ΓΡΑΠΤΟΝ ΘΕΙΟΝ ΚΗΡΥΓΜΑ
Τό σημερινό Εὐαγγέλιο μέ τό παράδειγμα τῆς μετανοίας τοῦ τελώνη Ζακχαίου, μᾶς προετοιμάζει γιά τήν κατανυκτική περίοδο τοῦ Τριῳδίου. Πρόκειται γιά μία μετάνοια μεταμορφωτική καί συγκλονιστική, ὄχι μόνο γιά τόν ἴδιο τόν Ζακχαῖο, ἀλλά καί γιά ὅλο τό περιβάλλον του.
Ὁ Ζακχαῖος ὡς τελώνης, ἦταν «τύπος» καί σύμβολο τοῦ ἁμαρτωλοῦ ἀνθρώπου στή συνείδηση τῶν ἀνθρώπων τῆς ἐποχῆς του. Αὐτήν τήν εἰκόνα εἶχαν δημιουργήσει οἱ ἄνθρωποι γι’ αὐτόν. Ἐκεῖνος ὅμως εἶχε βαθιά μέσα του πνευματικά ἐνδιαφέροντα, φιλάνθρωπα αἰσθήματα καί ταπεινό φρόνημα.
Ξεπέρασε τόν ἑαυτό του καί ξεκίνησε τόν προσωπικό του ἀγώνα, μέ σκοπό νά συναντήσει τόν Χριστό, γιά τόν Ὁποῖον εἶχε ἀκούσει. Ὁμολογώντας στήν πράξη, τήν ἀνεπάρκεια καί τή σμικρότητά του, ἔκανε ἕνα βῆμα πιό μπροστά ἀπό τούς πολλούς κι ἀνέβηκε μέ πόθο στήν συκομοριά γιά νά δεῖ τό πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ. Τότε ἀκούει ἔκπληκτος τόν Κύριο νά τοῦ λέει : «Ζακχαῖε, κατέβα γρήγορα, γιατί ἀνήμερα πρέπει νά μείνω στό σπίτι σου».
Ἐκεῖνος ὑπακούει μέ ἀπερίγραπτη χαρά καί φιλοξενεῖ στό σπίτι του τόν Χριστό, αὐτός πού προηγουμένως δέν ἀναγνώριζε κανέναν γιά φίλο καί ἀδελφό. Ἀνοίγει τό σπίτι του καί τόν ἑαυτό του στόν θεῖο Ἐπισκέπτη καί τούς μαθητές του, αὐτός πού πρίν δέν ἔνιωθε τόν πόνο καί τήν ἀνάγκη κανενός. Κι αὐτή του ἡ κίνηση ἦταν ἀρκετή γιά ν’ ἀλλάξει ἡ ζωή του˙ σέ μιά στιγμή μονάχα ἀξιώθηκε νά μεταμορφωθεῖ καί νά ἀναγεννηθεῖ. Αὐτός πού προηγουμένως γνώριζε μόνο νά παίρνει, ἔμαθε νά χαίρεται τή μοιρασιά. Ἡ χαρά του, σημάδι ζωντανό καί πρόγευση τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ, πού ἀντικατέστησε τήν μανία τῆς φιλοχρηματίας.
Μόνο πού τήν μεταμόρφωση αὐτή τοῦ τελώνη δέν μποροῦσαν οἱ πολλοί νά τήν ἀντιληφθοῦν, λέει ὁ ἱερός Εὐαγγελιστής. Δέν ἤθελαν, μᾶλλον, οἱ περισσότεροι οὔτε νά τή δοῦν. Συνηθισμένοι στό νά ἀκολουθοῦν ἔτοιμα σχήματα, νά καταδικάζουν καί νά κατακρίνουν, παραξενεύτηκαν γιά τήν εὐκολία, μέ τήν ὁποία ὁ Χριστός εἰσῆλθε στό σπίτι ἑνός «ἁμαρτωλοῦ». Δέν μποροῦσαν νά κατανοήσουν τό ἔλεος καί τήν ἄπειρη ἀγάπη Του πρός ὅλους, δικαίους καί ἁμαρτωλούς. Ἔχοντας μάθει νά ἐπαινοῦν καί νά δικαιολογοῦν σέ ὅλα τόν ἑαυτό τους, δέν μποροῦσαν νά δεχθοῦν τή μετάνοια τοῦ Ζακχαίου, τήν ἐσωτερική του ἀλλαγή. Ἀρνοῦνταν, θά ἔλεγε κανείς, νά δοῦν τόν κόσμο νά γίνεται καλύτερος, ἀπό φόβο μήπως τούς ζητήσει κανείς νά κάνουν ἐκεῖνοι τήν ἀρχή. Ἔτσι ἔχασαν ἀπό τά μάτια τους τό θαῦμα τῆς σωτηρίας τοῦ ἁμαρτωλοῦ, ἀλλά καί τό ἄπειρο μεγαλεῖο τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ.
Ἀδελφοί, ἡ σημερινή περικοπή μᾶς διδάσκει, ὅτι ὅποιος ἔχει τήν εἰλικρινή διάθεση τοῦ Ζακχαίου, βλέπει νά χαράσσεται στά λόγια τοῦ Εὐαγγελιστοῦ ἡ πορεία καί τῆς δικῆς μας ἀληθινῆς μετάνοιας. Ὀφείλουμε πρῶτα νά τακτοποιήσουμε τίς σχέσεις μας πρός τόν ἑαυτό μας καί τόν πλησίον μας καί ὕστερα θά μπορέσουμε νά πλησιάσουμε τόν Θεό. Τότε θά μεταμορφωθεῖ καί ἡ δική μας ὕπαρξη πρός σωτηράι τῶν ψυχῶν μας. Ἀμήν!
π. Φρ. Δ
