Όταν σου επιτίθενται δημόσια, οφείλεις να απαντήσεις δημόσια. Και απαντώ:Κύριε Δήμαρχε, κύριε Στράτο Χαρχαλάκη
Ως φαίνεται με τις αλήθειες δεν τα πάτε και τόσο καλά. Εξ ου και τις «αντιπαρέρχεστε», όπως γράφετε στην ΜΗ απάντησή σας, στα γραφόμενά μου, στον τοίχο του κ. Κ. Μεγαλοκονόμου. Σαφώς δεν έχετε κάτι να αντιτάξετε, στο τεκμηριωμένο με χρονικά στοιχεία, δημοσίευμά μου. Συγνώμη που σας πήραμε την πρωτιά ως προς την ενημέρωση της πυροσβεστικής για τη φωτιά της Αγίας Πελαγίας, τουλάχιστον οι προσκεκλημένοι μου στο γιορτινό τραπέζι της ημέρας και η κ. Βάσω Σαμίου. Ίσως υπάρχουν κι άλλοι, που δεν μιλούν. Γιατί άραγε;
Εγώ, μιλώ. Και μιλώ περισσότερο, όταν δέχομαι μια αήθη δημόσια επίθεση, σαν αυτή που κάνατε σε μένα και την οικογένειά μου. Αήθη, γιατί δεν έχει ίχνος αλήθειας, αλλά και γιατί δεν είχε σχέση με την ανάρτηση περί φωτιάςά. Είχε προηγηθεί η αήθης επίθεσή σας, προς όλους όσοι είδαν τη φωτιά και κατά τη δική σας αλήθεια δεν ενημέρωσαν. Κι εδώ απορώ με τους συμπατριώτες μου και μη, που δέχτηκαν τις κατηγορίες περί αδιαφορίας τους για το ότι καιγόταν ο τόπος.
Ας έρθουμε όμως στα δικά μας. Γράφετε λοιπόν στον τοίχο του κ. Μεγαλοκονόμου: «Τέλος, την επίθεση της κας Θεοδωρακάκη την αντιπαρέρχομαι γιατί η αγάπη κάποιου για έναν τόπο προφανώς δεν κρίνεται από το πού έχει γεννηθεί και μεγαλώσει ο καθένας, αλλά από άλλα πράγματα. Εφόσον, όμως, η κα Θεοδωρακάκη αγαπά τόσο πολύ τον τόπο της, κάτι που δεν αρνούμαι, θα αναμένω την παραχώρηση τμήματος της ιδιοκτησίας της στον Ποταμό για την διάνοιξη - επιτέλους – του δρόμου του Parking. Θεωρώ ότι δεν θα αρνηθεί, εξάλλου έχουν παραχωρήσει όλοι οι υπόλοιποι ιδιοκτήτες και απομένει μόνο της κας Θεοδωρακάκη».
Βεβαίως και θα συμφωνήσω ότι η αγάπη κάποιου για τον τόπο δεν σχετίζεται με το πού γεννήθηκε, αλλά ,με το τι προσέφερε στον τόπο, κι από προσφορά η οικογένειά μου, άλλο τίποτα. Σχετίζεται όμως ο τόπος γέννησης, με την άγνοια γεγονότων σημαντικών, που θα σας αναφέρω στη συνέχεια.
Πριν όμως πρέπει να αποκαταστήσουμε μία ακόμα αλήθεια. Μιλάτε για ένα δρόμο προς το parking, το οποίο σημειωτέον υπάρχει γιατί ο πατέρας μου, ο Στρατής Θεοδωρακάκης, το έφτιαξε και μας εκθέτετε οικογενειακώς στο πανελλήνιο, ότι εμείς μόνο, δεν δίνουμε χωράφι να περάσει. Εμείς μόνο, όταν όλοι οι άλλοι, κατά τα λεγόμενά σας, παραχωρούν τμήμα των χωραφιών τους.
Αγνοείτε ηθελημένα ή αθέλητα, ότι κανείς από τον Δήμο ( Δήμαρχος, Αντιδήμαρχοι, σύμβουλοι), δεν μας πλησίασε να μας ζητήσει κομμάτι από το εν λόγω χωράφι. Πώς θα μπορούσαμε να αρνηθούμε, όταν δεν γνωρίζουμε τίποτα. Αν ενημερώσατε όλους τους άλλους και ψάχνατε ευκαιρία, να βγάλετε την οικογένεια Θεοδωρακάκη στη σέντρα, υπάρχει και δόλος. Αλλά δεν θέλω να το πιστέψω.
Δεν μας ζητήσατε λοιπόν τίποτα, ώστε να δώσουμε ή να μη δώσουμε. Είμαστε ανοιχτοί, να μας ενημερώσετε, να μας δείξετε σχέδιο κι αν μπορούμε να δώσουμε, θα δώσουμε. Γιατί τον τόπο μας, τον αγαπάμε και το έχουμε αποδείξει παντοιοτρόπως στη διάρκεια των τελευταίων τουλάχιστον 80 χρόνων, έστω κι αν εσείς δεν γνωρίζετε τι έχει κάνει η οικογένειά μου, ως μη Κυθήριος.
Δεν θα αναφερθώ στη γενική προσφορά μας, (αυτήν την γνωρίζουν όλοι οι συμπατριώτες μας, έστω κι αν κάποιοι λίγοι προσπαθούν να την θάψουν) αλλά, οφείλω να σας ενημερώσω, ότι για τη διάνοιξη δρόμων, έχουμε δώσει χωράφια μας, ίσως περισσότερο από κάθε Ποταμίτη. Και συγκεκριμένα:
1. Ο δρόμος που πάει προς την Αγία Τριάδα, από τη Φόσσα μέχρι και του Χρυσαφίτη, δεν θα υπήρχε πιθανόν, αν δεν δίναμε εμείς κομμάτι σε όλο το μήκος του χωραφιού μας, το οποίο μάλιστα μετά το θάνατο του πατέρα μου και κατ’ επιθυμία εκείνου και της μητέρας μας, δωρίσαμε στην Εγχώριο Περιουσία.
2. Ο περιφερειακός που πάει από τον Άγιο Κωνσταντίνο προς το νεκροταφείο, δεν θα υπήρχε πιθανόν, αν εμείς, δεν δεχόμαστε να καταστρέψουμε το χωράφι μας, χωρίζοντάς το στα δυο για να περάσει ο δρόμος και αχρηστεύοντας ουσιαστικά το ένα κομμάτι.
3. Ο περιφερειακός που πάει από τον Άγιο Κωνσταντίνο προς το γήπεδο, δεν θα υπήρχε πιθανώς, αν εμείς, δεν παραχωρούσαμε κομμάτι από το χωράφι μας, σε μεγάλο μήκος, που σηματοδοτείται από τον πετρόχτιστο τοίχο.
Είναι λοιπόν ΝΤΡΟΠΗ σας, να μας εκθέτετε, αποκρύπτοντας ότι ποτέ κανείς σας δεν ήρθε να μας βρει και να μας ζητήσει ό,τι θέλετε να πάρετε.
Θα περίμενα λοιπόν μια δημόσια συγνώμη σας προς την οικογένειά μου, για τη συγκεκριμένη ανοίκεια επίθεση και στη συνέχεια την επίσκεψή σας, (τη δική σας πλέον) με τα σχέδια του δρόμου και με το απαιτούμενο από μας κομμάτι προς παραχώρηση, για να το συζητήσουμε.
Κλείνοντας, θα σας προτρέψω να συνειδητοποιήσετε, αφού ενημερωθείτε για όσα δεν γνωρίζετε και αξιοποιώντας όσα γνωρίζετε, για ποια οικογένεια μιλάτε. Να αντιληφθείτε πόσα χρωστάει ο Ποταμός και τα Κύθηρα, στον πατέρα μου και να επιδείξετε τον προσήκοντα σεβασμό.
Σημ. : Ζητώ συγνώμη για το μακροσκελές της ανάρτησης, από τους μη γνωρίζοντες τα των Κυθήρων, αλλά όταν δέχεσαι αήθη επίθεση δημοσίως μέσω facebook, οφείλεις να απαντήσεις δημοσίως μέσω facebook, κι ας κουράσεις κάποιους.
