ΜΙΑ ΜΙΚΡΗ ΜΕΤΑΦΟΡΙΚΗ ΠΕΡΙΠΈΤΕΙΑ

ΜΙΑ ΜΙΚΡΗ ΜΕΤΑΦΟΡΙΚΗ ΠΕΡΙΠΈΤΕΙΑ
Ήδη μέσα στο αυτοκίνητο από το πλοίο μέχρι στον Ποταμό, και ακόμα περισσότερο τις μέρες που ακολούθησαν, βρέθηκα μαγεμένος από το όμορφο κυθηραϊκό τοπίο. Οι βραχώδεις πλαγιές και τα φαράγγια, συνυφασμένα με πλούσια και δροσερά πευκοδάση, και πάνω από όλα την ησυχία και το τεράστιο κενό. Και αργότερα θα ανακάλυπτα ότι διάσπαρτα στο τοπίο εδώ κι εκεί ζουν πολλοί όμορφοι και ευγενικοί άνθρωποι. Αυτοί που είχαν ζήσει εδώ και καιρό για γενιές, αλλά και εκείνοι που πιο πρόσφατα έχουν μετοικήσει από όλο τον κόσμο.
Αυτές τις πρώτες μέρες επίσης συνειδητοποίησα ότι η ζωή εδώ χωρίς αυτοκίνητο θα ήταν μια πρόκληση. Οι αποστάσεις μεταξύ των χωριών ήταν μεγάλες και οι ζεστές ημέρες του Ιουλίου κάνουν το περπάτημα από το ένα μέρος στο άλλο σχεδόν αδύνατο κατά το μεγαλύτερο διάστημα της ημέρας. Οι γενναιόδωροι φίλοι μού δανείζουν τα αυτοκίνητά τους για να επισκεφτώ απομακρυσμένες παραλίες και πάντα θα με πάρουν τα δροσερά βράδια για φαγητό, ποτά και παραστάσεις σε όλο το νησί.
Αλλά υπήρχαν και μερικές μέρες που δεν μπορούσαν να μου δώσουν αυτοκίνητο. Και ακριβώς τότε ήταν που το χρειάστηκα περισσότερο!
Ο λόγος ήταν ότι ήθελα να στείλω μια επιστολή στον θείο μου, του οποίου η σύζυγος είχε πεθάνει ξαφνικά και πρόωρα την προηγούμενη μέρα. Δεδομένου ότι το Ταχυδρομείο στον Ποταμό ήταν κλειστό για όλη την εβδομάδα, η μόνη μου επιλογή ήταν να διασχίσω ολόκληρο το νησί έως τη Χώρα για να αγοράσω γραμματόσημα και να ταχυδρομήσω την επιστολή μου από το εκεί Ταχυδρομείο. Αφού ρώτησα γύρω μου, ανακάλυψα ότι υπάρχει ένα λεωφορείο που ανεβαίνει και κατεβαίνει το νησί, αλλά μόνο μία φορά την ημέρα. Εκείνη την ημέρα, δυστυχώς η ευκαιρία μου είχε ήδη περάσει, αλλά την επόμενη θα ήμουν σε θέση να πάρω το λεωφορείο στις 9:40 στον Ποταμό κατευθείαν για τη Χώρα.
Έτσι, το επόμενο πρωί, μετά από 40 λεπτά πεζοπορίας, στήθηκα στην άκρη του δρόμου που περνάει έξω από τον Ποταμό. Δεν ήταν σαφές για μένα το πού θα σταματούσε το λεωφορείο, κι έτσι ένιωσα ελαφρώς χαμένος εκεί στην άκρη της ασφάλτου στον όλο και πιο ζεστό πρωινό ήλιο. Πέντε λεπτά πέρασαν … δέκα … αλλά δεν ήρθε λεωφορείο. Δεκαπέντε … είκοσι … αλλά ακόμα κανένα σημάδι. Επειδή άρχισα να ζεσταίνομαι υπερβολικά και πραγματικά ήθελα να στείλω την επιστολή εκείνη την ημέρα, δοκίμασα το ωτοστόπ. Και προς έκπληξή μου ένα από τα πρώτα αυτοκίνητα που πέρασαν, σταμάτησε.
Οι άνθρωποι στο αυτοκίνητο ήταν μια οικογένεια οι οποίοι είχαν μόλις τελειώσει τις διακοπές τους και τώρα πήγαιναν στο πλοίο για τον Πειραιά. Αφού τους ευχαρίστησα τους είπα ότι περίμενα το λεωφορείο που δεν έφτασε ποτέ και γι' αυτό αποφάσισα να σηκώσω τον αντίχειρά μου. Ο πατέρας πίσω από το τιμόνι ανέφερε ότι είδε πολλούς να κάνουν ωτοστόπ κατά τη διάρκεια της εβδομάδας που έμειναν στην Αγία Πελαγία και εξήγησε επίσης ότι κι εγώ είχα πάρει σωστή απόφαση διότι είδε το λεωφορείο με βλάβη περίπου ένα χιλιόμετρο πριν τον Ποταμό και την οδική βοήθεια δίπλα του.
Με τη βοήθεια άλλων τριών νησιωτών, που με πήραν για σύντομα διαστήματα και λίγο περπάτημα, έφτασα στη Χώρα. Εκεί βρήκα το Ταχυδρομείο, έγραψα την επιστολή, θαύμασα τον οικισμό και έκανα μια δροσερή βουτιά στο Καψάλι. Ήξερα ότι θα έπρεπε να υπάρχει λεωφορείο επιστροφής στις τρεις – αν είχε βέβαια διορθωθεί. Αλλά για άλλη μια φορά δεν ήξερα πού θα σταματούσε και καθώς εξακολουθούσα να έχω φρέσκη την πρωινή εμπειρία, αποφάσισα να επιστρέψω στον βορρά και πάλι με ωτοστόπ.
Όταν το βράδυ είπα αυτή την ιστορία σε μια φίλη στο νησί, είπε ότι είχε τις αμφιβολίες της για το αν το λεωφορείο είχε πράγματι χαλάσει! Αρχικά εξεπλάγην από αυτή την εκδοχή αλλά μου εξήγησε ότι δεν είναι ιδιαίτερα προσοδοφόρο να διασχίζει όλο το νησί για λίγους μόνο επιβάτες, ίσως ήταν πιο ευχάριστη επιλογή να προσποιηθεί πως έχει μηχανικά θέματα και να ακυρώσει το δρομολόγιο.
Φυσικά δεν θα μπορούσα να επιβεβαιώσω την υποψία της με βάση τη μοναδική εμπειρία μου, αλλά αυτή η φίλη γνωρίζει πολύ καλύτερα την τοπική κατάσταση από εμένα, οπότε εκτιμώ την άποψή της – η οποία εκ των υστέρων, ειλικρινά δεν φαίνεται να είναι και τόσο απίθανη. Περίεργος να μάθω πόσο συχνά συνέβαιναν αυτά τα μηχανικά προβλήματα, συζήτησα και με άλλους φίλους για τις δημόσιες μεταφορές στο νησί. Ανακάλυψα ότι η σύνδεση με λεωφορείο είναι ένα σχετικά καινούργιο πράγμα και λειτουργεί μόνο στους δύο καλοκαιρινούς μήνες. Καθώς οι περισσότεροι από τους φίλους μου μένουν μόνιμα στα Κύθηρα και χρειάζονται κινητικότητα όλο το χρόνο, όλοι έχουν αυτοκίνητα και γι' αυτό δεν είχαν εμπειρία από το λεωφορείο που περίμενα την προηγούμενη μέρα.
Οι περισσότεροι όμως δήλωσαν ότι θα ήθελαν να δουν μια πιο συχνή και αξιόπιστη υπηρεσία λεωφορείων στο νησί. Κάποιοι, ώστε να μην χρειάζονται το αυτοκίνητο για περιβαλλοντικούς λόγους. Άλλοι, όχι τόσο για τον εαυτό τους, αλλά για τους ηλικιωμένους στο νησί.
Ένας από αυτούς μου είπε ότι η γειτόνισσα του ηλικίας 95 ετών εξακολουθεί να πιάνει το τιμόνι τακτικά, παρά την κακή όραση και καθώς την βλέπουν να κάνει ζιγκ-ζαγκ στο δρόμο ο καθένας κρατάει την ανάσα του. Μια απαράδεκτη κατάσταση, φυσικά, αλλά ποια είναι η εναλλακτική λύση για την ηλικιωμένη κυρία; Δεν έχει καμία οικογένεια για να την βοηθήσει και το ταξί είναι πολύ ακριβό για τον προϋπολογισμό της.
Το ίδιο βράδυ ένας άλλος φίλος μου είπε ότι, μια μέρα πριν, είχε σχεδόν μια σύγκρουση με τον παππού που οδηγούσε στην λανθασμένη πλευρά του δρόμου κατ' ευθείαν πάνω τους. Ίσα που μπόρεσαν να τον αποφύγουν.
Και σε ορισμένες πολύ αραιοκατοικημένες περιοχές στο βορρά, ένα μικρό λεωφορείο μπορεί να κληθεί και να εκτελέσει δρομολόγιο μόνο όταν το χρειάζονται οι κάτοικοι, αλλά είναι αξιόπιστο και στην ίδια τιμή με οποιοδήποτε άλλο λεωφορείο στη χώρα. Δεν λέω ότι τα Κύθηρα θα πρέπει να έχουν ωριαία δρομολόγια με λεωφορεία που να περιφέρονται άδεια, αλλά να κυκλοφορούν και μερικά λεωφορεία την ημέρα καθ' όλη τη διάρκεια του έτους δεν θα ήταν πολυτέλεια, κατά τη γνώμη μου.
Το βράδυ που το πλοίο με έφερε στα Κύθηρα, ήξερα ότι θα περίμεναν οι φίλοι μου, έτοιμοι να με βοηθήσουν. Αυτό που δεν ήξερα ήταν ότι χωρίς αυτούς θα ήταν ήδη πολύ δύσκολο ή ακριβό να απομακρυνθούμε από την αποβάθρα. Είχα την τύχη να βρω γρήγορα καλούς φίλους πρόθυμους να με βοηθήσουν και επίσης ότι κάποιοι υπέροχοι άνθρωποι σταμάτησαν και με πήραν μαζί τους όταν στεκόμουν στην άκρη του δρόμου περιμένοντας ένα λεωφορείο που ποτέ δεν θα ερχόταν.
Αλλά εξακολουθώ να αισθάνομαι κάπως τραγικό για μένα ότι κάθε επισκέπτης που στερείται χρήματα για να νοικιάσει αυτοκίνητο ή να μετακινηθεί στο νησί με ταξί εξαρτάται από τη φιλοξενία των Κυθηρίων. Δεν θα έπρεπε αυτή να είναι η κατάσταση καθώς σύμφωνα με εμένα, η δημόσια μεταφορά οφείλει να αποτελεί δημόσιο αγαθό.
Νομίζω ότι η οικογένεια τουριστών που είδα ενώ έκανα ωτοστόπ θα συμφωνούσε. Οι γονείς που στέκονται στην πλευρά ενός σκονισμένου δρόμου με ένα παιδί ηλικίας έξι ή επτά στη ζέστη του μεσημεριού. Ή η εννενηντα-πεντάχρονη κυρία, ο υπερήλικας παππούς και άλλοι σαν αυτούς. Έτσι ώστε οι επισκέπτες και οι ηλικιωμένοι να μπορούν να κινούνται ανεξάρτητα. Και όποιος για οποιοδήποτε λόγο δεν έχει τη δυνατότητα, δεν θέλει ή δεν θα είναι πλέον σε θέση να οδηγήσει να μπορεί ακόμα να βιώσει τα πάντα όσα προσφέρουν τα Κύθηρα.
Ήρθα να βελτιώσω τα ελληνικά μου στα Κύθηρα και για να πω την αλήθεια, κάπως έχουν βελτιωθεί. Αλλά πέρα από αυτό, το νησί με γοήτευσε βαθιά και θέλω να επιστρέψω για περισσότερα. Οι ιστορίες που μου είπαν οι φίλοι μου για αυτό το μέρος ήταν αληθινές. Πράγματι τα Κύθηρα είναι ένα νησί που το παρθένο τοπίο και η γαλήνη το κάνουν πανέμορφο, αλλά θα ήταν ακόμα πιο όμορφο αν ήταν προσβάσιμο για όλους.
Πηγή: DragoNera Rossa