Της Ματίνας Σταθάκη.
Είναι μεσημέρι και το ραδιόφωνο παίζει. Κάπου στο βάθος ακούγεται η φωνή του Μητροπάνου.
Τρέχω να ανεβάσω την ένταση, να ακούσω το τραγούδι που με πάει πίσω στα παιδικά μου χρόνια, στο νησί που λάτρεψα και με λάτρεψε, στη γη που πρωτοπάτησα ξυπόλητη και στον αέρα που μου χάρισε την πρώτη μου ανάσα.
“Πάρε μια χούφτα θάλασσα, πάρε μια χούφτα ήλιο…”
Κλείνω τα μάτια και αναπολώ. Ζω και πάλι ως παιδί. Μετράω τις στιγμές που έζησα σε εκείνα τα βράχια, τα βράχια που με αγκάλιασαν και με έσφιξαν προτού φύγω οριστικά. Κοριτσάκι ήμουν και ήθελα να πετάξω. Πριν φύγω θυμάμαι κοίταξα τη θάλασσα, κοίταξα τον ουρανό, αντίκρισα κατάματα τη στιγμή, και όλα αυτά τα πήρα μαζί μου. Για να έχω να θυμάμαι. Τα κρέμασα στο λαιμό μου σαν ένα μενταγιόν που στο τελείωμά του έχει ένα κλειδάκι, το κλειδάκι που ανοίγει την καρδιά μου.
“Τα Κύθηρα ποτέ δε θα τα βρούμε…”
Δε με νοιάζει τι λέει ο Μητροπάνος. Εγώ τα έχω βρει.
Είναι μέσα στην καρδιά μου. Και θα μείνουν για πάντα.
Μη με ρωτάτε για το πλοίο της γραμμής. Το έχω χάσει πολλές φορές.
Αλλά τα Κύθηρα ήταν, είναι και θα είναι πάντα εκεί.
Και το πλοίο της ζωής το έχω χάσει πολλές φορές, αλλά τη ζωή μου ποτέ δεν την έχασα.
Και το πλοίο του έρωτα έχω χάσει πολλές φορές, αλλά τον ίδιο τον έρωτα δεν τον ξέχασα και δεν τον έχασα ποτέ.
Σιγοτραγουδάω, φτιάχνοντας δικούς μου στίχους, και χαμογελάω:
Τον έρωτα ποτέ δε θα τον βρούμε,
το χάσαμε το πλοίο της γραμμής,
στα κύματα του πάθους θα χαθούμε,
δυο κύματα που σβήσανε νωρίς.
Μα… δε μας νοιάζει αν δεν τον βρούμε, δε μας νοιάζει αν δε φτάσουμε.
Μας αρκεί που αναζητάμε ένα πλοίο.
Κι ας το χάσουμε.
Θα έρθει το επόμενο.
Κι αν δεν έρθει θα πάμε κολυμπώντας.
Γιατί η θέλησή μας είναι πιο ισχυρή από όλα τα εμπόδια.
Το πλοίο της γραμμής δεν είναι αρκετό για να μας αποτρέψει το ταξίδι.
“Πάρε μια χούφτα θάλασσα, πάρε μια χούφτα ήλιο, και πλύνε μου το πρόσωπο…” ακούγεται ξανά από το ραδιόφωνο.
Και εγώ είμαι καθ’ οδόν.
Για πού;
Για τον έρωτα φυσικά. Τα Κύθηρα τα έχω ήδη βρει.
http://www.anapnoes.g r/
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου