Η ιερότητα του ψωμιού στα Κύθηρα.
Ο λαός μας πάντοτε πίστευε στην ιερότητα του καθημερινού ψωμιού.
Πρώτα απ' όλα στην πρακτική ζωή της Εκκλησίας η παρασκευή του προσφόρου είναι πράξη ιερή. Αυτό το πρόσφορο θα γίνει "Σώμα Χριστού" κι αυτό θα μοιραστεί ως αντίδωρο στο τέλος της Θείας Λειτουργίας.
Στα παιδικά μου χρόνια θυμάμαι τις μανάδες και τις γιαγιάδες να σταυρώνουν το ζυμωτό πριν το βάλλουν στο φούρνο. Επίσης, δεν έπρεπε να πέσει κάτω ούτε ψίχουλο γιατί ήταν αμαρτία μας έλεγαν, ενώ αν έπεφτε κανένα κομμάτι έπρεπε να το σηκώσουμε με ευλάβεια, να το φιλήσουμε και αναγκαστικά να το φάμε. Ούτε πάλι έπρεπε ν' αφήσουμε την "μπουκιά" μας γιατί αυτό δήλωνε έλλειψη σεβασμού στον κόπο των μεγάλων να εξασφαλίσουν τον επιούσιο.
Και το πιό συγκλονιστικό που άκουσα τελευταία: οι παλιοί άνθρωποι στις μακρινές διαδρομές που αναγκάζονταν να διανύουν με τα ζώα ή με τα πόδια για το λιόφυτο ή την αλαταρέα, για τη λειτουργία σ' ένα μακρινό ξωκκλήσι ή για το γλέντι σε κάποιο χωριό του νησιού, έπερναν στην τσέπη τους λίγο ψωμί για την αποτροπή του κακού, ως φυλακτό για να προστατευθούν από τα ξωτικά και τους κακούς δαίμονες (ξενολαός) που πίστευαν ότι ροβολούσαν τα λαγκάδια ή από ενδεχόμενη πειρατική επιδρομή.
Μεγάλο το μυστήριο του ψωμιού και χαρά σ' αυτόν που έχει την απλότητα να το καταλάβει! Σήμερα, δυστυχώς, ο "εκσυγχρονισμός" των "προοδευτικών" έχει περιθωριοποιήσει ή εξαφανίσει τέτοιες στάσεις ζωής.
Πρώτα απ' όλα στην πρακτική ζωή της Εκκλησίας η παρασκευή του προσφόρου είναι πράξη ιερή. Αυτό το πρόσφορο θα γίνει "Σώμα Χριστού" κι αυτό θα μοιραστεί ως αντίδωρο στο τέλος της Θείας Λειτουργίας.
Στα παιδικά μου χρόνια θυμάμαι τις μανάδες και τις γιαγιάδες να σταυρώνουν το ζυμωτό πριν το βάλλουν στο φούρνο. Επίσης, δεν έπρεπε να πέσει κάτω ούτε ψίχουλο γιατί ήταν αμαρτία μας έλεγαν, ενώ αν έπεφτε κανένα κομμάτι έπρεπε να το σηκώσουμε με ευλάβεια, να το φιλήσουμε και αναγκαστικά να το φάμε. Ούτε πάλι έπρεπε ν' αφήσουμε την "μπουκιά" μας γιατί αυτό δήλωνε έλλειψη σεβασμού στον κόπο των μεγάλων να εξασφαλίσουν τον επιούσιο.
Και το πιό συγκλονιστικό που άκουσα τελευταία: οι παλιοί άνθρωποι στις μακρινές διαδρομές που αναγκάζονταν να διανύουν με τα ζώα ή με τα πόδια για το λιόφυτο ή την αλαταρέα, για τη λειτουργία σ' ένα μακρινό ξωκκλήσι ή για το γλέντι σε κάποιο χωριό του νησιού, έπερναν στην τσέπη τους λίγο ψωμί για την αποτροπή του κακού, ως φυλακτό για να προστατευθούν από τα ξωτικά και τους κακούς δαίμονες (ξενολαός) που πίστευαν ότι ροβολούσαν τα λαγκάδια ή από ενδεχόμενη πειρατική επιδρομή.
Μεγάλο το μυστήριο του ψωμιού και χαρά σ' αυτόν που έχει την απλότητα να το καταλάβει! Σήμερα, δυστυχώς, ο "εκσυγχρονισμός" των "προοδευτικών" έχει περιθωριοποιήσει ή εξαφανίσει τέτοιες στάσεις ζωής.
Γιώργος Λουράντος
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου