8/6/2021
Συμπληρώνω ήδη 8,5 χρόνια στη φυλακή για τη δράση της οργάνωσης Επαναστατικός Αγώνας. Έχω καταδικαστεί για όλες τις επιθέσεις της οργάνωσης σε 137 χρόνια συνολικά, από τα οποία ο νέος Π. Κ ορίζει ότι εκτιτέα είναι τα 20. Σύμφωνα με το «σωφρονιστικό» κώδικα, ακόμα και με τις τελευταίες τροποποιήσεις που έκανε η κυβέρνηση τον περασμένο Νοέμβριο όταν αύξησε τα όρια χορήγησης αδειών για τους καταδικασθέντες από 10 έτη ποινής και άνω -από το 1/5 της ποινής όπως ίσχυε μέχρι τότε, στα 3/10- δικαιούμαι της χορήγησης ολιγοήμερης άδειας αφού αντί για 6 χρόνια που χρειάζεται κάποιος που έχει 20 έτη κάθειρξη, έχω συμπληρώσει 8,5 χρόνια. Θα πρέπει να επισημάνω επίσης ότι έχω εκτίσει το μεγαλύτερο μέρος της ποινής μου μέχρι το όριο του να δικαιούμαι να αποφυλακιστώ με αναστολή υπό περιοριστικούς όρους στα 3/5 της ποινής όπως ορίζει ο νόμος εδώ και δεκαετίες. Όπως μάλιστα με έχει πληροφορήσει η ίδια η γραμματεία του Κ. Κ. Δομοκού όπου κρατούμαι, τους πρώτους μήνες του 2022 συμπληρώνω τα 3/5 της ποινής μου. Δηλαδή τα 12 χρόνια μικτά των 20 ετών κάθειρξης τα οποία θα περιλαμβάνουν τότε πάνω από 9 χρόνια παραμονής μου στις φυλακές συν 3 χρόνια ημέρες εργασίας ευεργετικού υπολογισμού στην έκτιση της ποινής μου.
Η χορήγηση ολιγοήμερης άδειας στους κρατούμενους, η οποία έχει νομοθετηθεί μετά από αγώνες των κρατουμένων, είναι ουσιαστικά ένα μεταβατικό στάδιο προετοιμασίας των κρατουμένων από το καθεστώς του εγκλεισμού προς το καθεστώς ελευθερίας με περιοριστικούς όρους λόγω της αναστολής έκτισης των υπολοίπων 2/5 της ποινής. Παρά το γεγονός ότι έχω όλες τις τυπικές προϋποθέσεις για τη χορήγηση της τακτικής άδειας όπως το ότι έχω εκτίσει πολύ παραπάνω από το όριο που ορίζει ο νόμος (έχω εκτίσει καθαρά πάνω από τα 2/5 της ποινής), δεν εκκρεμεί καμία ποινική διαδικασία εναντίον μου και δεν έχω σε ισχύ πειθαρχικά παραπτώματα, το συμβούλιο της φυλακής έχει ήδη απορρίψει 2 φορές το αίτημά μου για χορήγηση ολιγοήμερης άδειας. Η αιτιολογία την πρώτη φορά έχει το χαρακτήρα «προφητείας», καθώς εκτιμάται «ότι υπάρχει κίνδυνος τελέσεως, κατά τη διάρκεια της αιτούμενης άδειας, νέων εγκλημάτων, ενώ συντρέχουν λόγοι που δικαιολογούν τη προσδοκία ότι υπάρχει κίνδυνος φυγής και κακής χρήσης της αιτούμενης άδειάς του». Πίσω από αυτές τις αόριστες και αυθαίρετες υποθέσεις και εκτιμήσεις, ο πραγματικός λόγος της απόρριψης της χορήγησης τακτικής άδειας είναι η ίδια η ουσία της υπόθεσης για την οποία βρίσκομαι στη φυλακή. Δηλαδή το γεγονός ότι είμαι καταδικασμένος για ένοπλη επαναστατική δράση, για δράση αντάρτικου πόλης.
Η επίκληση πειθαρχικών παραπτωμάτων τη δεύτερη φορά που έχω κάνει στο παρελθόν στη φυλακή, συγκεκριμένα το 2017 και τα οποία έχουν λήξει, αλλά και η παραβίαση των περιοριστικών όρων του 2012, πριν από 9 χρόνια όπως είπε η εισαγγελέας του 2ου συμβουλίου που πέρασα πρόσφατα, δηλαδή η παραβίαση των περιοριστικών μέτρων όταν είχαμε αποφυλακιστεί μετά τη παρέλευση του 18μήνου, είναι εντελώς προσχηματική. Επιπλέον η επίκληση των πειθαρχικών έρχεται σε αντίθεση και με το άρθρο 69 παρ. 4 του σωφρονιστικού κώδικα που αναφέρει ότι οι πειθαρχικές ποινές διαγράφονται από το ατομικό δελτίο πειθαρχικού ελέγχου του κρατούμενου και δεν λαμβάνονται υπ’ όψιν για τη χορήγηση τακτικής άδειας για απόλυση υπ’ όρους εφόσον έχουν παρέλθει 2 έτη ή 1 έτος ή 6μηνο από την επιβολή τους ανάλογα με το είδος της πειθαρχικής ποινής.
Ο πραγματικός λόγος είναι ότι είμαι εχθρός του καθεστώτος, του κράτους και του κεφαλαίου και ότι έχω καταδικαστεί για ένοπλη επαναστατική δράση.
Το γεγονός ότι έχω υπερασπιστεί στα κρατικά δικαστήρια τη δράση του Επαναστατικού Αγώνα από το 2011 μέχρι σήμερα, ότι έχω αναλάβει τη πολιτική ευθύνη της συμμετοχής μου στον Επαναστατικό Αγώνα σε όλες τις δίκες -και τις 5- εναντίον της οργάνωσης, το ότι εξακολουθώ να είμαι πεπεισμένος για το δίκιο του αγώνα μας, για το δίκιο να επαναστατούμε και να εξεγειρόμαστε εναντίον ενός άδικου και εγκληματικού καθεστώτος όπως το κράτος και το κεφάλαιο, αυτό καταλαβαίνω ότι είναι ακόμα πιο επιβαρυντικό για τα συμβούλιο της φυλακής. Φαντάζομαι ότι είναι ακόμα πιο επιβαρυντικό το γεγονός ότι σπάσαμε τους περιοριστικούς όρους πριν από 9 (!) χρόνια όπως είπε η εισαγγελέας του 2oυ συμβουλίου και δεν παραδοθήκαμε στο τέλος της πρώτης δίκης του Επαναστατικού Αγώνα για να μπούμε «εθελοντικά» στη φυλακή αλλά συνεχίσαμε τη δράση εναντίον των εγκληματικών και αντικοινωνικών πολιτικών των μνημονίων με την επίθεση εναντίον των μισητών για τη συντριπτική πλειοψηφία της κοινωνίας θεσμών, της ΕΚΤ και του ΔΝΤ, δύο εκ των τριών θεσμών που επέβαλαν τα μνημόνια. Όμως για όλα αυτά, για όλη τη δράση μας, έχουμε δικαστεί και καταδικαστεί τελεσίδικα σε βαριές καταδίκες. Όμως αυτό δεν τους έφτανε. Ο εγκληματικός κρατικός μηχανισμός για να μας αντιμετωπίσει κατέφυγε σε παράνομα και ειδεχθή μέσα όταν μετά τη σύλληψη της συντρόφισσας Ρούπα στις 5 Γενάρη 2017 απήγαγε τον 6, 5 ετών τότε γιό μας ενώ θα μπορούσαν να τον παραλάβουν οι συγγενείς μας και τον έκλεισε στο ψυχιατρικό τμήμα του νοσοκομείου Παίδων όπου φρουρούνταν από αστυνομικούς με προφανή σκοπό να το στείλει σε ίδρυμα και να διαρρήξει τη γονεϊκή σχέση μας μαζί του. Γι’ αυτό το έγκλημα στο οποίο υπεύθυνοι ήταν κυρίως στελέχη της κρατικής «δικαιοσύνης» αλλά και η τότε κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ με τον υπουργό «δικαιοσύνης» Κοντονή να βγαίνει δημόσια και να υπερασπίζεται την απεχθή και εγκληματική μεταχείριση του γιου μας, επικαλούμενοι μάλιστα ένα άρθρο που χρησιμοποιείται για κακοποιητές γονείς για να μας αφαιρέσουν την επιμέλεια του γιου μας. Όμως αυτό που επικαλέστηκαν αργότερα για να μας αφαιρέσουν οριστικά τη γονική μέριμνα ήταν ότι έχουμε καταδικαστεί για τη δράση του Επαναστατικού Αγώνα, δηλαδή ότι είμαστε πολιτικοί αντίπαλοί τους.
Η αντιμετώπισή μας ως μέλη του Επαναστατικού Αγώνα από το κράτος υπήρξε πρωτοφανής ιστορικά. Δεν τους έφθανε η καταδίκη μας αρχικά σε ισόβια το 2016 και 2018 -η οποία έσπασε στη συνέχεια στα εφετεία- για την επίθεση εναντίον της ΕΚΤ και του ΔΝΤ χρησιμοποιώντας αποκλειστικά και μόνον εναντίον μας την ακραία διάταξη του χουντικού νόμου του 1969(άρθρο 270 Π.Κ) που είχε νομοθετηθεί για την αντιμετώπιση της δυναμικής αντίστασης τότε, αλλά χρησιμοποίησαν εναντίον μας και πρακτικές φασιστικών καθεστώτων του παρελθόντος, όπως στον εμφύλιο όπου απήγαγαν τα παιδιά των ανταρτών του ΔΣΕ για να τα «αναμορφώσουν» στις «παιδουπόλεις» της Φρειδερίκης ή τις απαγωγές παιδιών των αντιφρονούντων που έκαναν οι χούντες του Πισονέτ και του Βιντέλα σε Χιλή και Αργεντινή.
Όμως τίποτα απ’ όλα αυτά δεν μας λύγισε. Η στάση μου όλα αυτά τα 8, 5 χρόνια στη φυλακή, το ότι δεν απαρνήθηκα την ταυτότητά μου ως μέλος του Επαναστατικού Αγώνα, το ότι δεν απαρνήθηκα τη δράση μου, το ότι δεν ανέχτηκα αδιαμαρτύρητα όλα όσα έγιναν εις βάρος μας αφού τα πειθαρχικά ξεκίνησαν τη μέρα της σύλληψης της συντρόφισσας Ρούπα και της απαγωγής του γιου μας, έχει σαν αποτέλεσμα να με δικάζουν ξανά και ξανά σε κάθε συμβούλιο ψάχνοντας εκ των προτέρων λόγους για να απορρίπτουν το αίτημα χορήγησης άδειας. Όμως δεν είναι μόνο το θέμα της άδειας. Είναι προφανής ο στόχος τους να με κρατήσουν φυλακισμένο όσο γίνεται περισσότερο, πάνω ακόμα και από το όριο αναστολής των 3/5 που ορίζει ο νόμος. Γιατί ποιο συμβούλιο θα χορηγήσει αναστολή σε έναν κρατούμενο όταν δεν έχει πάρει άδεια μέχρι το όριο αναστολής; Και η επίκληση της απόρριψης της αναστολής θα είναι η ίδια όπως και οι λόγοι απόρριψης της άδειας.
Ο στόχος τους να παραμείνω όσο γίνεται περισσότερο στη φυλακή ακόμα και μετά το όριο των 3/5 της ποινής που ορίζει ο νόμος για την υφ’ όρο αποφυλάκιση, συνάδει με τη γενικότερη συνθήκη της σκλήρυνσης της ποινικής καταστολής τα τελευταία 2 χρόνια από τη τωρινή κυβέρνηση της ΝΔ. Έχουμε ήδη τοποθετηθεί για το δόγμα «καταστολή, νόμος και τάξη» με το οποίο η ΝΔ επένδυσε για την επάνοδό της στην εξουσία το 2019. Σύμφωνα με το δόγμα αυτό μπαίνουν στο ίδιο κατασταλτικό μίξερ η ένοπλη επαναστατική δράση, οι πολιτικοί κρατούμενοι, οι χώροι αντίστασης και αγώνα από τη μία μεριά και η κοινωνική παραβατικότητα, το οργανωμένο έγκλημα από την άλλη προσπαθώντας να παρουσιάσουν το αντάρτικο πόλης ως «τρομοκρατία» και ως «το πιο ειδεχθές» έγκλημα πλάι στο οργανωμένο έγκλημα, τους βιαστές, τις αντικοινωνικές ληστείες με ιδιαίτερη σκληρότητα και εγκλήματα όπως αυτό που έγινε πρόσφατα στα Γλυκά Νερά.
Είναι γνωστό ότι το πρώτο νομοσχέδιο που έφερε αυτή η κυβέρνηση το Αύγουστο του 2019 αφορούσε τροποποιήσεις στο νέο Π.Κ με στόχο τους εναπομείναντες πολιτικούς κρατούμενους καταδικασθέντες για το εγχώριο αντάρτικο πόλης και τη κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου ενώ ακολούθησε ένα πογκρόμ εναντίον καταλήψεων αναρχικών και μεταναστών σε όλη τη χώρα.
Δεν είναι τυχαίο ότι πριν μερικούς μήνες η ίδια κυβέρνηση έφερε τροποποιήσεις στον ‘‘σωφρονιστικό’’ κώδικα και αύξησε τα όρια για τη χορήγηση τακτικής άδειας στους καταδίκους σε ποινές άνω των 10 ετών και από 1/5 που ήταν αρχικά, αυξήθηκε στα 3/10 ενώ για τα ισόβια αυξήθηκε από τα 8 στα 12 χρόνια, άλλαξε προς το δυσμενέστερο τα κριτήρια μεταγωγής για τις αγροτικές φυλακές, ενώ ως πολιτικοί κρατούμενοι καταδικασθέντες με τον 187Α εξαιρούμαστε από το δικαίωμα έκτισης της ποινής σε αγροτικές φυλακές και ΚΑΥΦ, με προφανή στόχο να μην έχουμε τη δυνατότητα πιο γρήγορης αποφυλάκισης. Ενώ πρόσφατα με αφορμή το έγκλημα στα Γλυκά Νερά προανήγγελλε την αύξηση του ορίου για την υφ’ όρο αποφυλάκιση για ειδεχθή εγκλήματα από τα 3/5 που είναι σήμερα στα 4/5. Και μέσα σε αυτά θα είναι φυσικά και η «τρομοκρατία».
Όλο αυτό το πακέτο μεταρρυθμίσεων που αφορά την όξυνση της ποινικής καταστολής συνάδει με τη γενικότερη αντικοινωνική πολιτική των κυβερνήσεων τα τελευταία χρόνια, την οικονομική κρίση όπου τα μέτρα αντιμετώπισής της που επέβαλε το κράτος με τα μνημόνια είχαν ως αποτέλεσμα τη φτωχοποίηση και εξαθλίωση μεγάλων τμημάτων του πληθυσμού και κατά συνέπεια την όξυνση της κοινωνικής παραβατικότητας και εγκληματικότητας.
Και αυτοί που δημιούργησαν το πρόβλημα με την κρίση και τις πολιτικές αντιμετώπισής της, έρχονται να επιβάλλουν την μοναδική λύση κατ’ αυτούς: Την καταστολή, τη νομοθέτηση περισσότερων δρακόντειων νόμων, την αύξηση του ορίου κράτησης, τη δημιουργία περισσότερων φυλακών.
Όμως οι θιασώτες του δόγματος «νόμος και τάξη» αποδεικνύονται υποκριτές. Αυτοί που μιλάνε για ειδεχθή εγκλήματα και το παίζουν ευαίσθητοι π. χ. με τις καταγγελίες πριν από καιρό για βιασμούς και σεξουαλική κακοποίηση στο χώρο του αθλητισμού και του πολιτισμού, είναι οι ίδιοι που κάλυψαν το πρώην κομματικό τους στέλεχος και υπεύθυνο πολιτικού σχεδιασμού της Ν.Δ Νίκο Γεωργιάδη που καταδικάστηκε μόλις σε 28 μήνες φυλάκιση με αναστολή για παιδεραστία και σεξουαλική κακοποίηση παιδιών στη Μολδαβία όπου είχε διπλωματική ιδιότητα. Οι ίδιοι θιασώτες του «νόμος και τάξη» μίλησαν για πολιτική «σκευωρία» εναντίον του και κάποιοι πήγαν και ως μάρτυρες υπεράσπισης στη δίκη του.
Είναι οι ίδιοι όπως ο νυν υπουργός υγείας της Ν.Δ Κικίλιας (και πρώην υπουργός Προ.Πο) που διαμαρτυρόταν το Φθινόπωρο του 2019 ότι έσπασα την ισόβια για την επίθεση του Επαναστατικού Αγώνα στην ΕΚΤ (ΤτΕ) - ΔΝΤ και επεσήμανε ότι σε 2 χρόνια περίπου μπορεί να είμαι ελεύθερος. Μια δήλωση σαφέστατης πολιτικής χειραγώγησης της δικαστικής εξουσίας η οποία θα έπρεπε να αποφανθεί για το ζήτημα της άδειάς μου και της υφ’ όρων αποφυλάκισής μου. Αλλά δεν είπε τίποτα όταν έσπασαν τα ισόβια του δολοφόνου αστυνομικού Κορκονέα που το συμβούλιο της Λαμίας τον αποφυλάκισε ευθύς αμέσως. Άμα είσαι αστυνομικός δολοφόνος, δεν έχεις πειθαρχικά και έχεις «σύννομο» βίο τότε, βγαίνεις πιο γρήγορα από τη φυλακή.
Αυτοί που το έπαιζαν «αντιφασίστες» με την καταδίκη της Χρυσής Αυγής είναι οι ίδιοι που διαπραγματεύονταν μαζί τους πριν τη δολοφονία Φύσσα για να τους στηρίζουν πολιτικά. Το αποτέλεσμα της δίκης της Χρυσής Αυγής. αποδεικνύει ότι «συμφέρει» να ανήκει κάποιος σε εγκληματική νεοναζιστική οργάνωση που τη κάλυπτε το κράτος ενώ τα χρόνια που θα βγάλουν στη φυλακή τα μέλη της θα είναι ουσιαστικά ελάχιστα.
Η «δημοκρατία» τους γνωρίζει ποιους πρέπει να κρατήσει για αρκετά χρόνια στις φυλακές: Εμάς.
Αυτοί που πούλησαν και εξανδραπόδισαν έναν ολόκληρο λαό στα σκλαβοπάζαρα των αγορών με τα μνημόνια για να πληρώνει τα δικά τους χρέη και τον πολυτελή βίο τους, αυτοί που πούλησαν τη χώρα καταπατώντας το ίδιο το Σύνταγμα για να διασώσουν τα προνόμιά τους, δεν έχουν τόσο πρόβλημα ούτε με τους μεγαλέμπορους ναρκωτικών (βλ. ΝΟΟR 1), ούτε με τους καταχραστές του δημοσίου χρήματος οι οποίοι προέρχονται από τη δική τους ελίτ, ούτε με τους βιαστές και με το οργανωμένο έγκλημα για το οποίο δεν υπάρχει δικογραφία που να μην εμπλέκονται εν αποστρατεία ή εν ενεργεία αστυνομικοί. Άλλωστε το οργανωμένο έγκλημα αντιγράφει τις μεθόδους τους, τις μεθόδους της πολιτικής και οικονομικής εξουσίας, της νόμιμης εξουσίας και του κεφαλαίου αφού έχουν τις ίδιες αξίες: το κέρδος, η επιχειρηματικότητα, οι επενδύσεις, η δύναμη. Όμως, η νόμιμη εξουσία αποδεικνύεται πιο ικανή και πιο αποτελεσματική να ληστεύει σε μεγαλύτερη κλίμακα το λαό και τους εργαζόμενους.
Το μεγαλύτερο πρόβλημα της εξουσίας δεν είναι το οργανωμένο έγκλημα αλλά εμείς, οι επαναστάτες. Το μεγαλύτερο πρόβλημά τους είναι όσοι/όσες αγωνίζονται.
Νίκος Μαζιώτης μέλος του Επαναστατικού Αγώνα
Δ΄ πτέρυγα φυλακών Κορυδαλλού
zougla.gr
