για τον αείμνηστο Γεώργιο Κολυβοδιάκο!.....Mέσα σ αυτόν τον οδοστρωτήρα των αρχών και των αξιών που βιώνουμε όλοι μας τα τελευταία χρόνια, σ αυτόν τον αιώνα τον απατεώνα που χάνουν την αξία τους τα ρετιρέ και λαμβάνουν αξία τα υπόγεια, αυτά τα κάστρα των αξιών και των αρχών που με πολύ κόπο, ιδρώτα, στερήσεις αλλά και κάποτε με αίμα θεμελίωσαν και έκτισαν οι άνθρωποι πριν από εμάς, και που σήμερα τα βλέπουμε να γκρεμίζονται ως χάρτινοι πύργοι, μέσα σ όλα αυτά που συμβαίνουν υπάρχουν κάποιοι φάροι, κάποιοι οδοδείκτες που φωτίζουν τη ζωή μας και μας δείχνουν το δρόμο της προσφοράς, της αγάπης και μάλιστα της θυσιαστικής αγάπης. Αυτοί οι άνθρωποι, φώτιζαν τη ζωή μας όσο ζούσαν αλλά εξακολουθούν να τη φωτίζουν μέχρι και σήμερα μετά το θάνατό τους. Τη φωτίζουν με τα έργα που άφησαν, την προσπάθεια που κατέβαλαν, το παράδειγμα που έδωσαν, το μάθημα ζωής πού δίδαξαν σε όλους μας. Φωτίζουν και τη δική μας ζωή βλέποντας το παράδειγμά τους να έχει μεταλαμπαδευτεί στην οικογένειά τους.
Ένας τέτοιος άνθρωπος υπήρξε αλλά και υπάρχει μέσα στην καρδιά και τη θύμησή μας ο αείμνηστος Γεώργιος Κολυβόδιακος πού σήμερα τον τιμούμε μεταθανατίως. Βέβαια αυτή η τιμή που γίνεται τώρα, είχε την διάθεση να αποδώσει ο ίδιος ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτη μας, ψάχνοντας να βρει χρόνο και τόπο κατάλληλο. Και δεν υπάρχει καταλληλότερος τόπος από αυτό το Ίδρυμα, και χρόνος αυτή την στιγμή, αλλά άλλες οι βουλές των ανθρώπων, άλλα ο Θεός κελεύει. Ο Μητροπολίτης δεν είναι για πρώτη φορά σήμερα κοντά μας αφού προσεβλήθη από την πανδημία που ταλαιπωρεί κόσμο κι έτσι έδωσε την εντολή σ εμένα και στον ιεροκήρυκα να αποδώσουμε τον τιμή και τον έπαινο. Δύσκολος ρόλος για μένα αφού δεν διαθέτω τη ρητορική του και φοβάμαι μήπως δεν αποδώσω αυτά που πρέπει για τον αείμνηστο. Μιλώ όμως με την καρδιά μου και απευθύνομαι στην δική σας καρδιά Πολλοί από εσάς άλλωστε τον γνωρίσατε περισσότερο από εμένα και γνωρίζετε το ήθος και της ψυχής το ύψος αυτού του ανθρώπου. Προσωπικά το γνώρισα τα τελευταία χρόνια της ζωής του αλλά με την πρώτη επαφή διαπίστωσα το μεγαλείο του ανδρός.
Ήταν αυτός ο πρωτοπόρος για ένα έργο μεγάλο. Και γίνεται μεγάλο και δύσκολο το έργο αν αναλογιστεί κανείς τις συνθήκες που εκείνα τα χρόνια επικρατούσαν. Όμως αυτή η σπίθα στην καρδία του έγινε πυρκαγιά και άρχισε την προσπάθεια να ανακουφίσει τον πόνο των εμπεριστατων αδελφών μας. Να κτίσει ένα γηροκομείο όπου σ αυτό θα φιλοξενηθούν οι κουρασμένοι ταξιδιώτες της ζωής. Μεγάλη η προσπάθεια, τεράστιο το κόστος οικονομικό αλλά και ψυχικό. Δημιούργησε Σωματείο με την επωνυμία Αγάπη στα Γεράματα και άρχισε την προσπάθεια. Πόσες πόρτες δεν χτύπησε πόσα ο ίδιος δεν προσέφερε. Ξέρω πολύ καλά το προσωπικό κόστος αυτής της προσπάθειας που τον κατέβαλε και σωματικά, ακόμα και τα ίδια του τα παιδιά στερήθηκαν τις σπουδές τους για αυτό το όραμα που το 1981 με την τελετή θεμελιώσεως άρχισε να παίρνει σάρκα και οστά. Ένα όραμα μια έμπνευση, μια φωτιά να χτιστεί το Γηροκομείο μας. Να γιατί είναι τούτος ο χώρος κατάλληλος. Γιατί είναι δικός του ο οραματισμός, είναι δική του η έμπνευση. Είναι εδώ μαζί μας και χαίρεται βλέποντας την καλή του λειτουργία, αλλά και λυπάται όταν όλοι εμείς αδιαφορούμε γι αυτό και το μέλλον του. Σήμερα λοιπόν τιμούμε τον οραματιστή, τον εμπνευστή αυτού του Ιδρύματος. Γιατί τέτοιες ενέργειες πρέπει να προβάλλονται ιδιαίτερα σήμερα, για να θυμούνται οι παλαιότεροι και να μαθαίνουν οι νεότεροι......
π. Παναγιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου