Διαμαρτυρία Αλιέων: Άδικος και σκανδαλώδης αποκλεισμός του 95% των παράκτιων αλιέων από την Ευρωπαϊκή ενίσχυση μέσω του ΕΠ Αλιείας και Θάλασσας ΕΠΑΛΘ

Η ΕΝΩΣΗ ΠΛΟΙΟΚΤΗΤΩΝ ΠΑΡΑΚΤΙΑΣ ΑΛΙΕΙΑΣ ΕΛΛΑΔΟΣ με επσιτολή της προς τον Υπουργό Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων Σπήλιο Λιβανό μιλά για “Άδικο και σκανδαλώδη αποκλεισμό του 95% των παράκτιων αλιέων από την Ευρωπαϊκή ενίσχυση μέσω του Επιχειρησιακού Προγράμματος Αλιείας και Θάλασσας ΕΠΑΛΘ”.

Παραθέτουμε την επιστολή:

kalymnos-news.gr

ΕΑΡΙΝΗ ΙΣΗΜΕΡΙΑ στον Μηχανισμό των Αντικυθήρων.

ΕΑΡΙΝΗ ΙΣΗΜΕΡΙΑ στον Μηχανισμό των Αντικυθήρων.

Σήμερα η Γη μας βρίσκεται στο σημείο της τροχιάς της γύρω από τον Ήλιο (πάνω στην εκλειπτική), ώστε να συμβαίνει η εαρινή ισημερία: Η διάρκεια της ημέρας είναι σχεδον ίση με την διάρκεια της νύχτας και επισήμως αρχίζει η Άνοιξη.

Στην παρακάτω φωτογραφία από την εμπρόσθια πλευρά του Μηχανισμού των Αντιικυθήρων (και συγκεκριμένα στην περιοχή του παραπήγματος) μπορείτε να διαβάσετε ΙΣΗΜΕΡΙΑ ΕΑΡΙΝΗ (στην πάνω πλευρά της εικόνας).

Κάποιες από τις πληροφορίες που ο Μηχανισμός των Αντικυθήρων υποδείκνυε στον χρήστη, ήταν και οι ημέρες του έτους (πάνω στο ημερολόγιο που περιείχε) στις οποίες συνέβαιναν οι ισημερίες και τα ηλιοστάσια.

Στο παρακάτω σύντομο βίντεο μπορείτε να δείτε το αντίγραφο του Μηχανισμού των Αντικυθύρων το οποίο φιλοξενείται στο Μουσείο Γεωαστροφυσικής του ΕΑΑ στο Θησείο. Ένα αντίγραφο του οποίου η κατασκευή στηρίζεται αποκλειστικά και μόνο στις επιβεβαιωμένες πληροφορίες που η επιστημονική έρευνα έχει αποδείξει για την λειτουργία του περίφημου Μηχανισμού.

https://www.youtube.com/watch?v=k0BKhO6W0GM

Καλή Άνοιξη!

Φωτογραφία του Μηχανισμού των Αντικυθήρων: Γιάννης Σκουλάς, ΕΟΤ.

Κέντρα Επισκεπτών Εθνικού Αστεροσκοπείου Αθηνών

ΣΤΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΜΟΝΑΣΤΗΡΙ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΛΑΥΡΑΣ:ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΟ ΤΟΥ ADELIN FM

Η Ιερά Μονή Αγίας Λαύρας είναι το πασίγνωστο ιστορικό μοναστήρι κοντά στα Καλάβρυτα Αχαϊας (5 χλμ. απόσταση), στο οποίο υψώθηκε στις 18 Μαρτίου 1821 η σημαία (λάβαρο) της Ελληνικής Επανάστασης από τον επίσκοπο Παλαιών Πατρών Γερμανό Κοτζά και τους Καλαβρυτινούς επαναστάτες.

Χτίστηκε το 961 μ.Χ., από έναν ασκητή της Ιεράς Μονής Μεγίστης Λαύρας του Αγίου Όρους, της οποίας στην αρχή ήταν μετόχι. Σύντομα όμως ο αριθμός των μοναχών έφτασε τους 1.000 και η νέα μονή ανεξαρτητοποιήθηκε κρατώντας το όνομα της μητρικής μονής. Επί έξι συνεχείς αιώνες κράτησε η ακμή της. Το 1585 όμως πυρπολήθηκε από τους Τούρκους και οι μοναχοί της, όσοι γλίτωσαν από τη σφαγή, σκόρπισαν στα γύρω βουνά. Αλλεπάλληλες καταστροφές ή λεηλασίες υπέστη μετά το 1600 από σεισμό ή από τους Τούρκους, το 1770 από τους Αλβανούς και το 1826 από τον Ιμπραήμ. Όταν το 1828 ξαναχτίστηκε, πήρε πια τη σημερινή της θέση. Το 1850 χτίστηκε ο ναός της Κοίμησης της Θεοτόκου, που βρίσκεται μέσα στον περίβολο του μοναστηριού.

Η τελευταία μεγάλη καταστροφή έγινε το 1943 από τους Γερμανούς κατακτητές. Αυτοί, αφού κάψανε τα Καλάβρυτα και σκότωσαν όλους τους έφηβους και άνδρες κατοίκους του χωριού, στη συνέχεια πυρπόλησαν το μοναστήρι και όσοι μοναχοί βρίσκονταν εκεί, φονεύθηκαν κάτω από τον ιστορικό πλάτανο που βρίσκεται στο περίβολο του ναού.
Με τη λήξη του Β΄ Παγκόσμιου πολέμου ξαναχτίστηκε στη μορφή που βρίσκεται σήμερα. Ο τύπος του είναι ο συνηθισμένος στα περισσότερα μοναστήρια: ένας περίβολος, που στη μέση του βρίσκεται ο ναός και γύρω το συγκρότημα των κελιών. Δεξιά της κύριας εισόδου του περιβόλου της μονής βρίσκεται το εκκλησάκι που εκεί κηρύχθηκε και ευλογήθηκε η επανάσταση από το Μητροπολίτη Παλαιών Πατρών Γερμανό το 1821.

Κειμήλια: Πολύτιμος ιστορικός θησαυρός για το μοναστήρι της Αγίας Λαύρας είναι το Λάβαρο της ορκωμοσίας των αγωνιστών του 1821, η πρώτη δηλαδή σημαία του Ελληνικού Έθνους. Επιπλέον, ο Επιτάφιος του 1754 κεντημένος στη Σμύρνη, η εικόνα του Αγίου

Γεωργίου κεντημένη στην Κωνσταντινούπολη, Ευαγγέλιο δωρισμένο από την αυτοκράτειρα της Ρωσίας Αικατερίνη Β', τα άμφια του Παλαιών Πατρών Γερμανού, εγκόλπια, ξυλόγλυπτοι σταυροί κ.α. Στη βιβλιοθήκη της μονής υπάρχουν 3.000 έντυπα, το αρχαιότερο από τα οποία χρονολογείται από το 1502.
Στα ιερά λείψανα ξεχωρίζει η κάρα του Αγίου Αλεξίου του ανθρώπου του Θεού, πολιούχου των Καλαβρύτων, δωρεά του Αυτοκράτορα Εμμανουήλ Παλαιολόγου το 1398. Υπάρχουν επίσης, η κάρα του Αγίου Φιλαρέτου του Ελεήμονος και λείψανα του Αγίου Παντελεήμονος, της Αγίας Παρασκευής, των Αγίων Αναργύρων κ.α.
πηγή .monastiria.gr/

Καταστροφή της Ιεράς Μονής Αγίας Λαύρας από τους Γερμανούς (14 Δεκεμβρίου 1943)

συγκλονιστικές μαρτυρίες αυτόπτη μάρτυρα-από τις αναμνήσεις του επιζήσαντος από την καταστροφής της Μονής της Αγίας Λαύρας, γέροντος Ευσεβίου Γιαννακάκη
Φύλαξη των κειμηλίων- πώς διασώθηκε το Λάβαρο της Επαναστάσεως του 1821

Οι Γερμανοί στη Λαύρα
Δεκέμβριος του 1943. Ή Μονή τής Αγίας Λαύρας υφίστα­ται βαρύ πλήγμα άπό τους Γερμανούς κατακτητές. Ό π. Εύσέβιος έζησε άπό πολύ κοντά τήν ωμότητα τής πυρπολήσεως του Μοναστηριού και τής εκτελέσεως των πατέρων.Γεγονότα δραματικά, πού αποτέλεσαν σταθμό όχι μόνο στην Ιστο­ρία τής Μονής άλλα και στην προσωπική του πορεία’ σκηνές φρι­κτές, στιγμές βαθιάς οδύνης, πού χαράχθηκαν ανεξίτηλα στην καρδιά του και στή μνήμη του.

Κάθε χρόνο, στή θλιβερή αυτή επέτειο, χρέος ιερό τον έφερνε στή Μονή τής Μετανοίας του, γιά νά λάβει μέρος στή Θεία Λειτουργία και στο Μνημόσυνο των εκτελεσθέντων. Τέτοια μέρα ξαναζούσε τά γεγονότα εκείνα και μέ κατα­φανή συγκίνηση μιλούσε γι’ αυτά.
Τήν Κυριακή 12 Δεκεμβρίου, ανέβηκαν οί Γερμανοί στην Αγία Λαύρα. Επισκέπτονταν συχνά το Μοναστήρι, περιεργά­ζονταν τα κειμήλια, έπαιρναν το κέρασμα των μοναχών και έφευ­γαν. Αυτή τη φορά όμως ή συμπεριφορά τους ήταν διαφορετική. Ό αρχηγός τους και το επιτελείο του ανέβηκαν στο ήγουμενείο και ζήτησαν νά δουν το μοναχολόγιο. Οί στρατιώτες δέν πήγαν όπως άλλες φορές νά δουν το Μοναστήρι, άλλα έμειναν με τους μοναχούς κάτω στο προαύλιο. Όπως φάνηκε έκ τών υστέρων, πε­ρίμεναν εντολή νά τους εκτελέσουν, και δέν θά γλύτωνε κανείς. Ύστερα άπό αρκετή ώρα ό αρχηγός τους, κάποιος Τένερ, κα­τέβηκε. Κάθισε λίγο πιο πέρα άπό τον πλάτανο μόνος του έπι δε­καπέντε περίπου λεπτά, με σκυμμένο το κεφάλι. Προφανώς θά σκεπτόταν: «’Άν σκοτώσω πρώτα αυτούς έδώ πού έχω στά χέρια μου, θά το μάθουν οί Καλαβρυτινοί και θά φύγουν». Σφύριξε λοι­πόν και έφυγαν εις φάλαγγα κατά δυάδες. Είχε ήδη καταστρώσει το εγκληματικό του σχέδιο” θά άρχιζαν άπό τά Καλάβρυτα.

Εκείνο το πρωί ό π. Εύσέβιος δέν ένιωσε κανένα φόβο, παρ’ ότι οί Γερμανοί δέν απομακρύνθηκαν στιγμή άπό κοντά τους. Μάλι­στα, φιλόξενος όπως ήταν, κρατούσε ένα μεγάλο δίσκο και τους προσέφερε ψωμί και τυρί, κι εκείνοι, πού γνώριζαν τί θά ακολου­θούσε, τον κοίταζαν περίεργα. Άπό τή στιγμή όμως πού έφυγαν οί Γερμανοί, ένας αδιόρατος φόβος κυριάρχησε στην ψυχή του.
Φύλαξη των κειμηλίων
Τις τελευταίες ήμερες οί κατακτητές είχαν σκορπίσει τον όλεθρο στά γύρω χωριά. Οί πατέρες, γιά κάθε ενδεχόμενο, είχαν ήδη αρχίσει νά ασφαλίζουν ό,τι πολύτιμο διέθετε ή Μονή.

Ό π. Εύσέβιος, δραστήριος και επινοητικός, ήταν ένας άπό εκείνους πού πρωτοστάτησαν στην προσπάθεια αυτή. Είχε τότε και το διακόνημα τού «εκκλησιαστικού». Συγκέντρωσε τά καλύ­τερα ιερά σκεύη και πολλά άπό τά κειμήλια, τά όποια τοποθέτησε σε μιά κρύπτη του ισογείου, πού στή συνέχεια τήν έκτισε άπό μπροστά, όπως αναφέρει και ό π. Δωρόθεος Θεοδώνης στη μαρτυρία του.
Επίσης, μαζί με τον π. Νεόφυτο έβαλαν τά καλύτερα ίερατικά άμφια, ράσα, κοντόρασα και άλλα ρούχα σέ κασέλες, τις όποιες έκρυψαν σ’ ένα λάκκο πού άνοιξαν στο περιβόλι. Τον πο λυτιμότερο θησαυρό της Μονής, τή θαυματόβρυτη Κάρα του Αγίου Αλεξίου -σύμφωνα και με τή μαρτυρία τοΰ π. Δωροθέου ό π. Εύσέβιος και ό π. Άνθιμος τήν ανέβασαν επάνω στο τέμπλο, το όποιο ήταν αρκετά φαρδύ και μπορούσε
νά χρησιμοποιηθεί ώς κρύπτη. Το Λάβαρο της Επαναστάσεως, άφού το προστάτευσαν ανάμεσα σέ λαμαρίνες, το έκρυψαν στή σκεπή του Ναού·,

Μέ πρόταση του Πνευματικού της Μονής π. Βασιλείου, οί πατέρες άνοιξαν μιά μεγάλη γούβα στο υπόγειο κάτω άπό τήν αίθουσα τών κειμηλίων. Τήν έκτισαν εσωτερικά γύρω γύρω και έκρυψαν έκεί τά υπόλοιπα κειμήλια. Επίσης, φύλαξαν μέσα σε μπαούλα πολύτιμα χειρόγραφα και όσα βιβλία μπόρεσαν.

.
Ο κίνδυνος πλησιάζει
Τήν επομένη, Δευτέρα 13 Δεκεμβρίου, είχε πέσει μιά παρά ξένη καταχνιά προς τά Καλάβρυτα. Ό π. Εύσέβιος ήταν πολύ ανήσυχος. Χωρίς νά τοΰ έχει πει κανείς τίποτε, ένας δυνατός φόβος είχε καταλάβει τή σκέψη και τήν καρδιά του. Πήγε νά πα­ρακολουθήσει τά ζώα, που έβοσκαν σέ μιά πλαγιά. Ό νους του όμως ήταν κάτω στην πόλη. «Τί νά γίνεται άραγε στά Καλά­βρυτα;» συλλογιζόταν μέ αγωνία.
Θά ήταν δώδεκα και μισή το μεσημέρι, όταν ξαφνικά, στην ησυχία της υπαίθρου, ακούει τά μυδραλλιοβόλα νά δουλεύουν επί πέντε ώς δέκα περίπου λεπτά.Ή καρδιά του σφίχθηκε περισ­σότερο. «Μεγάλο κακό γίνεται στά Καλάβρυτα» σκέφθηκε.

Εν τω μεταξύ πήγαν εκεί και άλλοι πατέρες. Ατένιζαν προς την πόλη με ανησυχία. Ό ορίζοντας στο βάθος ήταν κόκκινος. Σέ λίγο άκουσαν μεμονωμένους πυροβολισμούς. «Θά είναι χαρι­στικές βολές» είπε ό π. Εύσέβιος, πού ήξερε από τον πόλεμο της Αλβανίας. Δύο αρχιμανδρίτες της Λαύρας, ό π. Παρθένιος και ό π. Δωρόθεος, καθηγητές θεολόγοι στο Γυμνάσιο των Καλαβρύ­των, είχαν καταφύγει στην πόλη άπό το βράδυ. Μαζί τους ήταν καΐ ό δόκιμος Κωνσταντίνος Αντωνόπουλος, φοιτητής θεολο­γίας. Ή ώρα όμως περνούσε και κανένας δεν ε!χε επιστρέψει.
Οί Γερμανοί είχαν απαγορεύσει αυστηρά την είσοδο και την έξοδο άπό τα Καλάβρυτα, και έτσι οί πατέρες δεν μπόρεσαν νά μάθουν τι ακριβώς έγινε έκεί.

Στό Μοναστήρι επικρατούσε φαινομενικά ησυχία, όμως όλοι είχαν το φόβο ότι θά έρχονταν ξανά οί Γερμανοί, με κακό σκοπό. Πολλοί σκέπτονταν νά φύγουν. Μάλιστα, ό π. Άγαθάγγελος είχε ετοιμάσει ένα μίγμα άπό καρύδια και σταφίδες και μοίραζε σέ όσους ήθελαν, γιά νά το πάρουν μαζί τους.
Σωτήρια πρωτοβουλία
Το βράδυ αποφασίσθηκε νά εξομολογηθούν όλοι οί πατέρες και τήν επομένη νά γίνει θεία Λειτουργία, γιά νά κοινωνήσουν. Ό ηγούμενος και αρκετοί μοναχοί διανυκτέρευσαν στό βουνό, και το πρωί επέστρεψαν στό Μοναστήρι γιά τή Θεία Λειτουργία.

Ξημέρωνε ή 14η Δεκεμβρίου, ήμερα Τρίτη, ιστορική γιά τήν Ιερά Μονή της Άγιας Λαύρας. Ό π. Εύσέβιος έπρεπε κανονικά νά σημάνει γιά τήν Ακολουθία στις τεσσερισήμισι. Είχε όμως μιά πολύ κακή προαίσθηση.
«Έβλεπα μπροστά μου τους Γερμανούς νά δρουν» έλεγε ό Ίδιος αργότερα. Με δική του, λοιπόν, πρωτοβουλία σήμανε στις τρεις και τέταρτο. Εντούτοις, ούτε ό ηγούμενος ούτε κανείς άλ­λος τοΰ έκανε παρατήρηση. Άν ό π. Εύσέβιος δεν κτυπούσε μία ώρα και πλέον ενωρίτερα, οί Γερμανοί θά τους έπιαναν όλους μέσα στό Ναό και ή Άγια Λαύρα θά αφανιζόταν. Άλλα «όλα τά κατευθύνει ή αγάπη του Θεού», όπως έλεγε ό ταπεινός Γέρον­τας, αναφερόμενος σ’ εκείνο το γεγονός.

Είναι δύσκολο νά διανοηθεί κανείς μέ τι συναισθήματα παρακολούθησαν οί πατέρες εκείνη τή Λειτουργία, πού γιά μερίκούς επρόκειτο νά είναι και ή τελευταία. Είχε ήδη αρχίσει νά φωτίζει – ήταν περίπου επτά ή ώρα- όταν τελείωσαν και βγήκαν στό προαύλιο. Ό π. Εύσέβιος έβαλε βιαστικά σ’ ένα κοφίνι τά κα λύτερα καλύμματα της άγιας Τραπέζης κι έτρεξε νά τά κρύψει και αυτά στό περιβόλι.
Αμέσως ό ηγούμενος κάλεσε τήν Αδελφότητα σέ σύναξη, γιά ν’ αποφασίσουν τελικά τι έπρεπε νά κάνουν, σέ περίπτωση πού οί Γερμανοί θά εμφανίζονταν ξανά’ νά μείνουν στό Μονάστήρι ή νά φύγουν;
Οί Γέροντες συζητούσαν, χωρίς νά καταλήγουν κάπου. Το λόγο τότε πήρε ό π. Άγαθάγγελος, ό γραμματέας τής Μονής και υπεύθυνος των συνάξεων: «Εχω διαβάσει ότι οί Ταβεννησιώτις πατέρες σέ περίπτωση βαρβαρικής επιδρομής έφευγαν πρόσωρινά άπό τά Μοναστήρια τους, έως ότου περάσει ό κίνδυνος». Αυτή ή άποψη φάνηκε καλή σέ όλους. Ή συζήτηση όμως παρα­τεινόταν.
Τήν ώρα πού ό ιεροδιάκονος π. Τιμόθεος πήγαινε προς τό κελλί του νά πάρει λίγη τροφή και ένα κοντόρασο γιά νά φύγει, φάνηκαν οί Γερμανοί απέναντι στά κυπαρίσσια. «Πραγαλά-πραγαλά, ένας-ένας, σάν κυνηγοί έρχονταν στη Μονή’ άθόρυβα. Είχε και ομίχλη. Τρέχει ό π. Τιμόθεος και φωνάζει: “Μάς πιάσανε οι Γερμανοί!”. Τό τι ακολούθησε δεν περιγράφεται» διηγείτο ό Γέροντας.

Οί Μοναχοί έτρεχαν τρομαγμένοι, άλλοι άπό δω και άλλοι άπό κει. Μόλις πού πρόλαβαν νά φύγουν, όχι όμως όλοι. ‘() ηγούμενος τράβηξε προς τον Προφήτη Ηλία μαζί μέ άλλοιπ, πατέρες. Τον π. Χαρίτωνα τον έβλεπαν πού έφευγε, αλλά δεν τον πυροβόλησαν. Ό π. Εύσέβιος με τον π. Πολύκαρπο, τον ύποτατικό του Γέροντα Άγαθαγγέλου, έτρεξαν προς το περιβόλι. Τους ακολούθησε καΐ ό δόκιμος Φίλιππος.
Καθώς ροβολούσαν στο μονοπάτι, ό π. Πολύκαρπος είπε: “Πάτερ Εύσέβιε, οι Γερμανοί κει πάνω!».Έπεσαν κάτω και μπουσουλώντας κρύφθηκαν κάτω άπό ένα πουρνάρι.

Οί Γερμανοί έφθασαν στο προαύλιο και φώναζαν: «Να μη φύγει κανείς! Δεν θα σας κάνουμε τίποτα. Μόνο το Μοναστήρι θα κάψουμε».
-Φωνάξτε και τους άλλους να γυρίσουν πίσω, είπαν στους πατέρες πού βρήκαν εκεί.
Ο Γ. Νεόφυτος προχώρησε προς το Παλιομονάστηρο για το σκοπό αυτό και μπορούσε νά τους είχε ξεφύγει, όμως γύρισε πίσω.Πυρπόληση της Μονής και εκτέλεση των πατέρων
Ο π. Εύσέβιος, πενήντα μόλις μέτρα πιο κάτω, άκουγε τις φωνές τους. «Φασαρία, μεγάλο κακό γινόταν επάνω. Σέ λίγο αρχιοαν τά φλογοβόλα. Ξύλινο το Μοναστήρι, πήρε φωτιά και άρχιζε νά τριζοβολάει. Χάλαγε ό κόσμος άπό τις οκτώ ως τις έντεκα…» διηγείτο με πόνο ψυχής.

Οι ώρες εκείνες ήταν δραματικές. Το αγαπημένο του Μονασττήρι καιγόταν και -το πιο λυπηρό- κάποιοι πατέρες είχαν μεί­νει πίσω, Λλλά και ό ίδιος διέτρεχε μεγάλο κίνδυνο. Λίγα βήματα άν κατηφόριζαν οι Γερμανοί, θά τον έβρισκαν. Ακίνητος κάτω άπό τή πουρνάρι προσευχόταν θερμά και ακατάπαυστα.
Κάποτε τελείωσαν’ το έκαψαν το Μοναστήρι. Και ξαφνικά ακούσθηκαν δεκατρείς πυροβολισμοί. «Πάτερ Πολύκαρπε, ψιθύρισε με αγωνία “φοβάμαι για τους πατέρες». Μετά άπό λίγο ακουσαν τους Γερμανούς νά φεύγουν «χασκαρίζοντας», όπως έλεγε ο Γέροντας.

Άφησαν νά περάσει κάμποση ώρα. Βγήκαν άπό το πουρνάρι και προχώρησαν προς το Μοναστήρι.Ήταν οι πρώτοι πού επέ­στρεφαν. Ό π. Εύσέβιος προπορευόταν. “Οταν έφθασε στο προ­αύλιο και κοίταξε προς τον πλάτανο, τί νά δει! «Παναγία μου!» φώναξε. Τέσσερις πατέρες σκοτωμένοι κάτω άπό τον πλάτανο” πεσμένοι ό ένας κοντά στον άλλον. Ό φύλακας τής Μονής, ό Πα­ναγιώτης Μπράτσικας, ήταν καθιστός στο πεζούλι και έμοιαζε σάν ζωντανός άπό μακριά. Ήταν όλοι νεκροί” «ίερεία έμψυχα, ολοκαυτώματα λογικά»28, πού πότισαν με το μαρτυρικό αίμα τους τά αγιασμένα χώματα τής Λαύρας.

Φρίκη και σπαραγμός! Ό π. Εύσέβιος ξέσπασε σέ βουβό, ασταμάτητο κλάμα.Ήταν ό άγιος Πνευματικός του π. Βασίλειος, ό π. Άγαθάγγελος, τον όποιο τόσο θαύμαζε και σεβόταν, ό συνυποτακτικός του π. Νεόφυτος και ό π. Ευθύμιος ό παράλυτος. Όλοι εκλεκτοί και αγαπημένοι συμμοναστές του. Γονάτισε, έκανε το σταυρό του καΐ ασπάσθηκε στο μέτωπο τους μάρτυρες. Το Ίδιο έκαναν και οι άλλοι δύο.
Το Μοναστήρι δίπλα τους καιγόταν. Φλόγες και καπνοί παν­τού. Ή ιστορική και όμορφη Αγία Λαύρα ήταν τώρα ένας σωρός άπό ερείπια. Εικόνα θλιβερή, πού πρόσθετε πόνο επάνω στον πόνο τους. Παρ’ δλο πού υπήρχε κίνδυνος νά ξαναγύριζαν άπό στιγμή σέ στιγμή οι Γερμανοί, εκείνοι έμειναν νά εκτελέσουν το χρέος τους.
Ό π. Εύσέβιος μαζί με τον π. Πολύκαρπο μετέφεραν με τήν κουβέρτα ένα-ένα τά ιερά λείψανα των πατέρων στο Ναό του κοιμητηρίου. Στήν τσέπη τοϋ Πνευματικού βρήκε το άγιο Αρτο­φόριο με τον Αμνό τής Μεγάλης Πέμπτης29. Το ασπάσθηκε με ευλάβεια και το μετέφερε στήν εκκλησία, ή οποία δεν είχε καεί.

Την ίδια ημέρα μόνο εκείνοι γύρισαν στό Μοναστήρι, γιατί είχαν κρυφθεί πολύ κοντά. Την επομένη, κατά το μεσημέρι, λίγοι-λίγοι επέστρεφαν και οι άλλοι μοναχοί. «Το τι έγινε δεν περι­γράφεται» διηγείτο ό Γέροντας. «Ιδίως ό ηγούμενος θρηνούσε απαρηγόρητα, πού βρήκε πέντε δικούς του ανθρώπους σκοτω­μένους». Διάβασαν τη νεκρώσιμη ακολουθία, ένώ δύο μοναχοί φύλαγαν έξω για το φόβο των Γερμανών. Με βαθύ πόνο εντα­φίασαν τους πατέρες στον κοινό τάφο πού άνοιξαν.
«Πονέσαμε για το βίαιο και μαρτυρικό τέλος τους, άλλα και τους μακαρίσαμε, έλεγε αργότερα –εξασφάλισαν την αιω­νιότητα. Τι ώραίος θάνατος μετά τη Θεία Λειτουργία και τη Θεία Κοινωνία!Μακάρι νά ήμουν κι εγώ ένας άπ’ αυτούς… Με άφησε γιά τις αμαρτίες μου ό Θεός…»30.
Στήν Αθήνα άλλα και στό Γεωργίτσι εΐχε διαδοθεί δτι μεταξύ τών εκτελεσθέντων ήταν κι εκείνος. Ό Θεός όμως, «κρεΐττόν τι προβλεψάμενος» (Έβρ. ια’, 40), είχε οικονομήσει τά πράγματα κατά τέτοιο τρόπο, ώστε νά επιζήσει. Μόλις δύο μήνες πρίν, στις 11 Όκτωβρίου, εΐχε κοιμηθεί ό Γέροντας του, ό π. Σεραφείμ. Άπό το σημείο αυτό ξεκινάει το θαύμα της διασώσεως τοΰ π. Εύσεβίου.
«Ηταν φύσει αδύνατο, αν ζούσε ό Γέροντας μου, νά έφευγα. Αδύνατο τών αδυνάτων! Θα έμενα κοντά του νά τον φυλάω και θά το θεωρούσα καύχημα. Αποκλείεται νά τον άφηνα. Θά προτιμούσα νά πεθάνω μαζί του. Θά πίστευα, μάλιστα, δτι, αν ό Γέροντας ήταν κοντά μας, δεν θά μας έκαναν κακό οι Γερμα­νοί… Αφού όμως σκότωσαν τον παράλυτο στό στρώμα, θ’ άφη­ναν εμάς;»
Το δράμα των Καλαβρύτων
Άλλα και λίγο πιο κάτω αν προχωρούσαν οί κατακτητές, θά τον ανακάλυπταν, διότι δεν ήταν καλά κρυμμένος. Στό σχέδιο του Θεού λοιπόν ήταν ή διάσωση του π. Εύσεβίου, ό όποιος επρόκειτο νά δοξάσει το ύπερύμνητο ονομά Του και νά οδηγήσει αμέτρητες ψυχές στη σωτηρία.
Εν τώ μεταξύ έμαθαν τί είχε συμβεί στά Καλάβρυτα τέρα 13 Δεκεμβρίου, μιά ήμερα δηλαδή πρίν άπό από την πυρπόληση της Αγίας Άαύρας, οί Γερμανοί είχαν σκορπίσει εκεί τον όλεθρο.
Εγκλώβισαν τά γυναικόπαιδα στό σχολείο και οί δόλο τους άνδρες, άπό δεκατεσσάρων ετών και άνω, στον τόπο του μαρτυρίου. Πρώτα παρέδωσαν την πόλη στις φλόγες μπροστά στά μάτια τους και ύστερα τους εκτέλεσαν όλους. Τέλος έβαλαν φωτιά στό σχολείο. Τά γυναικόπαιδα σώθηκαν την τελευταία στιγμή σάν άπό θαύμα.
Αναλογίζεται κανείς τί ακολούθησε, όταν βρήκαν άνδρες σκοτωμένους. Ήταν χίλιοι τριακόσιοι Καλαβρυτινοί. Ανάμεσα τους ό π. Παναγιώτης Δημόπουλος, ό “παππα- Καλός” όπως τον αποκαλούσαν όλοι, ό όποιος θυσιάσθηκε μαζί με το ποίμνιο του, και οί ιερομόναχοι της Λαύρας π. Παρθένιος και π. Δωρόθεος μέ το δόκιμο Κωνσταντίνο.
Τά θύματα πού θρήνησε ή Αγία Λαύρα ήταν συνολικά εννέα. Τέσσερις μοναχοί και ό φύλακας εκτελέσθηκαν στό Μοναστήρι, τρεις στά Καλάβρυτα και ό π. Αμβρόσιος στό μετόχι του Αγίου Αθανασίου.
.
από το βιβλίο: “Ιερομόναχος Ευσέβιος Γιαννακάκης”, Ιερά Μονή αγίου Ιωάννου του Θεολόγου, Βερίνο , Αίγιο
φωτο από: tvxs.gr www.enet.gr
.
αντιγραφή κειμένου- επιμέλεια ανάρτησης: ιστολόγιο “Αντέχουμε…”
πηγή .wordpress.com 

Δείτε λιγότερα

Παναγιώτης Πασσάκος: Ο άρχοντας στα σαλόνια του ''Ιόνιον'' και του ''Μήλος Εξπρές''!!!

Παναγιώτης Πασσάκος: Ο άρχοντας στα σαλόνια του ''Ιόνιον'' και του ''Μήλος Εξπρές''!!!

Πάντα εκεί πανέτοιμος να εξυπηρετήσει, να βοηθήσει! Φίλος, αδελφός, γιος, πατέρας, ανάλογα με την περίσταση! Μαζί με τον Άγγελο έτρεχαν για όλους εμάς που μπαίναμε μέσα στο βαπόρι και μας έκαναν να νοιώθουμε σαν στο σπίτι μας! Είμασταν οι δικοί τους άνθρωποι, και ήταν το ίδιο κι εκείνοι για μας. Έχω πολλά να θυμάμαι και να τους μνημονεύω συχνά. Κυριακή του Θωμά, επιστρέφοντας από Μήλο για Πειραιά, αγρίεψε μετά την Σέριφο ο καιρός (βοριάς).

Κατεβαίνω στο σαλόνι, βρίσκω τον Παναγιώτη, ''Κύριε Παναγιώτη, υπ' ευθύνη σου τα πράγματά μου, να τα παραλάβει ο άντρας μου στον Πειραιά, εγώ παίρνω τα παιδιά και κατεβαίνω στην Κύθνο''. Άμεση η αντίδρασή του ''Δεν σ' αφήνω να πας πουθενά. Μισή ώρα είναι μέχρι το Σούνιο, θα σε βοηθήσουμε κι εμείς''!!! ''Κύριε Παναγιώτη, πόσα μποφόρ είναι?'' ''Α τίποτα 6 είναι''. Άμα φτάσαμε μου είπε ''8 ήτανε, αλλά δεν σου τό 'πα''! Κάποιο άλλο Πάσχα του εμπιστεύτηκα τον γιο μου (12 χρόνων) να ταξιδέψει μαζί του και να τον παραλάβει ο παππούς στην Μήλο! Ο παππούς που κατέβαινε πολλές φορές στον Αδάμαντα, μόνο και μόνο για να μπει στο βαπόρι, να τους δει όλους και να τους πάει και καλούδια από τον μπαξέ του! Αν αφήσω τις αναμνήσεις να με παρασύρουν, έχω να πω πόσα και πόσα ακόμα γι αυτόν τον σπάνιο άνθρωπο! Μας πρόσφερες πολλά Παναγιώτη Πασσάκο, τόσα όσα να είσαι κομμάτι από τις πιο γλυκές μας αναμνήσεις! Να είσαι καλά, εκεί που είσαι!

Αντωνία Καμακάρη

Ανοικτα Καταστρωματα Πλοιων

Ἀνακοίνωσις τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Μάνης

Ἐπειδή, εἰς ἔντυπον καί ἠλεκτρονικόν τύπον εἶδον τό φῶς τῆς δημοσιότητος ἔνιαι ἐσφαλμέναι εἰδήσεις, σχετικῶς μέ τήν συμμετοχήν τῆς ἐξοχωτάτου κυρίας Προέδρου τῆς Ἑλληνικῆς Δημοκρατίας, κατά τήν ἐπίσημον Δοξολογίαν, εἰς τόν Ι.Ναόν τῶν Ταξιαρχῶν Ἀρεοπόλεως Μάνης, τήν 17ην τρ. μηνός, ἐπ' εὐκαιρίᾳ τῆς ἐνάρξεως τῆς Ἑλληνικῆς Ἐπαναστάσεως (1821), ἀνακοινώνεται καθηκόντως, ὅτι ἐτηρήθη ἀπολύτως ἐκ μέρους τῆς κυρίας Προέδρου, ἅπασα ἡ προβλεπομένη ἐκκλησιαστική τάξις.

Ὡς ἐκ τούτου, ὅ,τι ἀντίθετον ἐγράφη, τυγχάνει ἀνακριβές καί ἀνυπόστατον.

Δημήτρης Νατσιός : Οι σύγχρονοι εικονομάχοι

Θα θυμούνται οι παλαιότεροι πως όταν εισερχόσουν σε ένα σχολείο ή έμπαινες σε μια αίθουσα διδασκαλίας, στους τοίχους αντίκριζες αναρτημένες ζωγραφιές ηρώων του Εικοσιένα ή ρητά, κυρίως από αρχαίους συγγραφείς και το Ευαγγέλιο. Όσοι τα προλάβαμε αυτά έχουμε ανεξίτηλα αποτυπωμένες στην μνήμη μας τις μορφές των αγωνιστών ή ακόμη θυμόμαστε το «γνώθι σαυτόν» και το «εαυτούς και αλλήλους και πάσαν την ζωήν ημών Χριστώ τω Θεώ παραθώμεθα». Όλα αυτά βέβαια εξοβελίστηκαν, όταν ξεκίνησε ο εξευρωπαϊσμός μας, όπως ευφυώς βαπτίστηκε η μετάλλαξη του Έλληνα σε γραικύλου. Και αν προβάλλεις την έξοχη παιδαγωγική τους αποστολή – θα αναφερθούμε παρακάτω- θα σε… σε αποστομώσουν με το εξής υψιπετές επιχείρημα οι ημιμαθείς τενεκέδες: «μα σε ποιον αιώνα ζούμε;». Μάλιστα. Δηλαδή, οι πατεράδες και οι παππούδες μας που ζούσαν στις αρχές του 20^ου αιώνα ήταν βάρβαροι και απολίτιστοι και εμείς ξεχειλίζουμε από πολιτισμό και ευγένεια. Οι γιαγιάδες μας που τηρούσαν τις νηστείες, που έκαμαν μετάνοιες στην Παναγία, μπροστά στο ακοίμητο καντήλι της, ήταν μες στα σκοτάδια. (Συνήθιζε μια γιαγιά που έπινε καφέ με τις φιλενάδες της, να λέει: πάω να ετοιμάσω και τον «καφέ της Παναγίας μας». Και έπαιρνε το θυμιατό και θύμιαζε το εικόνισμά της και μοσχοβολούσε ο τόπος).

Οι γιαγιάδες μας που δεν ξαναπαντρεύονταν, όταν σκοτώνονταν οι λεβέντες άντρες τους στα πεδία των μαχών υπερασπιζόμενοι την πατρίδα και απελευθερώνοντας τα σκλαβωμένα αδέλφια τους, σαν την Ναταλία Μελά, σαν την προγιαγιά μου, που «χάθηκε», αγνοείτο, ο άντρα της στην Μικρά Ασία, το 1922, αυτές λοιπόν η αληθινές Ρωμιές ζούσαν σε «μεσαίωνες» και εμείς ζούμε στον αιώνα των φώτων. Δεν βλέπουμε γύρω μας τι γίνεται; Πολιτισμός με περίζωμα την ηθική ασχήμια είναι δυνατόν να υπάρξει; Ρωτούσε ο Αριστοτέλης στα «Πολιτικά» του: «Και τι το τέλος(=σκοπός) εκάστης κοινωνίας;». (1289^α). Και απαντά ο ίδιος: «Ζην ευδαιμόνως και καλώς», που τα δυο τους συναιρούνται στην αρετή, το «ευ ζην». «Ουκ άρα τειχών ουδέ τριήρων, ουδέ νεωρίων δέονται οι πόλεις ει μέλλουσιν ευδαιμονήσειν, ουδέ πλήθους ουδέ μεγέθους άνευ αρετής», δηλαδή, οι πολιτείες δεν ευημερούν με καράβια και κτίσματα ούτε εξαιτίας του πλήθους και του μεγέθους τους, αλλά με την αρετή. (1295^α).

Παιδεία της αρετής ήταν και η παιδεία της αρχαίας πόλης, κατόρθωμα που συνεχίστηκε για αιώνες σε τούτα εδώ τα χώματα, ως που κατέπεσαν πάνω της τα ξεσκλίδια της ψευτοπροοδευτικότητας, «για να κάνει τους Έλληνες ίσους στη συμφορά, να τους ισοπεδώσει στην δυστυχία». Ιω Γιαννόπουλου, «Πολιτεία και ήθος», Αθήνα 1983, σελ.221).

Και για να φτάσουμε από την παιδεία της αρετής στην παιδεία της… αρπαχτής, πλην των άλλων παραγόντων – έκπτωση του διδασκαλικού αξιώματος, διασυρμός του σχολικού βιβλίου-έπρεπε να αποσυρθούν από τις σχολικές αίθουσες και οι εικόνες των ανθρώπων που πραγμάτωσαν την αρετή: οι ήρωες και οι σοφοί. Μια ιδιότυπη εικονομαχία που κυριαρχεί στην παιδεία.

Γιορτάζουμε την Κυριακή της Ορθοδοξίας, την αναστήλωση των ιερών εικόνων. Είναι γνωστό πως τα τελευταία χρόνια τα γνωστά, σκοτεινά κέντρα των χριστομάχων, χρησιμοποιώντας το επιχείρημα του λεγόμενου ουδετερόθρησκου σχολείου, βάλθηκαν να αποκαθηλώσουν από τις σχολικές τάξεις, μετά τους ήρωες, και τις εικόνες.
Στα σχολικά βιβλία Γλώσσας, οι σύγχρονοι Εικονομάχοι, σχεδόν πέτυχαν τον εξοβελισμό της ορθόδοξης αγιογραφίας. Μετά βίας σ’ όλα τα βιβλία Γλώσσας του Δημοτικού θα συναντήσεις 5-6 εικόνες. (Ακόμη και στις εορταστικές ενότητες- Χριστούγεννα, Πάσχα -παρελαύνουν οι φραγκοζωγραφιές, κάρτες, αυγά και χιονάνθρωποι, ενώ δεν θα βρεις, για παράδειγμα, εικόνα της Γέννησης του Χριστού στο κεφάλαιο για τα Χριστούγεννα της Ε’ Δημοτικού).
Κατ’ αυτούς το λιτό, «ανεξίκακον και αθεάτριστον» της βυζαντινής αγιογραφίας, δεν συνάδει με την παιδική ηλικία. Είναι όμως έτσι τα πράγματα; Χρησιμοποιώντας την εξαίρετη έκδοση της Ι. Μ. Τιμίου Προδρόμου Καρέας, «τι ξέρεις εσύ για τις εικόνες» σημειώνουμε, εν περιλήψει,  τα εξής:
Αν βάλουμε το παιδί να ζωγραφίσει π.χ. ένα δέντρο, εκείνο θα ακολουθήσει φυσικότατα τη βυζαντινή ζωγραφική. Θα ζωγραφίσει το δέντρο με κάθε του φύλλο χωριστά, ευδιάκριτα, τον κάθε καρπό ολόκληρο, συγκεκριμένο. Διότι το παιδί έχει έμφυτη την αίσθηση της ενότητας, ενώ η δυτική τέχνη, που έχει ως κύριο χαρακτηριστικό της την αποσπασματικότητα, του δημιουργεί διλήμματα. Το παιδί δηλαδή δεν μπορεί να δημιουργήσει κάτι μισό, π.χ. ένα σπίτι ή ένα βουνό μισό και το άλλο μισό να χάνεται μέσα στη σκιά. Στο παιδικό σχέδιο, όπως και το βυζαντινό, όλα φαίνονται, όλα παρατίθενται. Όλα τα φύλλα είναι πάνω στα δέντρα, τίποτε δεν είναι πεσμένο κάτω.

Επίσης το παιδί δεν δεσμεύεται από τους νόμους της οπτικής και της προοπτικής. Αν του πεις να ζωγραφίσει την οικογένειά του, θα ζωγραφίσει μεγαλύτερο τον πατέρα, λίγο μικρότερη τη μητέρα και τα παιδιά ακόμη μικρότερα. Θα ζωγραφίσει δηλαδή αξιολογικά, όπως κάνει και η βυζαντινή τέχνη. Έχουμε δει εικόνες στις οποίες το πρόσωπο που κυριαρχεί, ζωγραφίζεται μεγαλύτερο. (Η Θεοτόκος στην εικόνα της Γέννησης του Χριστού, ο Παύλος και ο Πέτρος στην εικόνα της Πεντηκοστής). Ζωγραφίζονται μεγαλύτεροι αξιολογικά, σύμφωνα με την πνευματική προοπτική.
Ένα άλλο σημείο ταυτίσεως παιδικού σχεδίου και βυζαντινού, είναι η «θέα των αθεάτων». Η βυζαντινή εικόνα ιστορεί, όχι μόνο τα θεατά, αλλά και τα αθέατα ακόμη, πράγμα που δεν μπορεί να το κάνει η δυτική φαινομενοκρατική τέχνη. Π.χ. στην εικόνα της ιάσεως του Παραλυτικού του Ευαγγελίου, εικονίζονται έξω από το σπίτι όσα διαδραματίζονται μέσα στο σπίτι, του οποίου οι άνθρωποι που μετέφεραν τον Παραλυτικό διέρρηξαν τη στέγη. Επειδή δεν ήταν δυνατόν να παρουσιαστούν καταλεπτώς τα γεγονότα, αν ζωγραφίζονταν μέσα στο σπίτι και θα παρέμεναν αθέατα, η βυζαντινή τέχνη βρίσκει αυτή τη λύση, τα παρουσιάζει σαν να διαδραματίζονται έξω. Ή σαν να γίνονται διάφανοι οι τοίχοι και να αποκαλύπτονται όλα.
Το ίδιο κάνει και το παιδί στη ζωγραφική του. Η θέα των αθεάτων είναι πολύ φυσική για το παιδί, γιατί μέσα του έχει μία ολοκληρωμένη θεώρηση του κόσμου, που δεν δεσμεύεται από τους νόμους της προοπτικής. Έτσι, αν το βάλεις να ζωγραφίσει το σπίτι του, το ζωγραφίζει σαν διάφανο. Οι άνθρωποι, τα έπιπλα, τα λουλούδια, είναι θεατά. Οι τοίχοι δεν εμποδίζουν τη θέα και της πιο μικρής λεπτομέρειας. Ή αν του πεις να ζωγραφίσει τη θάλασσα, θα τη ζωγραφίσει έτσι ώστε τα ψάρια όλα ναι είναι ορατά, όπως το κάνει και η βυζαντινή τέχνη στην εικόνα της Βάπτισης.
Είναι φανερό λοιπόν ότι η τέχνη αυτή είναι πολύ οικεία στο παιδί, δεν του δημιουργεί διλήμματα, δεν το κοντράρει και το ωριμάζει με τα μυστικά μηνύματα που του εμπνέει η αισθητική της: Ότι δηλαδή όλη η κτίση είναι δώρο του Δημιουργού. Όλα είναι καμωμένα «καλά λίαν». Όλα είναι συμφιλιωμένα μεταξύ τους, και το όλο και το επί μέρους, η ηρεμία, η ειρήνη και η αρμονία ξεχύνονται από τη συνύπαρξή τους. Και έτσι το δοξολογικό βίωμα κτίζεται μυστικά και υπαρξιακά στην παιδική ψυχή.

Δημήτρης Νατσιός

δάσκαλος-Κιλκίς

triklopodia.gr

Ένα απ΄τα πιο σπάνια ζώα στον κόσμο, μια Μεσογειακή φώκια, βρήκε ασφαλές καταφύγιο σε μια απ΄τις ωραιότερες παραλίες της Μάνης!

 Ένα απ΄τα πιο σπάνια ζώα στον κόσμο, μια Μεσογειακή #φώκια, βρήκε ασφαλές καταφύγιο σε μια απ΄τις ωραιότερες παραλίες της Μάνης!

"Την βόλτα της απόλαυσε μία αρσενική φώκια [Monachus monachus] πριν λίγες μέρες στην παραλία #Αλύπα, της Ανατολικής Μάνης

Αρχικά, οι κάτοικοι της περιοχής ανησύχησαν πως θα είναι νεκρή ή χτυπημένη αφού την είδαν ακίνητη στις λαλλούδες*, αλλά τελικά η αρσενική φώκια πιθανότατα ξεκουραζόταν μετά από «μάχες» που έδωσε με άλλα αρσενικά για τα θηλυκά της περιοχής!

Το λιμενικό ενημερώθηκε και πήγε άμεσα στο Νύφι, ενημέρωσε τις αρμόδιες οργανώσεις, οι οποίες πρότειναν να μην την πειράξει κανείς και πως θα φύγει μετά από λίγο, όπως και έγινε!

Οι γρατζουνιές που είχε στα πλευρά της είναι, προφανώς, από άλλα αρσενικά που διεκδικούσαν την ίδια θηλυκιά φώκια!

Πλέον απολαμβάνει τις βόλτες της ελεύθερη στις υπέροχες παραλίες της Μάνης!"

Κείμενο:

My Thalatta

/ Panagiotis Mavroutsos

Υποβρύχια φωτογραφία: MOm/Πάνος Δενδρινός

Φωτογραφία Αλύπα: Pepi Lagonika

Φωτογραφίες φώκιας από την Αλύπα: Ουρανία Μαυρούτσου

*Λαλλούδα: το ωοειδές λευκό βότσαλο στη μανιάτικη διάλεκτο

Mani Traveler Greece

----------------------------------------

ΕΙΔΑ ΦΩΚΙΑ! ΤΙ ΚΑΝΩ;

Αν συναντήσεις φώκια, είναι σημαντικό να γνωρίζεις τι πρέπει να κάνεις για να είσαι και εσύ και η φώκια ασφαλής.

​1. ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΝΕΡΟ: Μην πανικοβληθείς, μην κάνεις απότομες κινήσεις, μην προσπαθήσεις να πλησιάσεις το ζώο, σεβάσου τον ζωτικό του χώρο. Φυσικά σε καμία περίπτωση μην το σημαδεύσεις με ψαροτούφεκο.

Οι μεσογειακές φώκιες δεν είναι επιθετικά ζώα, αν αισθανθούν όμως ότι απειλούνται ή πανικοβληθούν μπορεί να γίνουν επιθετικά. Να θυμάσαι ότι μέσα στο νερό είναι ταχύτατες, ενώ η όραση και η ακοή τους λειτουργούν πολύ καλύτερα από του ανθρώπου.

Τήρησε τις αποστάσεις ασφαλείας για να μπορείς να παρατηρήσεις και να θαυμάσεις αυτό το υπέροχο ζώο ανενόχλητα!

​2. ΣΕ ΘΑΛΑΣΣΙΑ ΣΠΗΛΙΑ: Μην πανικοβληθείς, μην προσπαθήσεις να μπεις μέσα στη σπηλιά, όπου μπορεί να είναι μια μητέρα με το μικρό της, απομακρύνσου κολυμπώντας αργά και κοντά στα βράχια ώστε να μην κλείνεις την είσοδο της σπηλιάς και νιώσει το ζώο παγιδευμένο. Να θυμάσαι πάντοτε ότι οι φώκιες μέσα στο νερό και σε θαλασσινές σπηλιές βρίσκονται στο φυσικό τους περιβάλλον, οπότε το πιθανότερο είναι να μην πρόκειται για ζώα που χρειάζονται βοήθεια.

​Να θυμάσαι ότι οι φώκιες μέσα στο νερό και σε θαλάσσιες σπηλιές βρίσκονται στο φυσικό τους περιβάλλον, οπότε το πιθανότερο είναι να μην πρόκειται για ζώα που χρειάζονται βοήθεια.

​3. ΣΤΗ ΣΤΕΡΙΑ: Πολλές φορές οι φώκιες βγαίνουν στη στεριά την περίοδο που αλλάζουν τρίχωμα ή και για να ξεκουραστούν, μπορεί όμως και να πρόκειται για ζώο που χρειάζεται βοήθεια.

• ΜΕΙΝΕ τουλάχιστον 30 μέτρα ΜΑΚΡΙΑ από το σημείο που βρίσκεται η φώκια και πάντα πίσω από τις προειδοποιητικές πινακίδες, κορδέλες, ή κώνους που πιθανόν να έχουν τοποθετήσει γύρω από το ζώο οι άνθρωποι του Λιμεναρχείου ή της Ομάδας Διάσωσης της MOm.

• ΜΗΝ κάνεις ΘΟΡΥΒΟΥΣ κοντά στη φώκια, μην πετάς άμμο, πέτρες και άλλα αντικείμενα προκειμένου να τραβήξεις την προσοχή της. Όπως κάθε άγριο ζώο, η φώκια χρειάζεται ησυχία, απόσταση και σεβασμό.

• ΜΗ ΒΡΕΧΕΙΣ τη φώκια. Αν είναι έξω από το νερό θέλει να παραμείνει στεγνή!

• ΜΗΝ ΤΑΙΖΕΙΣ ποτέ τη φώκια, είτε στη στεριά είτε στη θάλασσα!

• ΜΗΝ ΕΜΠΟΔΙΖΕΙΣ την πρόσβαση της φώκιας προς τη θάλασσα.

• ΜΗΝ ΑΦΗΝΕΙΣ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ να πλησιάσουν τη φώκια, μπορεί να τραυματιστούν καθώς η συμπεριφορά της φώκιας μπορεί να είναι απρόβλεπτη.

• ΤΑ ΚΑΤΟΙΚΙΔΙΑ ΖΩΑ θα πρέπει να ΑΠΟΜΑΚΡΥΝΟΝΤΑΙ, καθώς μπορεί να είναι φορείς επικίνδυνων ασθενειών για τη μεσογειακή φώκια.

• ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΕ με ΠΡΟΣΟΧΗ το μέγεθος και το χρώμα της, και αν φέρει στο σώμα της χαρακτηριστικά σημάδια ή έχει κάποιο σοβαρό τραυματισμό.

​ Επικοινώνησε με το πλησιέστερο Λιμεναρχείο ή Λιμενική Αρχή για να αναφέρεις το περιστατικό και ειδοποίησε ΑΜΕΣΑ τη ΜΟm καλώντας στο: 210 5222 888 και το 6942 494471.

Η MOm θα καταγράψει την πληροφορία, θα σε συμβουλέψει για το τι πρέπει να κάνεις και, αν είναι απαραίτητο, η Ομάδα Διάσωσης θα επέμβει άμεσα.

Ειδοποίησε άμεσα ακόμα και αν το ζώο είναι νεκρό. Η νεκροψία μιας φώκιας θα δώσει πολύτιμα στοιχεία για τη διάσωση άλλων φωκών.

Η Μεσογειακή φώκια είναι το υπ’αριθμόν 1 απειλούμενο θαλάσσιο θηλαστικό της Ευρώπης

Πηγή:

MOm - Monachus monachus