραψε ένα χρυσό κεφάλαιο στην ιστορία της
ελληνικής λογοτεχνίας με τα ποιήματα του και ανήκει στη λεγόμενη «γενιά
του ‘30. Ο «Επιτάφιος», η «Ρωμιοσύνη» και η «Σονάτα υπό το Σεληνόφως»
είναι τρία από τα πιο γνωστά έργα του ενώ το 1975 προτάθηκε για το
βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας.
Ο Γιάννης Ρίτσος γεννήθηκε στη Μονεμβασιά την πρωτομαγιά του
1909. Ήταν το μικρότερο από τα τέσσερα παιδιά του μεγαλοκτηματία
Ελευθέριου Ρίτσου και της Ελευθερίας Βουζουναρά. Τα τρία μεγαλύτερα
αδέλφια του ήταν η Νίνα (1898-1970), ο Μίμης (1899-1921) και η Λούλα
(1908- 1995).
Το 1919 αποφοίτησε από το Σχολαρχείο της Μονεμβασιάς και το 1921
γράφτηκε στο Γυμνάσιο του Γυθείου. Την ίδια χρονιά πέθαναν ο αδερφός του
Μίμης και η μητέρα του Ελευθερία, και οι δύο από φυματίωση. Το 1924
δημοσίευσε τα πρώτα του ποιήματα στο περιοδικό «Διάπλαση των Παίδων» με
το ψευδώνυμο «Ιδανικόν Όραμα».
Το 1925 ολοκλήρωσε τις γυμνασιακές του σπουδές στο Γύθειο και έφυγε
με την αδερφή του Λούλα για την Αθήνα. Είχε προηγηθεί η οικονομική
καταστροφή του πατέρα του κι έτσι ο ποιητής αναγκάστηκε να εργαστεί για
τα προς το ζην, αρχικά ως δακτυλογράφος και στη συνέχεια ως αντιγραφέας
στην Εθνική Τράπεζα. Το 1926 προσβλήθηκε και ο ίδιος από φυματίωση και
επέστρεψε στη Μονεμβασιά ως το φθινόπωρο του ίδιου χρόνου, οπότε
γράφτηκε στη Νομική Σχολή της Αθήνας, χωρίς να μπορέσει ποτέ να
φοιτήσει. Συνέχισε να εργάζεται ως βοηθός βιβλιοθηκαρίου και γραφέας στο
Δικηγορικό Σύλλογο της Αθήνας.
Τον Ιανουάριο του 1927 νοσηλεύτηκε στην κλινική Παπαδημητρίου και τον
επόμενο μήνα στο σανατόριο «Σωτηρία», όπου έμεινε τελικά για τρία
χρόνια. Στη «Σωτηρία» ο Ρίτσος γνωρίστηκε με τη Μαρία Πολυδούρη και με
μαρξιστές και διανοούμενους της εποχής του, ενώ παράλληλα έγραψε κάποια
ποιήματά του που δημοσιεύτηκαν στο φιλολογικό παράρτημα της
Εγκυκλοπαίδειας «Πυρσός». Από το φθινόπωρο του 1930 και για ένα χρόνο
έζησε στα Χανιά, αρχικά στο φθισιατρείο της Καψαλώνας και μετά από
προσωπική του καταγγελία των άθλιων συνθηκών ζωής που επικρατούσαν εκεί
σε τοπική εφημερίδα, μεταφέρθηκε μαζί με όλους τους τρόφιμους στο
σανατόριο Άγιος Ιωάννης.
Τον Οκτώβριο του 1931 επέστρεψε στην Αθήνα κι ανέλαβε τη διεύθυνση
του καλλιτεχνικού τμήματος της Εργατικής Λέσχης. Εκεί σκηνοθέτησε και
συμμετείχε σε παραστάσεις. Η υγεία του βελτιώθηκε σταδιακά, το ίδιο και
τα οικονομικά του με τη βοήθεια της αδερφής του Λούλας, που είχε στο
μεταξύ παντρευτεί και φύγει για την Αμερική. Τον επόμενο χρόνο, ο
πατέρας του μπήκε στο Ψυχιατρείο στο Δαφνί (όπου πέθανε το 1938) και
πέντε χρόνια αργότερα τον ακολούθησε η Λούλα, η οποία πήρε εξιτήριο το
1939.
Το 1933 συνεργάστηκε με το αριστερό περιοδικό «Πρωτοπόροι» και για
τέσσερα χρόνια ως ηθοποιός με τους θιάσους Ζωζώς Νταλμάς, Ριτσιάρδη,
Παπαϊωάννου και Μακέδου. Το 1934 άρχισε να αρθρογραφεί από τις στήλες
του Ριζοσπάστη κι εξέδωσε την πρώτη του συλλογή με τίτλο «Τρακτέρ» με το
ψευδώνυμο Σοστίρ (αναγραμματισμό του επιθέτου του). Τον ίδιο χρόνο
έγινε μέλος του ΚΚΕ, στο οποίο παρέμεινε πιστός μέχρι το θάνατό του. Το
1935 κυκλοφορεί τη δεύτερη ποιητική συλλογή του με τίτλο «Πυραμίδες» και
προσλαμβάνεται ως επιμελητής κειμένων στις εκδόσεις «Γκοβόστη».
Στις 9 Μαΐου 1936 γίνονται στη Θεσσαλονίκη αιματηρές ταραχές, κατά τη
διάρκεια της μεγάλης καπνεργατικής απεργίας. Την επομένη, ο Ρίτσος
βλέπει στο «Ριζοσπάστη» τη φωτογραφία μιας μάνας να θρηνεί το νεκρό
παιδί της και παίρνει αφορμή για να γράψει ένα από πιο δημοφιλή ποίηματά
του, τον «Επιτάφιο», που εκδίδεται σε 10.000 αντίτυπα. Με τη δικτατορία
Μεταξά (1936-1940) τα τελευταία 250 καίγονται στους στύλους του
Ολυμπίου Διός.
Το 1937 νοσηλεύτηκε στο σανατόριο της Πάρνηθας και τον ίδιο χρόνο,
συγκλονισμένος από την αρρώστια της πολυαγαπημένης του αδελφής Λούλας,
γράφει την ποιητική σύνθεση «Το τραγούδι της αδελφής μου», ένα από τα
ωραιότερα λυρικά της νεοελληνικής ποίησης. Ο Κωστής Παλαμάς,
εντυπωσιασμένος από το ποίημα, έγραψε τους στίχους - εγκώμιο για τον
Ρίτσο:
Γρήγορο αργοφλοίβισμα της γαλάζιας πλάσης
Να παραμερίσουμε για να περάσης.
Το 1938 κυκλοφορεί η «Εαρινή Συμφωνία» και προσλαμβάνεται στο Εθνικό
Θέατρο. Δύο χρόνια αργότερα, εκδίδει την «Παλιά μαζούρκα σε ρυθμό
βροχής» και προσλαμβάνεται ως χορευτής στη Λυρική Σκηνή.
Στη διάρκεια της Κατοχής, ο Ρίτσος έζησε κατάκοιτος, παρόλα αυτά
συμμετείχε στη δραστηριότητα του μορφωτικού τμήματος του ΕΑΜ και
αρνήθηκε να δεχτεί χρήματα από έρανο όταν κινδύνεψε η ζωή του από τις
κακουχίες το 1942. Μετά την ήττα του ΕΛΑΣ στα «Δεκεμβριανά» ακολούθησε
τις δυνάμεις του στη σύμπτυξη. Περνά από τη Λαμία, όπου συναντά τον Άρη
Βελουχιώτη και φθάνει μέχρι την Κοζάνη, όπου ανεβάστηκε το θεατρικό του
«Η Αθήνα στ’ άρματα». Το 1945 γράφει τη «Ρωμιοσύνη», ένα ακόμη δημοφιλές
ποίημά του, που το μελοποίησε το 1966 ο Μίκης Θεοδωράκης.
Στη διάρκεια του Εμφυλίου Πολέμου εξορίστηκε λόγω της αριστερής
δράσης του στο Κοντοπούλι της Λήμνου (1948), στη Μακρόνησο (1949) και
στον Άγιο Ευστράτιο (1950-1951). Το 1952 επέστρεψε στην Αθήνα και
πολιτεύτηκε στην ΕΔΑ. Το 1954 παντρεύτηκε την παιδίατρο Φηλίτσα
Γεωργιάδου από τη Σάμο, με την οποία απέκτησε μία κόρη, την Έρη (1955).
Το 1956 ταξίδεψε στη Σοβιετική Ένωση ως μέλος αντιπροσωπείας
διανοουμένων και δημοσιογράφων και την ίδια χρονιά τιμήθηκε με το
κρατικό βραβείο ποίησης για τη «Σονάτα του Σεληνόφωτος». Όταν το διάβασε
ο σπουδαίος Γάλλος ποιητής και συγγραφέας Λουί Αραγκόν (1897-1982)
αισθάνθηκε «το βίαιο τράνταγμα μιας μεγαλοφυΐας» και αποφάνθηκε πως ο
δημιουργός του είναι «ο μεγαλύτερος από τους ποιητές του καιρού μας που
βρίσκονται στη ζωή».
Το 1960 ο Μίκης Θεοδωράκης μελοποίησε τον «Επιτάφιο» και σηματοδότησε
την περίοδο της διάδοσης της μεγάλης ποίησης στο πλατύ κοινό. Το 1962 ο
Ρίτσος επισκέφθηκε τη Ρουμανία και συναντήθηκε με το Ναζίμ Χικμέτ, του
οποίου μετέφρασε ποίηματα στα ελληνικά. Κατόπιν πήγε στην Τσεχία και τη
Σλοβακία, όπου ολοκλήρωσε την Ανθολογία Τσέχων και Σλοβάκων ποιητών, την
Ουγγαρία και τη Λ. Δ. της Γερμανίας. Το 1964 συμμετείχε στις
βουλευτικές εκλογές με την ΕΔΑ.
Όταν ξέσπασε το πραξικόπημα της 21ης Απριλίου 1967, οι φίλοι του τον
ειδοποίησαν να κρυφτεί, εκείνος όμως δεν έφυγε από το σπίτι του. Τον
συνέλαβαν και τον έκλεισαν στον Ιππόδρομο του Φαλήρου. Στα τέλη Απριλίου
μεταφέρθηκε στη Γυάρο και αργότερα στο Παρθένι της Λέρου. Το 1968
νοσηλεύθηκε στον «Άγιο Σάββα» και στη συνέχεια τέθηκε σε κατ' οίκον
περιορισμό στο σπίτι της γυναίκας του στο Καρλόβασι της Σάμου. Το 1970
επέστρεψε στην Αθήνα, μετά όμως από άρνησή του να συμβιβαστεί με το
καθεστώς του Παπαδόπουλου εξορίστηκε εκ νέου στη Σάμο ως το τέλος του
χρόνου που μπήκε για εγχείρηση στη Γενική Κλινική Αθηνών. Το 1973
συμμετείχε στα γεγονότα του Πολυτεχνείου.
Μετά την πτώση της δικτατορίας και τη μεταπολίτευση έζησε κυρίως στην
Αθήνα, όπου συνέχισε να γράφει με πυρετώδεις ρυθμούς. Το 1975
αναγορεύτηκε σε επίτιμο διδάκτορα του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και
τιμήθηκε με το μεγάλο γαλλικό βραβείο ποίησης «Αλφρέ ντε Βινί». Τον
επόμενο χρόνο τιμήθηκε με το βραβείο «Λένιν» στη Μόσχα. Ακολούθησαν τα
επόμενα χρόνια αναγορεύσεις του σε διάφορα ξένα πανεπιστήμια: Μπίρμιγχαμ
(1978), Καρλ Μαρξ της Λειψίας (1984) και Φιλοσοφική Σχολή του
Πανεπιστημίου Αθηνών (1987). Το 1986 του απονεμήθηκε το βραβείο «Ποιητής
διεθνούς ειρήνης» του ΟΗΕ.
Ο Γιάννης Ρίτσος έφυγε από τη ζωή στις 11 Νοεμβρίου 1990,
αφήνοντας πίσω του 50 ανέκδοτες ποιητικές συλλογές. Ενταφιάστηκε τρεις
μέρες αργότερα στη γενέτειρά του Μονεμβασιά.
Το κύριο σώμα του έργου του συγκροτούν πάνω από 100 ποιητικές
συλλογές, 9 πεζογραφήματα και 4 θεατρικά έργα. Οι μελέτες για ομοτέχνους
του, οι πολυάριθμες μεταφράσεις και χρονογραφήματα, καθώς και άλλα
δημοσιεύματα συμπληρώνουν την εικόνα του χαλκέντερου δημιουργού.
Πηγή: sansimera.gr
