ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΒ' ΜΑΤΘΑΙΟΥ (27-8-2016) Ο ΠΛΟΥΣΙΟΣ ΝΕΟΣ
ΓΡΑΠΤΟΝ ΘΕΙΟΝ ΚΗΡΥΓΜΑ
Σήμερα, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, μέ ἀφορμή τό Εὐαγγελικό καί τό Ἀποστολικό ἀνάγνωσμα, καλό εἶναι νά προβληματισθοῦμε ὡς πρός τίς πνευματικές μας ἐλλείψεις καί νά φωτισθοῦμε ἀπό τήν Χάρη τοῦ Θεοῦ, ὥστε νά γίνουμε πραγματικά τέκνα φωτός!
Ὅταν ὁ πλούσιος νέος ρώτησε τόν Χριστό πώς θά κερδίσει τήν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ, ὁ Κύριος τοῦ μίλησε πρῶτα γιά τίς δέκα ἐντολές. Ἤθελε νά τοῦ δείξει, ἀφ’ ἑνός μέν, ὅτι ἡ Παλαιά Διαθήκη δέν καταργεῖται ἀπό τόν Κύριο, διότι καί αὐτή εἶναι παιδαγωγός εἰς Χριστόν καί ἀφ’ ἑτέρου, νά ρίξει φῶς στήν ψυχή τοῦ νέου ἐκείνου διδάσκοντάς τον, ὅτι δέν φτάνει νά τηρεῖ τυπικά κάποιες διατάξεις γιά νά κερδίσει τήν Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν. Ἡ πνευματική ζωή κάθε χριστιανοῦ δέν θά πρέπει νά εἶναι μία τυπική θρησκευτική ζωή, πού θά τῆς λείπει ἡ πραγματική ἐν Χριστῷ ἀγάπη.
Στό ἐρώτημα τοῦ νέου ἐκείνου πρός τόν Χριστό, «τί ἔτι ὑστερῶ;» θά πρέπει ὅλοι βαθιά μέσα μας νά ἀναρωτηθοῦμε. Μήπως ἡ ἀγάπη μας γιά τόν Χριστό εἶναι ἐπιφανειακή καί ἡ καρδιά μας ἄκαρπη ἀπό ἀγαθά ἔργα καί πίστη; Ἔχουμε μέσα μας δυνατό τό αἴσθημα τῆς αὐταπάρνησης γιά τόν Χριστό; Ἡ ψυχή μας, εἶναι γεμάτη μέ τούς καρπούς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ὅπως τήν ἀγάπη, τήν μακροθυμία, τήν ἐλεημοσύνη, τήν ἐγκράτεια, τήν ταπείνωση; Ἡ λατρεία μας πρός τόν Θεό, γίνεται ἐξ ὅλης τῆς ψυχῆς καί ἐξ ὅλης τῆς διανοίας μας ἤ εἶναι μία τυπική σχέση μέ τόν Θεό καί τούς συνανθρώπους μας;
Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, ὁ ὁποῖος ἐκήρυξε στούς Κορινθίους τήν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ, μᾶς διδάσκει μέσα ἀπό τό σημερινό ἀποστολικό ἀνάγνωσμα, ὅτι ἄν ὁ ἄνθρωπος θέλει νά ἔχει ζωντανή σχέση μέ τόν Χριστό, θά πρέπει νά ἀγωνίζεται συνεχῶς τόν καλόν ἀγῶνα τῆς πίστεως καί φυσικά χωρίς ὑπερηφάνεια, ἀλλά μέ ταπείνωσι.
Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος εἶναι τό μεγαλύτερο παράδειγμα ταπεινώσεως. Διότι, ἐνῶ ὑπέστη τόσα πολλά παθήματα γιά τόν Χριστό κι ἐνῶ ἔτρεξε περισσότερο ἀπό ὅλους τούς Ἀποστόλους γιά νά κηρύξει τό Εὐαγγέλιο σέ ὅλη τήν τότε οἰκουμένη, ἐν τούτοις αἰσθάνεται ὅτι δέν εἶναι ἄξιος νά ὀνομάζεται Ἀπόστολος, διότι κάποτε ἐκδίωξε τήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ.
Αὐτό, πρέπει νά μᾶς γίνει δίδαγμα ἀδελφοί μου. Ἀφοῦ ἕνας Ἀπόστολος, ὅπως ὁ Θεῖος Παῦλος δέν ἐκόμπαζε γιά τά κατορθώματά του καί συγχρόνως ἔνιωθε ἐλάχιστος ὅλων, πώς ἐμεῖς μποροῦμε νά ὑπερηφανευόμαστε γιά τήν πνευματική μας ζωή; Οὔτε ὅμως νά ἀπελπιζόμαστε πρέπει γιά τίς ἁμαρτίες μας, ἐνθυμούμενοι τά λόγια τοῦ Κυρίου μας «παρὰ ἀνθρώποις τοῦτο ἀδύνατόν ἐστι, παρὰ δὲ Θεῷ πάντα δυνατά ἐστι». Ἀμήν.
Πρεσβ. π. Νικ. Ζουν.
