Εξοργίζομαι όταν στρωνεται ο κεντρικός δρόμος με νέα ισοπεδωτική άσφαλτο και δεν πέφτει ο τελικός τάπητας με αποτέλεσμα σε δυο μήνες να έχει γεμίσει λακούβες, να έχει γίνει πολυ χειρότερος από ότι ήταν πριν και να σπάμε όλοι τα αυτοκίνητα μας. (Τουλάχιστον ο Δήμος τις παλιές τις είχε κλείσει)
Εξοργίζομαι βλέποντας ότι "προς χαριν της ευκολίας μας" τόνοι μπαζια και πέτρες δημιούργησαν μεγάλους σωρούς στις άκρες του κεντρικού δρόμου που αμφιβάλω αν θα απομακρυνθούν μετά το τέλος του έργου της διαπλάτυνσης.
Εξοργίζομαι που ο τελικός ασφαλτοτάπητας δεν έπεσε εκεί που πραγματικά έπρεπε αλλά στο κομμάτι από το Camelot μέχρι την διασταύρωση του Μυλοποταμου, στο τμήμα με την καλύτερη υπάρχουσα άσφαλτο δηλαδή,
Εξοργίζομαι που η πρόσθετη λωρίδα ασφάλτου στην Σκληρή αφήνει 5 πόντους σκαλοπάτι στο σημείο της ένωσης της με την παλιά άσφαλτο αποτελώντας καρμανιόλα για τους οδηγούς δίτροχων,
Εξοργίζομαι που μετά από όλα αυτά που έχουμε βιώσει τα τελευταία χρόνια σε αυτή τη χώρα εξακολουθεί να μην υπάρχει κανένας προγραμματισμός και κανένας έλεγχος σε τόσο σημαντικά έργα της Περιφέρειας που αν μη τι άλλο αποτελούν τη βιτρίνα στους επισκέπτες του νησιού μας
Εξοργίζομαι πιο πολυ όμως διότι διαπιστώνω καθημερινά ότι είμαστε ενας λαός χωρίς δομημένη σκέψη, ιεράρχηση και προγραμματισμό και το χειρότερο είναι ότι αυτό το "ότι να ναι" το βλέπουν τα παιδιά μας, το αντιγράφουν και το κάνουν τροπο ζωής τους.
Τέλος εξοργίζομαι πιο πολυ γιατί γράφω αυτές τις σκέψεις, (που βέβαια είναι και σκέψεις των περισσοτερων συμπατριωτών μου), εδώ και δεν τις μεταφέρω εκεί που θα έπρεπε, φοβούμενος μην θεωρηθώ γραφικός όπως άλλοι στο παρελθόν ...
Πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου